Σύστημα μεταχείρισης Ψυχικά Πασχόντων Παραπτωματιών στον ελλαδικό χώρο - Το παράδειγμα του Ψυχιατρικού Καταστήματος Κορυδαλλού

Για να πιάσουμε τις 20 δημοσιεύσεις τον Οκτώβριο και να θέσουμε ένα νέο ρεκόρ, παραθέτω την εισαγωγή του κειμένου με τον ως άνω τίτλο, που δημοσιεύτηκε από τον Γ.Σ. στο περιοδικό Τετράδιο Ψυχιατρικής πριν ένα χρόνο, στο τεύχος 95, Ιουλ-Σεπτ 2006.
Το βρήκα στον Ημιόροφο, μια κοινότητα του indy.gr που συζητά για τη φιλοσοφία και την πολιτική της υγείας.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Τα συστατικά στοιχεία της εσωτερικής απαρτίωσης των συστημάτων δικαστικής ψυχιατρικής μεταχείρισης ποικίλουν από χώρα σε χώρα. Κάθε σύστημα συνίσταται στην ύπαρξη συγκεκριμένων δομών, πλαισίων λειτουργίας αυτών, διοικητικών οργάνων και προγραμμάτων θεραπείας. Ξεκινούν από την πρωτοκαθεδρία των δομών ψυχιατρικής εντός των ιδρυμάτων εγκλεισμού (φυλακές), που αφορούν ψυχιατρικές υπηρεσίες τύπου ιατρείου και καταλήγουν σε δομές δικαστικών ψυχιατρικών νοσοκομείων (ποικίλου βαθμού ασφαλείας), μονάδων εντός γενικών ψυχιατρικών νοσοκομείων και ακόμα πιο εξειδικευμένων μονάδων (για συγκεκριμένες μερίδες ψυχικά πασχόντων παραπτωματιών) που στεγάζονται σε συγκροτήματα ιδρυμάτων εγκλεισμού ή λειτουργούν ανεξάρτητα από αυτά.

Στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως και στις ΗΠΑ, λειτουργεί ένα ευρύ φάσμα δομών, πολλές φορές με υψηλό βαθμό πολυπλοκότητας και αλληλοσυμπληρωματικότητας (βλ. Ολλανδία). Στην Ελλάδα, πέρα από δικαστικές ψυχιατρικές κλίνες σε έξι μονάδες γενικών νοσοκομείων, η μοναδική δομή που προβλέπεται για ψυχικά πάσχοντες παραπτωματίες είναι το Ψυχιατρικό Καταστήμα Κορυδαλλού.

Στο παρόν άρθρο, με αφορμή και βάση την μεταπτυχιακή μου εργασία με θέμα «Δομές / Συστήματα για την αντιμετώπιση των ψυχικά πασχόντων παραπτωματιών. Το παράδειγμα του Ψυχιατρικού Καταστήματος Κορυδαλλού» και τη διενέργεια της πρακτικής άσκησής μου στο παραπάνω κατάστημα (όπως το ονομάζουν κατ΄ευφημισμό), κατά το χρονικό διάστημα από 25 Φεβρουαρίου έως και 5 Απριλίου 2005. γίνεται μια απόπειρα κριτικής περιγραφής της δομής αυτής και της σημερινής λειτουργίας της.

Καταρχήν, σκόπιμο είναι να διευκρινιστεί η μεθοδολογία με την οποία εργάστηκα μέσα στην υπηρεσία για τη συλλογή πληροφοριών και τη γνωριμία με τη λειτουργία της. Από την πρώτη μέρα είχα προσδιορίσει τους θεματικούς άξονες γύρω από τους οποίους θα επιζητούσα πληροφορίες οι οποίοι αφoρούσαν τα κοινωνικο-οικονομικά χαρακτηριστικά των εγκλείστων στο ΨΚΚ, τις στάσεις τόσο απέναντι στον εγκλεισμό τους όσο και σε σχέση με την κοινωνία, τη θεραπευτική πρακτική, το αλληλεπιδρόν σύστημα αρμοδιοτήτων των ομάδων εργαζομένων, τα πιθανά προβλήματα και ελλείψεις. Επίσης, είχα αποφασίσει να παρακολουθώ εντατικά τη λειτουργία του τμήματος για την άντληση κάθε στοιχείου που αφορά οτιδήποτε συμβαίνει στην ψυχιατρική ή άλλη υπηρεσία. Η αναζήτηση στοιχείων και η παρατήρηση γεγονότων ήταν οι βασικοί τρόποι για τη συγκέντρωση υλικού, οπότε και πραγματοποιήθηκε επιτόπια έρευνα με συμμετοχική παρατήρηση των συμβαινόντων σε καθημερινή βάση και σε διαφορετικές χρονικές διάρκειες. Η συμμετοχική παρατήρηση έγκειτο τόσο στην ανάμιξή μου στις καθημερινές εργασίες της νοσηλευτικής ομάδας όσο και στην απόπειρα λήψης ελεύθερων συνεντεύξεων με κρατούμενους και εργαζομένους. Στις καθημερινές εργασίες περιλαμβάνονταν η διανομή φαρμάκων, η συμπλήρωση των βιβλίων με τις φαρμακευτικές αγωγές, η ενημέρωση των καρτελών των κρατουμένων – ασθενών. Για τις ελεύθερες συνεντεύξεις επιλέχθηκε από την αρχή η απόπειρα έναρξης διαλόγου με τις προαναφερόμενες ομάδες, συχνά ολιγόωρων και αποσπασματικών, αλλά αρκετά αποδοτικών μιας και διατηρούσα ημερολόγιο έρευνας και σημειώσεις, έτσι ώστε να υπενθυμίζονται τα προλεχθέντα και να εξελίσσεται η αναπτυσσόμενη επαφή με τον καθένα. Οι συνεντεύξεις ελάμβαναν χώρα σε πραγματικό χρόνο με τις όποιες δυσκολίες και απρόοπτα. Πέρα από τις αφορμές που δίνονταν για έναρξη διαλόγου, προσπάθησα καθ΄όλη τη διάρκεια να αναπτύξω επαφή με ανθρώπους απ’ όλες τις υποομάδες που συνιστούν τον πληθυσμό του ιδρύματος, όπως ουσιοεξαρτημένοι, ψυχικά διαταραγμένοι, αλλοδαποί, ηλικιωμένοι, νέοι κτλ.

Καθοριστικό ρόλο έπαιξε η αποδοχή που είχα από τους νοσοκόμους και ειδικά από τους κρατουμένους - εργαζόμενους. Οι πρώτοι μου έδωσαν πολλές πολύτιμες πληροφορίες και με βοήθησαν να εγκλιματιστώ, ενώ οι δεύτεροι δέχτηκαν να με βάλουν, έστω και για λίγο, τόσο στον κόσμο της φυλακής όσο και στον δικό τους κόσμο...

Ανεπιτυχώς επιχειρήθηκε σύσταση δείγματος από τους κρατουμένους-ασθενείς για τη λήψη δομημένης συνέντευξης και δημιουργία focusgroup, για την πιο βαθιά διερεύνηση στάσεων, συναισθημάτων, διαταραχών, απόψεων αυτών των ανθρώπων.

Τέλος, πραγματοποιήθηκε συλλογή στοιχείων από κάθε αρχειακή πηγή (βιβλίο λογοδοσίας, μερίδα κρατουμένου, βιβλίο αγωγής, μπλοκ εξιτηρίων, καρτέλες αγωγής), καθώς και έμμεση παρατήρηση κάθε είδους ανακοινώσεων, αναφορών που ήταν αναρτημένες σε πίνακα ή υπέπεσαν στην αντίληψή μου.

Στο τέλος του παρόντος κεφαλαίου και βάσει του μπλοκ εξιτηρίων παρατίθενται συνοπτικοί πίνακες που αφορούν τις διαγνώσεις με τις οποίες οι κρατούμενοι – ασθενείς παίρνουν εξιτήριο από το ψυχιατρείο, τη φαρμακευτική αγωγή και το χρόνο διαμονή τους, για διάστημα τριών μηνών ( 1/1/2005 – 30/3/2005)

Για περισσότερα, δείτε εδώ.

Blogged with Flock

Class and Discourse; CfP

Class and Discourse
A Call for Papers for a special issue of Critical Discourse Studies

Edited by David Machin and John E Richardson



Class and class divisions remain central forces in shaping the ways we live now. Indeed, arguably, in neo-liberal capitalist societies, class remains the primary division of structured social inequality. Massive sections of our populations experience inadequate access to employment, housing, education and health. These inequalities cut across ethnic, 'racial' and gender groups and seem, on one level, to create a shared set of life experiences and responses. Importantly, the working classes also have few opportunities to represent such collective experiences and take an active role in disseminating their own discourses.



However, little academic ink has been spilt attempting to theorise, analyse and account for discourse as a site of class inequality (though see Luke & Graham, 2005). There has been some sociological analysis of working class cultures, for instance by the Chicago school in the 1930s and later by Basil Bernstein and Paul Willis. Their work revealed something of the different models of the world held by working class people that create tendencies for them to be discriminated against and fail in middle class controlled institutions. In Cultural Studies, in the 1980s, there was also important work by the likes of Hall and Morley, who accounted for the ways the working classes interacted with dominant ideology in the media, although much of the work that this inspired ended up comfortable with the idea of working class resistance to these ideologies. To make matter worse, academics seemed to lose interest in the working classes in the 1980s. Zygmunt Bauman (1987) has discussed the
way that academics have sought out new agents for their projects after the proletariat and poor seemed to divide into something less tangible and the possibility of change became more complex (Gorz 1985).



In terms of Discourse Analysis, there has been valuable work published on the way that governments have attempted to recontextualise class, and particularly socio-economic inequalities, through discourses of social exclusion (Fairclough 2002, Levitas 1989). Included in this are ideas of the 'stakeholder society' and 'governance from below', which attempt to convince the dispossessed working classes that their 'only hope of repossession lies in [their] allegiance to the structure that dispossessed them' (Lentricchia, 1983: 77). However, such discursive interest in 'exclusion' is often characterised by a recognisably idealistic philosophical approach to discourse, wherein discourse 'creates' social positions and social realities. Such an approach - which often results, in Marx's terms, in analysis directed at 'combating the phrases of this world' - needs to be balanced by an awareness of the structuring power of social and material contexts, and specifically of the 'institution
alised rules accepted and used by the dominant class to control the discursive actions of the dominated' (McKerrow, 1989: 443).



This special edition seeks papers that theorise, analyse and account for discourse as a site of class inequality. Of course, this means being able to consider what we mean by class, since many of the poorer socioeconomic groups are now part of communities that have never known work.

We welcome articles examining discourse in relation to class structure, class formation, class culture, class consciousness and class action. Possible topics include, but are not limited to, the following:



a.. What can the concept of discourse offer to class analysis? Do discourse analysts merely combat the phrases of the world?
b.. What role does discourse play in the formation, perpetuation and transformation of class?
c.. In what ways does class inequality relate to discourses of state, governance, and control?
d.. How are inequalities based on social class recontextualised through official discourse? Does elite discourse define the parameters for debate in ways that tend to serve elite interests and sideline those of the poor?
e.. How does class cut across ethnic and 'racial' group identity? In what ways does class relate to racial projects and formations?
f.. How do the middle and upper classes conceptualise and represent their position and role within a class structure?
g.. In what ways do the mass media relate to class relations and class conflict? As purveyors of palliative ideological messages, sites of contradiction and conflict, or both?
h.. How do cinema films and fictional television genres represent class?
i.. What outlets and opportunities do the working classes have to represent themselves and their collective experiences?
j.. What are the potentials for 'alternative', citizen and user-generated media?
k.. What role, if any, can discourse (and discourse analysis) play in social, political or economic transformation?


Applicants may submit abstracts of no more than 250 words to John Richardson at j.e.richardson@lboro.ac.uk. The deadline for the submission of abstracts is 14th January 2008, and accepted authors will be informed no later than two weeks from this date. For accepted articles the deadline for submission is end of May 2008.

