29 Σεπ 2007

Creative Commons στην Ελλάδα: εκδήλωση με τον Lawrence Lessig

Η ανακοίνωση αυτή δεν εντάσσεται στη συνήθη θεματολογία του blog αλλά είναι πολύ ενδιαφέρουσα...

Εκδήλωση για την έναρξη λειτουργίας στην Ελλάδα των αδειών προστασίας

πνευματικής ιδιοκτησίας Creative Commons


Το Εθνικό Δίκτυο Έρευνας & Τεχνολογίας (ΕΔΕΤ Α.Ε.) διοργανώνει το
Σάββατο, 13 Οκτωβρίου εκδήλωση για την έναρξη της λειτουργίας στην
Ελλάδα των αδειών προστασίας πνευματικής ιδιοκτησίας CREATIVE COMMONS.
Επίσημος προσκεκλημένος της εκδήλωσης είναι  ο Καθηγητής Νομικής
Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Stanford, Lawrence Lessig. Η εκδήλωση θα
πραγματοποιηθεί στο ξενοδοχείο Holiday Inn.

Οι άδειες CREATIVE COMMONS επιτρέπουν την ελεύθερη χρήση ενός έργου
πέρα από τα όρια του «fair use». Προτείνουν κυρίως τη μη αποκλειστική
εκμετάλλευση του έργου, την τήρηση διατυπώσεων για την απονομή των
σχετικών αδειών και το μαρκάρισμα των έργων προκειμένου να είναι
δυνατός ο εύκολος εντοπισμός τους με τη χρήση μηχανών αναζήτησης
περιεχομένου στο Διαδίκτυο. Σκοπός του συστήματος των αδειών CREATIVE
COMMONS δεν είναι η ανατροπή ή κατάργηση της πνευματικής ιδιοκτησίας,
αλλά ο επαναπροσδιορισμός των κανόνων της και η δημιουργία νέας
ισορροπίας δημιουργών, χρηστών και έργων πνευματικής ιδιοκτησίας με
βάση τις αρχές του Διαδικτύου.

Μεταξύ των ομιλητών της εκδήλωσης είναι ο Καθηγητής του ΕΜΠ Παναγιώτης
Τσανάκας, Πρόεδρος ΕΔΕΤ Α.Ε., η Διονυσία Καλλινίκου, Αναπληρώτρια
Καθηγήτρια Νομικής Επιστήμης στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο
Αθηνών, ο Θεόδωρος Καρούνος, Επιστημονικός Συνεργάτης στο Εθνικό
Μετσόβιο Πολυτεχνείο και ο Μαρίνος Παπαδόπουλος, Δικηγόρος Αθηνών.
Επίσης, εισηγήσεις θα κάνουν γνωστοί Ελληνες δημιουργοί πολιτιστικού
περιεχομένου.

Η εκδήλωση ξεκινά στις 13.00 και η εγγραφή συνέδρων και προσκεκλημένων
αρχίζει στις 12.15. Το πλήρες πρόγραμμα της εκδήλωσης θα είναι
διαθέσιμο στο διαδικτυακό τόπο του προγράμματος e-business forum.


Περισσότερες πληροφορίες:
http://www.ebusinessforum.gr
Επικοινωνία:
Έφη Βουζίκα
E-mail: evouzika@grnet.gr
Τηλ.: 210 7474259
Για την ΕΔΕΤ Α.Ε.

Το Εθνικό Δίκτυο Έρευνας & Τεχνολογίας λειτουργεί ως Α.Ε. του
Υπουργείου Ανάπτυξης (Γενική Γραμματεία Έρευνας & Τεχνολογίας), με
κύριο σκοπό τη παροχή προηγμένων δικτυακών υπηρεσιών προς την
Ακαδημαϊκή, Ερευνητική και Εκπαιδευτική κοινότητα της χώρας. Παράλληλα
με την ανάπτυξη και λειτουργία του Εθνικού Ερευνητικού – Εκπαιδευτικού
δικτύου, η ΕΔΕΤ Α.Ε. αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και συντονίζει έργα για
την ανάπτυξη των ηλεκτρονικών υποδομών (e-infrastructures) στην
υπηρεσία της έρευνας και της εκπαίδευσης, και δράσεις για την προώθηση
του ηλεκτρονικού εμπορίου (e-επιχειρείν).  Η ΕΔΕΤ A.E. έχει αναθέσει
την ανάπτυξη και τη διαχείριση του δικτύου κορμού σε Κέντρα
Διαχείρισης Δικτύων ΑΕΙ, ΑΤΕΙ και Ερευνητικών Κέντρων της χώρας που
συνιστούν το Κατανεμημένο Κέντρο Διαχείρισης Δικτύου – VNOC. Για
περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε τον δικτυακό τόπο της ΕΔΕΤ:
http://www.grnet.gr

e-business forum:
Το e-Βusiness Forum αποτελεί έργο του Ε.Π. «Κοινωνία της Πληροφορίας»
είναι ένας μόνιμος μηχανισμός διαβούλευσης της Πολιτείας με την
επιχειρηματική και ακαδημαϊκή κοινότητα. Κύριος σκοπός του είναι η
επεξεργασία θέσεων και προτάσεων που προάγουν την ηλεκτρονική
επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα, καθώς και τη διάδοση του ηλεκτρονικού
επιχειρείν στις ελληνικές επιχειρήσεις
(http://www.ebusinessforum.gr).

Ο Lawrence Lessig (URL: http://www.lessig.org) είναι Καθηγητής Νομικής
Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Stanford, Νομική Σχολή, των Η.Π.Α. και
ιδρυτής του Center for Internet and Society στο Πανεπιστήμιο αυτό.
Έχει διατελέσει Καθηγητής Νομικής στο Πανεπιστήμιο Harvard και στο
Πανεπιστήμιο του Chicago. Έχει βραβευθεί και τιμηθεί διεθνώς για το
επιστημονικό έργο του στον τομέα του Δικαίου και Διαδικτύου
(Scientific American's Top 50 Visionaries). Είναι συγγραφέας των
best-sellers «Code version 2.0» (2006), «Free Culture» (2004), «The
Future of Ideas» (2001), «Code and Other Laws of Cyberspace» (1999),
και αρθρογραφεί στο περιοδικό Wired. Είναι Chairman του οργανισμού
Creative Commons, και μέλος του διοικητικού συμβουλίου των οργανισμών
Free Software Foundation, Electronic Software Foundation, Public
Knowledge, και Public Library of Science.

H Ελληνική έκδοση των αδειών Creative Commons συντάχθηκε από τους κ.
Μαρίνο Παπαδόπουλο και Δρ. Πρόδρομο Τσιαβό με την επιστημονική
εποπτεία της καθηγήτριας της Νομικής Σχολής Αθηνών κ. Καλλινίκου και
το συντονισμό του κ. Θεόδωρου Καρούνου στο πλαίσιο της ομάδας εργασίας
Ι3 του e-Business Forum. Οι συντάκτες της άδειας έλαβαν υπόψη τους τα
σχόλια των κ. Αλέξιου Ζαβρά, Catharina Maracke και Paul Keller, όπως
επίσης και όλων των εθελοντών που συμμετείχαν στις συναντήσεις της
ομάδας εργασίας Ι3- http://www.ebusinessforum.gr/I3/ του e-Business
Forum. Η μετάφραση του FAQ- http://wiki.creativecommons.org/FAQ  στην
Ελληνική Γλώσσα έγινε από τους κ. Αλέξανδρο Νούσια και κ. Ζήνωνα
Μούσμουλα.

technorati tags:, , ,

Blogged with Flock

27 Σεπ 2007

Συνέδριο: Κοινωνία και Ψυχική Υγεία

Το Σαββατο και την Κυριακή 20-21 Οκτωβρίου γίνεται το ενδιαφέρον συνέδριο "Κοινωνία και Ψυχική Υγεία" στην αίθουσα Τελετών του Παλιού κτιρίου της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. στη Θεσσαλονίκη.


Το συνέδριο διενεργείται υπό την αιγίδα του προγράμματος "Δράσεις για την άρση των εμποδίων κοινωνικής ένταξης και εργασιακής ενσωμάτωσης κοινωνικά αποκλεισμένων ομάδων" στα πλαίσια του προγράμματος Υγεία - Πρόνοια 2000-2006  και του τομέα Κοινωνικής και Κλινικής Ψυχολογίας του τμήματος Ψυχολογίας του ΑΠΘ.

Μπορείτε να κατεβάσετε το πρόγραμμα εδώ.  (Γιατί δεν μπορώ να το κάνω copy-paste). Πολλή δραστηριότητα το blog αυτό το μήνα...



technorati tags:, , , , , , , ,

Blogged with Flock

Ιδρυτικό κείμενο Πανελλαδικής Συσπείρωσης για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση

H Πανελλαδική Συσπείρωση ανήρτησε στο ιντυμήντια την ιδρυτική της διακήρυξη ...

για περισσότερες πληροφορίες υπάρχει η ακόλουθη διεύθυνση επικοινωνίας: psyspeirosi@gmail.com

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ – «ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ»

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ – «ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ»



Με βάση την κοινή διαπίστωση ότι αυτό που πλασάρεται σήμερα ως «ψυχιατρική μεταρρύθμιση» έχει αναχθεί σε απλή αλλαγή του τρόπου διαχείρισης των ψυχικά πασχόντων, σε εμπορευματοποίηση, απορύθμιση, κατακερματισμό και υποβάθμιση, εν τέλει, του συστήματος των υπηρεσιών ψυχικής υγείας, επαγγελματίες σε υπηρεσίες από διάφορες περιοχές της χώρας αποφασίσαμε ότι είναι επείγουσα η ανάγκη για μια «πανελλαδική συσπείρωση για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση».

 

Στόχος της «πανελλαδικής συσπείρωσης» δεν είναι απλά μια «φωνή διαμαρτυρίας», αλλά :

- πρώτον, η δημιουργία ενός πόλου / καταλύτη για την δραστηριοποίηση δυνάμεων στο χώρο στης ψυχικής υγείας, που ενεργούν στη βάση αρχών και μεθόδων που στοχεύουν στην αμοιβαία χειραφέτηση ψυχικά πασχόντων και λειτουργών – μέσα από τη ριζική και έμπρακτη απόρριψη όλων των καταπιεστικών μορφών και θεσμών φροντίδας/κοινωνικού ελέγχου και αποκλεισμού/εγκλεισμού όσων αδυνατούν ή αρνούνται να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της παγκοσμιοποιημένης «ελεύθερης αγοράς των κεφαλαίων» και της «κανονικότητας» που επιβάλλεται από αυτήν.

 

- δεύτερον, η σφυρηλάτηση συμμαχιών με κοινωνικά κινήματα που μπορούν ν΄ αναγνωρίσουν (και να θέσουν ως στόχο των διεκδικήσεών τους), το πρόβλημα της ψυχικής υγείας / ψυχικής οδύνης ως κατ΄ εξοχήν κοινωνικό πρόβλημα, που εγγράφεται, μορφοποιείται, αναδύεται μέσα στη δεδομένη (μικρο και μακρο) κοινωνική οργάνωση.

 

Οσο περισσότερο προχωρούν οι αλλαγές στο σύστημα ψυχικής υγείας, που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια στη βάση των συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων, στα πλαίσια του Β΄ και Γ΄ ΚΠΣ, τόσο περισσότερο γίνεται έκδηλη η κρίση του συστήματος ψυχικής υγείας – τόσο περισσότερο αυτές οι αλλαγές εκδηλώνονται ως έκφραση αυτής της κρίσης.

