Νέο Τεύχος του RadicalPsychology Journal

H ομάδα πίσω από το περιοδικό του RadPsyNet έβγαλε νέο τεύχος από το online περιοδικό της. Μπορείτε να το βρείτε εδώ.
Τιτλοφορείται Survivors' Voices, και περιλαμβάνει κείμενα από ανθρώπους που επιβίωσαν τουψυχιατρικού συστήματος.
Παραθέτω το κείμενο αναγγελίας και τα περιεχόμενα.

We are very pleased to announce that a special issue of RadicalPsychology, The Survivors Voice, is now online.

http://www.radpsynet.org/journal/ index.html

This special issue of Radical Psychology has opened a space for the 'survivor's voice' to be heard and discussed by activists, psychologists, people with experience using the mental health systemas well as interested others inside and outside of the academy. It isour hope that this space will allow the survivors voice to emerge fromamongst the cacophony of medical terminology and will thus empowerthose whose voices are rarely heard inside the academy and are toooften ignored inside the clinic. We the editors feel that emphasizingsurvivor's understandings is a form of consciousness raising and thatconsciousness raising is an important step in the pursuit of socialjustice and civil rights for psychiatric survivors.

Table of Contents:

Editorial Foreword / Brenda LeFrancois and Dan Aalbers

An Ethical Approach to Involuntary Psychiatric Assessment and Treatment in Australia / Joel Michas

They Took My Depression and Then Medicated Me into Madness: Co-Constructed Narratives of SSRI-Induced Suicidality / Rachel Liebert and Nicola Gavey

Who fancies to have a Revolution here? The Opal Revisited (1851-1860)/ Lauren J. Tenney

"They will find us and infect our bodies": The Views of Adolescent Inpatients Taking Psychiatric Medication / Brenda A. LeFrancois

A Matter of Definition: Acknowledging Consumer/Survivor Experiences through Narrative / Linda Morrison

Psychiatric Survivor Testimonials and Embodiment: Emotional Challenges to Medical Knowledge / Christopher Canning

technorati tags:radpsynet, survivor, journal

Blogged with Flock

Ξαναγεμίζει η "φωλιά του κούκου"

Η αποϊδρυματοποίηση δεν χρηματοδοτείται, οι ξενώνες αφήνονται να πεθάνουν,
το προσωπικό δεν πληρώνεται τις εργατοώρες του, νέες προσλήψεις δεν γίνονται,
οι ασθενείς παίρνουν εξιτήριο και μετά επανεισάγονται στα ψυχιατρεία...
κάποιες φορές πεθαίνουν κιόλας εκεί μέσα!

ένα διαφωτιστικό άρθρο εδω.

Ο Jοhn Holloway μιλάει στο Πάντειο! 1η Μαρτίου

Άλλη μια πολύ καλή εκδήλωση από το περιοδικό ΑΛ.ΑΝ.Α.

Την Πέμπτη στο Πάντειο ο John Holloway, Συγγραφέας του "Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία" (που μπορείτε να διαβάσετε στα αγγλικά εδώ). Μακάρι να ανεβαινε και λίγο βόρεια...

Παραθέτουμε και το κείμενο που εστάλη με το δελτίο τύπου...

Τι είναι η επανάσταση;

Ένα εκατομμύριο τσιμπήματα μέλισσας, ένα εκατομμύριο αξιοπρέπειες.

John Holloway 

1. Η επανάσταση επείγει περισσότερο από ποτέ. Είναι προφανές.

 

2. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούμε να συλλάβουμε την επανάσταση είναι μέσα από τις ρωγμές στην υφή της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Μέσα από την αναγνώριση, δημιουργία, επέκταση, τον πολλαπλασιασμό και τη συμβολή χώρων ή στιγμών άρνησης-και-δημιουργίας, χώρων ή κινημάτων όπου ο κόσμος λέει «ΟΧΙ! ¡Ya basta! Εδώ όχι· εδώ δεν θα υποτάξουμε τις ζωές μας στην κυριαρχία του κεφαλαίου, εδώ θα κάνουμε αυτό που θεωρούμε απαραίτητο ή επιθυμητό!»

 

3. Η επανάσταση βρίσκεται απαραίτητα στα διάκενα. Είναι άκρως απίθανο η κατάργηση του καπιταλισμού να συμβεί ταυτόχρονα σε όλο τον κόσμο.