Critical Discourse Studies is an interdisciplinary journal for the social sciences. Its primary aim is to publish critical research that advances our understanding of how discourse figures in social processes, social structures and social change. For further details of the journal's aims, scope and instructions for authors, see here: http://www.tandf.co.uk/journals/titles/17405904.asp

Blogged with Flock

Ακτιβισμός:

Σε συνέχεια μιας μετάφρασης που είχα αναρτήσει παλιότερα, όσον αφορά τον ακτιβισμό, εντόπισα σήμερα ένα κείμενο του Θανάση Τσακίρη πολύ σχετικό. Που εν ολίγοις τίθεται ενάντια στην "ανάθεση" του ακτιβισμού σε λίγους, εξειδικευμένους, συνήθως άντρες, ακτιβιστές, (σε μια λογική αντιπροσώπευσης στη δράση) αλλά δηλώνει ότι είναι κάτι που κάνουν τα κινήματα ανθρώπων. Οι υπογραμμίσεις στο άρθρο δικές μου.

Ακτιβισμός ή Ακτιβισμοί;

Άκουσα σε κάποια εκπομπή του «Κόκκινου» για την «Ομάδα Ακτιβισμού» της Ανοιχτής Πόλης με το ωραίο όνομα «Άστυ να λέει». Με προβλημάτισε όμως κάτι. Ο Ακτιβισμός δεν είναι κάτι που είναι υπόθεση μιας ομάδας εξειδικευμένων στο είδος. Ο Ακτιβισμός είναι μια πολύ γενική έννοια και μια γενικότερη πολιτική αντίληψη και στρατηγική. Επί της ουσίας είναι άμεσα συνδεδεμένος με την έννοια του «Κοινωνικού Κινήματος», αν δεν ταυτίζεται κιόλας με αυτό.
Έτσι ο/η καθένας/μια μας μπορεί ανά πάσα στιγμή να είναι Ακτιβιστής/τρια, αρκεί να παίρνει μέρος σε διεκδικητικούς αγώνες που βγαίνουν από τα όρια του αστικού κοινοβουλευτικού παιγνίου, χωρίς τις αγκυλώσεις των γραφειοκρατικών οργάνων των συλλογικών οργανώσεων, να είναι συμμέτοχος/η στη λήψη των αποφάσεων με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες της συλλογικότητας που διοργανώνει τις εκδηλώσεις, τις διαδηλώσεις, τις πορείες και τα χάπενινγκ. Ακτιβιστής/τρια, για να αντιστρέψουμε την οπτική γωνία, είναι αυτός/ή που αγωνίζεται για την επίτευξη των κοινωνικο-κινηματικών στόχων και δεν αρκείται στην έννοια της εκπροσώπησης/αντιπροσώπευσης. Ο/η κοινοβουλευτικός/ή εκπρόσωπος μπορεί να είναι αλλά και μπορεί να μην είναι ακτιβιστής/τρια. Μπορεί, δηλαδή, να είναι επαγγελματίας πολιτικός καριέρας ή κομματικός γραφειοκράτης που το μόνο που τον/την ενδιαφέρει είναι η οργανωτική (μιλάμε για αριστερά κόμματα) και εκλογική ανάπτυξη του κομματικού μηχανισμού. Αυτοί/ές θεωρούν ότι ο κόσμος αλλάζει μόνο εκ των άνω με την κατάκτηση της κρατικής εξουσίας με τη στενή έννοια και τις μεταβολές (μεταρρυθμιστικές ή επαναστατικές) του μηχανισμού της. Αντίθετα, θεωρούν τους/τις ακτιβιστές/τριες ανθρώπους «ειδικών αποστολών» και μόνο. Στην αγγλοσαξονική ορολογία υπάρχει η ο όρος «κομματικός ακτιβιστής» που αναφέρεται κυρίως στους επαγγελματίες οργανωτές (να κάτι που λείπει από τα συνδικάτα μας –δείτε το βασικό ανδρικό ρόλο στην ταινία «Ψωμί και Τριαντάφυλλα» του Κεν Λόουτς) που οργανώνουν τη βάση του κόμματος και ασχολούνται με την τοπική και θεματική στρατηγική.Δεν είναι φιλολογικό και μόνο το ζήτημα, λοιπόν. Θέλουμε να είμαστε λίγο ή πολύ όλοι/ες ακτιβιστές/τριες ώστε να μπορούμε να εκφράζουμε τη νέα αντίληψη που προωθούμε, δηλαδή την αυτοδιαχείριση και την αυτοδιεύθυνση των δημοσίων υποθέσεων. Όπως λέμε όχι στη γραφειοκρατία των κομματικών ειδικών έτσι δεν πρέπει να πέσουμε στην άλλη «λούμπα» και να αναδείξουμε «ειδικούς-τεχνοκράτες ακτιβιστές/ριες».

Τέλος, αφού ο Ακτιβισμός είναι μια έννοια γένους δεν μπορούμε να την κάνουμε πληθυντική. Έτσι, δε λέμε ποτέ, όπως άκουσε κάποια στιγμή ένα νεολαίο του ΣΥΝ να λέει στο «Κόκκινο» ότι πήγε μαζί με τους/τις συντρόφους/σες του να «κάνουνε έναν ακτιβισμό» οργανώνοντας τη συγκέντρωση στο ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα Αχαρνών. Θα μπορούσαν να κάνουν «ένα, δύο, τρεις,…πολλούς ακτιβισμούς»; Όχι, βέβαια. Θα κάνουν πολλές «ακτιβίστικου χαρακτήρα ενέργειες».

Θανάσης Τσακίρης

Πρόγραμμα του Συνεδρίου Ανθρωπολογίας

Αναθεωρήσεις του Πολιτικού: Ανθρωπολογική & Ιστορική Έρευνα στη Νεοελληνική Ιστορία.

Μυτιλήνη, στο Αμφιθέατρο Επιμελητηρίου Λέσβου

μπορείτε να δείτε το πρόγραμμα εδώ.

Συνέδριο: «Αναθεωρήσεις του πολιτικού: ανθρωπολογική και ιστορική έρευνα στην ελληνική κοινωνία»

Tο Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου οργανώνει στο πλαίσιο του εορτασμού των είκοσι χρόνων λειτουργίας του διεθνές επιστημονικό συμπόσιο με θέμα «Αναθεωρήσεις του πολιτικού: ανθρωπολογική και ιστορική έρευνα στην ελληνική κοινωνία». Το συμπόσιο θα γίνει στη Μυτιλήνη στις 8-11 Νοεμβρίου 2007.

Το συμπόσιο συνιστά προσπάθεια καταγραφής της ερευνητικής δυναμικής στο πεδίο μελέτης της ελληνικής κοινωνίας από έλληνες και ξένους ανθρωπολόγους και ιστορικούς την τελευταία εικοσαετία. Ειδικότερα, προσεγγίζει αυτή τη δυναμική μέσα από κάποιους πρωτεύοντες άξονες, που συνοψίζονται στη διερεύνηση κυρίως των εννοιολογήσεων του πολιτικού, των σχέσεων κοινωνίας και κράτους, των πολιτικών πρακτικών και σχέσεων, των πολιτικών των ταυτοτήτων και άλλων βασικών διαστάσεων του πολιτικού φαινομένου στην ελληνική κοινωνία. Το συμπόσιο επιδιώκει επίσης να καταγράψει τις διαφοροποιήσεις στην ιστορική θεώρηση του πολιτικού τα τελευταία είκοσι χρόνια και να φέρει σε συνομιλία την ιστοριογραφική με την ανθρωπολογική παράδοση.

Θεματικές ενότητες:

1. Κράτος και πολιτικές σχέσεις: μετά την πατρωνία τι;

 Το πολιτικό έχει αποτελέσει προνομιακό πεδίο συγκρότησης του κυρίαρχου ιστοριογραφικού παραδείγματος στην Ελλάδα, ενώ η ευρύτερη επιστημονική του διερεύνηση έχει συμβάλει στην αποτύπωση ενός μεθοδολογικού κανόνα που προκρίνει την από τα πάνω θεώρηση, την έμφαση στις αρχηγεσίες, την υιοθέτηση του επίσημου λόγου ως λόγου αντιπροσωπευτικού της κοινωνίας κλπ. Από την άλλη πλευρά, στον ίδιο ερευνητικό τόπο συντελείται την πρώτη μεταπολεμική περίοδο μια σημαντική κίνηση ρήξης και -ως ένα βαθμό� υπέρβασης αυτών των τάσεων, με αφετηρία τόσο την κοινωνική ανθρωπολογία όσο και μια ανερχόμενη κατά την μεταπολεμική περίοδο κοινωνική ιστορία. Τα εναλλακτικά αυτά παραδείγματα μελέτης του πολιτικού φαινομένου αντλούν την πρωταρχική τους έμπνευση από τις κλασικές μελέτες δύο στοχαστών που την περίοδο εκείνη είναι θεσμικά εγκατεστημένοι εκτός της Ελλάδας και γράφουν στα αγγλικά: την μελέτη του John Campbell για τις διαδικασίες κοινωνικής και πολιτικής ολοκλήρωσης της «έκκεντρης» κοινωνίας των Σαρακατσάνων και της μελέτης του John Petropoulos για τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους την οθωνική περίοδο. Κοινός παρανομαστής των δύο μελετών είναι η έννοια της πατρωνίας, έννοια δημοφιλής σε δομολειτουργιστικούς κύκλους εκείνη την περίοδο.

Τις δεκαετίες που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα το παράδειγμα της πατρωνίας απoτέλεσε το επίκεντρο της εκσυγχρονιστικής αφήγησης για τη γένεση του νεοελληνικού κράτους αλλά και πεδίο κριτικής αμφισβήτησης, τόσο από την πλευρά  ταξικών προσεγγίσεων όσο και από την πλευρά θεωρήσεων που δίνουν μεγαλύτερο βάρος στο ρόλο των κομμάτων. Από την άλλη, η μελέτη του λαϊκιστικού φαινομένου έστρεψε ως ένα βαθμό το ερευνητικό ενδιαφέρον στις πολιτισμικές προϋποθέσεις της πολιτικής δράσης, ενώ η πιο πρόσφατη συζήτηση για τις πολιτικές της ταυτότητας έβαλε σε δεύτερη μοίρα το περιεχόμενο των πολιτικών σχέσεων. Παράλληλα εμφανίστηκε ένα νέο παράδειγμα με επίκεντρο την «κοινωνία πολιτών». Η παρούσα ενότητα συνιστά επιστροφή σε έναν από τους κλασικούς τόπους της ελληνικής κοινωνικής ανθρωπολογίας και ιστορίας αλλά με νέους όρους, που αναδεικνύουν ως μείζον ζήτημα την πολιτισμική συγκρότηση των πολιτικών σχέσεων σε πεδία, όπως είναι, για παράδειγμα, ιστορικά η «φιλανθρωπία» και σήμερα η «κοινωνία πολιτών».

 2. Πολιτικές της βίας

 Τις δύο τελευταίες δεκαετίες οι συγκρούσεις στο πλαίσιο μετααποικιακών κοινωνιών, οι εμφύλιες συρράξεις και οι εθνοτικές διαμάχες, καθώς και τα ζητήματα της τρομοκρατίας, της συλλογικής μνήμης και της επούλωσης των τραυμάτων της θέτουν επιτακτικά την αναγκαιότητα διερεύνησης των λόγων και των πρακτικών βίας τόσο για την κατανόηση του παρόντος όσο και του παρελθόντος. Η φύση της βίας, εννοούμενης είτε ως προσβολή της σωματικής ακεραιότητας είτε ως συμβολική, είναι επιτελεστική και στενά συνυφασμένη με τις σχέσεις εξουσίας. Σε αυτό το πλαίσιο, η άσκηση βίας συνιστά πολιτισμικές σωματοποιημένες πρακτικές με δράστες και θύματα. Οι λόγοι που επενδύουν νοηματικά τις πράξεις βίας αναπαριστούν τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι υποκύπτουν σε αυτή, την αμφισβητούν ή την οικειοποιούνται. Στις εννοιολογήσεις της βίας διακινούνται νοήματα για τον εαυτό συνδεδεμένα με την τάξη, το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη φυλή και την εθνικότητα.

