Στην Ελλάδα ξεκίνησε, επιτέλους,
με τη γνωστή καθυστέρηση που υπάρχει πάντα, να συζητείται το θέμα της εργασιακής ανασφάλειας για τους νέους.
Αντιγράφω, με κάποια επιφύλαξη, βέβαια, το αφιέρωμα της "ε" σήμερα 16/4/2007,
και προσθέτω μερικά σχόλια και επισημάνσεις στο τέλος, μετά την αφίσα για την Πρωτομαγιά, που εντάσσεται στο ίδιο θέμα.
Αντί για ζωή... επιβίωσηΤων ΜΑΡΙΑΣ ΔΕΔΕ, ΝΑΝΤΙΑΣ ΓΙΑΝΝΙΡΗ
«Σαν στρατιώτες των Ναπολεόντειων πολέμων που μετά περιφέρονταν εξαθλιωμένοι και άνεργοι...»
 Σ. Χτούρης, καθηγητής Κοινωνιολογίας: «Η γενιά των 700 ή των 1.000 ευρώ αποτελεί δημιούργημα των οικονομιών που διαθέτουν έναν εκτεταμένο και κυρίαρχο ιδιωτικό τομέα» |
Αστραπιαία πέρασε η σκέψη από το μυαλό του καθηγητή όταν συνάντησε, τυχαία μια μέρα στο δρόμο, κάποιους παλιούς του μαθητές. Κι αν αυτό συνέβη πριν από δέκα χρόνια και μας το διηγήθηκε τότε, η εικόνα δεν μοιάζει σε τίποτα να έχει αλλάξει σήμερα. Σαν να πάγωσε: Νέοι άνθρωποι με «εφόδια», πτυχία, μεταπτυχιακούς τίτλους, ξένες γλώσσες, γνώστες της χρήσης υπολογιστών, βρίσκονται αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας ή δουλεύουν 10ωρα και 12ωρα για πενιχρούς μισθούς.
Κάποτε ανασφάλιστοι, άλλοτε πάλι ως «ενοικιαζόμενοι υπάλληλοι», βιώνουν την επαγγελματική αβεβαιότητα, ζουν μέσα στην ανασφάλεια με πολλαπλές συνέπειες.
Τους έχουν ήδη αποκαλέσει «γενιά των 700 ευρώ», «του βασικού μισθού», των χαμένων κόπων και των ανέφικτων στόχων.
Νέοι άνθρωποι, λίγο πριν ή λίγο μετά τα τριάντα, που «ματώνουν» χτυπώντας πόρτες, συμμετέχουν σε διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ, συμπληρώνουν αμέτρητες αιτήσεις, στέλνουν άπειρα βιογραφικά, στήνονται σε συνεντεύξεις για να απαντήσουν σε κάθε είδους ερωτήσεις και ψυχολογικά τεστ προσωπικότητας.
Με μισό μάτι
Νέοι άνθρωποι, που μερικές φορές ακόμη και οι εργοδότες, στους οποίους απευθύνονται, τους κοιτούν με μισό μάτι, όταν με «τέτοιες σπουδές» ζητούν να δουλέψουν πωλητές ή γραμματείς σε πολυκαταστήματα και γραφεία.
Σήμερα το 10% με 12% της μισθωτής εργασίας στον ιδιωτικό και ευρύτερο δημόσιο τομέα αμείβεται με την κατώτατη αμοιβή που προβλέπεται από τη Γενική Συλλογική Σύμβαση της ΓΣΕΕ. Μιλάμε δηλαδή για περίπου 250 χιλιάδες ανθρώπους. Και πόσοι ακόμη που εργάζονται με το καθεστώς της μερικής απασχόλησης και παίρνουν λιγότερα από 600 ευρώ ή συγκαταλέγονται στους «γενναίους των 300 ευρώ».
Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση για το 2006 του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ: «Το ποσοστό ανεργίας των νέων υποχώρησε κατά την περίοδο της ταχύτερης οικονομικής μεγέθυνσης της ελληνικής οικονομίας 1996-2005, με αποτέλεσμα να έχει επανέλθει στο επίπεδο του 1988. Παρ' όλα αυτά όμως η Ελλάδα διατηρεί πολύ υψηλά επίπεδα νεανικής ανεργίας (περίπου 19%) και οι νέες θέσεις εργασίας μερικής απασχόλησης συμμετέχουν σημαντικά στην παρατηρούμενη αύξηση του αριθμού των νέων που εργάζονται. Επιπλέον, ένας στους τέσσερις νέους εξακολουθεί να εργάζεται σε θέση προσωρινής απασχόλησης».
Ο καθηγητής Κοινωνιολογίας Σωτήρης Χτούρης θα πει πως η γενιά των 700 ή των 1.000 ευρώ αποτελεί δημιούργημα των οικονομιών που διαθέτουν έναν εκτεταμένο και κυρίαρχο ιδιωτικό τομέα και θα προσθέσει πως «αυτό το ευρωπαϊκό και βορειο-αμερικανικό φαινόμενο παρουσιάζει κάποιες ομοιότητες με την πάντα κρατούσα πρακτική των ελληνικών επιχειρήσεων να αμείβουν τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας με το χαμηλό βασικό μισθό, που κατά μέσο όρο είναι αντίστοιχος με το ανεπίσημο όριο φτώχειας».
Με μεταπτυχιακό στο χέρι περίμενε 6 χρόνια για 500 ευρώ
Η Δ.Τ. είναι γύρω στα τριάντα. Τελείωσε το Πολιτικό της Νομικής και από τα Χριστούγεννα του 2001, που γύρισε από την Αγγλία με το μεταπτυχιακό (μάνατζερ υγείας) στο χέρι, ξεκίνησε να ψάχνει για δουλειά. Βρήκε τελικά πριν από 14 μήνες: γραμματέας σε ένα γραφείο. Τους πρώτους 8 μήνες ο μισθός της ήταν 500 ευρώ χωρίς ασφάλιση, σήμερα παίρνει 670, έχει ασφάλιση, αλλά σε καθημερινή βάση ξεπερνάει το 8ωρο που φαίνεται να ισχύει «μόνο στα λόγια».
Αιτήσεις, βιογραφικά, διαγωνισμοί, έτσι πέρασαν τα τελευταία χρόνια, με τους γονείς της πάντα να τη στηρίζουν οικονομικά και ηθικά.
Στιγμές στιγμές αναλογίζεται ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει απόσβεση των χρημάτων που έδωσαν οι δικοί της για τις σπουδές της -απ' όταν ήταν μαθήτρια Λυκείου ακόμη, και άρχισαν τα πρώτα φροντιστήρια. Ενδεικτικά αναφέρει πως μόνο ο ένας χρόνος στην Αγγλία για το μεταπτυχιακό στοίχισε γύρω στα 6 εκατομμύρια δρχ.
Αλλοτε σκέφτεται ότι τα δυο της αδέλφια, που δεν προχώρησαν στο πανεπιστήμιο, σήμερα εργάζονται και παίρνουν περισσότερα απ' την ίδια κι αναρωτιέται αν άξιζε τον κόπο τελικά. Την ίδια ώρα όμως συνεχίζει να ονειρεύεται «μια καλή δουλειά», σπεύδοντας πάντως να κάνει το διαχωρισμό: «Μιλάω για όνειρο. Οχι για στόχο που τον βάζεις για να τον πραγματοποιήσεις, γιατί ως τέτοιος είναι κάτι ανέφικτο».
Δεν ήταν λίγες οι φορές αυτά τα χρόνια, θα πει, που βρέθηκε στα όρια της κατάθλιψης κι ας είναι ζωντανός και αισιόδοξος άνθρωπος (σ.σ. το καταλαβαίνεις με την πρώτη ματιά).
