29 Νοε 2007

Προβολές Ταινιών από τη Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας

αφίσα προβολών λεσβιακή ομάδα

30/11 και 1-2/12 2007

Αυτόνομο Στέκι - Ζωοδόχου Πηγής και Ισααύρων, Εξάρχεια.

Παρασκευή 30.11.07
20.00    Watermelon Woman (1996), της Cheryl Dunye
22.00    Lesbian sex and sexuality (2007), της Katherine Linton

Σάββατο 1.12.07
18.00    Mädchen in Uniform (1931), της Leontine Sagan
20.00    Before Stonewall (1984) ,των John Scagliotti και Greta Schiller
22.00    Girl Play (2004), της Lee Friedlander

Κυριακή 2.12.07
18.00    After Stonewall (1999),του John Scagliotti
20.00    συζήτηση
22.00    Sugar Sweet (2002), της Desiree Lim

λίγα λόγια για κάθε ταινία...

Watermelon Woman (1996), της Cheryl Dunye
Η Cheryl είναι μία νεαρή μαύρη λεσβία που ζει στην Φιλαδέλφεια και δουλεύει σε ένα βίντεο κλαμπ, ενώ το όνειρό της είναι να γίνει κινηματογραφίστρια. Ξεκινά να ψάχνει τις ρίζες της στην ιστορία και επικεντώνεται στην ζωή μιας μαύρης ηθοποιού της δεκαετίας του ’60, την Fae Richards. Παράλληλα γνωρίζει την Diana, μία λευκή πελάτισσα του βίντεο κλαμπ, την οποία ερωτεύεται. Η ταινία, με χιούμορ και φαντασία, προσπαθεί να φέρει στην επιφάνεια τις αλληλεπιδράσεις και συγκρούσεις μεταξύ της λεσβιακής και της μαύρης κοινότητας.

Lesbian sex and sexuality (2007), της Katherine Linton
Το Lesbian Sex and Sexuality, είναι μία τηλεοπτική αμερικάνικη σειρά που αποτελείται από έξι επεισόδεια. Εμείς θα προβάλουμε τα τρία από αυτά, που διαπραγματεύονται τη σχέση της λεσβιακής κοινότητας με την πορνογραφία και την πρόσφατη παραγωγή πορνό από λεσβίες για λεσβίες, την εξέλιξη του ερωτισμού και της δημόσιας εικόνας του και τέλος τα διαφορετικά είδη λεσβιακών και queer ερωτικών σχέσεων.

Mädchen in Uniform (1931), της Leontine Sagan
Το Madchen in Uniform διαδραματίζεται σε ένα αυστηρό σχολείο θηλέων. Ένα σχολείο στο οποίο στέλνονται για εσωτερική εκπαίδευση κόρες στρατιωτικών. Το έργο στηρίζεται στο διήγημα της Christa Winsloe Είναι το πρώτο κινηματογραφικό έργο που υποστηρίζει ανοιχτά το λεσβιασμό και ως τέτοιο έχει μείνει στην ιστορία.

Before Stonewall (1984) ,των John Scagliotti και Greta Schiller
Ο πλήρης τίτλος του ντοκιμαντέρ σε ελληνική απόδοση είναι “Πριν το Stonewall: η δημιουργία της γκέι και λεσβιακής κοινότητας”. Και αυτό ακριβώς διαπραγματεύεται το έργο, εστιάζοντας στην μη συμβατική συμπεριφορά και τη μοναχική αντίσταση των ομοφυλόφιλων που έζησαν πριν το Stonewall μπορούμε να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε πως εξελίχθηκε η ομοφυλοφιλική κοινότητα.

Girl Play (2004), της Lee Friedlander
To Girl Play, βασίζεται στο θεατρικό έργο “Real Girls,” και είναι η αληθινή ιστορία των ηθοποιών/συγγραφέων Robin Greenspan και Lacie Harmon. Στο έργο παρακολουθούμε τις δύο ηρωίδες να γνωρίζονται, να αρχίζουν να ερωτεύονται η μία την άλλη και να αναρωτιούνται πως μπορούν να χωρέσουν το ερωτικό πάθος στις ήδη δομημένες ζωές τους. Και όλα αυτά μέσα από τις αφηγήσεις τους που είναι συχνά ξεκαρδιστικές.

AFTER STONEWALL (1999), του John Scagliotti
Ένα ντοκιμαντέρ, που καταγράφει το lgbt κίνημα, από την εξέγερση του Stonewall και μετά. Ξεκινώντας από το Κίνημα Απελευθέρωσης του ’70 και τα Φεστιβάλ Γυναικείας Μουσικής φτάνει στην επιδημία του Aids και τα Gay Games. Μαθαίνουμε για τους αγώνες, τις ήττες αλλά και τους θριάμβους μιας περήφανης, αλλά παρόλα αυτά ακόμα στιγματισμένης, κοινότητας. Η ταινία καταγράφει τις προσωπικές αφηγήσεις τρανς ατόμων, λεσβιών και γκέι αντρών, που μεταμόρφωσαν όχι μόνο τις ζωές τους, αλλά και ολόκληρη την αμερικάνικη κοινωνία.

Sugar Sweet (2002), της Desiree Lim
Το Sugar Sweet είναι η πρώτη γιαπωνέζικη λεσβιακή ταινία. Στην ταινία παρακολουθούμε την ιστορία της λεσβίας σκηνοθέτριας πορνό ταινιών Naomi. Η Naomi βρίσκεται σε δύσκολη θέση όταν αρχίζει να δέχεται επικριτικά σχόλια από τους γύρω, σχετικά με τη δουλειά της και αναζητά υποστήριξη σε μια ηλεκτρονική φιλιά που έχει με την Sugar.

Blogged with Flock

28 Νοε 2007

CfP: Rethinking the University: Labor, Knowledge, Value

April 11-13, 2008
University of Minnesota
Deadline for Submissions: January 15, 2008

   The university is in crisis. This crisis, evident in the everyday transformations of higher education, is made most visible during moments of labor struggle. Like universities across the world, the University of Minnesota has recently experienced an explosion of labor struggles, themselves symptomatic of the tendencies existing in this increasingly neo-liberal institution. Unfortunately, our struggles have been hampered by an intellectual and organizational lag, which has made it difficult for us to adequately respond to these crises. As a result, at key moments we have been unable to rethink fundamental assumptions about the university and, as a result, have fallen back on idealist notions of a university somehow removed from the world, have reproduced the language of an already existing "public university," and have sought comfort in legislative and institutional remedies.
   It is because of the need to radically rethink our political strategy that we invite you to join us in the project of rethinking the University of Minnesota as well as the concept of "the university" itself. It is our belief that a militant struggle over higher education requires a militant rethinking of the languages, organizations, and foundational assumptions upon which the battle over higher education takes place. To this end, we want to collectively think about questions such as: What is the role of the university in the production of value within contemporary capitalism? What is the relationship between academic labor and various other forms of labor at the university? How can we reconsider the status of academic knowledge, research, and pedagogy in this context? How can we remake universities as
agents for changing this context? What forms of university governance, collectives, and subjectivities would best facilitate projects for constituting the common world that we desire?
   The purpose of this inquiry is not only to produce critique, but also to generate sites of resistance and viable alternatives to the corporate university. As such, we invite diverse responses to these questions including collaborative works, workshop presentations, and art (e.g. photo-essays, performance art, and film/video pieces), as well as traditional essay presentations. In addition to presentations that engage the problem of the university in late
capitalism more generally, we also invite presentations that treat the specific case of
University of Minnesota. We hope to put into conversation workers of all types: university staff, artists, lecturers, union organizers, students, professors, and community activists, all of whom have a stake in shaping the future of the university.

Potential topics might include (but are not limited to):
radical pedagogy
corporate funding, branding
labor organizing in the university
students as consumers
intellectual property
immaterial labor
student  and faculty activism
issues of access
class, gender, and race
casualization of labor
histories of the university


Please send questions and submissions (up to 500 word
abstracts, workshop, or project proposals) to:
morgan_adamson@yahoo.com

Blogged with Flock

26 Νοε 2007

Παρατηρητήριο για τα δικαιώματα των ψυχικά ασθενών: Ανακοίνωση

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ Γιατροί

και άλλοι επαγγελματίες ψυχικής υγείας, που να θέλουν να υποστηρίξουν ανθρώπους με ψυχιατρική εμπειρία στην σταδιακή απεξάρτησή τους από χημικά ψυχοφάρμακα και την απόκτηση ή διατήρηση της ψυχικής τους υγείας χωρίς χημικά μέσα.

Η πρόσκληση αυτή δεν αποτελεί παρότρυνση προς κάποια πρόσωπα να σταματήσουν τη χρήση ψυχοφαρμάκων, αλλά αποσκοπεί στη διευκόλυνση αυτών που έχουν ήδη αποφασίσει να το κάνουν, ώστε να το επιτύχουν μειώνοντας κατά το δυνατόν τους κινδύνους που απειλούν την υγεία τους από μια ξαφνική και χωρίς πληροφόρηση διακοπή.

Είναι ευρέως γνωστό ότι περίπου το 50% των χαρακτηρισμένων ως ψυχικά αρρώστων σταματούν περιστασιακά ή οριστικά μόνοι τους τα ψυχοφάρμακα. Σύμφωνα με τον Νόμο 2071/92, άρθρο 47, κεφ. Δ΄, αυτό έχουν το δικαίωμα να το κάνουν, όπως και το να επιλέγουν ελεύθερα τις μορφές θεραπείας που θα επιτρέψουν να εφαρμοστούν πάνω τους σε περιπτώσεις ψυχικών κρίσεων. Είναι επίσης γνωστό ότι υπάρχουν παγκόσμια θεσμοποιημένες εναλλακτικές προτάσεις για ξεπέρασμα ψυχικών κρίσεων χωρίς ψυχοφάρμακα ή με χρήση τους αποκλειστικά και μόνο με πληροφορημένη συναίνεση των ενδιαφερομένων. Λόγω της γενικευμένης αρνητικής στάσης της κοινής γνώμης στην εκδοχή αυτή, επεξεργασίας ψυχικών κρίσεων χωρίς ψυχοφάρμακα, οι άνθρωποι που επιθυμούν να τα σταματήσουν και οι οικογένειές τους αναγκάζονται να βρεθούν εκτεθειμένοι σε σοβαρούς κινδύνους της ψυχικής και σωματικής τους υγείας, όταν αυτό το κάνουν απληροφόρητοι και χωρίς στήριξη.

ΤΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ, με έδρα τη Θεσσαλονίκη, προσκαλεί ψυχιάτρους και άλλους γιατρούς, καθώς και άλλους επαγγελματίες ψυχικής υγείας, οι οποίοι ενδιαφέρονται να υποστηρίξουν αυτούς τους ανθρώπους στον αγώνα και το δικαίωμά τους για μια μη φαρμακευτική διαπραγμάτευση του ψυχικού τους πόνου, να επικοινωνήσουν με το Παρατηρητήριο, για να δηλώσουν τη διαθεσιμότητά τους, να ζητήσουν περισσότερες πληροφορίες, να συζητήσουν μαζί μας, και να συνδιαμορφώσουμε κριτικά και συλλογικά τη δημιουργία ενός δικτύου υποστήριξης προς άμεσα ενδιαφερομένους με αυτό το αίτημα, καθώς και προς τις οικογένειές τους, σε διάφορα μέρη της χώρας.

To Παρατηρητήριο βρίσκεται σε διασύνδεση με αντίστοιχες πρωτοβουλίες στην Ευρώπη και υπάρχει η δυνατότητα και η πρόθεση άμεσης ανταλλαγής εμπειριών και εκπαίδευσης της ομάδας που θα δημιουργηθεί από έμπειρους συναδέλφους άλλων χωρών.

Τηλ. Επαφής: 6949500133

Ηλ. Διεύθυνση επαφής: paratiritiopsy@yahoo.com

Hλ. Διεύθυνση: paratiritiriopsy.blogspot.com

Συνέδριο: Ο Αντόνιο Γκράμσι στις σημερινές Κοινωνικές Επιστήμες και τη Θεωρία

από το ιστολόγιο του θανάση τσακίρη...

ΠΑΝΤΕΙΟΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ

ΤΜΗΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΚΕΝΤΡΟ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ
[Κ.Π.Ε.]

EΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ
Ο Αντόνιο Γκράμσι στις σημερινές
Κοινωνικές Επιστήμες και τη Θεωρία



Παρασκευή 30 Νοεμβρίου και
Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2007
Αμθιθέατρο Σάκη Καράγιωργα
Πάντειο Πανεπιστήμιο, Λ. Συγγρού 136, Αθήνα



Πρόγραμμα εργασιών
Παρασκευή 30 Νοεμβρίου
12.00-13.30 Πρώτη συνεδρία: Διαδρομές της Γκραμσιανής σκέψης στις ανθρωπιστικές και στις κοινωνικές επιστήμες Πρόεδρος: Λ. Κωτσονόπουλος
Γιάννης Βούλγαρης: Αναγνώσεις του Γκράμσι. Από το εθνικό, στο ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο.
Μαριλένα Σημίτη: Δυο όψεις της κοινωνίας των πολιτών: Η πάλη για ηγεμονία
Ιωάννα Λαλιώτου: Η επίδραση του Γκράμσι στις πολιτισμικές σπουδές τη δεκαετία 70-80
Έφη Γαζή: Ο Γκράμσι στην Ινδία. Η προβληματικη της «ιστορίας των υπαλλήλων τάξεων» (subaltern history)
Συζήτηση 13.30-13.45
16.30-18.00 Δεύτερη Συνεδρία: Ο Γκράμσι στις πολιτισμικές σπουδές
Πρόεδρος: Γρηγόρης Ανανιάδης
Γιώργος Γιαννακόπουλος: Ηγεμονία, Οριενταλισμός και Διανοούμενοι: Για την Γκραμσιανή στιγμή στο έργο του Edward Said
Eυαγγελή Αρ. Ντάτση: Η λανθάνουσα δυναμική των osservazioni sul folklore στις μέρες της παγκοσμιοποίησης
Νάγια Γιαννακίτσα: Αντόνιο Γκράμσι και λογοτεχνία
Μυρσίνη Ζορμπά: Ηγεμονία και μετα-ηγεμονία στις πολιτισμικές σπουδές: Θεωρητική και πολιτική διαδρομή της Γκραμσιανής ιδέας
Συζήτηση 18.00-18.15
Διάλειμμα 18.15-18.30
18.30-19.30 Τρίτη Συνεδρία: Δοκιμάζοντας γκραμσιανές έννοιες στην ελληνική εμπειρία Πρόεδρος: Βασιλική Γεωργιάδου
Μιχάλης Π. Λυμπεράτος: Η ιστορική ιδιοτυπία, η «ηγεμονία» και η αυτονομία των κινημάτων στον Γκράμσι: Μεθοδολογικοί άξονες για την προσέγγιση της ιστορίας του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα
Αλέξανδρος Σακελλαρίου: Ο Α. Γκράμσι και η μελέτη της θρησκείας: η σκέψη του Γκράμσι ως ερέθισμα και ‘εργαλείο’ για την Κοινωνιολογία της Θρησκείας
Μαρίνα Κόντη: Τα θέματα της έκθεσης ιδεών στις Πανελλήνιες Εξετάσεις (1983-2001). Δοκιμάζοντας τη γκραμσιανή έννοια του κοινού νου

Συζήτηση 19.30-19.45
Σάββατο 1 Δεκεμβρίου
10.00-11.30 Πρώτη Συνεδρία: Ο Γκράμσι στην Πολιτική Επιστήμη και τις Διεθνείς Σχέσεις Πρόεδρος: Στέφανος Παπαγεωργίου
Άλκης Ρήγος: Η επικαιρότητα της σκέψης του Γκράμσι και η έννοια της κοινωνίας πολιτών
Σπύρος Μακρής: Μαρξισμός και Διεθνείς Σχέσεις. Από τον Antonio Gramsci στο Robert W. Cox
Αθανάσιος Τσακίρης: Η επικαιρότητα της σκέψης του Α. Γκράμσι για τα εργατικά συνδικάτα σε συνθήκες «νεοφιλελεύθερης Ηγεμονίας» και «παγκοσμιοποίησης»
Ολίβια Κυριακίδου: Γκράμσι και φύλο στις εργασιακές σχέσεις
Συζήτηση 11.30-11.45
Διάλειμμα 11.45-12.00
12.00-13.00 Δεύτερη Συνεδρία: Γκραμσιανές προσεγγίσεις στην γλώσσα, την αισθητική και τη θεωρία Πρόεδρος: Παντελής Μπασάκος
Γιάννης Παπαθεοδώρου: Διαβάζοντας τον Ηγεμόνα. Πολιτικές της ανάγνωσης στον Γκράμσι και στον Αλτουσέρ
Τάκης Πούλος: Δύο τροπές του αισθητικού: Κρότσε και Γκράμσι
Μαρία Τζεβελέκου: Τα Τετράδια της φυλακής: προ-θεωρητικές παραδοχές και θεωρίες για τη γλώσσα
Συζήτηση 13.00-13.15
16.00-17.00 Τρίτη Συνεδρία: Γκραμσιανή προβληματική και ζητήματα ιστορίας
Πρόεδρος: Μανόλης Αγγελίδης
Σπύρος Μαρκέτος: Γκράμσι και φασισμός
Θανάσης Καμπαγιάννης: Όταν ο Τρότσκι συνάντησε τον Γκράμσι – Μια συγκριτική ανάγνωση των Προβλημάτων της καθημερινής ζωής του Λέον Τρότσκι και των Τετραδίων της Φυλακής του Αντόνιο Γκράμσι
Αντώνης Λιάκος & Ελένη Λάλου: Ο Γκράμσι και το Έθνος
Συζήτηση 17.00-17.15
Διάλειμμα 17.15-17.30
17.30-18.30 Τέταρτη Συνεδρία: Γκραμσιανές διαστάσεις στην πολιτική θεωρία
Πρόεδρος: Γεράσιμος Μοσχονάς

Λουδοβίκος Κωτσονόπουλος: Διαδρομές της Ηγεμονίας: Αναζητώντας μία γκραμσιανή έννοια στις θεωρίες του κοινωνικού κράτους.
Βασίλης Μαγκλάρας & Γιώργος Παγουλάτος: Συναίνεση και υποταγή: όψεις της θεωρίας του Γκράμσι για το πολιτικό
Κωνσταντίνος Κωστόπουλος: Οι διανοούμενοι στον Γκράμσι και θεωρίες περί διανοουμένων.
Συζήτηση 18.30-18.45
ΛΗΞΗ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

Συμμετέχοντες
Μανόλης Αγγελίδης: Πάντειο Πανεπιστήμιο
Γρηγόρης Ανανιάδης: Πάντειο Πανεπιστήμιο
Γιάννης Βούλγαρης: Πάντειο Πανεπιστήμιο
Έφη Γαζή: Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Βασιλική Γεωργιάδου: Πάντειο Πανεπιστήμιο
Νάγια Γιαννακίτσα: Φιλόλογος, υποψήφια διδάκτωρ, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Γιώργος Γιαννακόπουλος: Πολιτικός Επιστήμονας
Μυρσίνη Ζορμπά: Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο
Θανάσης Καμπαγιάννης: Πολιτικός Επιστήμονας
Μαρίνα Kόντη: Κοινωνιολόγος της εκπαίδευσης
Oλίβια Κυριακίδου: Παν/μιο Αιγαίου
Κωστόπουλος Κωνσταντίνος: Υποψήφιος Διδάκτωρ, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Λουδοβίκος Κωτσονόπουλος: Υποψήφιος Διδάκτωρ, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Ιωάννα Λαλιώτου: Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Ελένη Λάλου: Ιστορικός
Αντώνης Λιάκος: Ε.Κ. Πανεπιστήμιο Αθηνών
Μιχάλης Π. Λυμπεράτος: Δρ Ιστορίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Βασίλης Μαγκλάρας: Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο
Σπύρος Μακρής: Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου
Σπύρος Μαρκέτος, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Γεράσιμος Μοσχονάς: Πάντειο Πανεπιστήμιο
Παντελής Μπασάκος: Πάντειο Πανεπιστήμιο
Eυαγγελή Αρ. Ντάτση: Πολιτισμική ανθρωπολόγος
Γ. Παγουλάτος, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Στέφανος Παπαγεωργίου: Πάντειο Πανεπιστήμιο
Γιάννης Παπαθεοδώρου: Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Παναγιώτης Πούλος: Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών
Άλκης Ρήγος: Πάντειο Πανεπιστήμιο
Αλέξανδρος Σακελλαρίου: Υποψήφιος διδάκτωρ, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Μαριλένα Σημίτη: Πανεπιστήμιο Πειραιά
Αθανάσιος Τσακίρης: Δρ. Πολιτικής Επιστήμης, Ε.Κ. Πανεπιστήμιο Αθηνών
Μαρία Τζεβελέκου: Γλωσσολόγος, Διευθύντρια Ερευνών, Ινστιτούτο Επεξεργασίας του Λόγου.