 

Η «κρίση του ψυχιατρείου» δεν ξεπέρασε στην  Ελλάδα, έστω και προσωρινά, έστω και περιορισμένα, την μορφή του «κλειστού ιδρύματος» ως της κύριας απάντησης στον ψυχικά πάσχοντα – δεν οδήγησε σε κάποιαν αναβάθμιση της ποιότητας των παρεχομένων απαντήσεων και της αποτελεσματικότητας του όλου συστήματος παροχής φροντίδας ψυχικής υγείας.

 

Όπως, άλλωστε, συνέβη σ΄ όλες τις δυτικές χώρες, η «κρίση του ψυχιατρείου» σπάνια ειδώθηκε ως κρίση της ίδιας της Ψυχιατρικής – πράγμα που είχε τις αναπόφευκτες συνέπειές του στην αναπαραγωγή των ίδιων μεθόδων, των ίδιων προσεγγίσεων, των ίδιων μοντέλων ανάγνωσης και απάντησης στο πρόβλημα του ψυχικού πόνου.

 

Η «κρίση του ψυχιατρείου» στην Ελλάδα συνέπεσε με μιαν ευρείας έκτασης διεθνή κρίση των ίδιων των μορφών ψυχιατρικής φροντίδας, που παρουσιάστηκαν ως εναλλακτικές στο ψυχιατρείο – μια κρίση που, στην περίοδο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού, αποτελεί έκφραση αφενός, της «ανεπάρκειας» και του «κατακερματισμένου» χαρακτήρα των μοντέλων που επελέγησαν για την αντικατάσταση του ψυχιατρείου (διατηρώντας το, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, σε μια πιο περιφερειακή, αλλά όχι λιγότερο αποφασιστική, λειτουργία στο ψυχιατρικό σύστημα, ως σημαντικό κόμβο στη διαχείριση του διευρυνόμενου κοινωνικού περιθωρίου, μέσω της εναλλαγής του εγκλεισμού με την εγκατάλειψη) και αφετέρου, της δραστικής συρρίκνωσης του «κράτους πρόνοιας» και των κοινωνικών δικαιωμάτων, στα πλαίσια των παγκοσμιοποιημένων πολιτικών μείωσης του κόστους εργασίας και περιορισμού των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Μια πρωτοφανής κοινωνική δυστυχία και μορφές ψυχικού πόνου χωρίς προηγούμενο σε έκταση, ένταση, πολυπλοκότητα και θανάσιμες συνέπειες κάνουν την εμφάνισή τους ως αποτέλεσμα της συνδυασμένης δράσης των παραπάνω διαδικασιών.

 

Αυτή η βαθιά κοινωνική κρίση δεν θα μπορούσε να είναι χωρίς συνέπειες στο πεδίο των επιστημών και της κουλτούρας - δεν θα μπορούσε να μην ευοδώνει αυτές τις γραμμές σκέψης και πρακτικής, που ανάγουν το κοινωνικό στο ατομικό και το ατομικό στο βιολογικό (εγκεφαλικό/γονιδιακό). Η γραμμική ανάγνωση οδηγεί σε μιαν εξίσου γραμμική απάντηση : στην πρωτοκαθεδρία του ψυχοφάρμακου και στην εν γένει άνθηση των βιολογικών θεραπειών, όπως το ηλεκτροσόκ κλπ. Μέσα σε συνθήκες που το πεδίο της βιοπολιτικής διευρύνεται επικίνδυνα, η λεγόμενη «Βιοψυχιατρική» λειτουργεί ως αναπόσπαστο  μέρος του βιοτεχνο-φαρμακο-βιομηχανικού συμπλέγματος και του συστήματος της βιοεξουσίας γενικότερα.

 

Για μιαν ακόμη φορά, η Ψυχιατρική ωθείται στην απεμπόληση των θεραπευτικών της ικανοτήτων, δυνατοτήτων και φιλοδοξιών, διαιωνίζοντας τον εγκλωβισμό της σε μια λειτουργία κοινωνικού ελέγχου. Μεταφέροντας τις παραδοσιακές της μεθόδους των ταξινομικών συστημάτων και διαχωρισμών από την κλινική σφαίρα στον τομέα της Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης, εξακολουθεί να προσφέρεται ως εργαλείο κοινωνικού διαχωρισμού, αντί ενσωμάτωσης. Κρίνει και επιλέγει ποιος μπορεί να (επαν)ενταχθεί και ποιος όχι, ποιος θα τοποθετηθεί σε ποια μορφή μικρού ιδρύματος (ξενώνα, οικοτροφείο) στο χώρο του αποκλεισμού (κοινωνικό περιθώριο) και ποιος θα παραμείνει στους χώρους εγκλεισμού (τμήμα χρόνια παραμονής ψυχιατρείου, ιδιωτική κλινική) - με τα κανάλια πάντα ανοιχτά για το πέρασμα από τον ένα χώρο στον άλλο και στη λογική, πλέον, της μείωσης του κόστους της φροντίδας, για την όσο πιο φτηνή, δηλαδή, διαχείριση του ψυχικού πόνου και της αναπηρίας.

 

Η συρρίκνωση ή και το κλείσιμο ορισμένων μικρότερων ψυχιατρείων στην Ελλάδα, με την δημιουργία εκατοντάδων εξωνοσοκομειακών στεγαστικών δομών (ξενώνων και οικοτροφείων κλπ) δεν σημαδεύει μιαν αλλαγή στη επίσημη πολιτική, ως προς την ποσότητα και την ποιότητα των απαντήσεων που προσφέρονται στον ψυχικά πάσχοντα :

 

α. Δεν υπάρχει καμιά κίνηση προς την δημιουργία ενός κοινοτικού δικτύου υπηρεσιών ψυχικής υγείας, εναλλακτικού προς τον εγκλεισμό.

 

β. Οι στεγαστικές δομές του δημόσιου τομέα ασφυκτιούν κάτω από την έλλειψη μέσων (χρηματικών, εκπαιδευτικών ευκαιριών, επαρκούς προσωπικού κλπ) και αυτές του ιδιωτικού τομέα αντιμετωπίζουν μια πρωτοφανή κρίση λόγω δραστικών  περικοπών της κρατικής χρηματοδότησης και της αβεβαιότητας, πλέον, ως προς το μέλλον (πόσα λεφτά, για πόσο προσωπικό και για πόσο χρονικό διάστημα).

 

γ. Υπάρχει παντελής, σχεδόν, έλλειψη ευκαιριών (θέσεων) εργασίας και κατάρτισης

των ψυχικά πασχόντων, τόσο στην λεγόμενη «ελεύθερη αγορά εργασίας» και στα σχετικά προγράμματα του ΟΑΕΔ, όσο και τις λεγόμενες κοινωνικές επιχειρήσεις (ΚΟΙΣΠΕ), που παραμένουν κενό γράμμα χωρίς καμιά προοπτική.

 

Από τη μια, η «κοινωνική επανένταξη» έχει αναχθεί σε απλή «μεταστέγαση» από το άσυλο σε μικρότερες μονάδες μέσα στην κοινότητα (αλλά, ταυτόχρονα, έξω απ΄ αυτήν), με τη διαμονή στις δομές να μοιάζει, όλο και περισσότερο, με «αναγκαστική στέγαση» σε «χώρους ενός αέναου ιδρυματισμού». Από την άλλη, ο εγκλεισμός εξακολουθεί ν΄ αποτελεί την κατάληξη της κύριας διαδρομής μέσω της οποίας ένας ψυχικά πάσχων με σοβαρή ψυχική διαταραχή «συναντά» το σύστημα των υπηρεσιών ψυχικής υγείας – ο εγκλεισμός σε χώρους όπου εξακολουθούν να βασιλεύουν οι κλειδωμένες πόρτες, οι μηχανικές καθηλώσεις, η κλασσική ιδρυματική βία. Ένα σύστημα υπηρεσιών που, καθαυτό, διαιωνίζει τα φαινόμενα προκατάληψης (του λεγόμενου «στίγματος») κατά των ψυχικά πασχόντων.

 

Η εμπειρία, για πάνω από είκοσι χρόνια, αγώνων για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση και η συσσώρευση αδιέξοδων στο χώρο της ψυχικής υγείας, έχει κάνει να εννοείται η «μεταρρύθμιση» ως αναπαλαίωση του ιδρυματικού συστήματος μέσω της διασποράς του ασύλου, υπό μορφήν εκατοντάδων στεγαστικών δομών, στην κοινότητα.

 

Αντίθετα, ο αγώνας για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση μπορεί, σήμερα, να έχει ουσιαστικό νόημα και να οργανωθεί κάτω από τους εξής άξονες :

 

1. Υπέρβαση του ψυχιατρείου. Δηλαδή, την πλήρη αντικατάστασή του από ένα εναλλακτικό σύστημα υπηρεσιών, που στηρίζουν (χωρίς ν΄ ασκούν κοινωνικό έλεγχο) τον ψυχικά πάσχοντα στον τόπο κατοικίας και στο ευρύτερο πεδίο των κοινωνικών του συναλλαγών. 

 

2. Η υπέρβαση του ψυχιατρείου δεν είναι ένα απλό σύνθημα, αλλά συνεπάγεται την άρνηση και το ξεπέρασμα στην πράξη των ιδρυματικών πρακτικών του «κλειστού ιδρύματος» και του εγκλεισμού, αρχίζοντας μέσα από το ψυχιατρείο υπό την παρούσα μορφή του, έτσι ώστε οι αλλαγές να μη διέπονται από την λογική της απλής κατάργησης, αλλά από διαδικασίες ουσιαστικού μετασχηματισμού της ψυχιατρικής πρακτικής. Μιλάμε για υπέρβαση και όχι για απλό κλείσιμο ή συρρίκνωση των ψυχιατρείων, που στοχεύει στην απλή μείωση το κόστους εις βάρος της ποιότητας (αλλά και των ποσοτικών μεγεθών) της φροντίδας – και με την ψυχιατρική πρακτική να παραμένει στα πλαίσια της παρούσας ιδρυματικής διαχείρισης του ψυχικού πόνου.

 

3. Το ξεπέρασμα στην πράξη των ιδρυματικών πρακτικών σημαίνει «ανοιχτή πόρτα», κατάργηση των μηχανικών καθηλώσεων και των απομονώσεων και όλων εν γένει των πρακτικών που ακυρώνουν την διαπραγματευτική εξουσία του ψυχικά πάσχοντα, μετατρέποντάς τον σε «αντικείμενο ίασης» και ελέγχου, αντί σε «υποκείμενο της αλλαγής του».

 

4. Η κατάργηση των ψυχιατρείων δεν θα μπορέσει να γίνει ποτέ πραγματικότητα αν δεν πάψουν να θεωρούνται ως αναπόσπαστο μέρος της λειτουργίας του συστήματος των υπηρεσιών ψυχικής υγείας, ως ο τόπος της «έσχατης κύρωσης» - ο τόπος, δηλαδή, με την «κλειδωμένη πόρτα» ως όρος για να διατηρούν άλλες δομές δήθεν «ανοιχτή» την δική τους πόρτα (κάνοντας, προς τούτο, επιλογή του αιτήματος στο οποίο απαντούν). Η ψυχιατρική μεταρρύθμιση, επομένως, δεν είναι νοητή χωρίς οι Ψυχιατρικοί Τομείς των γενικών νοσοκομείων, σε πανελλαδική κλίμακα, ν΄ αναλάβουν την ευθύνη αντιμετώπισης του πλήρους φάσματος των αναγκών για ψυχιατρική νοσηλεία, εντάσσοντας, παράλληλα, την λειτουργία τους στο πλαίσιο ενός δικτύου διασυνδεδεμένων υπηρεσιών με στόχο την απάντηση στις ανάγκες του πληθυσμού μιας ορισμένης γεωγραφικής περιοχής (τομέα ευθύνης).