Από τις πιο δύσκολες στιγμές: όταν, το 2003, έχασε το διορισμό στο οικονομικό-λογιστικό τμήμα ενός νοσοκομείου της Αθήνας. Η προκήρυξη έγινε τον Απρίλιο του 2002, έκανε λοιπόν μια αίτηση και, με το σύστημα της μοριοδότησης, έγινε αποδεκτή. Οταν όμως τον Ιούλιο του 2003, γιατί όλες αυτές οι διαδικασίες καθυστερούν, την κάλεσαν να καταθέσει τα δικαιολογητικά ώστε να γίνει επαλήθευση από το ΑΣΕΠ και να προχωρήσει ο διορισμός, την απέρριψαν. Ο λόγος ήταν καθαρά τυπικός: Η αναγνώριση του μεταπτυχιακού της από το ΔΙΚΑΤΣΑ (άλλη μια χρονοβόρα διαδικασία), που πάντως τον Ιούλιο είχε πια στα χέρια της, είχε γίνει σε χρόνο μεταγενέστερο της προκήρυξης.
Αργότερα μετείχε σε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, το 2004 για το δημόσιο τομέα-δημόσια διοίκηση. Ηταν στους επιτυχόντες αλλά όχι στους διορισθέντες, αφού 16 χιλιάδες βρέθηκαν να διεκδικούν 1.300 θέσεις.
Κάποια στιγμή έγινε μέσα της το «κλικ» και άρχισε να ψάχνει για οτιδήποτε. Εκεί ήρθαν τα χειρότερα... Λίγο έλειψε να... διαγράψει από το βιογραφικό της το μεταπτυχιακό. Πήγαινε για γραμματέας ή υπαλλήλος και τους ξένιζε που με τα προσόντα της ζητούσε μια τέτοια θέση.
Μέσω μιας γνωριμίας βρήκε τη σημερινή της δουλειά για να πληρώνει πια μόνη το ενοίκιό της, 250 ευρώ (φιλική τιμή) για ένα δυάρι στο κέντρο της Αθήνας, αφού οι γονείς της ζουν στην επαρχία, και να περνάει (κόβοντας από παντού) με τα υπόλοιπα.
Ενοικιάζεται νέος με πτυχίο και προϋπηρεσία...
Μπροστά στην απειλή της ανεργίας δέχονται να «ενοικιαστούν» και να αποτελέσουν τους «φθηνότερους εργαζόμενους» ενός εργοδότη.
Οι «ενοικιαζόμενοι υπάλληλοι» εμφανίζονται να έχουν δύο εργοδότες: τον άμεσο που δανείζει την εργασία τους σε άλλον, στον, αποκαλούμενο, έμμεσο εργοδότη.
Οπως επισημαίνει η Αμαλία Νταντάμη, αντιπρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Υπαλλήλων με Παραχώρηση Εργασίας σε Τρίτους, είναι δύσκολη η καταγραφή του αριθμού των ανθρώπων που απασχολούνται με το καθεστώς της «ενοικίασης», εξαιτίας της «προσωρινότητας» της απασχόλησης, αλλά και γιατί υπάρχουν πολλές εταιρείες που δανείζουν παράνομα προσωπικό. Ανάμεσά τους όμως είναι και άνθρωποι με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, με εμπειρία στο εργασιακό αντικείμενο και εξειδίκευση. Απόφοιτοι ΑΕΙ, ακόμη και κάτοχοι μεταπτυχιακών διπλωμάτων. Εξηγεί πως οι εργαζόμενοι που «ενοικιάζονται» σε τρίτους δεν απολαμβάνουν τα εργασιακά, ασφαλιστικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, τα οποία θεωρούνται αυτονόητα για τους συναδέλφους τους, οι οποίοι αποτελούν το μόνιμο προσωπικό του έμμεσου εργοδότη τους.
Το χειρότερο, ίσως, είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί -όπως εξηγεί η κ. Νταντάμη- βρίσκονται διαρκώς υπό την απειλή μιας επικείμενης απόλυσης.