Η βία στην ελληνική κοινωνία έχει συστηματικά μελετηθεί από ανθρωπολογική σκοπιά κυρίως στο εθνογραφικό παρόν ως επιτελεστική πρακτική (πρβλ. αγωνιστικός ανδρισμός, «βεντέτα» κλπ.), το πολιτισμικό περιεχόμενο της οποίας τελεί υπό διερεύνηση (αντί εκ των προτέρων να ταξινομείται σε σχέση με κάποιες κανονιστικές ή ιδεολογικές αρχές), ενώ ταυτόχρονα έχει αναδειχθεί σε σημείο-κλειδί για την κατανόηση των κοινωνικών σχέσεων. Οι ιστορικοί, από την άλλη πλευρά, μελετούν τα τελευταία χρόνια μορφές της διαπροσωπικής βίας σε συνομιλία τόσο με το πλούσιο αντίστοιχο διεθνές ιστοριογραφικό πεδίο όσο και με τις ανθρωπολογικές συμβολές. Πρόσφατα η επιστημονική διερεύνηση της βίας βρέθηκε στο δημόσιο προσκήνιο μέσα από συζητήσεις ανάμεσα σε ιστορικούς που εξετάζουν τις εκδηλώσεις της βίας την περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου. Οι σχετικές έρευνες και συζητήσεις έχουν συμβάλει στην οροθέτηση και αποσπασματική θεώρηση αυτής της περιόδου ως διακριτού ερευνητικού πεδίου, αλλά έχουν αξιοποιήσει σε σχετικά μικρό βαθμό την εθνογραφική εμπειρία στο ίδιο ζήτημα. Το ζητούμενο αυτής της ενότητας είναι εθνογραφικές και μικροϊστορικές τομές στη διαχρονία της βίας (διαπροσωπικής, ανάμεσα σε ομάδες, θεσμικής κλπ.), μέσα από τις οποίες θα αξιοποιηθεί η εθνογραφική εμπειρία στη μελέτη του συγκεκριμένου φαινομένου και ειδικότερα θα διερευνηθούν οι πολιτισμικές του ορίζουσες και οι όποιοι μετασχηματισμοί τους.

 3. Κράτος και εθνικισμός: Σχέσεις «επίσημου» και «ανεπίσημου» λόγου

 Το φαινόμενο του ελληνικού εθνικισμού έχει αποτελέσει βασικό ερευνητικό αντικείμενο της πρόσφατης περιόδου και πεδίο πλούσιας επιστημονικής ανθρωπολογικής και ιστοριογραφικής παραγωγής, με βασικό έρεισμα διαφορετικές εκδοχές της θεωρίας της κατασκευής του έθνους. Από τη μια πλευρά, έχουμε μια σειρά ανθρωπολογικών μελετών, οι οποίες, έχοντας ως πηγή έμπνευσης την πλούσια εθνογραφική παράδοση μελέτης της λαϊκής θρησκείας στην Ελλάδα, εξετάζουν τον σύγχρονο εθνικισμό με όρους διάκρισης «επίσημου/ανεπίσημου» λόγου, «από τα κάτω» και στο πλαίσιο της καθημερινής ζωής. Από την άλλη πλευρά, μια νέα γενιά ιστορικών βάζει στο στόχαστρο της επιστημονικής διερεύνησης έννοιες �κλειδιά της ανερχόμενης κατά τον 19ο αι εθνικής ιδεολογίας (π.χ. «ελληνισμός») και συμβάλλει αποφασιστικά στην αποδόμηση των κοινών τόπων του ελληνικού εθνικισμού. Παρά τη δυναμική ανάπτυξη των ερευνητικών αυτών πεδίων, ο βαθμός της μεταξύ τους επικοινωνίας παραμένει εξαιρετικά μικρός. Εδώ μας ενδιαφέρει να φέρουμε σε αντιπαραβολή τις δύο παραδόσεις γύρω από τη διερεύνηση των εξής ζητημάτων: α) πώς διαθλώνται οι επίσημοι λόγοι για τις εθνοτικές, μειονοτικές και τοπικές ταυτότητες στο επίπεδο της καθημερινής ζωής; β) πώς οι επίσημοι λόγοι για την εθνική ταυτότητα αναδιατάσσουν την οργάνωση της κοινωνικής εμπειρίας; γ) σε τι πολιτικές χρήσεις υποβάλλονται τόσο αυτές οι «από τα κάτω» ανεπίσημες ερμηνείες όσο και οι επίσημοι λόγοι;

 4. Αντιμαχόμενοι εθνικισμοί σε «τοπικά» συμφραζόμενα: συγκριτικές θεωρήσεις

 Βασικό χαρακτηριστικό αυτής της υποενότητας είναι η συγκριτική παράθεση εθνογραφικών παραδειγμάτων που εξετάζουν την εμπειρία του εθνικισμού στην καθημερινή ζωή και σε συνθήκες αντιπαράθεσης ανάμεσα σε αντιμαχόμενες εθνικές ιδεολογίες. Έχοντας ως σημείο εκκίνησης την έννοια «banal nationalism» του Billig και μέσα από παραδείγματα που αναφέρονται στην Ελλάδα (Θράκη), την Κύπρο (ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή πλευρά), καθώς και τη Μέση Ανατολή (Ισραήλ-Παλαιστίνη) και τα Βαλκάνια, δηλαδή περιοχές στις οποίες ο εθνικισμός έχει ιστορικά προκύψει στο πλαίσιο της οθωμανικής κληρονομιάς, μας ενδιαφέρει να σχολιάσουμε το πώς η από «τα κάτω» προσέγγιση μπορεί να αναδείξει τις ιστορικά και πολιτισμικά ορισμένες πλευρές του. Από αυτή τη σκοπιά μπορούν να τεθούν τα παρακάτω ζητήματα: α) Πώς ερμηνεύονται «από τα κάτω» οι εθνικές ιδεολογίες και με ποιον τρόπο αυτές οι ερμηνείες συμβάλλουν στη διαμόρφωση της εκάστοτε συγκρουσιακής συνθήκης; β) Παράγονται οπτικές για το έθνος και για τους επιμέρους εθνικισμούς, οι οποίες αμφισβητούν ή αντικρούουν τον «επίσημο» λόγο και ειδικότερα τις κρατικές εκδοχές του εθνικισμού; γ) Εστιάζοντας στους τρόπους με τους οποίους βιώνεται ο εθνικισμός στην καθημερινή ζωή, πώς μπορούμε να αναδείξουμε τις λιγότερο ορατές πλευρές των συγκεκριμένων αντιπαραθέσεων;

Παράλληλα, το κέντρο βάρους των παρουσιάσεων και της συζήτησης βρίσκεται στο θέμα της σύγκρισης: με ποιον τρόπο και με ποιους όρους τα εθνογραφικά δεδομένα που προέρχονται από τις διαφορετικές αυτές «περιοχές» μπορούν να συγκριθούν μεταξύ τους;

 5. Πολιτικές του πολιτισμού: «παραδόσεις» και «πολιτιστική κληρονομιά»

 Ο πολιτισμός, κατεξοχήν αναλυτική κατηγορία της ανθρωπολογίας, αποτελεί σήμερα και καθιερωμένη έννοια του λεξιλογίου μας. Έχει επίσης αναχθεί σε δυναμικό πεδίο δράσης και συγκρότησης λόγων που αφορούν την διαπραγμάτευση της ταυτότητας και των συμβολικών ορίων. Υπ� αυτή την έννοια, ο πολιτισμός έχει καταστεί πεδίο διεκδικήσεων ως προς την πολιτική του κυριότητα, καθώς και έκφρασης εναλλακτικών εκδοχών τοπικών, εθνοτικών, εθνικών και διεθνών ταυτοτήτων. Ποιοι φορείς εμπλέκονται σε αυτές τις διαδικασίες; Ποιες πρακτικές ακολουθούν και ποιες δυναμικές αναπτύσσουν; Πού αρχίζει και πού τελειώνει η επιρροή τους; Πώς διαπλέκονται μεταξύ τους τα διαφορετικά επίπεδα πολιτικής διαχείρισης του πολιτισμού, σε ποια σημεία συγκρούονται μεταξύ τους και σε ποια ανασημασιοδοτούνται μέσω της επαφής τους με αντίστοιχες πρακτικές σε άλλα επίπεδα;

Η ενότητα αυτή εστιάζει σε επιτελεστικές, επικοινωνιακές και καταναλωτικές πρακτικές που αφορούν τον προσδιορισμό και αναπροσδιορισμό της έννοιας του πολιτισμικού αγαθού με αναφορά στην τροφή, τις μουσικές και χορευτικές επιτελέσεις, τα μουσεία κλπ. Εξετάζει επίσης διαδικασίες διεκδίκησης, ιδιοποίησης και αμφισβήτησης του «πολιτισμού» σε διαφορετικά πεδία πολιτικής αντιπαράθεσης (τοπικές αρχές και τοπικοί σύλλογοι, πολιτιστικοί σύλλογοι, κρατικές και ευρωπαϊκές πολιτιστικές πολιτικές).

 6. Πολιτικές της διαφοράς και των ορίων

 Οι κοινωνικοί και πολιτισμικοί όροι παραγωγής και διαχείρισης της διαφοράς στην ελληνική κοινωνία αποκρυσταλλώθηκαν σε ένα καθεστώς κατά τη διάρκεια του 19ου και πρώιμου 20ού αιώνα. Αυτό το καθεστώς της διαφορετικότητας δέχθηκε ισχυρές πιέσεις κατά τη διάρκεια της περασμένης δεκαετίας, από δυνάμεις που συνδέονται τόσο με τη σταδιακή καθιέρωση ενός νέου λόγου περί δικαιωμάτων, και τις συναφείς διαδικασίες μειονοτικοποίησης, όσο και με τις μεταναστεύσεις προς την Ελλάδα και τη δυναμική της διαφοροποίησης την οποία αυτές παρήγαγαν. 

Στην ενότητα αυτή μας ενδιαφέρει να εξετάσουμε τις πολιτικές παραγωγής και διαχείρισης της διαφοράς σε διαφορετικές ιστορικές φάσεις. Από τη μία πλευρά, μας ενδιαφέρει να προσεγγίσουμε τις πολιτικές της διαφοράς σε προγενέστερες ιστορικές φάσεις σχηματισμού αυτού του καθεστώτος, ιδιαίτερα σε σχέση με την κρατική χάραξη των συνόρων ή τη στάση απέναντι σε εθνο-πολιτισμικά διαφορετικούς πληθυσμούς, και μάλιστα σε συνθήκες πληθυσμιακών μετακινήσεων. Από την άλλη πλευρά, μας ενδιαφέρει η εθνογραφική διερεύνηση των πολιτικών πρακτικών που σήμερα διαγωνίζονται στην κατεύθυνση της αναπαραγωγής ή του ριζικού μετασχηματισμού των ιστορικά κατεστημένων τρόπων πρόσληψης της πολιτισμικής διαφοράς, με ειδικότερη αναφορά στις πολιτικές χρήσεις των λόγων που διαμορφώνονται στο πλαίσιο των σύγχρονων μεταναστεύσεων και στην πολιτική διαπραγμάτευση της διαφοράς ανάμεσα στο κράτος και τις διαφορετικές μειονοτικές και μεταναστευτικές ομάδες.

 7. Πολιτικές του φύλου, αναπαραγωγή και η ιδιότητα του πολίτη  

 Η ιδιότητα του πολίτη, ένα από τα κύρια ενδιαφέροντα των δυτικού τύπου δημοκρατιών στη διάρκεια του 20ού αι., ορίζεται ως η θέση που καταλαμβάνουν τα άτομα εκείνα που είναι πλήρη μέλη μιας κοινότητας. Ωστόσο, σύγχρονες μελέτες έχουν δείξει ότι οι διεκδικήσεις της ιδιότητας του πολίτη, τουλάχιστον στη Δύση, συγκροτούνται πολιτισμικά με αναφορά τόσο στο ανδρικό προνόμιο όσο και στη θεσμοθετημένη ετεροφυλοφιλία. Με άλλα λόγια, η ιδιότητα του πολίτη είναι πάντοτε όχι μόνο έμφυλη αλλά στενά συναρτημένη με ένα συγκεκριμένο πρότυπο σεξουαλικής συμπεριφοράς. Από την άλλη, στις ευρωαμερικανικές κοινωνίες, καθώς πλέον  και στην Ελλάδα, οι σύγχρονες επιτελέσεις του φύλου, της σεξουαλικότητας, της συγγένειας και της αναπαραγωγής, ιδιαίτερα με την εμφάνιση των νέων τεχνολογιών, διεκδικούν τον επαναπροσδιορισμό της υποκειμενικότητας και της ιδιότητας του πολίτη. Τίθενται, λοιπόν, τα παρακάτω ερωτήματα: α) πώς συγκροτείται η υποκειμενικότητα μέσα από σχέσεις εξουσίας και αντίστασης, οι οποίες σχετίζονται με το φύλο, τη σεξουαλικότητα τη συγγένεια και την αναπαραγωγή; β) πώς μέσα από τις σχέσεις αυτές προσδιορίζεται και επαναπροσδιορίζεται η έννοια του υποκειμένου που αναγνωρίζεται κοινωνικά και πολιτισμικά ως πολίτης, αλλά και γενικότερα του πολιτικού;

Στην Ελλάδα ιδιαίτερη έμφαση έχει δοθεί στη συζήτηση για το λεγόμενο «δημογραφικό πρόβλημα», ενώ υπάρχουν και κάποιες μελέτες �λίγες προς το παρόν� για νέες τεχνολογίες αναπαραγωγής. Σε αυτή την κατεύθυνση μας ενδιαφέρει να εστιάσουμε στις πολιτικές της μητρότητας και της αναπαραγωγής στη σημερινή Ελλάδα και να εξετάσουμε ζητήματα που αναφέρονται στην έντονα πολιτική φύση της αναπαραγωγής, τον έλεγχο και την κατανομή της γνώσης και των πρακτικών που την αφορούν, την εμπλοκή και συνδιαπλοκή των τεχνολογιών με ευρύτερα κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά συστήματα, τις κατηγοριοποιήσεις των γονιών ως κατάλληλων για τη γονική ιδιότητα ή όχι ανάλογα με την ηλικία, τη φυλή, την τάξη, την εθνικότητα, το φύλο, τη σεξουαλική προτίμηση.