 

5. Η στροφή στην κοινότητα και στην οργάνωση δικτύου κοινοτικών υπηρεσιών δεν σημαίνει υπηρεσίες δορυφορικές και συμπληρωματικές στο άσυλο, αλλά ριζικά εναλλακτικές στον εγκλεισμό και στην νοσοκομειοκεντρική φροντίδα. Σημαίνει ολοκληρωμένο φάσμα παροχών, θεραπευτική συνέχεια στο χώρο και στο χρόνο, σφαιρική φροντίδα, ευθύνη για τις ανάγκες ψυχικής υγείας του πληθυσμού μιας ορισμένης περιοχής (και επομένως, την άμεση εφαρμογή της τομεοποίησης), απόρριψη των πρακτικών  της επιλογής, των παραπομπών και του αποκλεισμού, προσανατολισμός σε πρακτικές αναζήτησης και συνάντησης του αιτήματος στην κοινότητα (αντί της παθητικής αναμονής για την υποδοχή του σε κατ΄ όνομα κοινοτικές υπηρεσίες και σε εξωτερικά ιατρεία, γενική εφημερία νοσοκομείου κλπ), διαπραγμάτευση και ισότιμες σχέσεις με το ασθενή, θεραπευτική ομάδα που διέπεται από οριζόντιες και δημοκρατικές σχέσεις, επαναπροσδιορισμό των ρόλων στη βάση των αναγκών της σφαιρικής προσέγγισης στην ολότητα της ύπαρξης του ψυχικά πάσχοντα, στη σύνδεσή του με το κοινωνικό σώμα

 

6. Η Ψυχοκοινωνική Αποκατάσταση νοείται (και πρέπει να ασκείται) όχι ως διαχωρισμένη και σε δεύτερο χρόνο θεραπευτική πρακτική («όταν ξεπεραστεί η κρίση»), αλλά ως αναπόσπαστο μέρος της σύγχρονης (σφαιρικής) θεραπευτικής πρακτικής από την πρώτη στιγμή της αντιμετώπισης της κρίσης. Και παράλληλα, η Ψυχοκοινωνική Αποκατάσταση νοείται (και πρέπει να ασκείται) ως κατ΄ εξοχήν κοινοτική πρακτική, που στηρίζει τους ψυχικά πάσχοντες στον τόπο κατοικίας και σ΄ όλα τα πεδία άσκησης των κοινωνικών του ρόλων και όχι ως μια πρακτική ταυτισμένη με τη λειτουργία στεγαστικών δομών, ξενώνων και οικοτροφείων.

 

7. Αντίσταση την εμπορευματοποίηση της ψυχικής υγείας, καθώς το μεγαλύτερο μέρος των πρακτικών «μεταστέγασης» («απονοσοκομειοποίησης») σε ξενώνες και οικοτροφεία παραδόθηκε, με τις ευλογίες των διαδοχικών κυβερνήσεων και των Βρυξελλών, στον ιδιωτικό τομέα, στον οποίο, παράλληλα, εκχωρείται και η κοινοτική φροντίδα (πλήθος «κινητών μονάδων» στην επαρχία έχει ανατεθεί στις λεγόμενες «μη κερδοσκοπικές» εταιρείες), την ίδια στιγμή που απορρίπτονται ή ναρκοθετούνται προσπάθειες για ίδρυση κοινοτικών υπηρεσιών (ΚΨΥ, «κινητών μονάδων» κλπ) στον δημόσιο τομέα.

 

8. Ψυχική Υγεία και Ψυχοκοινωνική Αποκατάσταση δεν νοούνται χωρίς διεύρυνση των κοινωνικών δικαιωμάτων και τέτοια είναι η κατοικία, η αμειβόμενη εργασία, το αξιοπρεπές εισόδημα, η εκπαίδευση, η ελευθερία της έκφρασης, η αναγνώριση (και ο σεβασμός) της διαφορετικότητας και της διαπραγματευτικής εξουσίας : δεν μπορεί να υπάρξει ψυχική υγεία, θεραπεία / αποκατάσταση και κοινωνική ένταξη χωρίς την ελεύθερη και ισότιμη πρόσβαση όλων σ΄ αυτά τα θεμελιώδη δικαιώματα. Ειδικότερα, η απουσία θέσεων εργασίας και η έλλειψη ευκαιριών (δομών κλπ) για δημιουργική απασχόληση καταδικάζει τα άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας στην παθητικότητα, στην περιθωριοποίηση και στον νεο-ιδρυματισμό.

 

9. Η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση είναι συνυφασμένη με την υιοθέτηση μιας κριτικής

στάσης απέναντι στο κυρίαρχο βιολογικό / φαρμακολογικό μοντέλο και απέναντι στο

ρόλο των φαρμακευτικών πολυεθνικών, που χειραγωγούν την συνταγογραφία, εμπλέκοντας και διαπλέκοντας τα ιατρικό σώμα σε πρακτικές διαμεσολαβητή για την διάχυση των ψυχοφαρμάκων όχι απλά στους ψυχικά πάσχοντες, αλλά σ΄ όλο τον πληθυσμό.

 

10. Με το ένα δέκατο του πληθυσμού, που ζει στη Ελλάδα, ν΄ αποτελείται από μετανάστες από διάφορες χώρες,  είναι φανερό ότι οι επαγγελματίες των υπηρεσιών ψυχικής υγείας πρέπει να εκπαιδευτούν και ν΄ αποχτήσουν τα μέσα για να κατανοούν και ν΄ απαντούν στην ιδιαιτερότητα των αναγκών που εκφράζουν αυτές οι ομάδες του πληθυσμού, έτσι ώστε να μην καταφεύγουν στην εύκολη ιατρικοποίηση αυτών των αναγκών (που μπορεί να έχουν την πηγή τους σε μια διαφορετική κουλτούρα και σύστημα αξιών, στην υλική και συναισθηματική στέρηση, στην κοινωνική απομόνωση). Ενάντια σε κάθε είδους ρατσισμό και διακρίσεις κατά των μεταναστών και των μελών, εν γένει, άλλων φυλών, εθνοτήτων και θρησκευμάτων, οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας πρέπει ν΄ απορρίψουν άνωθεν οδηγίες που θέτουν εμπόδια και καταστρατηγούν το δικαίωμα στην ίση και δωρεάν παροχή υπηρεσιών υγείας στους μετανάστες, «νόμιμους» ή «παράνομους», βάζοντας ως πρώτη προτεραιότητα των αντιμετώπιση του όποιου ρατσισμού εκδηλώνεται στο σύστημα των υπηρεσιών, σε όποιο επίπεδο και αν εκφράζεται –γνωρίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι ο ρατσισμός είναι μια αποδεδειγμένη πηγή ψυχικού πόνου και ψυχικών διαταραχών για τα μέλη διαφορετικών φυλών, εθνοτήτων και θρησκευμάτων, μειονοτήτων και μειοψηφιών κάθε είδους.

 

11. Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση χωρίς δραστηριοποίηση των οικογενειών και των ίδιων των ψυχικά πασχόντων (των λεγόμενων «χρηστών των υπηρεσιών ψυχικής υγείας») δεν είναι δυνατή. Η δραστηριοποίησή τους είναι αναπόσπαστο μέρος του κινήματος για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση και την Ψυχική Υγεία γενικότερα. Η έλλειψη οργανώσεων και πρωτοβουλιών των ίδιων των ψυχικά πασχόντων για διεκδίκηση δικαιωμάτων, παρεμβάσεων στον τρόπο που ασκείται η ψυχιατρική φροντίδα (που υφίστανται) και λειτουργούν οι θεσμοί και οι υπηρεσίες ψυχικής υγείας (με τις οποίες συναλλάσσονται) σχετίζεται με την παραδοσιακή αδυναμία ισχυρών κινηματικών διαδικασιών για ζητήματα έξω από τα θεωρούμενα ως αμιγώς «πολιτικά» και αποτελεί, παράλληλα, μέτρο του πατερναλιστικού χαρακτήρα, που διατηρεί ακόμα το τοπίο της ψυχικής υγείας στην Ελλάδα.

 

Η υπέρβαση του ψυχιατρείου είναι συνδεδεμένη με την εμφάνιση στο προσκήνιο νέων υποκειμένων : των προσώπων με την ψυχική διαταραχή και των οικογενειών. Η ιδρυματική ψυχιατρική επικαθορίζει την συγκρότηση της οικογένειας του ψυχικά πάσχοντα ως του πεδίου της κληρονομικότητας, του στίγματος, της προκατάληψης, της ντροπής, της απόσυρσης, της απόκρυψης, της σιωπής, της εγκατάλειψης. Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση, υπέρβαση του ψυχιατρείου και στροφή στην κοινότητα σημαίνει την αναγνώριση της οικογένειας ως φορέα αναγκών, που αλληλεπιδρά με τον ασθενή και την υπηρεσία. Σημαίνει την εγκαθίδρυση και στήριξη ενός «διαλόγου με τρεις φωνές». Η αναγνώριση των αναγκών της οικογένειας και η απάντηση σ΄ αυτές (αντί για τις πρακτικές της αγνόησής της ή του ξεφορτώματος του προβλήματος σ΄ αυτήν χωρίς καμιά βοήθεια) προάγει την συνειδητοποίηση και την υπευθυνοποίηση όλων των παραγόντων που εμπλέκονται στην αντιμετώπιση/στήριξη του ψυχικά πάσχοντα. Μόνο στη βάση αυτή είναι δυνατή η ουσιαστική συμμαχία με τις οικογένειες και η ενίσχυσή τους στην αυτόνομη (και όχι χειραγωγούμενη)

οργάνωση για την διεκδίκηση της βελτίωσης της ποιότητας και της ποσότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών, οικονομικής στήριξης κλπ.

 

12. Ψυχιατρική μεταρρύθμιση, τέλος, δεν είναι νοητή με τις τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό όλων των κλάδων, που παρατηρούνται στο χώρο της ψυχικής υγείας και με την έλλειψη αυτή να επιδεινώνεται όσο οι ανάγκες αυξάνουν και οι προσλήψεις γίνονται με το σταγονόμετρο. Εκτός από τη δραματική έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού απουσιάζουν παντελώς φιγούρες επαγγελματιών (πέρα από τις παραδοσιακές), όπως δραματοθεραπευτές, εικαστικοί, χοροθεραπευτές, εμψυχωτές κλπ. Στροφή στην κοινότητα δεν θα είναι δυνατή χωρίς την επαναξιολόγηση του ρόλου ιδιαίτερα των νοσηλευτών, με την παροχή μιας εκπαίδευσης (και, ταυτόχρονα, ένταξης σ΄ ένα πλαίσιο λειτουργίας) πέρα από το φυλακτικό/βοηθητικό μοντέλο, από την μια και το ιατρο/κλινικό, από την άλλη – επιφέροντας μιαν αναγνώριση που θα πρέπει να επεκταθεί και στις απολαβές (όπως και για όλους τους επαγγελματίες).