ΚΕΝΤΡΟ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ
http://kpe-tpei-panteio.blogspot.com/index.html
e-mail: kpe.panteion@gmail.com

24 Νοε 2007

radical philosophy conference - art and immaterial labour


Saturday 19 January 2008, 10.00 am–5.00 pm

The Auditorium, Tate Britain, London sw1
Art’s materiality has been the focus of critical debate since claims about the ‘dematerialization’ of art were made in New York at the end of the 1960s. More recently, in the context of libertarian political debates in Italy and France, claims have been made about the ‘immaterial’ character of labour processes based on information technology, and the cultural and intellectual content of commodities. This conference brings these two discourses together to stage a debate about contemporary art, ‘immaterial’ labour and
new modes of production of subjectivity.

programme
10.00 Registration and Coffee
10.30 Introductions Tate/Peter Osborne
10.45 Maurizio Lazzarato Artistic Critique, Social Critique
12.00 Judith Revel The Material of the Immaterial: Critique of Idealisms and New Vitalisms
1.15 Lunch
2.15 Franco Berardi (Bifo) Conjunction/Connection
3.30 Tea and Coffee
3.45 Antonio Negri Metamorphoses: Concerning Periodization in Art
5.00 Close

tickets
£15 students, £25 waged
Tate ticketing, https://tickets.tate.org.uk/

Blogged with Flock

22 Νοε 2007

24/11: Παρέμβαση στη Βία ενάντια των Γυναικών

25 Νοεμβρίου – Παγκόσμια ημέρα αντίστασης στη βία κατά των γυναικών

Ενδοοικογενειακή βία: Ένα ανομολόγητο έγκλημα

Σάββατο 24 Νοεμβρίου Παρέμβαση στην πλατεία Αριστοτέλους 

Μία στις πέντε γυναίκες ζουν με βίαιο σύντροφο*

Για μία από τις δύο γυναίκες που δολοφονούνται κάθε χρόνο δράστης είναι ο σύντροφός της*

Μία στις τρεις γυναίκες στα επείγοντα περιστατικά των νοσοκομείων είναι θύμα ενδοοικογενειακής βίας*. (* Σύμφωνα με στοιχεία του Ευρωβαρόμετρου το 2000)

     Η ανδρική βία κατά των γυναικών δεν είναι ιδιωτική υπόθεση. Αφορά όλη την κοινωνία καθώς συνιστά κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ένα από τα σημαντικότερα κοινωνικά προβλήματα, το οποίο αντανακλά και συντηρεί τις πατριαρχικές δομές σε όλο τον πλανήτη. Η αποσιώπηση αυτού του ανομολόγητου εγκλήματος –του πιο διαδεδομένου στον κόσμο- πλήττει τη ζωή, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του μισού πληθυσμού της γης και υποβαθμίζει κάθε κοινωνία ηθικά, πολιτισμικά, πολιτικά και οικονομικά.

     Την άνοιξη του 2006 συναντηθήκαμε στη Θεσσαλονίκη μεμονωμένες γυναίκες, γυναικείες συλλογικότητες και φορείς που δραστηριοποιούνται στην προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με σκοπό να συντονίσουμε και να ενδυναμώσουμε τις προσπάθειές μας για την αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών, ξεκινώντας με δράσεις στην πόλη μας. Ένα χρόνο πριν πραγματοποιήσαμε εκδήλωση παρουσίασης του νόμου για την ενδοοικογενειακή βία και τώρα επιμεληθήκαμε ένα ενημερωτικό φυλλάδιο, το οποίο μόλις εκδώσαμε και διακινούμε για πρώτη φορά. Πιστεύουμε ότι μπορείτε να συνδράμετε, δημοσιοποιώντας το δελτίο μας και ενημερώνοντας για την ακόλουθη παρέμβασή μας.    

Σάββατο 24 Νοεμβρίου: Πλατεία Αριστοτέλους με Τσιμισκή 12 μ.μ.

                

  • Συγκέντρωση διαμαρτυρίας και ευαισθητοποίησης.
  • Διακίνηση ενημερωτικού φυλλαδίου  (περιλαμβάνει αναφορά στα δικαιώματα που παρέχει στις γυναίκες ο νέος νόμος για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας, βασικές συμβουλές προς τις γυναίκες θύματα κακοποίησης και πλήρη κατάλογο των υπηρεσιών και φορέων που παρέχουν υποστήριξη σε θύματα στην πόλη της Θεσσαλονίκης)

    Αρσις,  Δίκτυο Γυναικών Μεταναστριών Βορείου Ελλάδος, Κέντρο Εργάνη, Praksis,  Πρωτοβουλία Γυναικών Ενάντια στην Κακοποίηση

Blogged with Flock

17 Νοε 2007

Απεργία στο χώρο της ψυχικής Υγείας! Επιτέλους!

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007 απεργία συντονισμένη από Σωματεία εργαζομένων στις μονάδες ΝΠΙΔ που υλοποιούν την ψυχιατρική μεταρρύθμιση.

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας από τις 8.30 το πρωί κάτω από το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης

τα σωματεια εργαζομενων στις μοναδες υλοποιησης της ψυχιατρικης μεταρρυθμισης (νπιδ) εξαγγελλουν κηρυξη 24ωρης απεργιας στις 20 νοεμβριου 2007

διαμαρτυρια στο υπουργειο υγειας και κοινωνικής αλληλεγγυης

Πάνω από 2 χρόνια βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τα σοβαρά προβλήματα υποχρηματοδότησης που αντιμετωπίζουν οι μονάδες υλοποίησης της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης του προγράμματος «Ψυχαργώς». Καθυστερήσεις μισθών από 4 έως 6 μήνες, απολύσεις και εξαναγκαστικές παραιτήσεις, υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών, απειλές λουκέτου στις δομές που εργαζόμαστε. Η ανασφάλειά των εργαζομένων εντείνεται και η φροντίδα των ψυχικά ασθενών φθίνει. Η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση που είχε σα σκοπό την αποασυλοποίηση και την αξιοπρεπή διαβίωση των ανθρώπων οι οποίοι για χρόνια ζούσαν σε συνθήκες απάνθρωπες έχει στην ουσία εγκαταλειφθεί. Η πρόληψη για την ψυχική υγεία και η ευαισθητοποίηση της ευρύτερης κοινωνίας έχει παγώσει. Η πολλά υποσχόμενη ψυχιατρική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα λειτουργούσε εύρυθμα μέχρι το 2004 δηλαδή μέχρι τη λήξη της συγχρηματοδότησης από την Eυρωπαϊκή Ένωση. Το ελληνικό κράτος δεσμεύθηκε να χρηματοδοτεί το πρόγραμμα μέσω του τακτικού προϋπολογισμού για τουλάχιστον 10 χρόνια μετά τη λήξη της συγχρηματοδότησης. Αντ’ αυτού η κυβέρνηση περικόπτει από το 2005 έως και σήμερα τη χρηματοδότηση όλο και περισσότερο: το 2005 το έλλειμμα ήταν 1,2 εκατ. ευρώ, το 2006 το έλλειμμα ήταν 5 εκατ. ευρώ και το 2007 το έλλειμμα αγγίζει τα 20 εκατ. ευρώ. Το συνολικό έλλειμμα ανέρχεται στο 42% της χρηματοδότησης. Έως τώρα το Υπουργείο Υγείας σε περιόδους εντάσεων και κινητοποιήσεων έβρισκε έκτακτες επιχορηγήσεις για να κατευνάσει την οργή των εργαζομένων και δεν δρομολόγησε την ουσιαστική ρύθμιση του προβλήματος. Ο τακτικός προϋπολογισμός είναι πολύ χαμηλός και οι «λύσεις» που ισχυρίζεται το Υπουργείο πως έχει δώσει αφορούν τη συνεργασία των δομών με τα ασφαλιστικά ταμεία για να λαμβάνουν τα έξοδα νοσηλίων για τους ασθενείς, κάτι που ούτε εύκολο είναι να υλοποιηθεί, ούτε σύντομο, ούτε επαρκείς όροι έχουν τεθεί, ούτε τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν αποδεχτεί. Η άλλη «λύση» του Υπουργείου είναι να δοθεί το ποσοστό 2% από χρήματα για τις προμήθειες νοσοκομείων, που όμως δεν είναι γνωστό πότε θα υλοποιηθεί. Στο μεταξύ χιλιάδες εργαζόμενοι παραμένουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα απλήρωτοι και δεν έχουν καμία αυταπάτη ότι υπάρχει πολιτική βούληση για την επίλυση του προβλήματος. Διανύουμε τη Β΄ φάση του «Ψυχαργώς» σε κλίμα αβεβαιότητας, ενέσιμων παρεμβάσεων χωρίς σχεδιασμένη πολιτική εξασφάλισης των απαραίτητων πόρων για την απρόσκοπτη και ποιοτική συνέχιση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης. Επιπλέον τα εργασιακά μας δικαιώματα συρρικνώνονται, όπως άλλωστε συμβαίνει σε ολοένα και περισσότερους εργαζόμενους σε όλα τα επίπεδα (μισθοί, ελαστική εργασία, ασφαλιστικό, συμβάσεις ορισμένου χρόνου). Οι εργαζόμενοι και τα Σωματεία στα ΝΠΙΔ του «Ψυχαργώς»πραγματοποίησαν ανοιχτή σύσκεψη στις 9|11και αποφάσισαν ότι πολλά μπορούμε να κερδίσουμε αντιδρώντας ενωμένοι ενεργητικά στα προβλήματα παρά παραμένοντας παθητικά μέσα σε συνθήκες που άλλοι δημιουργούν για μας. Γι’ αυτό προκύρηξαν 24ωρη απεργία και παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Υγείας, ζητώντας ταυτόχρονα συνάντηση με τον υπουργό ώστε να πάρει θέση και να δεσμευτεί για την επίλυση των οικονομικών και θεσμικών μας αιτημάτων. Η κινητοποίηση στις 20 Νοεμβρίου είναι η πρώτη που γίνεται συντονισμένα με πρωτοβουλία των εργαζομένων από όλη την Ελλάδα και αναμένεται να είναι μαζική και δυναμική!