 

4. Αυτό το χαρακτηριστικό της επανάστασης έχει, στο παρελθόν, επισκιαστεί από την παράλογη ιδέα ότι κάθε κράτος αποτελούσε τη δική του κοινωνία, αντί να θεωρηθεί πως κάθε κράτος δεν είναι παρά ένα κομμάτι της παγκόσμιας καπιταλιστικής κοινωνίας.

 

5. Εάν αποδεχτούμε πως η επανάσταση περιορίζεται στα διάκενα, τότε ποια είναι τα σχετικά διάκενα, ποιοι οι σχετικοί χώροι; Πολλοί επαναστάτες αντιλαμβάνονται το κράτος ως έναν τέτοιο χώρο. Αυτό, ωστόσο, έχει το μειονέκτημα ότι το κράτος είναι μία μορφή οργάνωσης που αναπτύχθηκε για να υποστηρίξει το κεφάλαιο και για να εμποδίζει τον κόσμο από το να προσδιορίζει την ίδια του τη ζωή. Τόσο από την ιστορία του περασμένου αιώνα όσο και από το θεωρητικό συλλογισμό, προκύπτει πως είναι αδύνατο να δημιουργηθεί μία αυτοπροσδιοριζόμενη (ή κομμουνιστική) κοινωνία μέσα από μία μορφή οργάνωσης που έχει σχεδιαστεί για την καταπίεση του αυτοπροσδιορισμού. Η ριζική μεταμόρφωση της κοινωνίας μέσα από το κράτος δεν είναι δυνατή.

 

6. Όταν φανταζόμαστε τις ρωγμές στην καπιταλιστική κυριαρχία, είναι προτιμότερο να τις σκεφτόμαστε υπό όρους μη κρατικούς. Αυτές οι ρωγμές υπάρχουν σε πολλές μορφές ανά τον κόσμο. Ίσως είναι εδαφικές: «εδώ, σ’ αυτόν το χώρο (τη ζούγκλα Λακαντόνα στην Τσιάπας, ένα εργοστάσιο υπό κατάληψη ή ένα εναλλακτικό καφέ) δεν θα δεχτούμε τη λογική του κεφαλαίου· εδώ θα δημιουργήσουμε άλλες κοινωνικές σχέσεις». Ίσως υπάρχουν και ρωγμές στο χρόνο: «εδώ, σ’ αυτό το δρώμενο, όσο βρισκόμαστε μαζί, θα κάνουμε τα πράγματα με τρόπο διαφορετικό, θ’ ανοίξουμε παράθυρα προς έναν άλλο κόσμο». Ή ίσως σχετίζονται με συγκεκριμένες δραστηριότητες ή πόρους: «στο ζήτημα του νερού ή του software ή της εκπαίδευσης, θ’ αγωνιστούμε για να αποκλείσουμε την κυριαρχία του χρήματος και του κεφαλαίου, αυτές οι δραστηριότητες πρέπει να υπάγονται σε μία διαφορετική λογική.

 

7. Ο θάνατος του καπιταλισμού δεν θα είναι το αποτέλεσμα μιας μαχαιριάς στην καρδιά, θα προκύψει από ένα εκατομμύριο τσιμπήματα μέλισσας. Αυτά τα τσιμπήματα είμαστε εμείς.

 

8. Το ένα εκατομμύριο τσιμπήματα είναι ένα εκατομμύριο αξιοπρέπειες. Οι χώροι ή οι στιγμές της άρνησής μας είναι στιγμές δημιουργίας, στιγμές κατά τις οποίες κάνουμε αυτό που θεωρούμε απαραίτητο ή επιθυμητό. Χειραφετούμε την εξουσία-για μας από την εξουσία-επί που την κρατάει δέσμια. Καθώς καταστρέφουμε την καπιταλιστική κοινωνικότητα (επειδή εκείνη μας καταστρέφει), δημιουργούμε μία άλλη κοινωνικότητα που βασίζεται στο συλλογικό προσδιορισμό του πράττειν μας. Η απελευθέρωση-και-δημιουργία της εξουσίας μας-για, αποτελεί τον πυρήνα της κομμουνιστικής επανάστασης. Είναι, επίσης, απαραίτητη ως μέσο για την αντιμετώπιση της απειλής της υλικής φτώχειας: με αυτήν ανταμείβεται η αξιοπρέπεια σε μία κοινωνία που βασίζεται στην άρνηση της αξιοπρέπειας.