 

Η εκπαίδευση όλων των κλάδων, των ψυχιάτρων συμπεριλαμβανομένων, πρέπει να έχει ως άξονα το ατομικό θεραπευτικό πρόγραμμα, που εγκαθιδρύει, στο επίπεδο της λειτουργίας, την κεντρικότητα του προσώπου που πάσχει και την αξία της διατήρησης του δεσμού του μέσα την κοινωνία και, ως εκ τούτου, τον πρωτεύοντα ρόλο αυτών των αρχών στην ανάπτυξη νέων γνώσεων  και απαντήσεων για παλιές και νέες ανάγκες. Εγκαθίδρυση της αξίας του προσώπου, ακόμα κι΄ όταν είναι ανάπηρος, ανοϊκός, ή ολοκληρωτικά μη παραγωγικός. Εγκαθίδρυση της αξίας του προσώπου σημαίνει να εκπαιδευτούμε να κάνουμε ό,τι είναι δυνατό ώστε να μη τους εναποθέτουμε σε ιδρύματα και χώρους εγκλεισμού εν γένει. Σημαίνει, επίσης, να εκπαιδευτούμε στην επινόηση εργαλείων που μας επιτρέπουν να δούμε ξανά ότι τα «αδύναμα» άτομα μπορεί να είναι ένας «πόρος αντί για βάρος».

 

Καθώς οι συγχρηματοδοτήσεις του Γ΄ΚΠΣ φτάνουν στο τέλος τους, πλησιάζει και η ώρα της αλήθειας. Τα προβλήματα χρηματοδότησης των «μη κερδοσκοπικών» εταιρειών προοιωνίζουν ανάγλυφα το ζοφερό μέλλον. Η συνέχιση μιας δήθεν κοινωνικής πολιτικής (και στο πλαίσιο αυτής, μιας δήθεν «ψυχιατρικής μεταρρύθμισης») πάνω στη βάση των κοινοτικών συγχρηματοδοτήσεων (όπως ομολογείται σε επίσημα κυβερνητικά έγγραφα προς τις Βρυξέλλες, με τα οποία διεκδικείται αύξηση των κονδυλίων από το Δ΄ ΚΠΣ, για να μην καταρρεύσουν τελείως οι κοινωνικές παροχές), φτάνει στο τέλος της. Είναι σαφές ότι για τον εθνικό προϋπολογισμό η ψυχική υγεία είναι, περίπου, ανύπαρκτη. Γι΄ αυτό, η ψυχιατρική μεταρρύθμιση είναι υπόθεση κοινωνικού κινήματος - ένα βαθιά πολιτικό ζήτημα.

 

Η εγκαθίδρυση πραγματικά θεραπευτικών και χειραφετητικών μεθόδων, προσεγγίσεων και υπηρεσιών ψυχικής υγείας μπορεί να νοηθεί μόνο στο βαθμό που αυτές εσωτερικά διατρέχονται και συνολικά συνδέονται με το αίτημα και την πάλη για την καθολική κοινωνική χειραφέτηση: δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική «ανάκτηση του εαυτού» χωρίς την ριζική αμφισβήτηση και την ανατροπή, εν τέλει, των κοινωνικών σχέσεων που είναι θεμελιωμένες ακριβώς στην αλλοτρίωση από τον «εαυτό» και τους «άλλους».

 

«Μόνο μέσα από την πάλη μπορούμε να σκεφτούμε την αλλαγή της πραγματικότητας, μέσα απ΄ αυτήν μπορούμε να δούμε το μέλλον και μέσα απ΄ αυτήν το μέλλον αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα».

11/9/2005

technorati tags:, , ,

Blogged with Flock

26 Σεπ 2007

Aντίο Andre Gorz: Αποχαιρετιστήριο σημείωμα του Θ. τσακίρη


Με την αυτοκτονία του πολιτικού στοχαστή Αντρέ Γκόρζ, ο Θ. Τσακίρης έγραψε στο μπλόγκ του ένα πολύ καλό σημείωμα με βάση τις ιδέες του.

Με αφορμή αυτό το σημείωμα, να προσθέσω στους συνδέσμους του ιστολογίου αυτού το Center for the study of Working Class Life - ένα ακαδημαϊκό κέντρο στην καρδιά του κτήνους που δείχνει ότι η παράδοση του εργατικού κινήματος δεν έχει χαθεί και μέσα στις ΗΠΑ, και υπάρχουν μάλιστα επιστήμονες που τη διερευνούν και την εμπλουτίζουν.

http://www.stonybrook.edu/workingclass/images/sweatshop.jpgΑΝΤΙΟ ΑΝΤΡΕ ΓΚΟΡΖ

                ΤΟ ΝΕΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Να αναστοχαστούμε για τις βασικές μαρξιστικές θέσεις με βάση τις σημερινές ιστορικές συνθήκες που ζούμε. Ας θυμηθούμε κατ’ αρχήν αυτό που γνωρίζουμε τόσο στο θεωρητικό όσο και στο πρακτικό επίπεδο: οι κοινωνικές τάξεις υφίστανται μόνο μέσα στην πάλη των τάξεων και δεν υπάρχουν εκ των προτέρων. Να θυμηθούμε, επίσης, ότι αυτόν τον «σχεσιακό» και «δομικό προσδιορισμό των τάξεων» τον διακρίνουμε από την «ταξική τοποθέτηση» μέσα στη συγκεκριμένη «συγκυρία» που αποτελεί την «συγκεκριμένη κατάσταση» της πάλης των τάξεων. Επίσης θα χρειαστεί να θυμόμαστε ότι ορισμένες τάξεις κατέχουν «διπλά αντιφατικές ταξικές θέσεις».[1] Τέλος, οφείλουμε να δώσουμε σαφείς απαντήσεις στις θεωρίες περί μη καπιταλιστικής «μεταβιομηχανικής κοινωνίας», καθώς και στις θεωρίες περί «τέλους της εργασίας» και περί «θανάτου των τάξεων» που ολοένα και περισσότερο καταλαμβάνουν χώρο γοητεύοντας αριστερές κεφαλές και απογοητεύοντας αριστερές υπάρξεις.[2] Η εργατική τάξη είναι, λοιπόν, παρούσα. Είναι στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος όπου καθημερινά αποδεκατίζεται στην κυριολεξία, είναι στα μεταλλεία της Στρατονίκης, παρόλο που εκεί δυστυχώς έρχεται σε σύγκρουση με τους κατοίκους που βλέπουν τη γη τους να μολύνεται και τα σπίτια τους να καταρρέουν. Η εργατική τάξη βρίσκεται στον κόσμο των Mac, δηλαδή στα ταχυφαγεία, στις εταιρείες κατασκευής λογισμικού και ηλεκτρονικών υπολογιστών, στα μούλτιπλεξ και στον αχανή χώρο των θεαμάτων. Βρίσκεται στις οικοδομές των μεγάλων οικιστικών και γραφειακών συγκροτημάτων, στα μεγάλα δημόσια έργα, στα παλιά και στα καινούργια πλοία που διασχίζουν το Αιγαίο και το Ιόνιο. Κατοικεί σε γειτονιές που είναι υποβαθμισμένες και που μετατρέπονται με ευθύνη κράτους και κοινωνίας σε γκέτο. Και, βεβαίως, κατοικεί και στις τρώγλες των αγροτικών επαρχιών της χώρας μαζεύοντας τα πορτοκάλια, τις ντομάτες, τις ελιές και πάει λέγοντας. Αλλά αυτή η εργατική τάξη έχει πλέον πολλά χρώματα, είναι έμφυλη, μιλάει πολλές γλώσσες και τη μνήμη της διεκδικούν πολλές πατρίδες . Εργάζεται με μερική απασχόληση, σε μοιρασμένες δουλειές, σε πρόσκαιρες εργασίες και προσλαμβάνεται προσωρινά από υπεργολάβους και εταιρείες ανθρωπίνων πόρων που «νοικιάζουν» εργαζόμενους ακόμη και στο δημόσιο τομέα (π.χ. Εθνική Τράπεζα). Απασχολείται στις προσωπικές υπηρεσίες (π.χ. οικιακές βοηθοί, κούριερ κ.λ.π. Συχνά εργάζεται με τη μέθοδο φασόν στο σπίτι ή, όχι τόσο συχνά ακόμη στη χώρα μας, με τη μέθοδο της τηλεργασίας κατ’ οίκον ή σε ειδικές εγκαταστάσεις. Πολλές από αυτές τις εργασίες δεν πληρώνονται με ημερομίσθιο αλλά εξοφλούνται με δελτίο παροχής υπηρεσιών και οι εργαζόμενοι που τις εκτελούν τυπικά θεωρούνται αυτοαπασχολούμενοι. Στο μεσοδιάστημα των προσωρινών απασχολήσεων, αυτή η εργατική τάξη μένει άνεργη, πολλές φορές για περισσότερο από ένα χρόνο και συνήθως η ανεργία έχει φύλο θηλυκό και νεανικό προφίλ, ενίοτε δε και πολλά και καλά πτυχία. Υπάρχει, βεβαίως, και η «βολεμένη» εργατική τάξη, που απασχολείται στις τράπεζες, στο δημόσιο τομέα, στις λίγες αλλά παντοδύναμες μεγάλες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα που δραστηριοποιούνται στους τομείς των τηλεπικοινωνιών, των ηλεκτρονικών υπολογιστών, του χρηματοπιστωτικού τομέα και των ασφαλειών και ούτω καθεξής. Είναι αυτή η μερίδα της εργατικής τάξης, που φιλελεύθεροι στοχαστές, όπως ο Peter Drucker, αποκαλούν «εργάτες της γνώσης», ενώ εμείς δεν έχουμε βρει ακόμη τους κατάλληλους εννοιολογικούς όρους, πέρα από αυτόν του «λευκού κολάρου» ή της «εργατικής αριστοκρατίας».[3] Εδώ, βέβαια, υπάρχουν τα συνδικάτα που αναπαύονται στις δάφνες του «ένδοξου» παρελθόντος των αγωνιστικών κινητοποιήσεων και στα αποτελέσματά τους (μονιμότητα, ασφάλιση, άδειες, σύνταξη κλπ.). Υπάρχει, όμως, και η πιο ευέλικτη βραχυπρόθεσμα αλλά και μακροπρόθεσμα στρατηγικά σκεπτόμενη εργοδοσία που εντείνει τις εσωτερικές διαφοροποιήσεις της εργατικής τάξης δημιουργώντας δυαδικές αγορές εργασίας στο εσωτερικό των επιχειρήσεων. Ανατρέπει την ενιαία μισθοδοτική πολιτική, μετατρέπει με τη στρατηγική του «πελατοκεντρικού συστήματος» τους μισθωτούς σε «businessmen» πωλητές που αμείβονται με βάση την απόδοση, τα συμβόλαια που κλείνονται, και την πορεία των μετοχών στη χρηματιστηριακή αγορά που τους τις χορηγούν είτε με ευνοϊκές τιμές είτε και δωρεάν. Όμως, οι παραπάνω διαφοροποιήσεις που έχουν επέλθει και επέρχονται ως συνέπειες των μεταβολών του τεχνικού καταμερισμού εργασίας παράγουν επιπλέον αποτελέσματα και στον κοινωνικό καταμερισμό εργασίας, δηλαδή τη δομή και την ιεράρχηση των τάξεων στο σύγχρονο καπιταλισμό; Κατά τη γνώμη μου, επί της ουσίας της δεν έχει αλλάξει καθόλου η σχέση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση της τελευταίας εικοσιπενταετίας ενίσχυσε το κεφάλαιο και αποδυνάμωσε την εργασία κατακερματίζοντάς την. Η «οργανική αλληλεγγύη» που χαρακτήριζε τις ομογενοποιημένες εργατικές τάξεις των βιομηχανικών καπιταλιστικών κοινωνιών δεν υπάρχει πλέον. Η νέα πραγματικότητα τείνει να είναι η εξατομίκευση των όρων της ύπαρξης του εργάτη μέσα στις σύγχρονες εργασιακές σχέσεις, όπως περιληπτικά τις περιγράψαμε, δηλαδή η ύπαρξη διαφορετικών καθεστώτων εργασίας, η σχετική σταθερότητα ορισμένων εργασιακών ομάδων σε αντίθεση με την αστάθεια και την ανασφάλεια άλλων˙ που είναι αποτέλεσμα του συχνού περάσματος από την πλήρη στη μερική απασχόληση ή την ανεργία πολύ συχνά μέσα στα όρια της προσωπικής εργασιακής ζωής ως τη συνταξιοδότηση (που κι αυτή δεν είναι πια σίγουρη, τουλάχιστον όσον αφορά τους όρους της). Συνεπώς, το ταξικό υποκείμενο «σύγχρονη εργατική τάξη» είναι υπαρκτό. Τα αποτελέσματα των αλλαγών που προκύπτουν στη σύνθεσή της ως συνέπεια Της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης δεν μπορούν να οδηγήσουν στη θεωρία περί εξαφάνισής της. Αντίθετα, η εργατική τάξη αυξάνεται ως ποσοστό του συνολικού ενεργού οικονομικού πληθυσμού και αποτελεί την πλειονότητα. Οι εσωτερικές διαφοροποιήσεις – μετακινήσεις από τον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα προς τον τριτογενή τομέα δείχνουν ότι η πλειοψηφία των μισθωτών ασκεί παραγωγική εργασία πέρα από τα παραδοσιακά όρια της μεταποιητικής βιομηχανικής υλικής παραγωγής. Καθώς το κλασικό βιομηχανικό κεφάλαιο υποχωρεί σε σχέση με το χρηματοπιστωτικό, κάτι που δεν είναι βέβαια πρωτόγνωρο μιας και πάντοτε σε καιρούς κρίσης συμβαίνει, δημιουργούνται νέοι κλάδοι βιομηχανικής ανάπτυξης, νέοι χώροι δράσης και νέες αγορές για όσα από τα κεφάλαια αυτά δεν απαξιώνονται από την κρίση και ακολουθούν το δρόμο των συγχωνεύσεων, εξαγορών και συνεργιών σε εθνικό, διεθνές και παγκόσμιο επίπεδο. Επίσης, ως αποτέλεσμα της πορείας της ταξικής πάλης μετά την εξάντληση των μεταπολεμικών μοντέλων καπιταλιστικής ανάπτυξης, της κρίσης της αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, της επιβολής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και των στρατηγικών της αστικής τάξης για την αποδιάρθρωση της ζωντανής εργασίας και με την ραγδαία εισαγωγή νέων τεχνολογιών, η εργατική τάξη έχει υποστεί μια σειρά από στρατηγικές ήττες που έχουν οδηγήσει σε απώλειες δικαιωμάτων (σταθερή και μόνιμη εργασία, ασφάλιση, εισαγωγή νέων ελαστικών μορφών απασχόλησης, αύξηση της τεχνολογικής και της διαρθρωτικής ανεργίας κλπ.). Παράλληλα εξελίξεις, όπως η μαζική ένταξη γυναικών στην αγορά εργασίας, οι νέες ειδικεύσεις λόγω των τεχνολογικών μεταβολών και η μετατροπή της Ελλάδας από χώρα εξαγωγής σε χώρα εισαγωγής μεταναστών έχουν διαφοροποιήσει την εργατική τάξη από πλευράς φύλου, εθνοτικής - φυλετικής προέλευσης καθώς και από την άποψη της εκπαίδευσης, της κατάρτισης και των δεξιοτήτων που απαξιώνονται και ανανεώνονται συνεχώς. Αυτό σημαίνει ότι η σύγχρονη ριζοσπαστική ανανεωτική αριστερά έχει καθήκον να ανασυνταχθεί ιδεολογικά, πολιτικά, προγραμματικά και οργανωτικά, έτσι ώστε να απευθυνθεί στη νέα εργατική τάξη που έχει διαμορφωθεί και να συμβάλλει στη συγκρότηση ενός πολύμορφου και δυναμικού εργατικού κινήματος που θα αντικρούσει την καπιταλιστική επίθεση αντιτάσσοντας το σοσιαλισμό με δημοκρατία, ελευθερία και αυτοδιαχείριση ως ελπίδα για το μέλλον της κοινωνίας. Μακριά από ουσιοκρατικές λογικές που αντιμετωπίζουν τα ταξικά υποκείμενα και τις ταυτότητές τους ενιαία και μονοδιάστατα, μια σύγχρονη αριστερά οφείλει να εργαστεί προς την κατεύθυνση του πολιτικού συντονισμού των παλαιών και νέων κοινωνικών κινημάτων των νέων, των φεμινιστριών, των οικολόγων, των κινημάτων για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα των μεταναστών, των προσφύγων και των εθνοτικών και κοινωνικών μειονοτήτων, μαζί με το κεντρικό ταξικό υποκείμενο, δηλαδή την νέα εργατική τάξη.


ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr

[1] Για κριτική παρουσίαση της συνολικής συζήτησης των θεωριών (μαρξιστικών και μη) περί κοινωνικών τάξεων, βλ. Κασιμάτη Κ., (2001), Δομές και Ροές: Το φαινόμενο της κοινωνικής και επαγγελματικής κινητικότητας, Αθήνα, Εκδ. Gutenberg, σ.σ. 39-100.
[2] Βλ. Bell D., 1976, The Coming of Post-industrial Society, New York, Basic Books και Rifkin J., 1995, Το τέλος της εργασίας, Αθήνα, Εκδ. Λιβάνη. Για τις κοινωνικές βάσεις της «μεταβιομηχανικής κοινωνίας» βλ. Esping-Andersen G., 1999, Oxford, Oxford University Press, ιδιαίτερα το 6ο κεφάλαιο «The Structural Bases of Postindustrial Employment» σ.σ. 99-119, όπου τονίζεται ότι είναι κυρίως η τεχνολογική μεταβολή που επιφέρει τις μεταβολές στην απασχόληση και την μετακίνηση από το δευτερογενή βιομηχανικό τομέα στον τριτογενή μεταβιομηχανικό τομέα των υπηρεσιών (σελ. 102 κ.επ.). Στο «τέλος της εργασίας» αναφέρεται ουσιαστικά και ο A. Gorz όταν υποστηρίζει ότι «η μικρο-ηλεκτρονική επανάσταση εγκαινιάζει την εποχή της κατάργησης της εργασίας», βλ. Gorz A., 1986, Καπιταλισμός, Σοσιαλισμός, Οικολογία, Αθήνα, Εναλλακτικές Εκδόσεις, σελ.53. Κριτική από μαρξιστική σκοπιά στο Μηλιός Γ., 1996, «Ποιος φοβάται την εργασία; Μύθοι για το “τέλος της εργασίας” στην “εποχή της αυτοματοποίησης”», Θέσεις, Νο.57 Οκτώβριος - Δεκέμβριος, σ.σ. 57-65. Για την πάντα ενδιαφέρουσα αλλά λαθεμένη άποψη περί «θανάτου των τάξεων» που εκφράζεται στο Pakulski J. & Waters M., (1994), The Death of Class, London, Sage Publications αξίζει κανείς να διαβάσει την κριτική του βιβλίου τους από το νεομαρξιστή Harvie D. στην επιθεώρηση Capital and Class, Νο. 62, Καλοκαίρι 1997, σ.σ.192-193.
[3] Βλ. Drucker P, (2000), Προκλήσεις του μάνατζμεντ για τον 21ο αιώνα, Αθήνα, Εκδ. Leader Books. Βλ. επίσης τους νεοφιλελεύθερους Fukuyama F, (1993), Το τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος, Αθήνα, Εκδ. Νέα Σύνορα-Α.Λιβάνη˙ Τόφλερ Α., (1992), Νέες Δυνάμεις, Αθήνα, Εκδ. Κάκτος.

technorati tags:, , , ,

Blogged with Flock

Άδικη Απόλυση εργαζομένης στο χώρο της Ψυχικής υγείας: Καταγγελία

από το ιντυμήντια...


Καταγγελία από σωματεία εργαζομένων για άδικη απόλυση εργαζόμενης στο χώρο της ψυχικής υγείας

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΑΠΟ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΓΙΑ

ΑΔΙΚΗ ΑΠΟΛΥΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

 

 

 

Άλλη μια άδικη απόλυση έλαβε χώρα σε δομή ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης πριν λίγες ημέρες. Την Παρασκευή 14/9 απολύθηκε η συνάδελφος Μαρία Βαβίτσα από τη δομή ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης «Οικοτροφείο στην Ακρη της Πόλης» στη Π. Πεντέλη που ανήκει στην Εταιρεία Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ψυχικής Υγείας (ΕΠΑΨΥ), έπειτα από 7  χρόνια συνεχούς προσφοράς στους ηλικιωμένους ενοίκους του οικοτροφείου και μετά από μια σημαντική πορεία στο χώρο της ψυχικής υγείας. Λίγο πριν σχολάσει τη φώναξαν στα γραφεία της εταιρίας και της ανακοίνωσαν την απόλυσή της.

Τα σωματεία εργαζομένων στις δομές Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης (ΝΠΙΔ) καταγγέλλουμε την παραπάνω απόλυση γιατί:

·        Δεν υπήρξε κανένας λόγος που να δικαιολογεί την αναγκαιότητα για την απόλυσή της. Η Μαρία Βαβίτσα ήταν προϊσταμένη νοσηλεύτρια στο οικοτροφείο, και ποτέ δεν της ασκήθηκε αρνητική κριτική για το έργο της, αντίθετα η διοίκηση της είχε προτείνει προαγωγή, την οποία η συνάδελφος δεν είχε αποδεχτεί. Αυτό που της ειπώθηκε προφορικά ήταν πως η διοίκηση κρίνει «πως πρέπει να ανανεωθεί ο αέρας στο οικοτροφείο».

·        Είναι απαράδεκτο και παράνομο να απολύεται μια έμπειρη εργαζόμενη προκειμένου να προσληφθεί άλλος. Άλλωστε, όλοι στο χώρο της ψυχικής υγείας γνωρίζουμε, ότι η εμπειρία των εργαζομένων διευκολύνει τους θεραπευτικούς στόχους και τη θεραπευτική συνέχεια.

·        Είναι απαράδεκτο και δημιουργεί εύλογα ερωτήματα σε όλους το γεγονός ότι σε μια περίοδο έντονης οικονομικής κρίσης βρίσκονται εύκολα τα χρήματα για αποζημιώσεις για απολύσεις ενώ οι εργαζόμενοι παραμένουν συχνά απλήρωτοι επί σειρά μηνών.

·        Θεωρούμε πως η  συνδικαλιστική δράση της συναδέλφισσας, για την υπεράσπιση του δικαιώματος όλων των εργαζόμενων να αμείβονται κάθε μήνα για την εργασία τους  ήταν εδώ και πολύ καιρό γνωστή στην εργοδοσία, ενοχλούσε και αυτό φαίνεται να συνιστά βασικό, αν όχι το μοναδικό, λόγο που οδήγησε την εργοδοσία να προχωρήσει στην απόλυσή της.

·        Είναι απαράδεκτο να απολύεται αιφνίδια μια εργαζόμενη σε κάθε περίπτωση, αλλά πολύ περισσότερο στον ευαίσθητο χώρο της ψυχικής υγείας, όπου οι ίδιοι οι ασθενείς επηρεάζονται δυσμενώς καθώς οι σχέσεις τους με το προσωπικό αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της επιτυχούς τους θεραπείας. Η διακοπή οποιασδήποτε σχέσης και για οποιοδήποτε λόγο είναι αναγκαίο να προετοιμάζεται για καιρό. Η συγκεκριμένη αιφνίδια απόλυση μας κάνει να πιστεύουμε ότι η έγνοια της διοίκησης για τους ασθενείς είναι άκρως υποκριτική.   