Η απόλυση ενός «δανειζόμενου» εργαζόμενου ονομάζεται διακοπή της ενοικίασης και ο άμεσος εργοδότης του μπορεί να τον μεταφέρει σε άλλο έμμεσο εργοδότη χωρίς να μπορεί να τεκμηριωθεί μονομερής βλαπτική μεταβολή σε βάρος του εργαζόμενου. Η δυνατότητα των εταιρειών προσωρινής απασχόλησης να προσλαμβάνουν «εργαζόμενους προς ενοικίαση» όχι μόνο με συμβάσεις αορίστου χρόνου αλλά και με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες με την απειλή της μη ανανέωσης αυτών των συμβάσεων να μπορούν να εκβιάζουν τους «ενοικιαζόμενους εργαζόμενους» να αποδέχονται παραβιάσεις των εργασιακών τους δικαιωμάτων (σε θέματα αμοιβών, ωραρίου, αδειών κ.λπ.).
«Από το '96 ψάχνω για δουλειά»
Ο Θανάσης είναι 38 ετών. Το '93 τελείωσε το Ιστορικό-Αρχαιολογικό στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, πήγε στο στρατό και στην ουσία από το '96 άρχισε να ψάχνει για δουλειά. Θα ήθελε να ασχοληθεί με την αρχαιολογία, όμως «εκεί ήταν ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα», ή να διδάξει, καθηγητής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Μέχρι σήμερα πάντως δεν έχει «εξαργυρώσει» το πτυχίο του. Αν δεν χάνει την ελπίδα του είναι γιατί «αυτή πεθαίνει τελευταία». Στη διάρκεια της κουβέντας μας πάντως θα πει ότι «η Ελλάδα πληγώνει τα παιδιά της» και θα χαρακτηρίσει πληγή το να μην μπορεί να κάνει κάποιος τη δουλειά που αγαπάει και να ασχολείται με κάτι άσχετο- για το οποίο δεν έχει κανένα ενδιαφέρον εκτός απ' το μισθό.
Συμμετείχε και στους τέσσερις διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ που έγιναν για προσλήψεις φιλολόγων από το '98 μέχρι σήμερα. Εκανε αιτήσεις σε ιδιωτικά σχολεία, όπου και εκεί «υπάρχει μια άτυπη επετηρίδα», καθώς βρέθηκε αντιμέτωπος με πάκους αιτήσεων, που είχαν συμπληρώσει πολλοί πριν απ' αυτόν.
Εψαξε και ψάνει πάντα τις αγγελίες και τα σχετικά έντυπα των εφημερίδων για μια θέση στο Δημόσιο με το σύστημα της μοριοδότησης. Εκανε και εκεί αιτήσεις, αμέτρητες όλα αυτά τα χρόνια και δεν μπορεί να μην καυτηριάσει την «αλητεία» να στοιχίζει η κάθε αίτηση 18 και 20 ευρώ (παράβολο και αποστολή ταχυδρομικά). «Είναι δυνατόν, αναρωτιέται, να ζητάς από τον άνεργο ή απ' αυτόν που υποαπασχολείται και δεν παίρνει ούτε καν το βασικό, να δίνει κάθε τόσο 18 και 20 ευρώ; Κι αν κάνει τέσσερις και πέντε αιτήσεις κάθε μήνα;».
Η πρώτη του δουλειά, μετά στο στρατό, ήταν σε σουπερμάρκετ. Εμεινε εκεί ενάμιση χρόνο, τόσο όσο διήρκεσε η επιδότηση που έπαιρνε ο εργοδότης του από τον ΟΑΕΔ -στα πλαίσια των μέτρων για την καταπολέμηση της ανεργίας. Οταν έληξε η επιδότηση τον απέλυσαν για να πάρουν άλλον και νέα επιδότηση.
Ενίσχυσε κάπως το εισόδημά του πιάνοντας δουλειά ως διορθωτής σε εκδοτικό οίκο. Μια εργασία που διατηρεί ακόμη και σήμερα με μπλοκ παροχής υπηρεσιών, «αλλά μη φανταστείς, άντε να αναλάβω ένα, το πολύ δύο βιβλία το χρόνο. που σημαίνει 1.000 με 1.200 ευρώ ετησίως».
Εδώ και σχεδόν πέντε χρόνια εργάζεται σε πολυκατάστημα: πωλητής εργαλείων. Δουλεύει 8ωρο και παίρνει καθαρά 720 ευρώ. Υπάρχει και πριμ αν πιάσεις ένα μηνιαίο στόχο σε πωλήσεις, λέει, αλλά κι αυτό δεν είναι σίγουρα. Τον ένα μήνα το πιάνεις, το άλλον όχι.