Blogged with Flock

CFP: Psychotherapy and Liberation

INTERNATIONAL CONFERENCE:
FIRST ANNOUNCEMENT AND CALL FOR PAPERS

PSYCHOTHERAPY AND LIBERATION:
MAY ‘68 ANNIVERSARY CONFERENCE

LONDON
2nd -4th MAY 2008


Milan Kundera said that man’s struggle against power was the struggle of memory against forgetting. The fortieth anniversary of May 68, ‘les événements’, recalls a time and a movement that aspired to collective and individual liberation, and taught us that it was not only ‘man’s’ struggle. The outburst of frustration, protest and rebellion in Paris was an iconic moment in a mounting wave of democratic culture rooted in grass roots activism. Its context included the Civil Rights and Black Power movements in the US, the international opposition movements against the Vietnam War and apartheid in South Africa, and third world independence and liberation struggles in many ways symbolised in the growing legend of Che Guevara. 1968 was also the year of the ‘Prague Spring’ and of a series of campus protests that spread across the US. It was a time when slogans like ‘make love not war’ expressed the belief that the personal could be, and indeed is, political. Flower power and hippy culture emphasised the value of individual freedom of lifestyle and personal rebellion as modes of political action. Student Power drew attention to the power structures and repressive discourses inherent in the transmission of certain forms of knowledge through ‘teaching’, and demanded direct grass roots democracy in universities, colleges and schools. ‘Anti-psychiatry’ brought the same values and critiques to bear on mental health institutions and professions but not, significantly, on many psychotherapy institutes.

It was from this complex matrix and the aftershocks of the events that many of us found our way into psychotherapy trainings; seeking perhaps some link between internal and external repression, between the internal struggles rooted in our early life, our intimate family relationships both past and present and the external political world in which those early experiences and family relationships were formed and conducted; seeking our own liberation from the power of our internal and external conflicts through the triumph of memory over repression. These events also saw the rebirth of the Women’s Liberation Movement, and a questioning of leftist forms of organisation that failed to respond to the ‘personal’ aspects of political change.

So what did we find and where have we got to. Has psychotherapy turned out to be the pathway to liberation for ourselves and others that we originally hoped for? Or have we been caught in the system? Has the repressive tolerance of our society and our professional discourse incorporated and institutionalised our desires into a discourse of conformity and social control? How far has our society and our profession transformed alienation, distress, deviance and personal struggles for meaning and fulfilment into an assortment of psychopathologies and diagnostic categories to be treated and cured by psychotherapy? Is psychotherapy still a subversive discourse or is it now a way of incorporating everyone into an ever more inclusive and ever more stifling model of normality? From the beginning, psychoanalysis struggled with the conflicting impulses to be, on the one hand, a radical and subversive discourse, and on the other, a respectable form of medical or quasi medical treatment. Has the conservative impulse now taken over, or is the spirit of ‘68 still alive?

How fragmented has protest and challenge to the status quo become. Feminism was a crucial force in the turn to psychotherapy as a form of liberation, and the consequences of that have yet to be fully worked through. The Gay and Lesbian movements have made considerable progress since the early days of ‘Gay Liberation’ and since then Lesbian and Gay therapists have pushed psychotherapy towards recognition and acceptance of what is becoming known as sexual diversity, while heterosexuality still seems relatively circumscribed. Black and ethnic minority groups have established a bridgehead in contemporary society and have pushed psychotherapy towards addressing ‘difference’ at least at a cultural level, though it seems a long way from ‘Black Power’, and post colonial theory seems to have made little impact on mainstream psychotherapy. Anti-capitalist and anti-globalisation movements, along with eco- campaigners have also made headway in the past decade. In Latin America, Chavez seems to offer a level of hope not seen at least since the Sandinista revolution perhaps even since the death of Che Guevara. Meanwhile most of Africa seems to be at war, and peace in the Middle East seems as remote as ever, while the so called ‘War on Terror’ erodes liberties around the world and attempt to re-establish torture as a legitimate activity in defence of something called ‘civilised values’.

Can we speak in any meaningful way about a counter culture or a protest movement or are the progressive movements now fragmented into their own interest groups? Has identity politics failed to provide, or even undermined any sense of solidarity? Is feminism the bridge between the person and the political, and how does that transform traditional politics and psychotherapy?

CALL FOR PAPERS

The conference will have guest speakers linking political struggle and personal change. There will be plenary sessions, large group discussions parallel paper sessions. The conference registration will be £120 for the three days (or £50 per day). We will be negotiating lower registration costs for low and unwaged participants.

We now invite submissions from those working in any tradition in psychotherapy or political action that connects with the spirit of 1968 for papers on the intersection between psychotherapy and liberation. How can we build on the dynamic set in play by 1968? What are the lessons of struggles in the last forty years for what we do now? What practical steps should psychotherapists take now to link the personal and the political? Please send proposals of between 100-150 words by January 31st to the organisers: Dick Blackwell (rich.phil.4@virgin.net), Erica Burman (E.Burman@mmu.ac.uk) or Ian Parker (I.A.Parker@mmu.ac.uk). Time allocated for papers will be twenty minutes plus discussion time. Email the organisers for updated information on the form and content of the conference.

Blogged with Flock

Ο.Ψ.Μ. (Ομάδα Ψυχοκοινωνικής Μέριμνας)

Τί κάνουν οι ψυχολόγοι στο στρατό ξηράς και πως μπορείτε να τους χρησιμοποιήσετε...
από το : http://arxediamedia.blogspot.com/

Τώρα που η 07 Δ ΕΣΣΟ (301 σειρά) ετοιμάζεται να μπει στην κρεατομηχανή του ελληνικού στρατού, καλό είναι να γνωρίζει 2-3 πραγματάκια, που ενδεχομένως να της φανούν χρήσιμα σε κάποια φάση της φυτείας..

Το πιο βασικό από όλα είναι τα πιτσιρίκια να μην πάνε ποτέ στρατό. ΝΑ ΤΟΝ ΑΠΟΦΥΓΕΤΕ. Κάντε ότι μπορείτε. Φορέστε περούκες, τακούνια, ζαρτιέρες, αφήστε απαλά το στριγκάκι να φαίνεται πάνω από το τζιν και όλα θα γίνουν πολύ πιο εύκολα για εσάς. Αν πάλι δεν είστε σε αυτή τη φάση και είστε αρτιμελείς και υγιειής, μην το παίξετε βαριά άρρωστοι, γιατί θα σας πάνε στο 401, θα δουν ότι δεν έχετε τίποτα και μετά μάλλον θα σας γαμήσουν. Για όλους εσάς τους καλλιτέχνες, τους ανήσυχους, τους μορφωμένους, τους πάνω από 25, αλλά και όλους τους άλλους η μαγική λέξη είναι Ο.Ψ.Μ (Ομάδα Ψυχοκοινωνικής Μέριμνας). Η ΟΨΜ αποτελείται από ψυχολόγους, κοινωνιολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, όλοι βρωμοφάνταρα, όχι μόνιμοι κτλ, που όταν δεν είναι χοντροβύσματα, συνήθως δείχνουν ενδιαφέρον για αυτόν που θέλει να φύγει και προσπαθούν να βοηθήσουν όσο μπορούν. Η ΟΨΜ είναι ο μοναδικός χώρος στο στρατόπεδο, όπου θα βρεις μια ζεστή αγκαλιά, κατανόηση, αγάπη και κάνα ουισκάκι άμα λάχει. ΟΨΜ έχουν όλα τα κέντρα κατάταξης και οι περισσότερες μονάδες. Επειδή κανένας εκτός από τους ΟΨΜάδες δε γνωρίζει την ύπαρξή τους, μπορείτε απλά να τους αναζητήσετε ώς "Θέλω να μιλήσω με τον ψυχολόγο".


Κινηθείτε έξυπνα και γρήγορα. Όλα πρέπει να γίνουν την πρώτη μέρα κατάταξης. Τότε +τοις άλλοις, μιλάτε και με τον ψυχολόγο. Αυτός κρατάει ένα αρχείο με τον κάθε έναν που βλέπει. Στο τέλος τσεκάρει τις χοντρές περιπτώσεις, τις καλέι στη συνέχεια για επανεξέταση και με τη συναίνεση του νεοσύλλεκτου, τον στέλνει στο 414 στρατιωτικό ψυχιατρείο, όπου με συνοπτικές διαδικασίες δικαιούται ως και 2 χρόνια αναβολή, ανεξάρτητα με το αν έχει εξαντλήσει την αναβολή του από σπουδές κτλ. Ο ΟΨΜής αυτό που θέλει να ακούσει από εσάς, για να σας στείλει σπίτι σας, είναι ότι στο παρελθόν σας παρακολουθούσε ψυχίατρος, έχετε κρίσεις πανικού που και που, αγοραφοβίες, παλιά είχατε πιει και ένα μπάφο, but the most important of all is SUICIDE. Για κάποιο λόγο είναι όλοι χεσμένοι. Αν πείτε ότι ίσως και να αυτοκτονήσετε εδώ μέσα, φύγατε αμέσως. Αν πείτε ότι είχατε κάνει μια αποτυχημένη απόπειρα στο παρελθόν, φύγατε και πήρατε και μια μπανάνα δώρο. Αν πείτε ότι κάνατε μια επιτυχημένη απόπειρα στο παρελθόν τότε BINGO, φύγατε (μάλλον με ελικόπτερο) και είστε και οι προσωπικοί μου ήρωες!! Απαραιτήτως χτυπήστε και μια τσιγαριά σε εμφανές σημείο του χεριού σας και αν γουστάρετε και μια ξυραφιά δεν πάει χαμένη. Οικονομικά προβλήματα, χωρισμένοι γονείς, γκόμενα που σε παιδεύει βοηθάνε πολύ. Μη δώσετε έμφαση στους μπάφους. Η αναβολή θα λέει, το μπούλο ο νεοσύλλεκτος "πάσχει από χρήση ναρκωτικών¨και είναι μαλακία. Προτιμήστε τα υπόλοιπα, που προκαλούν απλές "αγχώδεις εκδηλώσεις σε έδαφος κοινωνικών παραγόντων". Μην το παρακάνετε βέβαια και καταλήξετε με κάνα ζουρλομανδύα..


Μη φανταστείς ότι θα φύγεις αμέσως. Πρώτα θα τελειώσει η κατάταξη που διαρκεί 3 μέρες και μετά θα ασχοληθούν με σένα. Παίζει βέβαια να χεστούνε πάνω τους και να σε διώξουν πριν καν τους μιλήσεις. Βασικά δεν υπάρχουν κανόνες. Αν δεις ότι αργούν, πήγαινε εσύ σε αυτούς, ξανά και ξανά και ξανά. Αν και δε νομίζω. Αν το χεις παίξει αυτοκτονικός δεν το ρισκάρουν.