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

§Απόδοση ΤΩΡΑ όλων των δεδουλευμένων για να βγουν οι συνάδελφοι και οι οικογένειές τους από την οικονομική ασφυξία.
§Πολιτική δέσμευση από μέρους της κυβέρνησης για ουσιαστική και οριστική επίλυση των προβλημάτων χρηματοδότησης και λειτουργίας των δομών ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης.
§Ανάληψη της ευθύνης από τις διοικήσεις των φορέων για τη μηνιαία καταβολή των δεδουλευμένων των εργαζομένων.
§Άμεσες προσλήψεις για ουσιαστική και εύρυθμη λειτουργία των δομών.
§Σύσταση επιτροπών ελέγχου με τη συμμετοχή εκλεγμένων εκπροσώπων των εργαζομένων για την οικονομική και διοικητική διαχείριση.
§Συμβάσεις αορίστου χρόνου για όλους τους εργαζόμενους προκειμένου να διασφαλιστούν τα εργασιακά τους δικαιώματα και η ποιοτική θεραπευτική συνέχεια στις δομές. Εκπαίδευση και επιμόρφωση με κόστος του κράτους.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΣΤΙΣ 20 ΝΟΕΜΒΡΗ
ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ ΣΤΙΣ 8.30 π.μ

ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΟΣΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ
  • Σωματείο Εργαζομένων στις Κοινωνικές Υπηρεσίες Ιδιωτικών Φορέων, Πρόεδρος: Νικολέτα Κυράνα (τηλ. 6932906429, ηλεκτρ. διεύθυνση: social_somatio@yahoo.gr)
  • Σωματείο Εργαζομένων στο Περιβολάκι, Πρόεδρος: Αγγελική Συλλιγαρδάκη (τηλ.6977177173, ηλεκτρ.διεύθυνση:somatio_perivolaki@yahoo.gr).
  • Σωματείο Εργαζομένων Δομών Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης Μακεδονίας Θράκης (Σ.Ε.Δ.Ψ.Α.Μ.Θ.), Πρόεδρος: Γιώργος Σουμελίδης (τηλ.6936593040, ηλεκτρ.διεύθυνση: somatio@yahoo.gr).
  • Σωματείο Εργαζομένων ΕΨΥΚΑ, Πρόεδρος: Μιλτιάδης Δροσόπουλος (τηλ. 6977321455).
  • Σωματείο Εργαζομένων της ΕΨΥΚΑ στη Δράμα, Πρόεδρος: Αθανάσιος Παπαδόπουλος (τηλ.6974758001)

Ένα πολύ θετικό πρώτο βήμα, να δούμε και τι συμμετοχή θα έχει..

Μπράβο!

Blogged with Flock

14 Νοε 2007

τα ψυχοφάρμακα και τα λευκά δωμάτια

Όπωςυποσχέθηκα, το κείμενο του Θ. Μεγαλοοικονόμου για τον κοινωνικό έλεγχο μέσα από την ψυχοφαρμακολογία(από το σάιτ της συσπείρωσης για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση). Το θέμα που ανέκυψε σήμερα στα ΜΜΕ, με τα λευκά δωμάτια στο ΨΝΑ, τονίζει ακόμα περισσότερο την ανάγκη για συνολική κριτική στις ψυ. επιστήμες και παρέμβαση για


ΤΑ ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΑ ΚΑΙ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ  ΕΛΕΓΧΟΣ

 

Η ανακάλυψη των σύγχρονων ψυχοφαρμάκων, από την δεκαετία του 1950, θεωρήθηκε ως η μεγάλη επανάσταση στο θεραπευτικό οπλοστάσιο της ψυχιατρικής, επανάσταση που έδωσε απάντηση τόσο στον έλεγχο της συμπτωματολογίας σοβαρών ψυχικών διαταραχών, όσο και στην ανακούφιση από τα συνήθη, καθημερινά, συμπτώματα του άγχους και της κατάθλιψης, καθώς των λεγόμενων, «ελασσόνων» ψυχικών διαταραχών.

Σήμερα, ωστόσο, για κάθε καλοπροαίρετο γνώστη των πραγμάτων, οι θεραπευτικές προσδοκίες, που είχαν προκύψει από την πρώτη περίοδο της χρήσης τους, δεν φαίνεται να επαληθεύονται. Αντίθετα, όχι μόνο η θεραπευτική τους αποτελεσματικότητα φαίνεται ότι έχει φτάσει σ΄ ένα όριο, που η αθρόα παραγωγή ολοένα νέων ψυχοφαρμάκων δεν μπορεί να υπερβεί, αλλά έχει, επίσης, γίνει πιο φανερή η επιβλαβής λειτουργία τους, που ενίοτε υπερβαίνει και αυτή την «επιθυμητή δράση» τους.

Κάθε αναγνωρισμένο εγχειρίδιο ψυχοφαρμακολογίας εντάσσει τα ψυχοφάρμακα στην ιστορία των λεγόμενων «οργανικών θεραπειών», αυτών, δηλαδή, που απευθύνονται με φυσικά μέσα (μηχανικά ή χημικά) στην τροποποίηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, αυτής που θεωρείται, σε μια δοσμένη εποχή και σύμφωνα με τα πρότυπα της κρατούσας «κανονικότητας» (που απορρέει από τις κυριαρχούσες αντιλήψεις μιας ορισμένης ταξικής κοινωνικής δομής), ως «μη φυσιολογική» ή «μη κανονική». Παρεκκλίνουσα ή παθολογική και / ή  κοινωνικά ανεπιθύμητη.

Οι θεραπείες αυτές έχουν την καταγωγή τους στις μηχανικές  και φυσικές μεθόδους, μέσω των οποίων, τους προηγούμενους αιώνες, έγινε προσπάθεια να «δαμαστεί» ( να υποταγεί) η τρέλα, η αιτία της οποίας εθεωρείτο ότι ενείχε μιαν ηθική διάσταση ( ο τρελός ως ενσάρκωση του «κακού», ή του δαίμονα). Ηταν η περίοδος που οι άνθρωποι ήταν φυλακισμένοι σε κλουβιά, καθηλωμένοι εφόρου ζωής με αλυσίδες, ή υφιστάμενοι κάθε είδους σωματικό βασανιστήριο στο όνομα της συμμόρφωσής τους με τον «ορθό» λόγο και την κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά.

Η θεραπευτική λογική, που αποσκοπεί στο να «δαμάσει» τον τρελό, τον παρεκκλίνοντα, δεν εξαφανίστηκε με τις «προόδους» που έγιναν τον 20ό αιώνα - που θεωρήθηκε ο αιώνας της βιολογικής επανάστασης στον τομέα της ψυχικής υγείας (παρόλο που, από τις αρχές του, έκαναν την παράλληλη εμφάνισή τους οι διάφορες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις). Δεν είναι τυχαία η συγκυρία (1), στον 20ό αιώνα, που ανέδειξε τις λεγόμενες βιολογικές θεραπείες : το ινσουλινικό κώμα του  Sakel, το ηλεκτροσόκ, από τους Cerleti και Bini στην Ιταλία του Μουσολίνι (1938), η ψυχοχειρουργική του E. Moniz, στη Πορτογαλία του Σαλαζάρ.  

Είναι γνωστό ότι η Ψυχιατρική δεν είναι μια  ουδέτερη επιστήμη, που έχει, απλώς, ένα οπλοστάσιο θεραπευτικών μεθόδων για την αντιμετώπιση της ψυχικής αρρώστιας. Γεννημένη και συγκροτημένη στις αρχές του 19ου αιώνα και στην διάρκεια της ανόδου της Βιομηχανικής Επανάστασης, ενσωματώνει ένα σώμα επιστημονικών, νομοθετικών και διοικητικών μηχανισμών και κωδίκων σε ένα Θεσμό, που απευθύνεται στην αρρώστια, ως μιας ξεχωριστής οντότητας (κατά τα πρότυπα της σωματικής ιατρικής), τεχνητά αποχωρισμένης από το όλο της ανθρώπινης ύπαρξης και το κοινωνικό είναι του ανθρώπου.

Ο Καρλ Μαρξ, αναλύοντας στον 1ο  τόμο του Κεφαλαίου, τα διάφορα τμήματα του εφεδρικού βιομηχανικού στρατού,  αναφέρει με σαφήνεια εκείνο το κατώτερο τμήμα του, που «κατοικεί στην σφαίρα της εξαθλίωσης», που, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει «τους παραιτημένους και τους κουρελήδες και εκείνους που είναι ανίκανοι να εργασθούν, κυρίως άνθρωποι που υποκύπτουν  στην ανικανότητά τους για προσαρμογή, λόγω του καταμερισμού της εργασίας. Οι άνθρωποι που έχουν περάσει την κανονική ηλικία του εργάτη, τα θύματα της βιομηχανίας�».