Οταν τον ρωτάμε πώς το πήρε απόφαση, παρά τις οικονομικές δυσκολίες, να παντρευτεί, βάζει τα γέλια. «Δεν το σκέφτεσαι, απλώς το κάνεις». Παντρεύτηκε το 2001 και σήμερα έχει μια κορούλα 22 μηνών.
Στον επόμενο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, όποτε κι αν γίνει, θα είναι πάλι εκεί. Το ζητούμενο γι' αυτόν είναι η μονιμότητα «ώστε να μπορείς να προγραμματίσεις κάποια πράγματα και όχι να είσαι υπό την απειλή της απόλυσης».
Ευτυχώς, λέει ο Θανάσης, «δεν πληρώνουμε νοίκι, γιατί το σπίτι ήταν της γυναίκας μου και έτσι τα μηνιαία έξοδα μας έρχονται ίσα ίσα με τα έσοδα. Γύρω στα 1500 ευρώ».
Η σύζυγός του, απόφοιτος του τμήματος Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής, δυσκολεύτηκε πολύ να βρει δουλειά. Αρχικά με ωράριο εξοντωτικό σε κάποιο κέντρο αδυνατίσματος «και καλά για να παρέχει ψυχολογική υποστήριξη στις πελάτισσες, ενώ στην ουσία έπρεπε να πλασάρει καλλυντικά».
Εδώ και έξι χρόνια εργάζεται ως ψυχολόγος σε ένα νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, αλλά με ένα ιδιόμορφο καθεστώς που την κάνει να βιώνει την αβεβαιότητα για το αύριο, όπως και ο σύζυγός της.
Οπως και άλλοι πολλοί συνάδελφοί της, εμφανίζεται ως υπάλληλος (αρχικά ωρομίσθια, στη συνέχεια με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου) ιδιωτικής εταιρείας που διοχετεύει στο συγκεκριμένο φορέα του Δημοσίου υπαλλήλους, οι οποίοι στην πραγματικότητα καλύπτουν εδώ και χρόνια πάγιες και διαρκείς ανάγκες του.
![[a1.jpg]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKAHIbilAI3nytEJ8AwwdNJyKnX1SCJAApKy7RsAm0gvkVT0HUYOXWdii0yyuk5WIlID20nlaMt8yCCqTAH_9x873y9Pve8VMZPrZB6RJSK9GsJ735Uyb5zWZQmclzMkeIL6uQOcnLDkM/s1600/a1.jpg)
Το ζήτημα της επισφάλειας (κακός νεολογισμός, ως μετάφραση του αγγλικού precarity/precariousness) αναδεικνύεται σε κυρίαρχο ζήτημα διεκδίκησης στις κοινωνίες του παγκόσμιου βορρά. Τα παιδιά των mabyboomers, η γενιά που είναι τώρα 25-35, διαπιστώνει ότι δεν μπορεί πλέον να απολαύσει τα αγαθά και την ασφάλεια του μεταπολεμικού κεϋνσιανού κοινωνικού κράτους,όπως οι γονείς τους, ούτε να έχει τις ελπίδες για γρήγορη κοινωνική άνοδο, όπως η γενιά του 80, με του γιάπηδες κλπ.
Αυτό βέβαια προκαλεί μια διάχυτη δυσαρέσκεια και απόγνωση, σε ευρείες κοινωνικές ομάδες, από νέους αποφοίτους πανεπιστημίων αστικής καταγωγής, μέχρι μετανάστες και μετανάστριες στον Δυτικό κόσμο, καθώς χάνεται η ευρέως διαδεδομένη "προτεσταντική" πίστη ότι η ζωή μας θα βελτιωθεί με σκληρή εργασία...
Αντίθετα, πολλοί νέοι και νέες βλέπουν ότι η ζωή τους γίνεται και πιο αβέβαιη όσο μεγαλώνουν, τα λέφτά δεν φτάνουν, και το σκέφτονται να ξεκινήσουν κάποιας μορφής οικογένεια.