Εννοείται ότι όλα τα παραπάνω ισχύουν καθόλη τη θητεία. Αν διαλέξεις να υπηρετήσεις, αλλά σε κάποια φάση θέλεις αναβολή, μέσω του ψυχολόγου θα την πάρεις. Και οι μήνες που έχεις φάει μέσα, δε διαγράφονται. Κοινώς θητεία σε δόσεις. Αυτά για σήμερα. Άλλα σκεφτόμουν, άλλα έγραψα, τέλος πάντων. Αν συνεχίσει να βρέχει, να είναι σκοτεινά και αυτή η όμορφη κυρία να μου γεμίζει την κούπα γαλλικού όταν αδειάζει, θα γράψω και τα part 2, part 3, που όλοι εσείς βρωμόψαρα νεοσύλλεκτοι οφείλετε να γνωρίζετε..

Blogged with Flock

Η ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Το κείμενο από τον φίλο ΝΕΙΚΟ, με κάποιες έξτρα διορθώσεις....

Η αντιψυχιατρική συνήθως αντιμετωπίζεται από τους σοβαρούς επιστήμονες φίλους μας ως ένα παιδικό καπρίτσιο, μία γραφικότητα, ένα πεδίο ενασχόλησης εκείνων που σε κάθε επιστήμη είναι οι περιθωριακοί. Όταν διάβασα το όνομα του Ρόναλντ Λαίνγκ και του Thomas Szasz στο φαιδρό βιβλίο κλινικής ψυχολογίας του πρώτου έτους (Παρασκευόπουλος Ι.Ν, 1990) φαινότανε ακριβώς έτσι: και μετά από όλα αυτά τα ψυχιατρικά δεδομένα/ γεγονότα κλπ υπάρχουν και κάποιες ανατρεπτικές θεωρίες που λένε ότι η τρέλα είναι μια κοινωνική κατασκευή και ουσιαστικά δεν υπάρχει. Η αντιμετώπιση των σοβαροφανών συμφοιτητών μας που αγόρασαν περήφανα το DSM και άρχισαν να εντρυφούν στην ορθόδοξη ψυχανάλυση ήταν αντίστοιχη: κουνούσαν πατρικά το κεφάλι, υπονοώντας ότι θα μας περάσει. Το χαζό βιβλίο του Παρασκευόπουλου είχε περάσει την αναπαράσταση που ήθελε.

Επειδή είχα υπόψη μου το Knots (Laing, R.D. 1970) και δεν έκανα το λάθος να το διαβάσω σαν ποιητικό βιβλίο αλλά ως ψυχιατρικό κείμενο, θεώρησα ότι η φάβα περιλαμβάνει κάποιο λάκκο. Δε μπορεί ολόκληρος Laing να είναι ένας βλάκας όπως παρουσιάζεται εδώ. Η ανάγνωση του «Διχασμένου Εαυτού» (Laing, R.D. 1969) μου άνοιξε τα μάτια. Ο συγγραφέας του αντικαθιστά ουσιαστικά την κλασική ανάγνωση της «συμπτωματολογίας» του ασθενούς και τη συνδέει με το πλαίσιο του εγκλεισμού. Φτάνει στο σημείο να αναλύσει τα λόγια του – το «παραλήρημα» - ώσπου αποκτά νόημα για αυτόν. Εισάγει θεωρία κατανόησης του «σχιζοφρενικού συνδρόμου», και προσωπικά θεωρώ πιο επιστημονική την προσέγγισή του από τις θεολογίζουσες βιολογικές αναγωγές της σύγχρονης ψυχιατρικής.

Η ψυχιατρική μιλά για νόσημα. Η σχιζοφρένεια είναι ένα νόσημα, που προσβάλει άτομα 20 – 25 ετών για τους άντρες και 30 – 35 για τη γυναίκα. (βλ Sadock B. J. & Sadock V.A. 1996) Στην πρακτική μου η φωνή της ψυχιάτρου έσπασε λίγο λέγοντάς μου ότι «στη σχιζοφρένεια όπως θα ξέρεις υπάρχει έντονα οργανικότητα». Ήξερε ότι διαφωνώ και διαφωνώ με πάθος. Ολόκληρη η γλώσσα της ψυχιατρικής είναι δανεισμένη από την ιατρική και εκεί τελειώνει η σχέση της με την επιστήμη – οποιοδήποτε επιστημολογικό κριτήριο κι αν χρησιμοποιήσει κανείς. Υποτίθεται ότι είναι α – θεωρική, ότι δεν καθοδηγείται από κάποια θεωρία, και απλώς εξετάζει συνεμφανίσεις συμπτωμάτων. Είναι όμως τόσο αθώα τα πράγματα;

Η ψυχιατρική ευαγγελίζεται μια νευροβιολογική εξήγηση της ψυχοπαθολογίας, την οποία αυτή τη στιγμή δεν έχει, αλλά σίγουρα πιστεύει ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά ανάγεται στο γονιδίωμα και τους νευρώνες. Αυτή η παραδοχή δεν αμφισβητείται, δεν επιχειρείται να διαψευστεί, απλώς πιστεύουν ότι η απάντηση βρίσκεται εκεί και εκεί ψάχνουν να τη βρούν. Παλιότερα έκαναν λοβοτομές, αφαιρώντας τα ανώτερα κομμάτια του ανθρώπινου εγκεφάλου, τους μετωπιαίους λοβούς. Φυσικά στα πλαίσια της χειρουργικής ουσιαστικά αφαίρεσης όλης της φυσιολογικής υποδομής για ανώτερες λειτουργίες – δηλαδή μεταξύ της γλώσσας και των μαθηματικών, και της ίδιας της ικανότητας για αίσθηση του εαυτού και προσωπικότητα – υποχωρούσαν και οι δυσλειτουργίες αυτών των ανώτερων επιπέδων. Το πονάει κεφάλι κόψει κεφάλι ήταν δηλαδή με τρόπο τραγικό μια κυριολεξία.

Μετά μπουκώνουν τους ασθενείς στα ψυχοφάρμακα και γνωρίζοντας ποια ακριβώς λειτουργία του εγκεφάλου παρακωλύουν κάνουν υποθέσεις για τις ουσίες, όπως η ντοπαμίνη και η σεροτονίνη, που «προκαλούν» τις διαταραχές και ευθύνονται για αυτές. Έτσι το «νόσημα» είναι μία διαταραχή της νευροχημικής ισορροπίας που αντιμετωπίζεται «ιατρικά». Η παραδοσιακή κριτική ότι η αιτιολόγηση της διαταραχής με αυτόν τον τρόπο αποσιωπά τόσο τον κοινωνικά καθορισμένο ορισμό της διαταραχής όσο και την ευθύνη του οικογενειακού, κοινωνικού και πολιτισμικού πλαισίου στην εμφάνιση της διαταραχής, δεν είναι επαρκής, διότι αυτός ο τρόπος θέασης του προβλήματος δεν αποκόπτει μόνο το άτομο από την κοινωνία αλλά και από την ίδια του την προσωπικότητα, της τελευταίας θεωρημένης ως προϊόν ψυχολογικής ανάπτυξης.Αλλά και επιπλέον, παραγνωρίζεται ότι στον εγκέφαλο επιτελούνται λειτουργίες που συμβαίνουν σε άλλα επίπεδα: Αν μου πετάξει κάποια ένα ποτήρι νερό στα μούτρα ή/και στο καινούργιο μου μπουφάν, προφανώς η οργή μου θα επιτελεστεί στον εγκέφαλο με μια μεταβολή της χημικής ισορροπίας, πιθανότητα με υπερέκκριση αδρεναλίνης, διαστολή των αγγείων κλπ – αλλά δε με ενδιαφέρει ΠΩΣ, αλλά ΓΙΑΤΙ; Οι ψυχίατροι κοντεύουνε σχεδόν να μας πούνε ότι το εξωτερικό γεγονός προκαλείται από τη χημεία του εγκεφάλου. Παραβλέπεται το είδος της σχέσης που θα επέσυρε μια τέτοια κίνηση, το είδος της συμπεριφοράς που οδήγησε σε μια τέτοια κατάληξη, ζητήματα αξιοπρέπειας, και μάλιστα μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο κανόνων (μπορεί δηλαδή σε κάποιο μακρινό πολιτισμό το να πετάς ένα ποτήρι ποτό στα μούτρα κάποιου να σημαίνει ότι θέλεις να χορέψετε ή να κοιμηθείτε μαζί), ζητήματα ζήλιας, ζητήματα προσοχής, όλα αυτά δεν υπάρχουν. Η οργή προκαλείται από την αδρεναλίνη.

Η ψυχιατρική αρνείται την ανθρώπινη υπόσταση στον ασθενή. Ο Thomas Szasz (1982) παρατηρεί ότι οι ψυχιατρικοί ασθενείς είναι οι μόνοι ασθενείς που δεν έχουνε δικαίωμα να συγκατατεθούν στη θεραπεία τους, πόσο μάλλον στον εγκλεισμό τους. Το ότι έχουν το ακαταλόγιστο για πράξεις του ποινικού δικαίου είναι η άλλη όψη του ίδιου δίφραγκου. Πίσω και από τα δύο φαινόμενα υφέρπει η ίδια άρρητη παραδοχή, ότι ο ψυχιατρικός ασθενής έχει απωλέσει την ιδιότητα του προσώπου. Δεν έχει δικαίωμα κρίσης, δικαιοπραξίας, απόφασης. Τοποθετείται στη θέση του αντικειμένου παρατήρησης, όπως το ζώο για το ζωολόγο και το έντομο για τον εντομολόγο.

Ο ηλίθιος δανεισμός των μεθόδων που οι κοινωνικοί επιστήμονες νόμιζαν ότι χρησιμοποιούν οι θετικές επιστήμες, μεταξύ άλλων επέφεραν και αυτόν το υποβιβασμό του ανθρώπου σε αντικείμενο παρατήρησης, με τις σκέψεις και τα συναισθήματά του απόκρυφα, απροσπέλαστα, κρυμμένα σε ένα μαύρο κουτί. Λες κι ένας άνθρωπος να μη μπορεί να μιλήσει ο ίδιος για αυτά. Έτσι ο άνθρωπος - αντικείμενο ουσιαστικά δεν έχει φωνή, είτε νοσεί είτε όχι.

Σύμφωνα με το Σαρτρ η ανθρώπινη συνείδηση μπορεί να σχετιστεί με τη συνείδηση ενός άλλου ανθρώπου μέσω δύο διαφορετικών ενεργημάτων: είτε κατακτώντας την είτε καταργώντας την. Ο σαδισμός του ψυχιατρικού συστήματος επικυρώνει ότι για τους έγκλειστους ασθενείς οι άλλοι είναι πραγματικά η κόλαση.

Στο Palo Alto ο Bateson και οι συνεργάτες του (1956) εντόπισαν έναν τύπο επικοινωνίας που υπάρχει στις οικογένειες των σχιζοφρενών, και βασίζεται στη διπλή δέσμευση. Αφορά, στα πλαίσια μιας σχέσης αναπόδραστης εξάρτησης, όπως αυτή που υπάρχει μεταξύ γονέα και νεοσσού, την αντιφατική επικοινωνία εκ μέρους του ισχυρού μέλους, σε επίπεδο λεκτικής και μη λεκτικής επικοινωνίας. Πρόκειται για μιά κατάσταση στην οποία ότι και να κάνει το άτομο, δεν μπορεί να κερδίσει.

Ο Bateson δίνει το εξής παράδειγμα: Ένας νεαρός σχιζοφρενής δέχεται στο ψυχιατρείο την επίσκεψη της μητέρας του και εκφράζοντας τη χαρά του την αγκαλιάζει. Εκείνη δείχνει, με την έκφραση του προσώπου της ότι, ότι αυτό δεν την ευχαριστεί, οπότε ο άνθρωπος κατεβάζει τα χέρια απογοητευμένος. Η μητέρα σχεδόν συγχρόνως του λέει: "Δε μ' αγαπάς πιά;" κι εκείνος κοκκινίζει. Συνεχίζει η μητέρα: "Παιδί μου, δεν πρέπει να αισθάνεσαι τόσο εύκολα αμήχανα, ούτε να φοβάσαι τα συναισθήματά σου". Μετά την αποχώρηση της μητέρας του, μετά από λίγα λεπτά, ο άνθρωπος έπαθε οξεία κρίση. Αν μια βρισιά, ή ένα ποτήρι νερό στα μούτρα μπορούν να μας φέρουν στα όρια της αυτοσυγκράτησής μας, φανταστείτε τι γίνεται άμα έχεις μεγαλώσει με μια τέτοια μάνα. Αυτό σημαίνει ο όρος σχιζοφρενιογενής γονέας. Υπάρχει άραγε στο εννοιολογικό οπλοστάσιο της ψυχιατρικής κάτι που να σχετίζεται με τη σχέση εξάρτησης γονέος – παιδιού και τις ανάγκες αποδοχής; Όχι. Στη σχιζοφρένεια όπως ξέρετε υπάρχει έντονη οργανικότητα.