Η θεραπευτική επιδίωξη της Ψυχιατρικής συνυπάρχει σε μιαν αντιφατική ενότητα με την κοινωνική της αποστολή, που είναι, ακριβώς, η συμβολή στην διατήρηση της δημόσιας τάξης, στον έλεγχο, δηλαδή, των «επικίνδυνων τάξεων», όλων   των φτωχών στρωμάτων της κοινωνίας, που ο Μαρξ αναφέρει κάτω από τον όρο του «παουπερισμού», ή, κατά την σύγχρονη ορολογία, αυτών που βρίσκονται, ή σπρώχνονται, στον χώρο του «κοινωνικού αποκλεισμού», αλλά και γενικότερα, όλων των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων στρωμάτων.

Το σύγχρονο φάρμακο αποτελεί ένα βασικό όπλο της Ψυχιατρικής, όχι μόνο στη λεγόμενη θεραπευτική της φαρέτρα, αλλά και ως εργαλείο στην απαίτηση, που της τίθεται από τις κυρίαρχες τάξεις και το Κράτος, να λειτουργήσει σαν μια τεχνική της βιοεξουσίας, ως μέρος, δηλαδή, εκείνων δηλαδή των μηχανισμών και των τεχνικών, που σκοπό έχουν να ελέγχουν και να πειθαρχούν τις λαϊκές μάζες στις ανάγκες της αναπαραγωγής του κεφαλαίου, σ΄ αυτήν περίοδο της ιστορικής του κρίσης.

Η κατευθυνόμενη μαζική διάδοση της χρήσης του ψυχοφαρμάκου συνδέεται αφενός με την επιδίωξη της κερδοφορίας των πολυεθνικών του φαρμάκου και από την άλλη με την πρακτική της αναγωγής της πολυπλοκότητας των προβλημάτων του σύγχρονου ανθρώπου (ιδιαίτερα των καταπιεσμένων τάξεων),  σε εσωτερικό, προσωπικό ζήτημα του ατόμου, σε ζήτημα (καλής ή κακής) προσαρμογής του σ΄ ένα, θεωρούμενο ως αμετακίνητο, Κοινωνικό Είναι. 

Η μετατροπή του κοινωνικού ανθρώπου (που, ως Ολο, ενσωματώνει τις ψυχολογικές και βιολογικές του παραμέτρους), στο άτομο της ψυχολογίας και στο όργανο της βιολογίας (εγκέφαλος κλπ), αποσκοπεί σε μια μορφή κοινωνικού ελέγχου, όπου μια χημική ουσία αναλαμβάνει την λύση των προβλημάτων. Ο κοινωνικός έλεγχος δεν αφορά μόνο τους ψυχικά πάσχοντες, αλλά ολόκληρη την κοινωνία, μέσω και της διάδοσης ιδιαίτερα των λεγόμενων ελασσόνων ηρεμιστικών και υπναγωγών.

O Franco Basaglia, ηγετική μορφή του ιταλικού αντιιδρυματικού κινήματος στην Ιταλία, στις δεκαετίες του 60 και του 70, τόνιζε, σχετικά μ΄αυτό το ζήτημα, μιλώντας το 1979, λίγο πριν πεθάνει, σ΄ένα ριζοσπαστικό κοινό επαγγελματιών ψυχικής υγείας και διανοουμένων στην Βραζιλία :

�Σε μια οικογένεια εργατών υπάρχει ένα ανάπηρο παιδί και κάθε πρωϊ ο πατέρας και η μητέρα, που πρέπει να πάνε να δουλέψουν, φέρνουν το παιδί μια εδώ και μια εκεί, μια  μέρα στο σπίτι ενός φίλου και την άλλη σ΄ ενός άλλου. Αλλά η αλληλεγγύη δεν είναι αιώνια και, αργά ή γρήγορα, αυτή η οικογένεια θα είναι υποχρεωμένη να κλείσει το παιδί σε κάποιο ίδρυμα, που δεν είναι φυσικά η ιδεώδης  κατάσταση για το ανάπηρο παιδί. Αλλά αυτή η κατάσταση έχει σοβαρές συνέπειες γιατί παράγει άγχος  στους γονείς, δημιουργεί μια κατάσταση νεύρωσης. Και να που εγώ, ως ψυχίατρος, στα πλαίσια της δουλειάς μου για την ψυχική υγεία, καλούμαι από αυτή την οικογένεια, που αισθάνεται ένοχη για τον εγκλεισμό του παιδιού. Ποια θα είναι η δουλειά μου; Να θεραπεύσω την νεύρωση της μητέρας ή την κατάθλιψη του πατέρα; Σίγουρα, έχω τα μέσα για να το κάνω,αλλά αυτή η παρέμβαση δεν θα ήταν παρά ένας τρόπος καταπίεσης της οικογένειας. Το πρόβλημα είναι ότι πρέπει να  εξηγήσω στον πατέρα και στην μητέρα γιατί υποχρεώθηκαν  να κλείσουν το παιδί στο ίδρυμα. Υποχρεώθηκαν γιατί η κοινωνική οργάνωση τους εμπόδισε να δώσουν στο παιδί τη στοργή, που αυτό είχε ανάγκη. Αυτή είναι μια πράξη πολιτική και ταυτόχρονα τεχνική και αυτή είναι η δουλειά μου ως ψυχιάτρου. Δεν είναι να δώσω φάρμακα στους γονείς, αλλά μάλλον να βοηθήσω να αποχτήσουν συνείδηση, δηλαδή ένα καινούργιο κώδικα, που επιτρέπει σ΄αυτά τα άτομα να καταλάβουν τα πράγματα�(2).

Υπάρχουν, όμως, ψυχίατροι που, την κατάθλιψη της συζυγου ενός ανέργου, σε μια οικογένεια που δεν έχουν να φάνε, την αντιμετωπίζουν απλώς με ισχυρά αντικαταθλιπτικά. Υπάρχουν, αντίστοιχα, ψυχολόγοι που, μπροστά σ΄ έναν άνεργο και αλκοολικό πατέρα, που κακοποιεί τα παιδιά του, προτείνουν, απλώς, μιαν οικογενειακή θεραπεία.

Θα παραθέσουμε  μερικά ερευνητικά δεδομένα, που δείχνουν πώς τα ψυχοφάρμακα λειτουργούν  στον κοινωνικό έλεγχο. Εχει παρατηρηθεί ότι �η ψυχιατρική θεραπεία, ακόμα και όταν είναι χρήσιμη για την βελτίωση της κατάστασης ενός ασθενή είναι συχνά δυσάρεστη. Μερικές μορφές θεραπείας  ανακουφίζουν, αλλά μπορούν να έχουν παρενέργειες, που παραμένουν και μετά το τέλος της θεραπείας και την πάροδο της διαταραχής��(3).

Θα μείνουμε, για λόγους συντομίας, σε δύο μόνο κατηγορίες ψυχοφαρμάκων, τα αγχολυτικά/υπναγωγά (βενζοδιαζεπίνες) και τα νευροληπτικά, εξετάζοντάς τα στη βάση του συνεχούς �ευχάριστο-δυσάρεστο�.

Στην πλειοψηφία τους τα φάρμακα αυτά λειτουργούν, παρά τις δαπανηρές διαφημίσεις των εταιρειών, στην λογική του �1/3, 1/3, 1/3�, δηλαδή: 1/3 των ασθενών βελτιώνεται ανεξάρτητα από φάρμακο,  1/3 δεν ανταποκρίνεται και 1/3 παρουσιάζει μια βελτίωση.

Τα αγχολυτικά / υπνωτικά παρουσιάζουν μια σαφή ευφορική (ευχάριστη, �ηδονιστική�) ενέργεια (αν και λιγότερο από τα οπιοειδή, την αμφεταμίνη και την κοκαϊνη), ενώ τα νευροληπτικά έχουν μια σαφώς αποδεδειγμένη δυσφορική ενέργεια.

Η ευφορική ενέργεια των αγχολυτικών/υπνωτικών εξηγεί γιατί οι χρήστες τους προτιμούν τις βενζοδιαζεπίνες αν και  υπάρχουν άλλα μη ηδονιστικά αγχολυτικά. Εξηγεί, επίσης, την ευρεία και απερίσκεπτη συνταγογράφησή τους από γιατρούς  άλλων ειδικοτήτων καθώς και τους μηχανισμούς της αυτοσυνταγογράφησης.

Η �ηδονιστική� δράση ακολουθείται, φυσικά, από την �τιμωρητική �, που προέρχεται από το σύνδρομο �στέρησης� (λόγω του εθισμού που προκαλούν), όταν γίνεται απόπειρα να διακοπεί η αγωγή.

Αντί να διερευνάται το πρόβλημα, που βρίσκεται πίσω από το σύμπτωμα (το άγχος, την κατάθλιψη κλπ), επιλέγεται μια λύση �ταμποναρίσματος�, που απομακρύνει από τις πηγές του προβλήματος και από την συνειδητοποίησή τους. Σ� αυτή την πρακτική ανταποκρίνεται ένας προκατασκευασμένος και άκαμπτα κωδικοποιημένος τύπος ψυχιατρικής πρακτικής, που αποτελεί, παρά τις πιθανές �καλές προθέσεις�, το μακρύ χέρι του κοινωνικού ελέγχου.

Εχει βρεθεί σε μελέτες, όπου συγκρίθηκαν δύο παρόμοιες ομάδες �ασθενών�, όπου στην μια δόθηκε φάρμακο και στην άλλη έγινε μια σύντομη συμβουλευτική/ψυχολογική παρέμβαση (που έδινε μερικές ενδείξεις στον �ασθενή�για την φύση των προβλημάτων του), ότι το �θεραπευτικό� αποτέλεσμα (όσον αφορά στα συμπτώματα) ήταν, πρακτικά, και στις δύο περιπτώσεις, το ίδιο.