·        Οι εργαζόμενοι δεν είναι αναλώσιμα αντικείμενα για να πετιούνται από τους χώρους εργασίας, αλλά άνθρωποι με δικαιώματα, ανάγκες και οικογένεια, οι οποίοι όταν βρίσκονται από τη μια στιγμή στην άλλη χωρίς δουλειά διαταράσσεται κάθε πτυχή της ζωής τους. 

 

Τα σωματεία εργαζομένων που υπάρχουν στις δομές Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης καταγγέλλουν την άδικη απόλυση, στέκονται αλληλέγγυοι στη συνάδελφο Μαρία Βαβίτσα και επαγρυπνούν για οποιαδήποτε παραβίαση των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων στους συναδέλφους σε όποια δομή κι αν εργάζονται και απαιτούν:

  • Καμία απόλυση εργαζομένων
  • Απόδοση τώρα όλων των δεδουλευμένων στους εργαζόμενους των δομών ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης
  • Πολιτική δέσμευση από μέρους της κυβέρνησης για ουσιαστική και οριστική επίλυση των προβλημάτων χρηματοδότησης και λειτουργίας των δομών ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης     
  • Γενναίες αυξήσεις με βάση τις πραγματικές μας ανάγκες. Όχι στους μισθούς πείνας

 

 Ο συντονισμός και η συνεργασία μεταξύ μας εντείνεται, η συνδικαλιστική δράση οργανώνεται προκειμένου να ανταποκριθούμε όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά στην προάσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των ασθενών και να διεκδικήσουμε την επίλυση των ήδη αυξημένων προβλημάτων στο χώρο της ψυχικής υγείας.

 

 

  • Σωματείο Εργαζομένων στις Κοινωνικές Υπηρεσίες Ιδιωτικών Φορέων, Πρόεδρος: Νικολέτα Κυράνα (τηλ. 6932906429, ηλεκτρ. διεύθυνση: social_somatio@yahoo.gr)   
  • Σωματείο Εργαζομένων στο Περιβολάκι, Πρόεδρος: Αγγελική Συλλιγαρδάκη (τηλ.6977177173).
  • Σωματείο Εργαζομένων της ΕΨΥΚΑ στη Δράμα, Πρόεδρος: Αθανάσιος Παπαδόπουλος (τηλ.6974758001).
  • Σωματείο Εργαζομένων Δομών Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης Μακεδονίας Θράκης (Σ.Ε.Δ.Ψ.Α.Μ.Θ.), Πρόεδρος: Γιώργος Σουμελίδης (τηλ.6936593040, ηλεκτρ.διεύθυνση: somatio@yahoo.gr).

Blogged with Flock

24 Σεπ 2007

Πρόγραμμα σεμιναρίων στο Λονδίνο: Cultures of Capitalism

Ξέρω ότι είναι μια πολύ alt. lifestyle διαφήμιση για συνεδριακό τουρισμό, ή ότι μπορεί να αφορά μόνο το αναγνωστικό κοινό που διάγει το βίο του εις τας Αγγλίας, αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ.

Τα ονόματα που μιλανε είναι στο top 10 των κριτικών/ριζοσπαστών θεωρητικών/ακαδημαϊκών στις κοινωνικές επιστήμες.

Δυστυχώς όλες οι διαλέξεις έχουν είσοδο, που μάλλον εξαντλείται πολύ γρήγορα, όπως λέει.

Cultures of Capitalism: Series of Seminars - Nov - Feb

@ Marx House, 37a Clerkenwell Green, London EC1

The seminars will ask critical and strategic questions about contemporary changes in capitalism and modernity. What philosophical, cultural and theoretical resources do we need to develop new understandings of political and social transformation?

23 November 11am to 4.00pm Buy tickets online now
Cultures of capitalism

As modern cultures of capitalism colonise public life and the 'lifeworld', what is the role of symbolic meaning in making alternative cultures and politics?
Stuart Hall, Jonathan Rutherford, Gilane Tawadros, Bill Schwarz (chair)

14 December 11am to 4.00pm Buy tickets online now
Re-imagining individual life

'Liquid Modernity' and consumerism are reshaping individual life? In response how might we create new kinds of ethical values and forms of pleasure.
Zygmunt Bauman, Jo Littler, Hari Kunzru

18 January 2008 11am to 4.00pm Buy tickets online now
Understanding society and remaking politics

The cultures of the new capitalism are transforming society and social relations. What sociological ideas do we need to understand these changes?
Beatrix Campbell, Michael Rustin, Richard Sennett, Nira Yuval Davis (chair)

22 February 2008 11am to 4.00pm Buy tickets online now
The financialisation of capitalism

Financialisation has become a dynamo of corporate profitability while being a source of potential economic instability. What political strategies might counter its impact on society and on local and global economies?
Doreen Massey, Andrew Glyn, John Christensen, Martin McIvor (chair)

Respondents include: Tony Blackshaw, Priyamvadar Gopal, Adam Leaver, Ruth Lister, Greg McLennan, James Marriott, Roshi Naidoo, Amir Saeed, George Shire, Kate Soper, Valerie Walkerdine.

Registration for each seminar costs £15, or £40 for a block booking of the whole series of four. It is advisable to book in advance as places are limited. Send cheque payable to Soundings, and details of the seminars you wish to attend, to FREEPOST, LON 176, London, E9 5BR (no stamp is needed).

SPECIAL OFFER: New standing order subscribers to Soundings will receive free tickets to all the seminars on request.

Organised in association with Media and Cultural Studies at Middlesex University.

Further details from sally@lwbooks.co.uk or j.rutherford@mdx.ac.uk

από το: http://www.lwbooks.co.uk/seminar2.html  

technorati tags:, , , , ,

Blogged with Flock

Συνέδριο Κριτικής Παιδαγωγικής στο Βόλο τον Οκτώβριο

Tο 1ο Διεθνές Συνέδριο Κριτικής Παιδαγωγικής, με θέμα "Δημοκρατία, Εκπαίδευση και Πολιτισμός", θα πραγματοποιηθεί στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας (αμφιθέατρο Κορδάτου) από το Παιδαγωγικό Τμήμα Ειδικής Αγωγής στις 5 και 6 Οκτωβρίου 2007.

Πρόκειται για συνέδριο διεθνούς εμβέλειας και σημαντικότητας, αφού αφορά στην προώθηση της Δημοκρατίας και του Πολιτισμού μέσω μιας ριζοσπαστικής, εναλλακτικής και προοδευτικής παιδαγωγικής στην εκπαίδευση. Το συνέδριο αφορά κυρίως την εκπαιδευτική και ακαδημαϊκή κοινότητα της χώρας, καθώς και τους φοιτητές. Λόγω της σημαντικότητας του θέματος αναμένεται μεγάλο ενδιαφέρον και προσέλευση από το ευρύ κοινό, στο οποίο είναι ανοικτό.

Προσκεκλημένοι ομιλητές είναι οι παρακάτω: Noαm Chomsky, Nita Freire, Peter Trifonas, Donaldo Macedo, Henry Giroux, Peter McLaren. Susan Searls- Giroux, Παναγιώτα Γούναρη, Ανδρέας Καζαμίας, Μαίρη Μπόση, Αθανάσιο Γκότοβος, Βασίλης Κουλαϊδής, Γιώργος Πασιάς, Μαρία Νικολακάκη.

Οι διεθνείς ομιλητές του συνεδρίου είναι διάσημοι διανοούμενοι του κόσμου, που είναι πρωτοπόροι και έχουν επηρεάσει την εξέλιξη της εκπαιδευτικής θεωρίας τα τελευταία τριάντα χρόνια. Οι περισσότεροι έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και αποτελεί γεγονός ο ερχομός τους.


DAY 1: Friday, October 5th 2007

17.00-18.00 Greetings

Session 1 On Democracy and Education
Chairmen: Donaldo Macedo- Ilias Matsagouras

18.00-18.30 Noam Chomsky: Democracy and Education
18.30-19.00 Nita Freire: Paulo Freire- A Life Story.
19.00-19.30 Peter Trifonas- Debt and Duty
19.30-20.00 John Milios- Stavros Kyranakis.: ‘‘Information Society”, education inequality and the democratic deficit.

DAY 2: Saturday, October, 6th 2007

Session 2 Critical Pedagogy in the dawn of the 21st Century
Chairmen: George Grollios

9.00-9.20 Peter Mc Laren: Critical Pedagogy Against Empire: Reloading Critical Pedagogy for the 21st Century
9.20-9.40 Donaldo Macedo: Reinserting Criticity into Critical Pedagogy.
9.40-10.00 Andreas Kazamias: Critical Humanistic Pedagogy: Reinventing a Tradition.
10.00-10.20 George Tsiakalos: The Enemies of Critical Pedagogy.
10.40-11.00 Discussion

Coffee Break

Session 3 The Politics of Pedagogy: Youth, Race, and Terrorism
Chairmen: George Mavrogiorgos

11.30-12.20 Henry Giroux: Disabling the Future: Youth, Education, and the Politics of Disposability
12.20-12.40 Susan Searls - Giroux: Playing in the Dark: Racial Repression and the New Campus Crusade for Diversity.
12.40-1:00 Maria Nikolakaki-Mary Bossi: Terrorism, Representative Democracy and (mis)education: Issues of Interconnection.
13.00-14.00 Discussion

Lunch

Session 4 Educating for Critical Citizenship
Chairmen: Kostas Skordoulis

16.30-16.50. Panayota Gounari: Critical Pedagogies, Critical Identities: Autonomy, Civics, and Democracy.
16.50-17.10 George Pasias- Maria Nikolakaki: Inclusive Post-national and Global Citizenship: A Critical Perspective
17.10-17.30 Athanasios Gotovos: Critical Pedagogy and Teacher Education in Greece: An Institution in Crisis.
17.30-17.50 Vasilis Koulaidis: School Programs and Social Justice.
17.50-18.30 Discussion

19.00–20.00 Round Table

Σημείωση: Θα υπάρχει ταυτόχρονη μετάφραση. Οι ανακοινώσεις των Ελλήνων επιστημόνων θα γίνουν στα ελληνικά.

Μαρία Νικολακάκη, Επίκουρη Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Παιδαγωγικό Τμήμα Ειδικής Αγωγής, Αργοναυτών και Φιλελλήνων, Βόλος, Τ.Κ. 38221, Τηλ: 24210-74884, Fax: 24210-74799

technorati tags:, , , ,

Blogged with Flock

23 Σεπ 2007

Δράση ενάντια στην ψυχιατρική βία & την καθήλωση

Από το ίντυμήντια:

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=768340

Μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση επικοινωνιακού ακτιβισμού έγινε την Παρασκευή το βράδυ στο 1ο Ψυχιατρικό Συνέδριο Αν. Ευρώπης από τα μέλη της Πανελλαδικής Συσπείρωσης για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση και πολίτες της Θεσσαλονίκης. Η παρέμβαση έγινε στο Ξενοδοχείο Μακεδονία Παλλάς στη Θεσσαλονίκη, την ώρα του χαιρετισμού του Πρύτανη του ΑΠΘ και του Υπουργού Μακεδονίας Θράκης, ενώπιον του Μητροπολίτη Ανθίμου και λοιπών παρατρεχαμένων. Σηκώθηκαν πανώ μέσα στην αίθουσα, έγινε διακοπή των ομιλητών, μοιράστηκαν φυλλάδια, και στη συνέχεια έξω από το συνέδριο έγινε μια performance καθήλωσης από δύο "ψυχιάτρους".