Ακόμα, με βάση αυτήν την αποανθρωποποίηση του ψυχιατρικού ασθενούς, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα συστηματικά παρέκαμπταν τα όποια νομικά κωλύματα για να ξεφορτωθούν αυτούς που ήθελαν και τους κατέτασαν στους ψυχικά ασθενείς, ώστε να στερηθούν ουσιαστικά των πολιτικών τους δικαιωμάτων. Αυτή η μεταχείριση μάλιστα συστηματικά επιφυλάσσεται προς τους κάθε είδους «διαφωνούντες και παρεκκλίνοντες» από την κοινωνική νόρμα. Όσο απλοϊκή κι αν ακούγεται αυτή η κριτική υπάρχουν σοβαρά ερευνητικά και ιστορικά στοιχεία που υποδεικνύουν ότι η «ψυχολογιοποίηση», η διαδικασία δια της οποίας η ιδεολογία και η πολιτική συμπεριφορά ενός ατόμου ανάγεται στα ψυχολογικά του χαρακτηριστικά εν είδει αιτιώδους σχέσης, και της οποίας θεσμική μορφή αποτελεί η ψυχιατρικοποίηση, ασκείται επιλεκτικά σε φορείς μειονοτικής ιδεολογίας (Παπαστάμου 1989) . Έτσι ένας διαδηλωτής – αντιμαχόμενος συνολικά την καθεστηκυία τάξη ή κάποια πτυχή της - που έχει συλληφθεί και φορτωθεί με κακουργήματα και πλημμελήματα, μπορεί εύκολα να πληροί τα κριτήρια διάγνωσης της αντικοινωνικής διαταραχής της προσωπικότητας και η περίπτωσή του πλέον να υπάγεται στο σύστημα υγείας και όχι στο δικαστικό – μόνο – σύστημα.

Οποιαδήποτε γενικότερα κωδικοποίηση και ταξινόμηση της ανθρώπινης κατάστασης σε ένα ιατρικού τύπου «διαγνωστικό» εγχειρίδιο, όπως το DSM- IV-R, αναγκαστικά ανεπαρκής (για παράδειγμα οι διαταραχές προσωπικότητας εκ των πραγμάτων δίδονται πάντα ανά δύο και τρεις, στέλνοντας όλες τις επιστημονικές αξιώσεις του εγχειριδίου για διαφοροδιάγνωση για ένα σύντομο περίπατο στην αριστοτελική λογική), στιγματίζει ανεπανόρθωτα τον «ασθενή» και αποπροσανατολίζει τη θεραπεία του. Πολλές φορές η διάγνωση έχει συμβολικό νόημα μέσα στο οικογενειακό σύστημα – υπό την έννοια ότι φροντίζουν ένα άρρωστο μέλος, ή του αρνούνται να μεγαλώσει. Αποπροσανατολίζει τον ίδιο τον «ασθενή» από την αναδίφηση στην ψυχολογική και ιστορική αιτιολόγηση της κατάστασής του, και συχνά μέσω του εγκλεισμού και της φαρμακευτικής αγωγής, παράγει συμπτωματολογία, όπως πχ τα περισσότερα «αρνητικά» συμπτώματα της σχιζοφρενικής συμπτωματολογίας γίνεται παραδεκτό από τους ίδιους τους ψυχιάτρους ότι αποτελούν παρενέργειες ψυχοφαρμάκων. Για να μην αναφέρουμε την όχι όσο θα έπρεπε γνωστή έρευνα των Rosenhun et al (1973), οι οποίοι επισκέφτηκαν τα εξωτερικά ιατρεία ενός νοσοκομείου και παραπονέθηκαν ότι ακούν φωνές και άλλα. Βγήκαν 11 διαγνώσεις σχιζοφρένειας και μία διπολικής διαταραχής, οι ερευνητές εγκλείσθηκαν σε λευκά δωμάτια, περιορίστηκαν σωματικά και τους χορηγήθηκε φαρμακευτική αγωγή. Ως αποτέλεσμα αυτής της μεταχείρισης οι υγιείς αυτοί κατά τ’ άλλα άνθρωποι έχουν καταγράψει στις σημειώσεις τους συμπτώματα αποπροσωποποίησης, πανικού και άλλα. Η ίδια η ψυχιατρική «θεραπεία» δηλαδή αποτελεί αίτιο ψυχοπαθολογίας.

Μία νίκη του κινήματος των ομοφυλόφιλων θεωρείται η αφαίρεση της ομοφυλοφιλίας ως διαταραχής από το DSM. Θεωρώ αυτό το γεγονός τμηματικό και άνευ νοήματος, διότι οποιαδήποτε συμπεριφορά ή κατάσταση ψυχιατρικοποιείται κατά αυτόν τον τρόπο γίνεται κυριολεκτικά «ψυχιατρικά κολάσιμη» και οδηγεί σίγουρα στη φαρμακοθεραπεία και σε κάποιες περιπτώσεις στον εγκλεισμό. Κατ’ αντιστοιχία με την ποινικοποίηση μιας ψυχοτρόπου ουσίας, νομική ρύθμιση η οποία αυτομάτως μεταφράζει την κατανάλωση της από ένα μέρος του πληθυσμού σε «κοινωνικό πρόβλημα», όπως έγινε με την ποτοαπαγόρευση και γίνεται ακόμα και σήμερα με την κάνναβη, θεωρώ ότι η ψυχιατρικοποίηση οποιουδήποτε συναισθήματος, όπως πχ η ζήλια, θα προκαλέσει μια τελείως διαφορετική αντιμετώπιση των ατόμων που την αισθάνονται.

Ένα τέτοιο παράδειγμα (δες Βαβελ #237, 8/2006)αποτελεί η περίπτωση της Διαταραχής Γενικευμένου Άγχους (GAD) ή της Εποχικής Διαταραχής της Διάθεσης (SAD). Οι εταιρίες ψυχοφαρμάκων έβγαλαν πολλά εκατομμύρια δολάρια συνταγογραφώντας Prozac για αυτές τις νέες διαταραχές. τα δελτία ειδήσεων τρομοκράτησαν το κοινό παρουσιάζοντάς τες ως νέες μάστιγες και αντιπαραβάλλοντας εικόνες ευτυχισμένης νεαρής γυναίκας που παίζει με το σκύλο της με άλλες εικόνες όπου καταθλιπτική γυναίκα κοιτάει με απλανές βλέμμα το κενό. Ένας ψυχίατρος στο πάνελ εφιστούσε την προσοχή του κοινού σε συμπτώματα όπως εφίδρωση(!), κόπωση (!), άγχος (!) κλπ και μετά από ένα διάστημα άρχισαν να εμφανίζονται ομάδες αυτοβοήθειας για αυτές τις διαταραχές στο στυλ «δεν είσαι μόνος» κλπ. Τόσο αυτές οι ομάδες όσο και ο ψυχίατρος ήταν στημένα από ανθρώπους των δημοσίων σχέσεων των φαρμακευτικών. Όσο για την SAD, πρόκειται απλά για τη μελαγχολία που μας πιάνει το φθινόπωρο.

Μετά από λίγο καιρό κλινικές έρευνες αποδεικνύουν ότι το Prozac «θεραπεύει» και την GAD. Πολλά σχετικά άρθρα είναι συνήθως γραμμένα από υπαλλήλους των φαρμακευτικών εταιριών. Έτσι το υπάρχον φάρμακο αρχίζει να συνταγογραφείται ακόρεστα μέσα σε ένα περίπου χρόνο – ενώ η ανάπτυξη ενός νέου φαρμάκου θα απαιτούσε μία δεκαετία και δαπάνες άλλου μεγέθους – ώστε ο τζίρος των φαρμακοβιομηχανιών να είναι ο δεύτερος νόμιμος παγκοσμίως, μετά το εμπόριο όπλων…

Αυτές οι μαγγανείες υπερκερούν κατά πολύ τον κοινωνικό καθορισμό του ψυχικού «προβλήματος». Ο Szasz (ο.π)αναφέρει ότι τη δεκαετία του 1950 έγινε μιας ευρείας έκτασης μελέτη για να διαπιστωθεί ποιοι είναι οι υγιείς άνθρωποι σύμφωνα με τα ψυχομετρικά τεστ της εποχής. Τελικά αυτοί οι υγιείς ήταν κάποιοι μεσόκοποι λευκοί μικρομεσαίοι με δουλειές γραφείου, οι οποίοι γυρνώντας από τη δουλειά, τρώγανε ζεσταμένο μπιφτέκι μπροστά στην τηλεόραση και πέφτανε για ύπνο. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως αν δεν σας εκφράζει η παραπάνω περιγραφή υπάρχει σίγουρα μία καταχώριση που σας ταιριάζει στο DSM και αν κάνετε το λάθος να επισκεφτείτε ψυχίατρο – ένα από τα πιο επικίνδυνα πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς – θα σας χορηγήσει τα αντίστοιχα φαρμακάκια. Όταν μετά θα έχετε ζητήματα στυτικής δυσλειτουργίας ως παρενέργεια των φαρμάκων θα προσθέσει αντικαταθλιπτικά στην αγωγή σας για να το ξεπεράσετε. Και από πάνω θα σας αποτρέψει από το να πάτε σε ψυχολόγο, γιατί είναι όλοι τσαρλατάνοι.

Με βάση τα παραπάνω μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η ψυχιατρική αποτελεί έναν ψευδοεπιστημονικό κλάδο, διανομέα ουσιαστικά ψυχοφαρμάκων, βλαβερό για ανθρώπους με οποιασδήποτε βαρύτητας ψυχολογικά «προβλήματα». Κανένας ψυχολόγος - θεραπευτής που σέβεται τον εαυτό δεν μπορεί να μην εκκινεί από την αντιψυχιατρική, αλλά από τα διαγνωστικά εγχειρίδια των ψυχιάτρων και την αποπροσωποποιημένη και απάνθρωπη στάση τους απέναντι σε οποιονδήποτε άνθρωπο έχει προβλήματα.

Παραπομπές

Bateson, G., Jackson, D.D., Haley, J., & Weakland, J.H. (1956). Toward a theory of Schizophrenia, Behavioral Science, 1, 251- 264.
David L. Rosenhan, 1973 “On Being Sane in Insane Places,” Science, Vol. 179 (Jan. 1973), 250-258.
Laing, R.D. (1960) The Divided Self: An Existential Study in Sanity and Madness. Harmondsworth: Penguin
Laing, R.D. (1970) Knots. London: Penguin
Sadock B. J. & Sadock V.A. (1996) Kaplan & Sadock’s Pocket Handbook of Clinical Psychiatry, μτφ.Ματσούκας Θ., επιμ. Σολδάτος Κ., 3η έκδοση (2004), Αθήνα: Επιστημονικές εκδόσεις Παρισιανού, σ. 140)
Szasz Thomas (1982), «Το δεύτερο αμάρτημα», Εκδόσεις Αβραάμ
Παπαστάμου Σ. 1989 Ψυχολογιοποίηση. Αθήνα: Οδυσσέας
Παρασκευόπουλος Ι.Ν, (1990) Κλινική Ψυχολογία, Αθήνα

Πολύ Καθυστερημένο: η έκθεση Trauma Queen (τέλειωσε)

Δυστυχώς το μάθαμε πολύ αργά.
Χθές τέλειωσε η έκθεση Τrauma Queen που διοργάνωνε ο Χάρης Κοντοσφύρης.
Απο το δελτίο τύπου:
Μια έκθεση σύγχρονης τέχνης που πραγματεύεται την εμπειρία της ψυχικής οδύνης, ‘Trauma’, σε αντιπαραβολή με στοιχεία υπερβολής, χιούμορ, ειρωνείας και ελαφρότητας που πηγάζουν από τη έκφραση ‘Drama Queen’.

Το ‘TRAUMA QUEEN’ ιχνογραφεί εμπειρίες απελπισίας -αληθινές ή επινοημένες- που συνδέονται με ψυχικούς ή σωματικούς πόνους, προϊόντα ενδογενών ή εξωγενών ελλείψεων, διαστρεβλώσεων, περιορισμών.