Οσο για τα νευροληπτικά, που έχουν ενδείξεις σε σοβαρές ψυχικές διαταραχές (σχιζοφρένεια, μανιοκατάθλιψη κλπ), έχει αποδεχθεί η σοβαρή και μόνιμη αναπηρία, που μπορεί να προκαλέσουν (όψιμη δυσκινησία, τύφλωση, κλπ, ακόμα και θάνατος), καθώς και οι βλάβες των γνωστικών λειτουργιών, μέχρι και άνοιας(4).

Παραδοσιακά, οι ψυχίατροι απέδιδαν την γνωστική έκπτωση στην σχιζοφρένεια χρόνιας διαδρομής στην ίδια την αρρώστια, αλλά η σύγχρονη έρευνα (σε επίπεδο ανατομικό και φυσιοπαθολογικό) έχει αποδείξει ότι αυτή οφείλεται, κυρίως, αφενός στα φάρμακα, αφετέρου στον ιδρυματισμό.

Εχει, επίσης, παρατηρηθεί  ότι η αλόγιστη και υπέρογκη χρήση νευροληπτικών παραμορφώνει την �φυσική εξέλιξη� της αρρώστιας, που, συχνά, είναι μια εξέλιξη αυτόματης ανάνηψης (όπως έχει αποδειχτεί από διεθνείς έρευνες) και στην θέση της δημιουργεί μιαν ιατρογενή αρρώστια (μέσω των αλλοιώσεων, που το νευροληπτικό προκαλεί στις συνάψειςτου εγκεφάλου), που είναι ανίατη και τείνει να επιδεινώνετα κάθε φορά που γίνεται προσπάθεια να διακοπεί ή να μειωθεί η δόση του νευροληπτικού(5).

Αυτό έχει συντελέσει την επιδείνωση της έκβασης της σχιζοφρένειας στις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες, όπου σημαντικό ρόλο στην επιδείνωση αυτή παίζει, επίσης, η ανταγωνιστική φύση των καπιταλιστικών σχέσεων και η μαζική ανεργία.

Αντίθετα, παρατηρείται  μια ηπιώτερη έκβαση (αν και η συχνότητα είναι η ίδια) της σοβαρής ψυχικής αρρώστιας στις χώρες του �Τρίτου Κόσμου� (ή, μάλλον, στα μέρη εκείνα των χωρών αυτών) όπου δεν έχουν κυριαρχήσει οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και ο ανταγωνιστικός τρόπος ζωής(6).

Η ψυχική αρρώστια φαίνεται σαν ένα λιγότερο δραματικό πρόβλημα  παντού όπου  γίνεται (ή όταν σε μια μελλοντική κοινωνία θα μπορέσει να γίνει) δεκτή σαν μέρος της ανθρώπινης κατάστασης και θα αντιμετωπίζεται μέσω της υποστήριξης  της κοινότητας στα μέλη της που υποφέρουν, κινητοποιώντας εκείνα τα υλικά και πολιτιστικά μέσα, που ευοδώνουν την Ενότητα και την Συνέχεια του Υποκειμένου ως σώματος, ως ύπαρξης και ως κοινωνικού είναι, τόσο στην κατάσταση της υγείας, όσο και σ΄ αυτή της αρρώστιας.

Στη βάση αυτής της υπόθεσης, έχει μελετηθεί η διαφορά στην έκβαση της σχιζοφρένειας πχ σε κοινότητες μεταναστών σε προηγμένες χώρες(7), όπου κατάφεραν να ανασυγκροτηθούν ως τέτοιες, διατηρώντας την πολιτιστική τους κληρονομιά και επομένως το είδος (το στυλ) των κοινωνικών τους σχέσεων (πιο ήπια έκβαση), σε αντιπαράθεση με αυτό, που, συνήθως, συμβαίνει, δηλαδή την τραγική μοίρα μεταναστών (όταν αρρωσταίνουν), όταν δεν μπορούν να υπολογίζουν στους μηχανισμούς στήριξης της κουλτούρας του τόπου καταγωγής τους, ούτε να ταυτιστούν με την κουλτούρα του τόπου που τους �φιλοξενεί�(8).

Σχετικά με την δράση των νευροληπτικών (και όχι μόνο με τις παρενέργειες) έχουμε την μελέτη δύο ερευνητών, που έκαναν ένα σχετικό πείραμα στον εαυτό τους, παίρνοντας, ενδοφλεβίως,  5mg Αλοπεριδόλης(9).

«Μέσα σε δέκα λεπτά αναπτύχθηκε μια αξιοσημείωτη επιβράδυνση της σκέψης και της κίνησης, καθώς και μια βαθιά εσωτερική ανησυχία. Κανείς μας δεν μπόρεσε να συνεχίσει να δουλεύει και οι δύο δεν μπορέσαμε να ξαναπιάσουμε τη δουλειά μας πριν περάσουν 36 ώρες. Είχαμε παράλυση της θέλησης και έλλειψη φυσικής και ψυχικής ενέργειας. Αισθανόμαστε ανίκανοι να διαβάσουμε, να τηλεφωνήσουμε, ή να κάνουμε με δική πρωτοβουλία πράγματα του σπιτιού, αλλά μπορούσαμε να κάνουμε αυτά τα πράγματα όταν μας το ζητούσαν οι άλλοι. Εν είχαμε ούτε υπνηλία, ούτε καταστολή, αντίθετα και οι δυο αισθανόμαστε ανησυχία». 

Όταν οι ψυχικά πάσχοντες, που υποχρεώνονται να παίρνουν αυτά τα φάρμακα, παραπονούνται γι΄ αυτά συμπτώματα, τότε αυτά αποδίδονται στην αρρώστια και όχι στο φάρμακο. Είναι αυτό που κάνει πραγματικό και όχι ιδεολογικό τον χαρακτηρισμό της δράσης των φαρμάκων αυτών σαν «χημικό ζουρλομανδύα». Το ερώτημα δεν είναι, επομένως, γιατί μερικοί άνθρωποι, με σοβαρές ψυχικές διαταραχές, αρνούνται  να πάρουν αυτά τα φάρμακα, αλλά γιατί, φάρμακα που προκαλούν τόσο μεγάλη δυσφορία, γίνονται αποδεκτά από μεγάλο μέρος των ασθενών αυτών.

Εδώ, φυσικά, υπεισέρχονται οι κοινωνικοί μηχανισμοί της ανταμοιβής και της τιμωρίας, στην σχέση με τους θεράποντες και την αυξημένη αποδοχή από τους οικείους, αν, παίρνοντας το φάρμακο, παρουσιάσουν βελτίωση στα συμπτώματα. και την συμπεριφορά τους. Η θεραπεία με τα νευροληπτικά και μάλιστα σε μεγάλες δόσεις και για μεγάλη διάρκεια χρόνου, δείχνει ότι ο δεσμός ανάμεσα στην τιμωρία και την θεραπεία δεν έχει διακοπεί. Οτι εξακολουθεί να ευοδώνεται η ιδεολογία ενός δεσμού ανάμεσα στην οδύνη και την θεραπεία, που συνδέεται, με την σειρά του, με την ηθική αντίληψη για την ψυχική αρρώστια, η οποία, καθώς διαταράσσει την κοινωνική ζωή, αποτελεί πάντα την χρυσή ευκαιρία για παρεμβάσεις, όπου, θεραπεία και τιμωρία, είναι αξεδιάλυτα δεμένες(10).

Αλλωστε και τα νέα νευροληπτικά που λανσάρουν, τα ένα πίσω από το άλλο, οι φαρμακευτικές εταιρείες και θεωρούνται ότι δεν έχουν τις παρενέργειες των παλιών  (κυρίως τις εξωπυραμιδικές, όψιμη δυσκινησία κλπ) δεν έχουν ακόμα δοκιμαστεί αρκετά για να δείξουν την ύπαρξη, ή μη, κινδύνων, αν και η αποτελεσματικότητά τους δεν είναι ανώτερη από τα παλιά. Φτάνει, δηλαδή, μέχρι τον έλεγχο κάποιων συμπτωμάτων χωρίς να εγγίζει την (άγνωστη μέχρι τώρα επακριβώς) ρίζα της αρρώστιας - ενώ η τιμή τους είναι πολλαπλάσια, μέχρι και 70 φορές πάνω από την τιμή των παλιών νευροληπτικών.

Μ΄ όλα αυτά δεν θέλουμε να ισχυριστούμε ότι, στις δοσμένες συνθήκες, δεν πρέπει να γίνει καμιά χρήση του ψυχοφάρμακου. Όπως πρέπει να απορριφθεί η ιδεολογική χρήση του ψυχοφάρμακου, για τον σκοπό, δηλαδή, του κοινωνικού ελέγχου, άλλο τόσο δεν πρέπει να υπάρξει μια ιδεολογική απόρριψή του.  Πρέπει, όμως, να γίνει σωστή και όχι κατασταλτική χρήση. Όχι για τον κοινωνικό έλεγχο, αλλά σαν ένα βοηθητικό μέσο, που ανακουφίζει τόσο, όσο να δώσει την δυνατότητα στο υποκείμενο ν΄ αναπτύξει την αυτογνωσία του και ν΄ αποχτήσει συνείδηση της πηγής τω προβλημάτων του και της ψυχικής του δυσφορίας. Αλλωστε, έχει αποδειχτεί ότι, όσο πιο ανθρώπινες, θεραπευτικές, προστατευτικές/υποστηριχτικές, μη καταπιεστικές είναι οι συνθήκες που αντιμετωπίζεται ένα ψυχικά πάσχων άτομο, όσο περισσότερο εξασφαλίζονται τα κοινωνικά, πολιτικά και ατομικά του δικαιώματα, τόσο μικρότερη (και για λιγότερο χρόνο) είναι η ανάγκη χρησιμοποίησης του φαρμάκου.