 

9. Οι αξιοπρέπειές μας είναι πέτρες που διαπερνούν το κρύσταλλο της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Δημιουργούν τρύπες, αλλά όχι μόνο· δημιουργούν ρωγμές που εξαπλώνονται. Η κίνηση είναι ουσιώδης. Το κεφάλαιο προσπαθεί συνεχώς να γεμίσει τις ρωγμές, να απορροφήσει εκ νέου τις εξεγέρσεις μας· η εξέγερσή μας, για να παραμείνει ζωντανή, πρέπει να κινείται πιο γρήγορα από το κεφάλαιο. Ένας αυτόνομος χώρος που δεν εξαπλώνεται, που δεν μετατρέπεται σε ρωγμή, διατρέχει τον κίνδυνο να μεταμορφωθεί στο αντίθετό του, σε έναν θεσμό.

 

10. Ο καπιταλισμός είναι γεμάτος ρωγμές, μικρές (η επαναστατικότητα που βρίσκεται μέσα σε όλους μας ή μία ομάδα ανθρώπων που ενώνεται για να δημιουργήσει έναν αντικαπιταλιστικό χώρο) και μεγάλες (η ζούγκλα Λακαντόνα, το κίνημα στη Βολιβία, οι αναταραχές και οι αρνήσεις στη Γαλλία). Κάποιες φορές είναι τόσο μικρές ή τόσο φαινομενικά «απολιτικές» που δεν τις αναγνωρίζουμε. Η επανάσταση ξεκινά με την αναγνώριση των ρωγμών που ήδη υπάρχουν, και αναπτύσσεται με τη δημιουργία, την εξάπλωση, τον πολλαπλασιασμό και τη συμβολή νέων ρωγμών. Η συμβολή εξαρτάται περισσότερο από ωστικά κύματα και αντηχήσεις, παρά από επίσημες οργανωτικές δομές.

 

11. Η επανάσταση μέσα από ρωγμές είναι επανάσταση εδώ και τώρα. Η μαχαιριά στην καρδιά χρειάζεται προετοιμασία, βρίσκεται πάντα στο μέλλον. Τα εκατομμύρια τσιμπήματα μέλισσας, οι εκατομμύρια αξιοπρέπειες υπάρχουν εδώ και τώρα. Το ζήτημα δεν είναι πώς θα χτίσουμε το κίνημα για το μέλλον, αλλά πώς θα σπάσουμε τις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις εδώ και τώρα. Ρήξη, άρνηση-και-δημιουργία εδώ και τώρα: αυτή είναι η πρόκληση της επανάστασης.

 

12. Δεν είμαστε τρελοί· ή, τουλάχιστον, αν είμαστε τρελοί, δεν είμαστε μόνοι στην τρέλα μας. Η παλιά λενινιστική έννοια της επανάστασης βρίσκεται σε κρίση. Είναι όμως πλέον ξεκάθαρο ότι πρόκειται για την κρίση μιας συγκεκριμένης έννοιας και ότι η επανάσταση επείγει περισσότερο από ποτέ.

 

13. Η παλιά έννοια της επανάστασης βρίσκεται σε κρίση επειδή σε κρίση βρίσκεται και η βάση της, η αφηρημένη ή αλλοτριωμένη εργασία. Η παλιά έννοια ήταν η επαναστατική θεωρία του εργατικού κινήματος, του αγώνα της αμειβόμενης εργασίας (ή της αφηρημένης εργασίας) ενάντια στο κεφάλαιο. Ο αγώνας του ήταν περιορισμένος γιατί η αμειβόμενη εργασία είναι το συμπλήρωμα του κεφαλαίου και όχι η άρνησή του. Η κρίση του εργατικού κινήματος (και της ίδιας της αμειβόμενης εργασίας) οδηγεί σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο ταξικής πάλης: στην πάλη του πράττειν ενάντια στην αμειβόμενη εργασία (και, επομένως, ενάντια στο κεφάλαιο). Αυτή η νέα και βαθύτερη ταξική πάλη είναι που αναζητά έναν τρόπο να πορευθεί, πρακτικά και θεωρητικά. Είμαστε η κρίση της αφηρημένης εργασίας, η κρίση της αμειβόμενης εργασίας, είμαστε η εξέγερση του πράττειν ενάντια στον αλλότριο προσδιορισμό, είμαστε η ώθηση του πράττειν προς τον αυτοπροσδιορισμό. Είμαστε, με άλλα λόγια, η υπερχείλιση της δημιουργικότητας από τα δεσμά της εργασίας. Είμαστε, ταυτόχρονα, η απάντηση και η ερώτηση μιας νέας ταξικής πάλης· στη σωστή σειρά: πρώτα η απάντηση και ύστερα η ερώτηση.