Μέσα από την καλλιτεχνική εμπειρία, καταγράφει μορφές κοινωνικής αναπηρίας, ως εκφάνσεις μιας σύγχρονης παθογένειας που εξελίσσεται σε κυριολεκτική αναπηρία.
Σχετίζεται άμεσα με τη συνείδηση που αποκτούμε για την προσωπική μας αναπηρία, την απόγνωση, το φόβο και την ανασφάλεια που βιώνουμε σε καθημερινό επίπεδο μέσα στις σύγχρονες κοινωνικές συνθήκες.
Έγραψαν γι αυτή:
ένα βλέμμα (καθημερινή, blog): χωρίς λεφτά, με χαρά.
Περιπλανήσεις: trauma queen

Blogged with Flock

CFP: Asylum! COnference and Festival

ADVANCE NOTICE AND CALL FOR PAPERS

Asylum! Conference and Festival

Manchester 10-12 September 2008
Elizabeth Gaskell Campus MMU
http://www.mmu.ac.uk/about/locations/gaskell-and-hollings.php

Invited speakers include:
Peter Beresford, Peter Bullimore, Ron Coleman, Jacqui Dillon, Sandra Escher, Rob Evans, Gillian Haddock, Paul Hammersley, Lois Holzman, Alec Jenner, Lucy Johnstone, Marius Romme, Dorothy Rowe, Phil Thomas

Asylum! Conference and Festival Themes:
Celebrating Terence McLaughlin - Life, work and change
Professional and User Involvement - Radical practice
Resisting Big Pharma - Resisting Big Psy
Connecting Theory and Change - Academic knowledge and political activity
Transdisciplinary Experimental Applied Psychology - Critique and creativity
Disabling and enabling - In and against oppressive institutions
New Social Movements - Linking with social action

This is an Asylum conference co-organised by Asylum Associates, the Discourse Unit, Hearing Voices Network and Paranoia Network, with the participating sponsorship of Campaign Against the Schizophrenia Label, UCLAN Institute for Philosophy, Diversity and Mental Health, PCCS Books, Intervoice and Working to Recovery.

The conference will bring together organisations, activists, campaigners and academics working for radical challenge and change in mental health. It will showcase critical work on psychiatry and psychology (‘Big Psy’) and the pharmaceutical industry (‘Big Pharma’), and alternatives to diagnostic medical labels like ‘schizophrenia’ and ‘paranoia’. The conference will run alongside a festival of organisations working for a better world. There will be guest speakers, academic papers, panel discussions, bookstalls, film, art, music and workshops.

FIRST CALL: Send proposals of 100 words, and try to think about radical ways of working not only in the content (what it is you want to do) but in the form (in the way you want to do it). Think radical for Asylum! To submit an academic paper abstract, send by January 31st to Ian Parker (I.A.Parker@mmu.ac.uk). First round decisions on acceptance of abstracts will be made by the end of February. To submit plans for a workshop, discussion, music or other event, send details by January 31st to Peter Bullimore (peterbullimore@yahoo.co.uk) or Jade Bullimore (j4d3_00@yahoo.co.uk). Contact us now if you want your organisation to be a participating sponsor in the ‘Asylum! Conference and Festival’, included in future publicity. Academic registration is £350 full-cost for the three days (with a range of bursaries for low-waged and unwaged participants). Participation in the festival events by organisations, activists and campaigners will be at negotiated cost. Welcome! Contact us for details.

Website: www.asylumonline.net

Μαύρο το μέλλον για τους Ψυχικά Ασθενείς

Από τη σημερινή Ελευθεροτυπία, ένα θέμα για το συνέδριο που ακολουθεί και το παράτημα της αποϊδρυματοποίησης.

ΚΡΑΥΓΗ 51χρονου και συνέδριο από το Τμήμα Ψυχολογίας του ΑΠΘ

«Μαύρο το μέλλον για τους ψυχικά ασθενείς»

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Του ΣΑΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗ

«Εύχομαι να μην περάσει ποτέ κανείς την πόρτα του ψυχιατρείου». Ο Γιώργος Γιαννουλόπουλος, 51 χρόνων, βιώνει από το 1975 τις συνθήκες νοσηλείας στα ελληνικά ψυχιατρεία. «Είναι μύθος τα δικαιώματα των ψυχικά ασθενών», λέει. «Τα ψυχοφάρμακα σε κάνουν να κυκλοφορείς στους διαδρόμους σαν λοβοτομημένος».

Μέλος, τώρα, ενός από τους αρκετούς συλλόγους «Χρηστών Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας», όπως λέγονται, προσπαθεί, μαζί με άλλους, να αλλάξουν οι συνθήκες νοσηλείας και να αποκτήσουν δικαιώματα οι ψυχικά ασθενείς.

Είναι ένας από τους ομιλητές - «Χρήστες Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας», που θα μιλήσουν το Σαββατοκύριακο 20-21/10, στο συνέδριο με θέμα «Κοινωνική και Ψυχική Υγεία», που διοργανώνει το Τμήμα Ψυχολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Σκοπός του συνεδρίου είναι να ανοίξει ένας διάλογος γύρω από τα ζητήματα κοινωνικού αποκλεισμού και της εφαρμογής καινοτόμων πρακτικών στα ελληνικά ψυχιατρεία.

Μιλάει αργά, σαν να είναι κουρασμένος. Ακούγεται σαν 70χρονος κι ας είναι 51 ετών. «Οσοι χαρακτηρίζονται "ψυχικά ασθενείς" παύουν να έχουν δικαιώματα. Είτε νοσηλευτείς με εισαγγελική εντολή είτε όχι, αν σε διαγνώσουν για ψυχικά ασθενή, χάνεις το δικαίωμα ένστασης. Δεν έχεις γνώμη για το αν θέλεις να μείνεις μέσα στο ψυχιατρείο ή όχι, χωρίς μάλιστα να έχεις διαπράξει κάποιο αδίκημα».

Η διά της βίας καθήλωση είναι συνήθης πρακτική. «Σε δένουν στο κρεβάτι, θες δεν θες. Δεν έχουν προσωπικό, λένε. Ας πάρουν αυτούς που κάθονται στα γραφεία. Γιατί να με δέσουν; Ποιος πολίτης έχει το δικαίωμα να δέσει έναν άλλο πολίτη; Για το παιδί που έπεσε από το παράθυρο και σκοτώθηκε, τον περασμένο μήνα στο ψυχιατρείο της Θεσσαλονίκης; Κανείς δεν ασχολείται πώς και γιατί. Οι άρρωστοι είναι αντικείμενα. Η νομοθεσία είναι μόνο για τους έξω».

Στο άκουσμα της λέξης «αποασυλοποίηση», γελάει. «Εγινε βιαστικά, χωρίς πρόγραμμα. Εκαναν μικρά ψυχιατρεία. Αντί για νοσοκομεία, είναι ξενώνες ή οικοτροφεία. Η πρακτική είναι η ίδια. Και τι θα γίνει όταν τελειώσουν τα λεφτά; Θα τα βρουν από τα Ταμεία, λένε. Ποια Ταμεία; Τα χρεοκοπημένα; Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα πάθει μετά ένας απένταρος».

Αυτή την περίοδο εργάζεται στο «Καφενείο» του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αθηνών. Μια δομή που δίνει απασχόληση στους πρώην νοσηλευόμενους. «Νοικιάζω και ζω μόνος μου. Αλλά τα πράγματα είναι δύσκολα. Πού θα πάει αυτό; Μας έδιναν κι ένα "επίδομα επανένταξης", 150 ευρώ το μήνα. Εδώ και δυο χρόνια μάς το 'κοψαν κι αυτό».

Συνέδριο: Κοινωνία και Ψυχική Υγεία

Tο Τμήμα Ψυχολογίας του Α.Π.Θ., στο πλαίσιο του έργου «Δράσεις για την Άρση των Εμποδίων Κοινωνικής Ένταξης και Εργασιακής Ενσωμάτωσης Κοινωνικά Αποκλεισμένων Ομάδων» (Ε.Π. «Υγεία-Πρόνοια» 2000-2006) διοργανώνει Επιστημονικό Συνέδριο με θέμα: «Κοινωνία & ψυχική Υγεία».

Το συνέδριο αποσκοπεί να συμβάλει στη δημιουργία των προϋποθέσεων συστηματικής συζήτησης και προβληματισμού γύρω από ζητήματα Κοινωνικού Αποκλεισμού. Βασικός στόχος είναι η ενεργητική συμμετοχή εκπροσώπων των άμεσα ενδιαφερομένων ομάδων, η αναγνώριση του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού τους και η αναζήτηση κοινών πλαισίων προβληματισμού και πρακτικών ισότιμης συνεργασίας σε μια προσπάθεια ακύρωσης των διεργασιών Κοινωνικού Αποκλεισμού.

Η εκδήλωση πρόκειται να πραγματοποιηθεί το Σάββατο 20 και την Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2007 (από τις 10:00 έως τις 20:00) στην Αίθουσα Τελετών του Παλαιού Κτιρίου της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

ΣΑΒΒΑΤΟ 20 Οκτωβρίου 2007

10:00 Έναρξη

10:30 Χαιρετισμοί

11:00 Actual Situation and Perspectives of Universal Health Systems
Hans Ulrich Deppe, Καθηγητής Κοινωνικής Ιατρικής, Πανεπιστήμιο Φρανκφούρτης, Γερμανία

11:30 – 12:00 Διάλειμμα – Καφές


ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ

12:00 - 14:00

Συντονίστρια: Μίκα Χαρίτου - Φατούρου (Ομότιμη Καθηγήτρια Ψυχολογίας Α.Π.Θ.)

Κοινωνικές ανισότητες και κοινωνικός αποκλεισμός
Σκεύος Παπαϊωάννου, Καθηγητής Τμήματος Κοινωνιολογίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης

Κοινωνική τάξη, κοινωνικοποίηση και κοινωνικό κεφάλαιο
Θανάσης Αλεξίου, Αναπληρωτής Καθηγητής Τμήματος Κοινωνιολογίας, Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Κοινωνικός Αποκλεισμός, Εκμετάλλευση, Χειραφέτηση
Σάββας Μιχαήλ, Συγγραφέας, Ιατρός

Συζήτηση

14:00 – 16:30 Διάλειμμα


ΕΞΑΡΤΗΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ

17:00 – 19:40



Συντονιστής: Ιωάννης Μανωλεδάκης (Ομότιμος Καθηγητής Νομικής Α.Π.Θ)

Εξάρτηση και επιστημονικές προκαταλήψεις
Φοίβος Ζαφειρίδης, Αναπληρωτής Καθηγητής Τμήματος Ψυχολογίας, Α.Π.Θ.

Evidence and diversity
Some critical comments on the assessment of drug addiction treatment approaches
Eric Broekaert, Wouter Vanderplasschen & Mieke Autrique, Καθηγητής Τμήματος Ορθοπαιδαγωγικής, Πανεπιστήμιο Γάνδης, Βέλγιο

Το "Εμείς" απέναντι στο "Εγώ" και το "Όλον"
απέναντι στο "Μέρος": Αναζητώντας τη χαμένη ενότητα
Αντώνης Κούτης, Ιατρός, Δρ. Επιμελητής Α', Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου

Η ενεργοποίηση και χειραφέτηση των πολιτών απέναντι στις διαχειριστικές λογικές απεξάρτησης: Μια κριτική αποτίμηση της αυτοβοήθειας στην εξάρτηση
Σωτήρης Λαϊνάς, Ψυχολόγος, Συντονιστής Προγράμματος Προαγωγής Αυτοβοήθειας

Η αρρώστια συμφέρει. Μια κριτική ματιά με βάση την εμπειρία
Μαρία Οξύζογλου, Σύμβουλος Τοξικοεξάρτησης, Στέλεχος Προγράμματος Προαγωγής Αυτοβοήθειας

Συζήτηση



ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2007


ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

10:30 – 13:30

Συντονιστές: Μεγαλοοικονόμου Θεόδωρος (Ψυχίατρος, Διευθυντής του 9ου Ψυχιατρικού Τμήματος του Ψ.Ν.Α), Νομίδου Νίκη-Ελένη (Πρόεδρος Σ.Ο.Φ.Ψ.Υ. Σερρών)

Critical measures for a political and social integration of (ex-) users and survivors of psychiatry
Peter Lehmann, Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ευρωπαϊκού Δικτύου Eπιζώντων της Ψυχιατρικής, Βερολίνο

Ο μύθος των δικαιωμάτων των ψυχικά ασθενών
Γιώργος Γιαννουλόπουλος, Χρήστης υπηρεσιών ψυχικής υγείας