Στόχος της παρέμβασης, ήταν η αποκάλυψη της βαρβαρότητας στα ψυχιατρεία των Βαλκανικών χωρών και η εναντίωση σε κάθε μορφή άσκησης βίας (χημική και μηχανική καθήλωση, ηλεκτροσόκ), που και στην Ελλάδα αποτελεί καθημερινό φαινόμενο. Κύριο αίτημα είναι  να καταστεί ΠΟΙΝΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ Η ΚΑΘΗΛΩΣΗ .

Το φυλλάδι οπου μοιράστηκε:

ΠΟΙΝΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ Η ΚΑΘΗΛΩΣΗ

 
Χιλιάδες έγκλειστοι στα Ψυχιατρεία όλων των βαλκανικών χωρών υφίστανται αυτή την ώρα την ψυχιατρική βαρβαρότητα και βιώνουν κάτω από τις πιο άθλιες συνθήκες τον κοινωνικό, αλλά και τον βιολογικό τους  θάνατο.

Χιλιάδες έγκλειστοι βιώνουν τη μηχανική ή χημική καθήλωση, υποβάλλονται σε Ηλεκτροσόκ, ή βρίσκονται στην απομόνωση και στερούνται με το πρόσχημα του «θεραπευτικού μέτρου» τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Δηλαδή, το δικαίωμα να είναι άνθρωποι.

Η κατάσταση αυτή δεν είναι επιλογή τους.

Είναι επιλογή ενός κοινωνικού – πολιτικού – πολιτισμικού κατεστημένου, το οποίο για να διατηρήσει την ισορροπία του μοντέλου ανάπτυξης και αναπαραγωγής του, χρειάζεται τον κοινωνικό έλεγχο, αλλά και την κοινωνική εξόντωση όλων εκείνων που απειλούν την ισορροπία του. Αυτή η επιλογή αποκαλύπτεται στη διάδραση πολλών παραγόντων. Ποιοι είναι αυτοί;

Είναι οι επιστήμες εκείνες, οι οποίες με την επινόηση διαφόρων ψυχιατρικών, ψυχολογικών και κοινωνιολογικών θεωριών, έρχονται να διαμορφώσουν και να οριοθετήσουν αυθαίρετα, αλλά «με επιστημονικούς όρους», τη διάκριση μεταξύ «φυσιολογικού» και «μη-φυσιολογικού», «υγιούς» και «ψυχασθενούς».            

Είναι κυρίως η Ψυχιατρική, η οποία — παρατηρώντας, περιγράφοντας και κωδικοποιώντας με την επιστημονική αυθαιρεσία της ψυχιατρικής νοσογραφίας στην παραδοσιακή, στη βιο-ψυχοκοινωνική και στην κοινοτική της εκδοχή σε συνέργεια με τη Δικαιοσύνη και τις φαρμακοβιομηχανίες — κατασκευάζει την έννοια της επικινδυνότητας και του επικίνδυνου ψυχασθενή.

Είναι οι κυρίαρχες πολιτικές ψυχικής υγείας, οι οποίες κατευθύνονται αποκλειστικά από δημοσιονομικά κριτήρια και κινούνται σε μια κατεύθυνση μείωσης του «βάρους» της δημόσιας δαπάνης και της ιδιωτικοποίησης ή της μείωσης των εγκλείστων με τη μεταφορά τους από τις κρατικοδίαιτες «μη-κερδοσκοπικές εταιρείες» σε νέου τύπου ιδρυματικές δομές στην κοινότητα.

Είμαστε εμείς οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας, που εγκλωβισμένοι σε διαδικασίες και μηχανισμούς αλλοτρίωσης, αποποιούμαστε ακόμα και την ανθρώπινη υπόστασή μας και μετατρεπόμαστε, μέσα από το σύστημα εκπαίδευσης, σε εκπαιδευμένα εργαλεία άσκησης βίας σε συνανθρώπους μας.

Είμαστε εμείς οι πολίτες που με την ανοχή μας απέναντι στον εγκλεισμό και στην εξόντωση των συμπολιτών μας, συντηρούμε και αναπαράγουμε αυτή την κατάσταση.

Το αίτημα, λοιπόν, για την απαγόρευση και ποινικοποίηση της άσκησης κάθε μορφής βίας στην Ψυχιατρική και για την κατάργηση των τόπων εγκλεισμού δεν είναι απλά ένα ανθρωπιστικό ζητούμενο, αλλά και ένα αίτημα για τη δική μας απελευθέρωση από την αλλοτρίωση που βιώνουμε κι εμείς οι ίδιοι.

 
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ


και ένα μικρό βίντεο:

technorati tags:, , , ,

Blogged with Flock

21 Σεπ 2007

Ελευθεροτυπία, σήμερα: Ψυχοπαθολογίες των υψηλά αμοιβόμενων

Πλανήτης ΓΗ

Οι παθήσεις των «πάνω ορόφων»

ΒΕΡΟΛΙΝΟ

Επιμέλεια: ΟΛΓΑ ΚΟΛΙΑΤΣΟΥ koliatsu@enet.gr

Ο Γκέρχαρντ Ντάμαν είναι γιατρός, διευθυντής της ψυχιατρικής κλινικής Μίνστερλινγκεν, στην ελβετική όχθη της λίμνης της Κωνστάντζας. Στη γερμανική επιθεώρηση μιλά για τα διευθυντικά στελέχη: τις συνήθεις παθήσεις τους, τη στάση τους προς τους υφισταμένους και την προσωπική τους ζωή
- Κύριε Ντάμαν, εάν βασιστούμε στο βιβλίο σας*, η πάθηση που κυριαρχεί στους «πάνω ορόφους» των επιχειρήσεων είναι ο παθολογικός ναρκισσισμός.

«Πράγματι. Ο ναρκισσισμός είναι η κυριότερη σύγχρονη πάθηση -στην εποχή τού Φρόιντ ήταν η υστερία. Τα τελευταία χρόνια πολλοί πολυεθνικοί όμιλοι αναζητούσαν ένα είδος Μεσσία που θα ερχόταν απ' έξω να σώσει την επιχείρηση. Αυτό αλλάζει τώρα πάλι, πολλές διευθυντικές θέσεις καλύπτονται με άτομα "από μέσα" που μπορεί να μη χαρακτηρίζονται έντονα χαρισματικά, αλλά είναι κοινωνικά κι ευπροσήγορα. Οι "νάρκισσοι" έχουν πολλά δυνατά σημεία: δέσμευση στη δουλειά τους, ικανότητα επιβολής, αντοχές. Από την άλλη πλευρά της ζυγαριάς βρίσκονται η ελλιπής ικανότητα συνεργασίας και η κακή αποδοχή της κριτικής.

Γενικώς ένας τύπος νάρκισσου είναι πιο επιτυχημένος όταν αναλάβει την αναμόρφωση μιας επιχείρησης που βρίσκεται σε έντονη κρίση. Συχνά αυτοί οί τύποι αντιμετωπίζουν το προσωπικό ενεργειακό δυναμικό και την ευφυΐα τους ως απόλυτο μέτρο και περιφρονούν όσους είναι πιο αδύναμοι. Πρόκειται για δεσποτικούς χαρακτήρες, που αναγκάζουν τους συνεργάτες τους να δουλεύουν μέχρι αργά, τους κατακρίνουν συνεχώς χωρίς ποτέ να τους επαινούν. Επίσης, θέλουν ν' αποδείξουν στον εαυτό τους και στους άλλους ότι είναι απρόσβλητοι από κάθε άποψη. Στην ψυχολογία είναι γνωστός ο όρος "sensation seeking" - που μπορεί ν' αποδοθεί και ως αναζήτηση εκείνου του "κάτι" που θα κάνει το άτομο να νιώθει μεγαλύτερη ζωτικότητα».

- Μπορεί πίσω απ' όλα αυτά να κρύβεται και η προσπάθεια απόκρυψης ή εξισορρόπησης συναισθημάτων κατωτερότητας;

«Ναι, συχνά με σύμβολα γοήτρου και κύρους ή χειρονομίες υπεροχής. Και πρόκειται συνήθως για τη βαθιά ψυχολογική επιθυμία για αναγνώριση. Στοιχείο των διευθυντικών στελεχών είναι συχνά και μια ενισχυμένη δόση δυσπιστίας -και στην πραγματικότητα σε μια πισίνα γεμάτη καρχαρίες η δυσπιστία είναι ωφέλιμη. Καταστροφική αποδεικνύεται όταν αρχίζει κανείς να μην ξεχωρίζει τους εχθρούς από τους φίλους. Γενικώς, είναι δύσκολο για έναν "νάρκισσο" να παραδεχτεί ότι χρειάζεται βοήθεια. Οποιος βρίσκεται στο απόγειο της επιτυχίας συνήθως δεν έχει επαφή με τα προβλήματά του κι αν φτάσει μέχρι τον ψυχαναλυτή θα βιώσει τη διαδικασία ψυχανάλυσης ως μάχη. Ο θεραπευτής δεν πρέπει ν' αποδεχτεί αυτή την κατάσταση και κυρίως να μην υποταχθεί στον πάσχοντα -γιατί είτε θα θεωρηθεί εχθρός είτε οι προσπάθειές του δεν θα εκληφθούν ως σοβαρές.

Συχνά τα αίτια πρέπει ν' αναζητηθούν στην οικογένεια, συγκεκριμένα στην έλλειψη δυναμικής πατρικής προσωπικότητας. Οταν έχουμε απουσία πατέρα, ο "νάρκισσος" θα προσπαθήσει ν' αποδείξει νωρίς στη μητέρα ότι είναι ολοκληρωμένος άνδρας, κάτι που όμως τον κάνει ψυχαναγκαστικό. Συνήθως οι νάρκισσοι δεν είναι ψυχοπαθείς, ωστόσο τα όρια είναι ρευστά ανάμεσα στη διαταραχή και την παραγωγικότητα: τη δύναμη επαγγελματικού οραματισμού και επιτυχίας».

- Μπορεί κανείς να διαπιστώσει εάν ένα μελλοντικό διευθυντικό στέλεχος θα βιώσει την κατάστασή του κατά τρόπο παθολογικό ή παραγωγικό;

«Στην κάλυψη των θέσεων αυτό είναι κεφαλαιώδους σημασίας. Στο βιβλίο μου παρακολούθησα ορισμένες πιθανές ενδείξεις: για παράδειγμα, σημαντικό είναι εάν κάποιος έχει περάσει στη ζωή του κάποιες μακροχρόνιες δύσκολες φάσεις: Τα 'χει βγάλει πέρα ικανοποιητικά ή έχει απομονωθεί βιώνοντας δυσαρέσκεια; Είναι σε θέση να χαρεί με την επιτυχία ή ακόμη και μ' ένα βραβείο Νόμπελ θα σκεφτόταν πως υπάρχουν άτομα που το έχουν κερδίσει δύο φορές; Ενδεικτικές είναι και συνεχείς έντονες εναλλαγές στην ένδυση -μια με αθλητικά, την άλλη με ακριβά ρούχα, να χάνει πολλά κιλά ξαφνικά και να τα ξαναπαίρνει εξίσου γρήγορα. Τότε πρέπει να σκεφτεί κανείς ότι κάτι δεν πάει καλά».

- Αυτά τα άτομα σ' αυτές τις θέσεις έχουν συχνά δυσκολία να διάγουν μια φυσιολογική οικογενειακή ζωή;

«Ναι. Στην κλινική μας αντιμετωπίζουμε πολύ συχνά έντονα ναρκισσιστικές προσωπικότητες, που δεν διατηρούν πλέον επαφή με προηγούμενες σχέσεις τους, ακόμη κι αν υπάρχουν παιδιά απ' αυτές. Δείχνοντας έντονη δυσαρέσκεια, διευθετούν το ζήτημα οικονομικά, συχνά δεν το κάνουν ούτε αυτό. Πρόκειται για άτομα που λόγω στερήσεων και αμέλειας έχουν σκληρύνει εσωτερικά και στερέψει από αγάπη. Κι όταν οι άλλοι δεν τους προσφέρουν πλέον αυτό που νομίζουν πως θα 'πρεπε, τους εγκαταλείπουν. Ετσι κλείνει ένας κύκλος -όπως αισθάνεται κανείς ότι του φέρονται, έτσι φέρεται και στους άλλους.