Στην Ελλάδα, το θέμα αποκτά σιγά σιγά την προσοχή των μήντια, δεν σημαίνει όμως και ότι γίνεται παραδεκτό ως κοινωνικό πρόβλημα. Η προαστασία της οικογένειας, οι διευρυμένες πελατειακές σχέσεις με το δημόσιο, η εκτεταμένη παραοικονομία αποτελούν το δεκανίκι και των νέων και του συστήματος. Το σύνθημα "είμαστε μια γενιά που της ζητάτε τα πάντα και δεν της δίνετε τίποτα" που αναδείχτηκε από μια αριστερή οργάνωση στο παρελθόν δεν έχει γίνει συνειδηση των νέων. Το χαρτζιλίκι από τους γονείς βρίσκεται μέχρι μια μεγάλη ηλικία, η οικογενειακή εστιά δεν τους αποδιώχνει, οι ευθύνες μετατοπιζονται χάρις της διασκέδασης στα μπουζούκια.
Ωστόσο, το ότι απέκτησε δημοσιότητα το ζήτημα δεν προέκυψε μόνο του. Δύο ομάδες φαίνεται να το κυνηγάνε πάρα πολύ.
Η πρώτη, και πιο προσιτή μηντιακά, είναι το Blog "η γενιά των 700 ευρώ". Με γενικά άρθρα, την παρακολούθηση της ειδησεογραφίας και τη δημοσίευση σχετικών μελετών, κατάφερε να μεταφέρει τον ντόρο για το ιταλικό φαινόμενο "η γενιά των 1000 ευρώ", που έγινε βιβλίο, ταινία με μεγάλη δημοσιότητα, και να τον ενσωματώσει στην ελληνική δημόσια σφαίρα, με την τιμαριθμική προσαρμογή, βεβαίως. Tο blog αυτό κατά τη γνώμη μου είναι λίγο άνευρο πολιτικά, παίρνοντας ως δεδομένο ένα σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο "φωτισμένης" κοινωνικής διακυβέρνησης, ενώ φιλοξενεί μάλλον περισσότερα του δέοντος άρθρα από μέλη των εκσυγχρονιστών του ΠΑΣΟΚ.
Πιο νευρικοί, και συνάμα πιο εμπνευσμένοι πολιτικά, είναι οι άνθρωποι πίσω από την αφίσα για την πρωτομαγιάτικη πορεία που έβαλα στο τέλος του άρθρου της "ε". Ξεκινώντας από την δικτύωση γύρω από την Ευρωπρωτομαγιά στο Μιλάνο, και χρησιμοποιώντας μετααυτόνομες ιδέες των Νέγκρι, Βίρνο, Λατσαράτο, κλπ., έχει χτιστεί ένα δίκτυο που προπαγανδίζει την αυτόνομη πρωτομαγιά για τις νέες πολιτικές υποκειμενικότητες, με κεντρικό άξονα το ζήτημα της επισφάλειας, όπως την περιγράφει η wikipedia, πχ. Χρησιμοποιώντας τα νέα εργαλεία του web 2.0, έχουν δημιουργήσει ένα κίνημα, που απευθύνει δημόσιο λόγο. Ενδεικτικά, μερικά από τα δικτυακά ίχνη τους είναι:
http://precarity.blogspot.com/: ένα blog με άρθρα και ειδήσεις πάνω στο θέμα
http://www.episfaleia.gr/: το κύριο site, άπ' όπου εξαπολύεται η δικτυακή προπαγάνδα
http://www.blackout.gr/: περιοδικό, έντυπο & online, με αντιεξουσιαστική προοπτική
http://www.adeho.gr/: ένα αστείο subvertisement, μεταστροφή της γνωστής εταιρείας ανθρώπινου δυναμικού
http://www.1m2007.blogspot.com/: το επίσημο blog της πρωτοβουλίας για τη διοργάνωση μια πρωτομαγιάς των επισφαλών στη θεσσαλονίκη το 2007.
technorati tags:επισφάλεια, precarity, mayday
Blogged with Flock
