Ακτιβισμός:

Σε συνέχεια μιας μετάφρασης που είχα αναρτήσει παλιότερα, όσον αφορά τον ακτιβισμό, εντόπισα σήμερα ένα κείμενο του Θανάση Τσακίρη πολύ σχετικό. Που εν ολίγοις τίθεται ενάντια στην "ανάθεση" του ακτιβισμού σε λίγους, εξειδικευμένους, συνήθως άντρες, ακτιβιστές, (σε μια λογική αντιπροσώπευσης στη δράση) αλλά δηλώνει ότι είναι κάτι που κάνουν τα κινήματα ανθρώπων. Οι υπογραμμίσεις στο άρθρο δικές μου.

Ακτιβισμός ή Ακτιβισμοί;

Άκουσα σε κάποια εκπομπή του «Κόκκινου» για την «Ομάδα Ακτιβισμού» της Ανοιχτής Πόλης με το ωραίο όνομα «Άστυ να λέει». Με προβλημάτισε όμως κάτι. Ο Ακτιβισμός δεν είναι κάτι που είναι υπόθεση μιας ομάδας εξειδικευμένων στο είδος. Ο Ακτιβισμός είναι μια πολύ γενική έννοια και μια γενικότερη πολιτική αντίληψη και στρατηγική. Επί της ουσίας είναι άμεσα συνδεδεμένος με την έννοια του «Κοινωνικού Κινήματος», αν δεν ταυτίζεται κιόλας με αυτό.
Έτσι ο/η καθένας/μια μας μπορεί ανά πάσα στιγμή να είναι Ακτιβιστής/τρια, αρκεί να παίρνει μέρος σε διεκδικητικούς αγώνες που βγαίνουν από τα όρια του αστικού κοινοβουλευτικού παιγνίου, χωρίς τις αγκυλώσεις των γραφειοκρατικών οργάνων των συλλογικών οργανώσεων, να είναι συμμέτοχος/η στη λήψη των αποφάσεων με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες της συλλογικότητας που διοργανώνει τις εκδηλώσεις, τις διαδηλώσεις, τις πορείες και τα χάπενινγκ. Ακτιβιστής/τρια, για να αντιστρέψουμε την οπτική γωνία, είναι αυτός/ή που αγωνίζεται για την επίτευξη των κοινωνικο-κινηματικών στόχων και δεν αρκείται στην έννοια της εκπροσώπησης/αντιπροσώπευσης. Ο/η κοινοβουλευτικός/ή εκπρόσωπος μπορεί να είναι αλλά και μπορεί να μην είναι ακτιβιστής/τρια. Μπορεί, δηλαδή, να είναι επαγγελματίας πολιτικός καριέρας ή κομματικός γραφειοκράτης που το μόνο που τον/την ενδιαφέρει είναι η οργανωτική (μιλάμε για αριστερά κόμματα) και εκλογική ανάπτυξη του κομματικού μηχανισμού. Αυτοί/ές θεωρούν ότι ο κόσμος αλλάζει μόνο εκ των άνω με την κατάκτηση της κρατικής εξουσίας με τη στενή έννοια και τις μεταβολές (μεταρρυθμιστικές ή επαναστατικές) του μηχανισμού της. Αντίθετα, θεωρούν τους/τις ακτιβιστές/τριες ανθρώπους «ειδικών αποστολών» και μόνο. Στην αγγλοσαξονική ορολογία υπάρχει η ο όρος «κομματικός ακτιβιστής» που αναφέρεται κυρίως στους επαγγελματίες οργανωτές (να κάτι που λείπει από τα συνδικάτα μας –δείτε το βασικό ανδρικό ρόλο στην ταινία «Ψωμί και Τριαντάφυλλα» του Κεν Λόουτς) που οργανώνουν τη βάση του κόμματος και ασχολούνται με την τοπική και θεματική στρατηγική.Δεν είναι φιλολογικό και μόνο το ζήτημα, λοιπόν. Θέλουμε να είμαστε λίγο ή πολύ όλοι/ες ακτιβιστές/τριες ώστε να μπορούμε να εκφράζουμε τη νέα αντίληψη που προωθούμε, δηλαδή την αυτοδιαχείριση και την αυτοδιεύθυνση των δημοσίων υποθέσεων. Όπως λέμε όχι στη γραφειοκρατία των κομματικών ειδικών έτσι δεν πρέπει να πέσουμε στην άλλη «λούμπα» και να αναδείξουμε «ειδικούς-τεχνοκράτες ακτιβιστές/ριες».

Τέλος, αφού ο Ακτιβισμός είναι μια έννοια γένους δεν μπορούμε να την κάνουμε πληθυντική. Έτσι, δε λέμε ποτέ, όπως άκουσε κάποια στιγμή ένα νεολαίο του ΣΥΝ να λέει στο «Κόκκινο» ότι πήγε μαζί με τους/τις συντρόφους/σες του να «κάνουνε έναν ακτιβισμό» οργανώνοντας τη συγκέντρωση στο ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα Αχαρνών. Θα μπορούσαν να κάνουν «ένα, δύο, τρεις,…πολλούς ακτιβισμούς»; Όχι, βέβαια. Θα κάνουν πολλές «ακτιβίστικου χαρακτήρα ενέργειες».

Θανάσης Τσακίρης