Σεβασμός ή προστασία;
Βαλεντίνα Κουβεντίδου, Μέλος του Σ.Ο.Φ.Ψ.Υ. Ν. Σερρών

Το πικρό ποτήρι του ψυχικά ασθενή
Στέλιος Σαντζαρίδης & Αναστασία Τοβή, Μέλη του Δ.Σ. των ΚοιΣΠΕ Δυτικής Θεσσαλονίκης

Οι διαπροσωπικές σχέσεις των χρηστών υπηρεσιών ψυχικής υγείας
Σωτηρία Xατζαράκη, Χρήστης υπηρεσιών ψυχικής υγείας

«Συνέβη, επομένως μπορεί να ξανασυμβεί…»
Η δύναμη της ζωντανής μαρτυρίας στη διαμόρφωση της ιστορίας
Μαρία Φαφαλιού, Κοινωνική ψυχολόγος, Συγγραφέας

Συζήτηση

13:30 – 14:00 Διάλειμμα – Ελαφρύ γεύμα


ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ και ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

14:00 – 16:20

Συντονίστρια: Μαρία Δικαίου (Καθηγήτρια Ψυχολογίας Α.Π.Θ)

Φαύλος κύκλος: Οικονομικά, κοινωνικά και ψυχολογικά προβλήματα
Ναταλία Νικολαΐδου, Δημοσιογράφος, Παλινοστούσα

Μετανάστες και Δικαιώματα: Ανιχνεύοντας τις «γκρίζες ζώνες» στην εφαρμογή της νομοθεσίας σχετικά με τους αλλοδαπούς και τους πρόσφυγες στην Ελλάδα
Θωμάς Χαραλαμπίδης, Νομικός

Η Κοινωνική Ανθρωπολογία και η μελέτη της μετανάστευσης στην Ελλάδα
Γιώργος Αγγελόπουλος, Επίκουρος Καθηγητής Τμήματος Βαλκανικών Σλαβικών & Ανατολικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Η επιστημονική έρευνα για τους μετανάστες. Μερικές κριτικές παρατηρήσεις
Παύλος Πανταζής, Επίκουρος Καθηγητής, Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης, Α.Π.Θ.

Συζήτηση

17:00 Λήξη


Καθ’ όλη τη διάρκεια του Συνεδρίου θα πραγματοποιούνται παράλληλες προβολές ταινιών & ντοκιμαντέρ (Αίθουσα 114, Παλαιό Κτίριο Φιλοσοφικής Σχολής, Α.Π.Θ.)

Ισλάμ και Φυναίκα

«ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ»

- Η άρση μιας αμηχανίας -

Πολιτικά κινήματα-θρησκευτική παράδοση-κοινωνικό ζήτημα

2 Νοεμβρίου 2007

18:30 μ.μ. Παντειο Πανεπιστημιο Αμφ. Σάκης Καράγιωργας ΙΙ

Φωτεινή Τσιμπιριδου (Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Μακεδονίας)

Nahla Shahal (Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Βηρυττού-δημοσιογράφος)

Nadya Yassine (Βουλευτής του κόμματος Δικαιοσύνης και Πνευματικότητας Μαρόκου)

Leyla Mazboudy (Διευθύντρια Al Manar TV. Λίβανος)

Hayat Al Massimy (Παλαιστίνια βουλευτής Ι.Μ.Δ Ιορδανίας)

Hibah Raouf (Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Καΐρου – ιδρυτικό μέλος Α.Μ.)

- Ποιος είναι ο ρόλος των γυναικών στον Ισλαμικό κόσμο; Πόσο επηρεάζεται από το ισλαμικό δίκαιο και την ισλαμική παράδοση;

- Πως βλέπουν το ρόλο της γυναίκας τα μεγάλα ισλαμικά κινήματα αντίστασης;

- Οι ρόλοι και τα προτάγματα των γυναικών που δραστηριοποιούνται σ’ αυτά.

- Ποιο είναι το νόημα της διαμάχης γύρω από τη μαντήλα – χετζάμπ και πως βλέπει μια μουσουλμάνα τις οριενταλιστικές θεωρήσεις του δυτικού κόσμου;

- Δικαιώνεται η σιωπή ενός μέρους της ευρωπαϊκής αριστεράς, των κοινωνικών και φεμινιστικών οργανώσεων, μέσα από ισλαμοφοβικά στερεότυπα; Τι συνέπειες παράγει σε καταστάσεις ανθρωπιστικής κρίσης, όπως αυτές στη Λωρίδα της Γάζας, στο Ιράκ, ή στα στρατόπεδα προσφύγων του Λιβάνου;

Τα θέματα αυτά συζητιούνται ούτως ή άλλως, χωρίς όμως να υπάρχει ευκαιρία πρωτογενούς πληροφόρησης, αδιαμεσολάβητης από τις δυτικές οπτικές.

Η σχετικά νεοσύστατη «Ομάδα Μελέτης & Αντιπληροφόρησης για τη Μέση Ανατολή», προσκαλεί για μια ανοιχτή εκδήλωση - συζήτηση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, αμφιθέατρο Σ. Καράγιωργας στις 2 Νοεμβρίου 2007, μερικές από τις πιο σημαντικές γυναικείες φυσιογνωμίες της Μέσης Ανατολής με θέμα: «Ισλαμ και Γυναικα - Η άρση μιας αμηχανίας - Πολιτικά κινήματα-θρησκευτική παράδοση-κοινωνικό ζήτημα».

Ομάδα Μελέτης & Αντιπληροφόρησης για τη Μέση Ανατολή

Τηλέφωνα επικοινωνίας: 6972009339, 6944266647

Απειλούνται με λουκέτο 405 Μονάδες Κοινωνικής Επανένταξης του προγράμματος «Ψυχαργώς» που φιλοξενεί 3.000 ανθρώπους με ψυχικά προβλήματα

Από τα "Νέα", χθές, Τρίτη 16 Οκτωβρίου.
Σχόλιό μου: Ρεπορτάζ της Αρετής Αθανασίου, που υπογραμμίζει το παράτημα της ψυχικής υγείας στην Ελλάδα από την κυβέρνηση και το αδιέξοδο των Συμπράξεων Ιδιωτικού και Δημοσίου Τομέα, με την ανάθεση των εξωτερικών ξενώνων κοινωνικής επανένταξης των ψυχιατρείων σε Αστικές Μη Κυβερνητικές Εταιρείες, που όμως εξαρτώνται πλήρως από την κρατική επιχορήγηση και συμπιέζουν το κόστος εργασίας και τις προσφορές στους φιλοξενούμενους (πρώην) ασθενείς για να καλύψουν τα έξοδα. Μια ιστορία που τονίζει και ποιές είναι οι συνθήκες "εργασίας" σήμερα για τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας των ανταγωνιστικών και περιζήτητων σχολών ψυχολογίας.

Με λουκέτο απειλούνται έως τις αρχές του 2008 οι 405 Μονάδες Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης του προγράμματος «Ψυχαργώς», που φιλοξενούν συνολικά 3.000 ανθρώπους με ψυχικά προβλήματα, στο πλαίσιο της αποασυλοποίησης.

«Η κατάσταση έχει φθάσει σε τραγικό αδιέξοδο. Όλο το σύστημα καταρρέει. Τα τελευταία τρία χρόνια πάμε από το κακό στο χειρότερο. Υπολειτουργούμε πια σε επικίνδυνο βαθμό. Δεν υπάρχουν κονδύλια ούτε για τα απαραίτητα και καθημερινά αυτοσχεδιάζουμε για να εξασφαλίσουμε την επιβίωση των ανθρώπων που φιλοξενούμε. Μας κυνηγούν με αγωγές και δικαστήρια οι ιδιοκτήτες των ακινήτων, μας κυνηγούν και οι προμηθευτές τροφοδοσίας, δεν πληρώνουμε φως, νερό, τηλέφωνα, ούτε εισφορές στο ΙΚΑ, ούτε τους εργαζόμενους, που οδηγούνται πια σε ομαδικές παραιτήσεις», καταγγέλλει ο κοινωνιολόγος Μενέλαος Θεοδωρουλάκης, πρόεδρος της συντονιστικής επιτροπής του Δικτύου Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης και Ψυχικής Υγείας «Αργώς».
Το Δίκτυο «Αργώς» εκπροσωπεί 36 μη κυβερνητικές οργανώσεις, που έχουν στην ευθύνη τους 130 Μονάδες Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης, στις οποίες φιλοξενούνται 2.000 ψυχικά πάσχοντες και εργάζονται 2.500 επαγγελματίες Υγείας. Από αυτές τις Μονάδες, έχει αποχωρήσει μέσα στο 2007 το 12% του προσωπικού- περίπου 300 εργαζόμενοι.

Φεύγουν οι εξειδικευμένοι

«Αντιμετωπίζουμε πλέον διαδοχικές παραιτήσεις εξειδικευμένων επαγγελματιών Υγείας. Από μια μονάδα έφυγαν πρόσφατα 6 εργαζόμενοι από τους 22 και αυτοί οι άνθρωποι δύσκολα αναπληρώνονται, αφού δεν υπάρχει αντίστοιχη εκπαίδευση σε άλλους, αλλά και λιγότερο εκπαιδευμένοι αρνούνται τις θέσεις διότι νιώθουν ανασφάλεια και ξέρουν ότι δεν θα πληρώνονται»...
Σε όλες σχεδόν τις Μονάδες- κρατικές και μη κυβερνητικές- που έχουν ξεπεράσει το 18μηνο των ευρωπαϊκών επιχορηγήσεων έχουν να πληρωθούν ενοίκια, πάγια έξοδα και εισφορές στο ΙΚΑ εδώ και πολλούς μήνες.

Αθέτησε ο Δούκας

Το Δίκτυο «Αργώς» προετοιμάζει αυτήν τη στιγμή, με τους νομικούς του συμβούλους, καταγγελίες προς τον Εισαγγελέα Αρείου Πάγου και προς όλα τα αρμόδια ευρωπαϊκά όργανα για την καταπάτηση των δικαιωμάτων των ψυχικά πασχόντων στη χώρα μας, αλλά και για έκθεση της ζωής τους σε κίνδυνο, «ένας κίνδυνος που είναι περισσότερο ορατός από ποτέ. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση δυο- τρεις μήνες ακόμα, δεν θα μπορούμε πια να ελέγξουμε την κατάσταση», καταγγέλλει στα «ΝΕΑ» ο κ. Μ. Θεοδωρουλάκης.
«Σκοπεύουμε, επίσης, να ενημερώσουμε τον Ευρωπαίο επίτροπο Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων κ. Βλαντίμιρ Σπίτλα, για την αθέτηση της δέσμευσης που ανέλαβε με επιστολή του στις 13 Ιουνίου ο τότε υφυπουργός Οικονομικών κ. Δούκας ότι θα δοθούν άμεσα όλες οι πιστώσεις για τις ανάγκες της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης, κάτι που φυσικά δεν έγινε, ούτε προβλέπεται σύντομα να γίνει...
Η παραπάνω δέσμευση έπεισε τότε τον κ. Σπίτλα να δεχθεί την πρόταση της Ελλάδας για το 4ο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης που λήγει το 2013. Ο Ευρωπαίος επίτροπος πρέπει να μάθει ότι αυτήν τη στιγμή είμαστε αντιμέτωποι με περίπου 50 δικαστήρια για αδυναμία πληρωμών ενοικίων, προμηθευτών ή εργαζομένων. Το 40% των εργαζομένων μας πληρώνεται τον Οκτώβριο τον μισθό του Απριλίου ή του Μαΐου και το 50% των εργαζομένων τον μισθό του Ιουλίου ή του Αυγούστου. Δεν έχουν πια άλλες αντοχές, δεν μπορούν να συντηρήσουν τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους...».

Μια προσωπική Ιστορία: Η Κα Ζαφειρία στους Ξενώνες.
Ενοίκια 6 μηνών για τις μονάδες του χρωστά το Ψυχιατρείο Δαφνίου

«Άλαν!.. Ντέηβιντ": Μια ιστορία από τις "Διαστάσεις" του Μ.Μητσού (δημοσιεύτηκε στα σημερινά Νέα) για μια γυναίκα που έμεινε 78 χρόνια σε ψυχιατρείο χωρίς να έχει τίποτα και μόλις πρόσφατα συνάντησε πάλι τη διαλυμένη οικογένειά της.

Blogged with Flock