* Gerhard Dammann: «Narzisten, Egomanen, Psychopathen in der Fuehrungsetage. Fallbeispiele und Loesungswege fuer ein wirksames Managment» εκδ. «Haupt», Βέρνη («Νάρκισσοι, εγωμανείς, ψυχοπαθείς στον όροφο των διευθυντικών στελεχών - Παραδείγματα και λύσεις για αποτελεσματική διοίκηση επιχειρήσεων»)


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/09/2007

technorati tags:, , , ,

Blogged with Flock

19 Σεπ 2007

Call For Papers: Anti War Movements

CALL FOR PAPERS

Contributions are sought for a special issue on anti-war movements for the
International Journal of Peace Studies, the official journal of the
International Peace Research Association IPRA.  This is an opportunity for
researchers and activists to assess, compare, and theorize about
historical and contemporary peace movements from around the world, and to
consider when and how social movements can constrain the state in wartime.

The theme issue, to be published in spring/summer 2008, focuses on
effective and innovative movements: those able to advance their declared
goals regarding a war, to challenge or change the limits of participation
in policymaking regarding national security, or to contest existing social
and cultural values.

Articles should highlight elements of movement effectiveness and should
place movement histories in a theoretically informed context.  In their
analyses, authors are encouraged to emphasize lessons learned and why
these may or may not be applicable to other social movements engaged with
issues of war and peace.  Comparative perspectives are particularly
welcome, but single-case analyses are of interest as well.

Themes might include, but are not limited to

* Movement leadership
* Movements' relations with the media
* Movements' use of cultural symbols
* Mobilization strategies
* Movements' discursive strategies and framing of issues
* Challenges and pitfalls faced by movements
* Movements' relations with the military or with politicians
* Movement-countermovement dynamics

Manuscripts should be between 6,000 and 9,000 words, including references
and notes, and should be double spaced.  The mailing and e-mail address of
the author, a short biographical statement, and an abstract of 100-200
words must accompany the manuscript.  Manuscripts should be in MS Word
format and should be received by January 7, 2008.

E-mail to: lieberfeld@duq.edu
Or regular mail to:
Daniel Lieberfeld
Center for Social and Public Policy
525 College Hall
Duquesne University
Pittsburgh, PA  15282  USA


Blogged with Flock

17 Σεπ 2007

21-13/09, Αθήνα: Συνέδριο για τα 100 τεύχη και τα 25 χρόνια των Θέσεων

Με αφορμή την έκδοση του 100ού τεύχους του περιοδικού, τον Ιούλιο του 2007, οι Θέσεις διοργανώνουν διεθνές συνέδριο στην Αθήνα (στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Πατησίων και Στουρνάρη, αίθουσα συνεδριάσεων της Συγκλήτου), το διάστημα 21-23 Σεπτεμβρίου 2007, με τίτλο:

«Ο Μαρξ σήμερα, 150 χρόνια μετά τα Grundrisse»


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007

1η Συνεδρία: 17.30 - 20.00
Πρόεδρος: Μ. Σπαθής
Γ. Μηλιός, «Η κριτική της Πολιτικής Οικονομίας ως κριτική της Αριστεράς»
Σχολιασμός: Δ. Μπελαντής
Συζήτηση
Τ. Κυπριανίδης, «H μετατόπιση της ανυπόστατης χάραξης»
Σχολιασμός: Σ. Σακελλαρόπουλος
Συζήτηση

Συνεδρία: 20.15 - 21.15
Πρόεδρος: Κ. Σκορδούλης
V. Morfino, «The primacy of the encounter over the form. An interpretation of the late Althusser»
Σχολιασμός: Μ. Μπαρτσίδης
Συζήτηση



Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2007

3η Συνεδρία: 10.30 - 12.30
Πρόεδρος: Σταύρος Κωνσταντακόπουλος
Chris Arthur, «The Concept of Subsumption»
Σχολιασμός: Σ. Λαπατσιώρας
Συζήτηση
Michael Krätke, «Critique of Public Finance - the Fiscal Crisis of the State Revisited»
Σχολιασμός: Δ. Σωτηρόπουλος
Συζήτηση

4η Συνεδρία: 12.45 - 13.30
Πρόεδρος: Π. Νούτσος
Μ. Κουζέλης, «Η μέθοδος παρουσίασης (Darstellung) στο Κεφάλαιο»
Σχολιασμός: Γ. Κατσιαμπούρα και Σπ. Λαπατσιώρας
Συζήτηση

5η Συνεδρία: 15.30-17.30
Πρόεδρος: Ν. Πετραλιάς
M. Heinrich, «Kapital und Staat: von den Grundrissen zum Kapital und wieder zurück
(Κεφάλαιο και κράτος: από τα Grundrisse στο Κεφάλαιο και πάλι πίσω)»
Σχολιασμός: Γ. Οικονομάκης και Μ. Μαρκάκη
Συζήτηση
Δ. Δημούλης, «Στιγμές οικοδόμησης της μαρξιστικής θεωρίας του κράτους»
Σχολιασμός: Δ. Χριστόπουλος
Συζήτηση

6η Συνεδρία: 18.00-19.00
Πρόεδρος: Κ. Βεργόπουλος
Γ. Φουρτούνης, «Σχετικά με την έννοια του τρόπου παραγωγής και τον αναστοχασμό της»
Σχολιασμός: Χ. Βαλλιάνος
Συζήτηση

7η Συνεδρία: 19.15 - 21.15
Πρόεδρος: Σίσσυ Βωβού
Σ. Μιχαήλ, «Ο Μαρξ χωρίς Ρουσώ»
Σχολιασμός:  Π. Σωτήρης
Ε. Βαρίκα, «Πρωτεύουσες και δευτερεύουσες; Η διαπλοκή των σχέσεων εξουσίας στη
μαρξιστική παράδοση»
Σχολιασμός: Μαρία Ρεντετζή
Συζήτηση



Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2007

Συνεδρία: 11.30-12.30
Πρόεδρος: Θεανώ Φωτίου
Α. Μπαλτάς, «Ισχύς και εξουσία»
Σχολιασμός: Α. Γαβριηλίδης
Συζήτηση

9η Συνεδρία: 12.45-13.45
Πρόεδρος: Γ. Μηλιός
Δ. Δημούλης και Τ. Κυπριανίδης, Συμπεράσματα
Συζήτηση

Blogged with Flock

11 Σεπ 2007

Migrating University: στο Λονδίνο αυτή την εβδομάδα

[an invitation for all students, staff and community members including
asylum seekers and refugees to participate in a free open access
two-day education and arts event at Goldsmiths University]

No Detention, No Deportation, No Borders in Education:
Freedom of Movement for All

The Migrating University Project
14 – 15 September 2007

[programme subject to change -- see attached file]

Friday 14th September
Venue: Room 150 and 137a Richard Hoggart Building

10am     Welcome, coffee, tea, info stalls for No Borders Camp
Room 150 RHB

10.30    Introduction and welcome to The Migrating University Project
 Room 137a RHB

John Hutnyk (Goldsmiths) Introduction to the day
Camille Barbagallo (Goldsmiths) No Borders Camp at Gatwick.

10.50    Panel #1 – The Teaching Factory
-
12.55     Chair: Leila
Does a university education offer a passport to a world of opportunity?
Are the old exclusions of race, class, gender and ability fully
redeemed by our policy initiatives and "inclusive" programs?  Or is
the new hierarchy a filtering mechanism promising precarious labour
for some, security and success for others?  While some may never
question their right to access, do some have to fight to move at all
and others struggle daily simply to pass or fail?
This panel asks if education is really a social good, a pass to
freedom; or if it is rather a ticket to a new set of subjugations?

Speakers:
Ash Sharma (University of East London)
Massimo de Angelis (University of East london)
Paul Hendrich (Goldsmiths)


12.55    Picnic in the Courtyard.
-    and  performaces
2.30pm

2.30    Panel #2 - Critical Pedagogy
-
4.00     Chair: Francisco
Critical Pedagogy (CP) questions the relationship between education
and politics, between socio-political relations and pedagogical
practices, in short: the correspondence between power hierarchies in
the social world and the hierarchies that mark and define educational
institutions at large. Moreover it challenges the ubiquitous desire of
policy makers for a non-politicized, neutral educational context, free
of all social and cultural conflict.

Speakers:
Sanjay Sharma (Brunel University) – author of (2007) "Multicultural Encounters".
Glenn Rikowski (University of Northampton) – author of "The Battle in
Seattle" (2001)
Tom Woodin (Institute of Education, University of London)
4.15    Panel #3 – Organising in the Margins
-
6.00     Chair: Olivia
Migration means traversing boundaries: between nations, between
legality and illegality. This panel is about organising those in the
seams and the struggles for justice for those who suffer or die in
such black holes.

Speakers:
Ava Caradonna (Sex Workers' Union)
What does it mean to organise the unorganisable? What does union
organising mean to people who are not considered workers, or who don't
necessarily consider what they do 'work', 'illegal' or worthy of
stigma? How do unions take seriously the need to organise migrants
workers? How can unionism be done differently in this context? Ava
Caradonna will discuss such questions and campaigns relating to them.

Susan Cueva (UNISON)
Is a life-long union activist in the Philippines and UK with
experience of organising the invisible, from seafarers to street
cleaners. Today's talk includes information about UNISON campaigns
seeking fair terms for migrant workers affected by swings in Home
Office policy on work permits.

Ken Fero (Injustice)
A short, YouTube, version of Injustice - a film about the struggles
for justice by the families of people who have died in police custody
– and accompanying talk by the film's maker.

6.15     Goldsmiths To Gatwick
meeting upstairs in Goldsmiths Tavern about collective attendance at Gatwick.

7.00    Joan Marie Kelly (Singapore)
-
9.00     Workshop upstairs in Tavern (with drinks).
Foreign workers in Singapore and the use of art as contact and transformation


           ============================


Saturday 15th September
Venue: Cinema Richard Hoggart Building.

10am     Welcome, coffee, tea, info stalls for No Borders Camp

10.30    Panel #4 – Critical Practice Inside and Out
-
12.30     Chair: John
It is believed there was once a time when the University was a place
where there thrived a rampant intelligence that was preoccupied with
something more than just cramming.

Speakers:
Hari Kunzru (Novelist – author of "My Revolutions" (2007)
David Graeber (Goldsmiths)
Mao Mollona (Goldsmiths)
   Sukant Chandran (Che Leila)


1.00     Panel #5 – Local Checkpoints
-
2.00     Chair: Camille

This panel will provide an opportunity to hear from activists and
community members involved in grassroots and local campaigns and
projects.

Speakers:
Harmit Athwal (Institute of Race Relations)
Katherine Mann (Musician)
Almir Koldzic (Refugee Week)


2.00     Quick lunch


3pm    Battle of Lewisham commemorative walk
-
6pm

A walk along the route of the march/counter-protest against the NF in
1977, including people involved at the time. At present this will
start from Clifton Rise, New Cross at 3. (info/liaison with Paul).


19-24 September O7 – No Borders Camp at Gatwick

>From 19th to 24th September 07 we will gather at Gatwick Airport for
the first No Border Camp in the UK. This camp will be a chance to work
together to try and stop the building of a new detention centre, and
to gather ideas for how to build up the fight against the system of
migration controls.

Blogged with Flock