 Το ζήτημα, βέβαια, είναι ότι η αναφερόμενη παραπάνω ρίζα του προβλήματος δεν βρίσκεται στο δρόμο της έρευνας των γονιδίων και των εγκεφαλικών συνάψεων. Η ψυχική οδύνη και δυσφορία είναι μια ανθρώπινη αντίφαση, που έχει ένα βιολογικό υπόβαθρο, αλλά δεν μπορεί ν΄ αναχθεί σ΄ αυτό. Σχετίζεται με την κοινωνική ύπαρξη του ανθρώπου, με την σχέση του με τον ’λλο, με την οργάνωση της εργασίας και της κοινωνίας, με την επικρατούσα κουλτούρα, που πηγάζει και αλληλεπιδρά με τις δοσμένες κοινωνικές παραγωγικές σχέσεις. Μόνο στην πάλη για την άρση των όρων της ανθρώπινης αλλοτρίωσης μπορεί ν΄ ανοίξει ο δρόμος για  μια βαθύτερη κατανόηση και συνειδητοποίηση των ανθρώπων αντιφάσεων ( που η πιο οδυνηρή τους στιγμή και όριο είναι η τρέλα), σαν στιγμή, δηλαδή, του αγώνα για την καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση.

 

Σημειώσεις

 

1.      Συγκυρία οικονομική (η βαθιά ύφεση της δεκαετίαςτου 30), πολιτική (άνοδος του φασισμού), πολιτιστική / επιστημονική (εξάπλωση του κοινωνικού δαρβινισμού στις διάφορες μορφές του).

2.      Franco Basaglia : �Le Conferenze Brasiliane�. Ed Raffaello Cortina Editore. 2000.

3.      Norman Sartorius : �Treatment of Mental Disorders in the 21st Century�, 1992.

4.      Peter Breggin : �Brain damage, dementia and persistent cognitive dysfunction associated with neuroleptic drugs : evidence, etiology, implications�. The Journal of Mind and  Behavior, 1992.

5.      Richard Warner : �Recovery from schizophrenia�, Ed Routledge, 1994.

6.      Opp.

7.      P.J. Guarnaccia et al.: �Si Dios quiere: hispanic families experience of caring  of a seriously mentally ill family member. In Culture, Medecin and Psychiatry, v 16, 1992. Επίσης M. Swerdlow :�Chronicity, Nervios andCommunity Care. A case study of  Puerto Rican psychiatric patients, in New York City, opp.

8.      Delia Castelnuovo Frigessi e Michele Risso : � A mezza parete. Emigrazione, nostalgia, malattia mentale�. Einaudi, Torino, 1992.

9.      R.H, Belmaker and D. Wald : � Haloperidol in Normals�. British Journal of Psychiatry, v. 131, 1977.

10.  Giorgio Bignami : �Gli psichofarmaci quarant� anni dopo: lenta agonia di una grande illusione�. Venti Anni di Fogli di Informazione, 1992.

 

Θ. Μεγαλοοικονόμου

Blogged with Flock

13 Νοε 2007

«ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΕΣ» ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ: ΕΝΑ «ΠΕΙΡΑΜΑ» ΠΟΥ ΑΠΕΤΥΧΕ

Βάζουμε ένα κείμενο από το site της Συσπείρωσης για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση, για να τονίσω την ανάρτηση σχετικών συνδέσμων, όπως της Συσπείρωσης και του Παρατηρητηρίου για τα Δικαιώματα των Ψυχικά ασθενών, και να δημοσιοποιηθεί (έστω λίγο παραπάνω) το υπαρκτότατο πρόβλημα της υποχρηματοδότησης και του εγκλωβισμού των υπηρεσιών ψυχικής υγείας σε ένα καθεστώς ανάθεσης έργου σε ιδιωτικούς (έστω μη κερδοσκοπικούς) φορείς που συγχρηματοδότούνται από ελληνικά και ευρωπαϊκά κονδύλια, αλλά κατά βάση αναγκάζονται να συμπιέζουν το κόστος της εργασίας και των παροχών στους χρήστες των υπηρεσιών τους. Αύριο θα ακολουθήσει ένα κείμενο από την ίδια πηγή για τα ψυχοφάρμακα ως κοινωνικό έλεγχο.
Η κρίση που έχει ξεσπάσει στο χώρο της ψυχικής υγείας, στο περίφημο πρόγραμμα «Ψυχαργώς», εμφανίζεται πρωτίστως ως οικονομική, αλλά είναι εξίσου κρίση θεσμική και κρίση κοινωνικής πολιτικής. Η αλληλεπίδραση και των τριών αυτών παραμέτρων λειτουργεί πολλαπλασιαστικά στην όξυνση της κρίσης.
Οι κραυγές από την πλευρά των κρατικοδίαιτων «μη κερδοσκοπικών» εταιρειών είναι περισσότερο ακουστές γιατί εδώ η μείωση και η ασυνέχεια της κρατικής χρηματοδότησης έχει πλήξει οδυνηρά την ποιότητα της φροντίδας των ενοίκων των οικοτροφείων, έχει αφήσει απλήρωτο το προσωπικό για μεγάλα χρονικά διαστήματα (οδηγώντας σε εκατοντάδες παραιτήσεις, αλλά και απολύσεις του προσωπικού από ιδιοκτήτες εταιρειών), κάνοντας ακόμα πιο αμφίβολη την μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα των δομών αυτών.
Η κρίση, όμως, αφορά εξίσου τον δημόσιο τομέα, αρκεί να σκεφτεί κανείς, πχ, το ΨΝΑ, με τις δραματικές ελλείψεις προσωπικού και με χρέη που έφτασαν περίπου τα 25 εκ ευρώ το 2006, που βασίζεται στις επιπρόσθετες επιχορηγήσεις για να καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες των νέων δομών και των άλλων υπηρεσιών του (νοίκια, ποιότητα φροντίδας κλπ) – οι οποίες, όμως, έρχονται με το σταγονόμετρο, ή και καθόλου, με ορατή την απειλή, στο προσεχές μέλλον, για κλείσιμο στεγαστικών μονάδων.
Η κρίση, όμως, είναι και θεσμική. Οι ιδιώτες κραυγάζουν για την μείωση του ύψους και της ροής της χρηματοδότησης. Πολύ λίγοι, όμως, από αυτούς ενδιαφέρονται για το γεγονός ότι το «Ψυχαργώς» κατάντησε να σημαίνει απλή μεταστέγαση του πληθυσμού των χρονίων ασθενών των ψυχιατρείων (που κλείνουν ή συρρικνώνονται) σε ξενώνες και οικοτροφεία, χωρίς κατ΄ ουδένα τρόπο ν΄ αλλάζει το κλασσικό ψυχιατρικό παράδειγμα – η πρωτοκαθεδρία, δηλαδή, του νοσοκομειακού εγκλεισμού για την συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό αιτημάτων για παροχή υπηρεσιών ψυχικής υγείας.
Οσο δεν αναπτύσσεται ένα ολοκληρωμένο και τομεοποιημένο δίκτυο παροχής υπηρεσιών στην κοινότητα, ριζικά εναλλακτικό στο ψυχιατρείο και στη νοσοκομειακή νοσηλεία, το αποτέλεσμα θα είναι η παραγωγή και αναπαραγωγή της χρονιότητας και το αίτημα δεν θα είναι για στήριξη μιας κοινωνικής ζωής με πλήρη δικαιώματα, αλλά θα διοχετεύεται στην αναζήτηση κλίνης σε «κλειστούς χώρους», σε μια κατάσταση όπου, επί ελλείψεώς της, το μόνο που θα διατίθεται θα είναι οι δημόσιοι χώροι της πόλης. Ηδη, σε διάφορες περιοχές της χώρας, διαπιστώνουμε άνθηση ιδιωτικών κλινικών και άλλων, ασαφούς περιγραφής, ιδιωτικών μονάδων (για ηλικιωμένους, αναπήρους κλπ).
Η κρίση είναι, τέλος, κρίση κοινωνικής πολιτικής. Εδώ και 20 χρόνια η «ψυχιατρική μεταρρύθμιση» σ΄ αυτή τη χώρα γίνεται αποκλειστικά στη βάση συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων, που καταρρέουν, ή συρρικνώνονται, όταν τελειώνει η συγχρηματοδότηση και η συνέχειά τους αναλαμβάνεται από τον εθνικό προϋπολογισμό. Είναι χαρακτηριστικό του διαχειριστικού/διοικητικού και ψυχρά εισπρακτικού τρόπου που ασκείται η πολιτική ψυχικής υγείας ότι, την ίδια στιγμή που αφήνουν τα οικοτροφεία να λιμοκτονούν και τους εργαζόμενους απλήρωτους, υποβάλλουν αιτήσεις για νέα προγράμματα, μέσω των οποίων εισπράττουν τους πόρους της 18μηνης συγχρηματοδότησης, για να τα αφήσουν και αυτά μετά στην τύχη τους και να προχωρήσουν σε νέες εισπρακτικές περιπέτειες. Όπως συμβαίνει με την παροχή και διαχείριση όλων των δημόσιων αγαθών, έτσι και στην μονίμως υποχρηματοδοτημένη ψυχική υγεία, το κράτος όχι μόνο δεν αυξάνει τη χρηματοδότηση από εθνικούς πόρους, αλλά προχωρεί στην ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίησή της
Εδώ είναι που εισέρχεται ο ρόλος των λεγόμενων «μη κερδοσκοπικών» εταιρειών (ή ΜΚΟ), αφενός στην ιδιωτικοποίηση της ψυχικής υγείας και αφετέρου στην παγίωση του «νεοϊδρυματικού μοντέλου», που σκιαγραφήθηκε ανωτέρω. Χωρίς να έχουν καμιά δική τους οικονομική και κοινωνική βάση, τους ανατέθηκε η εργολαβική διεκπεραίωση της μεταστέγασης του πληθυσμού των δημόσιων ψυχιατρείων - περίπου το 30%, μέχρι στιγμής, του έργου των στεγαστικών δομών. Αυτό μεταξύ άλλων σήμαινε ότι, το προσωπικό που χρειαζόταν, αντί για μόνιμες θέσεις στο δημόσιο, προσλήφθηκε σε επισφαλείς θέσεις (πάνω από 1500) στον ιδιωτικό τομέα: προσωπικό αναλώσιμο, με αμοιβές πιο χαμηλές, αρκετό στην αρχή για την απορρόφηση των κονδυλίων, αλλά πολύ λιγότερο στη συνέχεια, όταν έπρεπε να γίνει η «εθνική περιστολή». Είναι σε όλους γνωστό ότι συνέβησαν πράγματα πολύ άσχημα, που δεν τιμούν καθόλου αυτούς που «προσφέρθηκαν» να τα κάνουν….
Επομένως, η σχέση «αγάπης και μίσους» ανάμεσα σε κράτος και «μη κερδοσκοπικές» εταιρείες, δεν προκαλεί απορίες αν γνωρίζουμε ότι :
-συνδέεται με συμφέροντα που δεν είναι αξιόπιστα (συχνά πελατειακά και ανταγωνιστικά),
-χαρακτηρίζεται από αμοιβαία αποϋπευθυνοποίηση ως προς την ποιότητα των παροχών και τη συνάρθρωση αυτών των δομών σε κάποιο δίκτυο υπηρεσιών
-συγκροτείται από συμπλεύσεις εξουσιών, που δεν έχουν στόχο τη χειραφέτηση των υποκειμένων, αλλά τα προσωπικά «μαγαζάκια», στη μεσο-μακροπρόθεσμη λογική της εμπορευματοποίησης.
- η αγωνία, τέλος, να επιζήσουν από το «άγριο καψόνι» των περικοπών, που τους επιβάλλει η κυβέρνηση, τις οδηγεί σε πρακτικές επιβίωσης, που τις πληρώνουν οι ένοικοι των οικοτροφείων.
Το κράτος και οι διαδοχικές κυβερνήσεις του είναι οι ένοχοι. Υπάρχουν, όμως και οι συνένοχοι.
Ασθενείς και προσωπικό των «μη κερδοσκοπικών» είναι όμηροι στο παιχνίδι μεταξύ εταιρειών και κυβέρνησης και ως τέτοιοι χρησιμοποιούνται.
Τα δικαιώματα ασθενών και προσωπικού μπορούν να διασφαλιστούν μόνο με την προϋπόθεση της δημοσιοποίησης όλων των υπηρεσιών, που έχουν από το κράτος παραχωρηθεί σε ιδιώτες, με τα πονηρό άλλοθι της «μη κερδοσκοπικής» δραστηριότητας….