 

14. Οι δυσκολίες αυτής της προσέγγισης είναι εμφανείς: αυτό το σημείο μπορεί να αφεθεί με ασφάλεια στον αναγνώστη. Ωστόσο, δεν βλέπω άλλο τρόπο. Το να παραιτηθούμε από την επανάσταση δεν αποτελεί επιλογή.

 

15. Ρωτώντας περπατάμε.

Blogged with Flock

Πράσινο Φως στις Συζυγοκτονίες - μια καμπάνια

 Ένα δελτίο τύπου που διακινείται, μια εκστρατεία που θέλει την ευρύτερη                                         δυνατή δημοσιοποίηση
                                                              

                                                    ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

                                                                                                21/02/2007

ΠΡΑΣΙΝΟ ΦΩΣ ΣΤΙΣ ΣΥΖΥΓΟΚΤΟΝΙΕΣ - ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ

    Το Σάββατο 12/11/05 εξαφανίσθηκε από το σπίτι της στις Σέρρες η 44χρονη Πόπη Χατζίδου, νοσηλεύτρια και μητέρα δύο κοριτσιών 15 και 21 ετών. Ο σύζυγός της, Χημικός, καθηγητής σε δημόσιο σχολείο, ύστερα από δύο μέρες ομολόγησε ότι τη σκότωσε κτυπώντας την μέσα στο σπίτι τους και στη συνέχεια μετέφερε το πτώμα της και το πέταξε στον ποταμό Στρυμώνα.. 

Επί μέρες υποδείκνυε στις αστυνομικές αρχές διαφορετικά σημεία του ποταμού, με αποτέλεσμα το πτώμα να μη βρεθεί ποτέ. Ο δράστης προφυλακίσθηκε, αλλά μετά από λίγους μήνες αφέθηκε ελεύθερος, για να «συμπαρασταθεί» στις κόρες του και την πεθερά του. Εκτοτε παρέμεινε ελεύθερος μέχρι τη δίκη του.

Κατά το προηγούμενο της δίκης διάστημα υπήρχε στις Σέρρες κλίμα αποσιώπησης του στυγερού εγκλήματος και εκφοβισμού όλων όσων τολμούσαν να καταγγείλουν το δράστη, να ζητήσουν την τιμωρία του και να υπερασπιστούν τη μνήμη του θύματος. Οι φίλες και συναδέλφισσες του θύματος δέχονταν συνεχώς απειλές από την οικογένεια του θύματος και την υπεράσπιση του δράστη – το γνωστό ποινικολόγο Διαλυνά - ότι θα τους ασκηθεί μήνυση αν συνεχίσουν να ανακινούν το ζήτημα και να διαμαρτύρονται, με το επιχείρημα ότι παραβιάζουν την γαλήνη της οικογένειας του θύματος (την ηλικιωμένη μητέρα της θανούσης και τις δύο κόρες).

Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο σύλλογος εργαζομένων του νοσοκομείου εξέφρασε την επιθυμία να κάνει ετήσιο μνημόσυνο για να τιμήσει τη μνήμη της Πόπης Χατζίδου, δέχθηκε εξώδικο και αναγκάσθηκε μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας να το ματαιώσει.

Είναι αλήθεια ότι στην υπόθεση αυτή υπάρχει ένα επιπλέον σκοτεινό – για μας – στοιχείο. Η στάση του, έτσι κι αλλιώς, πολύ μικρού στενού οικογενειακού περιβάλλοντος του θύματος. Η ηλικιωμένη μητέρα, για λόγους που αυτή γνωρίζει, συντάχθηκε εξ αρχής απολύτως με την πλευρά του δράστη, τον οποίο υπερασπιζόταν μέχρι υπερβολής, ακόμη και μέσα στο δικαστήριο, προκαλώντας την απορία των δικαστών και την δυσφορία των συναδέλφων του θύματος. Δεν όρισε πολιτική αγωγή, δεν υπήρχε δηλαδή κατήγορος από την πλευρά της οικογένειας του θύματος και ό,τι κατέθεσε η μητέρα της νεκρής ήταν μόνον για να ελαφρύνει τη θέση του δολοφόνου της κόρης της.

Εμείς μπορεί να μη γνωρίζουμε, δικαιούμαστε όμως να κάνουμε πολλές υποθέσεις και να λυπούμαστε πολύ, που η μνήμη του θύματος τιμήθηκε τόσο λίγο.