Αστρινάκης Γιώργος αναπλ. Δ/ντής ψυχίατρος, Δρομοκαϊτειο
Κοκκινάκος Γιώργος Δ/ντής ψυχίατρος, ΚΨΥ Χανίων
Λουκάς Γιάννης Δ/ντής ψυχίατρος, Κ Θ Λέρου
Μεγαλοοικονόμου Θεόδωρος, Δ/ντής ψυχίατρος, ΨΝΑ

12 Νοε 2007

Narrative, Discourse, Representation & Social Change

British Psychological Society Social Psychology Section

&

Centre for Narrative Research

University of East London

Narrative, Discourse, Representation & Social Change

A Day Workshop

Monday December 10th, 10am-4.30pm

BPS Office, Room 10, 30 Tabernacle Street, London

Many contemporary UK social psychologists, as well as community, clinical and
health psychologists, and sociologists, do research on narrative, discourse
and social representations. Often, this work makes implicit or explicit
arguments about its relations to social change. This day workshop offers an
opportunity to address, theoretically and methodologically, some of the
questions that arise around the relationship between representations and
social change, such as:

· Do narratives, discourses and social
representations offer a window onto social change?

· Do language structures inflect our telling
of social change, and if so how?

· Under what conditions might narrative,
discourse or social representations impel or support social change, and at
what levels?

· Do personal stories have to be working
together with more general social cultural and political representations in
order for social change to occur?

· Is representational change itself social
change?

· What theoretical formulations of social
change are appropriate within this debate?

· What are possible and useful theoretical
frameworks, within which personal narratives and social change may be brought
together?

In two morning and afternoon sessions, respected researchers in the field
will give brief presentations of their own approach to the issue, with
examples from their empirical research. Each session will be followed by
questions and small-group discussion, and there will be a concluding plenary
discussion.

Presenters: Molly Andrews, UEL: Caroline Howarth, LSE; Ann Phoenix, Thomas
Coram Institute; Cathy Riessman, Boston College and UEL; Mark Rapley, UEL;
Stephanie Taylor, Open University

To register, please complete and send by post the form below, with cheque, by
Friday November 16

Registration: £40; Section members and graduate students: £20.

Registration includes coffee, tea, and lunchtime sandwiches

Blogged with Flock

8 Νοε 2007

Critical Approaches to Discourse Analysis across Disciplines '08

3rd Call for Papers: CADAAD'08

Critical Approaches to Discourse Analysis Across Disciplines (CADAAD) is
an ongoing project which aims to foster and promote cross-disciplinary
communication in critical discourse research. Following the success of
the project's first international conference hosted at the University of
East Anglia in 2006, we are pleased to announce the second international
conference CADAAD?08, to be hosted at the *University of Hertfordshire,
10-11 July 2008*.

In line with the general aims of the project, we welcome papers both
from CDA and neighbouring disciplines such as communication studies,
media studies, narrative studies, sociology, philosophy and political
science. Abstracts are invited which assess the state of the art and
offer new directions for critical discourse research. By new directions
we mean i) theoretical/methodological development and/or ii) analysis of
contemporary discourses.

Theoretical/methodological frameworks sourced from all areas of the
social and cognitive sciences are welcome. Papers exploring the
following frameworks in linguistics are particularly welcome:

   * Cognitive Linguistics (Blending, Construction Grammars, Framing,
     Metaphor)
   * Corpus Linguistics (Corpus Construction, Data Extraction, Semantic
     Prosody)
   * Pragmatics (Presupposition, Relevance Theory, Speech Acts)
   * Systemic Functional Linguistics (Cohesion and Coherence,
     Grammatical Metaphor)

Analyses of all contemporary discourses are welcome, including those
within applied and professional areas such as business, education,
environment, health, and law. Papers applying critical analysis to
discourses used in the construction of 'minority' vs. 'normality' and
other dichotomies are especially welcome. Areas of particular interest
include:

   * Discourse on gender
   * Discourse of International Law
   * Discourse on immigration
   * Discourse of the war on terror
   * European Union discourse
   * United Nations and foreign aid discourse

Reflecting our commitment to multiplicity in critical approaches to
discourse analysis, the following plenary speakers have confirmed their
participation:

   * Professor Piotr Cap <http://www.geocities.com/strus_pl/piotr_cap>
     (University of ??d?, Poland)
   * Professor Jonathan Charteris-Black
     <http://www.uwe.ac.uk/hlss/llas/staff_charteris-black_j.shtml>
     (University of West England, UK)
   * Professor Teun van Dijk <http://www.discourses.org/> (Universitat
     Pompeu Fabra, Spain)
   * Professor Ruth Wodak
     <http://www.ling.lancs.ac.uk/staff/wodak/index.htm>(Lancaster
     University, UK)

Abstracts of no longer than 400 words should be submitted as MS Word
attachment to discourse@cadaad.org by *30 November 2007*. Authors should
include their name, affiliation and email address. Successful authors
will be notified via email by *15 February 2008*. Papers will be
allocated twenty minutes plus ten minutes for questions. Selected
proceedings will be published.

Please visit http://cadaad.org/cadaad08 for further conference details.

Blogged with Flock

1 Νοε 2007

Μια κοινωνία ολόκληρη που πάσχει από ψυχώσεις, με κέντρα ψυχιατρικά δεν πρόκειται να σώσεις

Από το μπλόγκ του Αιμόφιλου Τ. Ινφλουέντζα, ένα τραγουδάκι, μαζί με το σχετικό διευκρινιστικό σημείωμα, για το καλό του μήνα και της καινούριας αγωνιστικής χρονιάς.


Ο υπέροχος Γιάννης Νεγρεπόντης, ο στρατευμένος (το δίχως άλλο) ποιητής των Μικροαστικών και των Νέγρικων, κατάφερε πριν από τριάντα και βάλε χρόνια, να δει αυτό που η κυρίαρχη ψυχιατρική αρνείται να διαπιστώσει ακόμη και σήμερα (ή μάλλον "κυρίως σήμερα"...).

Στη συλλογή "Απλά Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας" (που κυκλοφόρησε το 1975 σε μουσική Λουκιανού Κηλαηδόνη), ένα τραγουδάκι μια σταλιά, με τίτλο "Μια πρόταση για τη θεραπεία των ψυχώσεων", προωθεί το ζήτημα πιο πέρα απο πεντακόσια ψυχιατρικά εγχειρίδια μαζί.

----------------------------

Μια κοινωνία ολόκληρη που πάσχει από ψυχώσεις
με κέντρα ψυχιατρικά δεν πρόκειται να σώσεις

η ψύχωση παράγωγο βαθύτερης αιτίας
κυρίως οικονομικής δομής της κοινωνίας

στη θεραπεία παράλληλα θα πρέπει να κοιτάξεις
απ'την αιτία ριζικά τον κόσμο ν'απαλλάξεις

και το κακό στη ρίζα του αν το αντιμετωπίσεις
πολιτικοοικονομικά θα πρέπει να χτυπήσεις

------------------------


Είναι πελώριος ο Νεγρεπόντης, ανάμεσα στα τόσα άλλα καταπληκτικά που έγραψε.

-Γιατί θεώρησε ότι το ζήτημα της ψύχωσης μπορεί να είναι ένα "απλό μάθημα πολιτικής οικονομίας".
-Γιατί είδε πως το ζήτημα της ψύχωσης αφορά ολόκληρη την κοινωνία, στο κάτω κάτω, αυτή είναι που πάσχει.
-Γιατί αναζήτησε τα αίτια της ψύχωσης στις απάνθρωπες συνθήκες της ζωής μας και όχι στο ελαττωματικό DNA των ψυχασθενών.

[απολαύστε το τραγούδι κάνοντας "κλικ" στο λινκ]
www.disobey.net/aimofilia/therapeia.mp3

Blogged with Flock