Η δίκη άρχισε στις 15 Φεβρουαρίου 2007 στα Γιαννιτσά και κράτησε δύο μέρες. Η κατηγορία ήταν φόνος εκ προμελέτης. Η δικαστική απόφαση εξωφρενική και πρωτοφανής στα ελληνικά δικαστικά χρονικά: 12 χρόνια και η έφεση να έχει ΑΝΑΣΤΑΛΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ. Ενας ευυπόληπτος πολίτης των Σερρών – δάσκαλος εφήβων – δολοφονεί τη γυναίκα του και χωρίς ίχνος μεταμέλειας την μεταφέρει και την πετά σαν σκυλί στο Στρυμώνα, ομολογεί ότι το έκανε, και στην πράξη αθωώνεται και κυκλοφορεί κανονικά στην πόλη του, κάνει μαθήματα σε παιδιά, κάθεται στις καφετέριες και παραμένει ο «στυλοβάτης» της οικογένειάς του.

Είμαστε βαθύτατα οργισμένες μ’ αυτή τη δικαστική απόφαση. Ξέρουμε πολύ καλά πόσο εκφοβισμένες και απειλημένες από το δράστη και το δικηγόρο υπεράσπισης είναι οι φίλες και συναδέλφισσες του θύματος που αποπειράθηκαν να ζητήσουν απονομή δικαιοσύνης και τιμωρία του δολοφόνου. Γνωρίζουμε από τις μαρτυρίες των συναδελφισσών της ότι το θύμα ζούσε για χρόνια μία σχέση ψυχολογικής και σωματικής κακοποίησης από το σύζυγό της, τον κ. καθηγητή, ότι πήγαινε στη δουλειά της κτυπημένη και ταπεινωμένη, αλλά σιωπούσε, γιατί δεν ήθελε να τον εκθέσει, όπως κάνουν άλλωστε οι περισσότερες κακοποιημένες από το σύντροφό τους γυναίκες.

Γνωρίζουμε ότι λίγο πριν τη δολοφονία της, σχεδίαζε να κάνει ασφαλιστικά μέτρα εναντίον του, πράγμα που κατατέθηκε και στο δικαστήριο και να ζητήσει διαζύγιο, αφού εντωμεταξύ είχε συνάψει σχέση με έναν άλλο άνθρωπο. Αυτή η πρόθεση του θύματος ήταν γνωστή στο δράστη και αντί αυτό να εκληφθεί ως τεκμήριο φόνου εκ προμελέτης, θεωρήθηκε, μαζί με τον ισχυρισμό του δράστη ότι ο φόνος έγινε πάνω σε διαπληκτισμό, ως τεκμήριο βρασμού ψυχής. Οσο για την απόρριψη του σώματος στον ποταμό, το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι έγινε εν συγχύσει, όπως βεβαίωσε μάρτυρας νευροχειρούργος !!!

Ωραιότατα!

Δημιουργείται ένα εξαιρετικό δικαστικό προηγούμενο, φωτεινό παράδειγμα για κάθε επίδοξο συζυγοκτόνο και για κάθε μελλοντική δικαστική απόφαση. Η συστηματική κακοποίηση της γυναίκας από το σύντροφό της κάποια στιγμή θα την οδηγήσει στην επιθυμία απομάκρυνσης από τη σχέση. Τότε ο σύντροφος επικαλούμενος τον βρασμό ψυχής λόγω της αβάσταχτης γι αυτόν απόφασής της, θα έχει το κίνητρο να τη σκοτώσει. Στη συνέχεια, επικαλούμενος την απώλεια συνείδησης λόγω της ταραχής του, μπορεί άνετα να οργανώσει την εξαφάνιση του σώματός της, έτσι ώστε να μην γίνει ποτέ γνωστός ο τρόπος θανάτου. Κατόπιν μπορεί να ομολογήσει, και, με αρωγό την δικαιοσύνη και το νόμο, να καταδικαστεί με αναστολή και να κυκλοφορεί ελεύθερος.

Αρκεί να μη δολοφονήσει και την επόμενη σύντροφό του !!!

Από τον Ιανουάριο του 2007 είναι σε ισχύ ο νέος νόμος για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας, ο οποίος διαφημίζεται στα ΜΜΕ από την πολιτεία ως ένα νέο όπλο στα χέρια των γυναικών για να ξεφύγουν από μία σχέση κακοποίησης. Υποστηρίζει η πολιτεία ότι αυτός ο νόμος ενθαρρύνει τις γυναίκες να μην ανέχονται τη βία, να καταγγείλουν το βίαιο σύντροφο, να κάνουν ασφαλιστικά μέτρα, να τον απομακρύνουν από το σπίτι, να ζητήσουν διαζύγιο. Αυτά ακριβώς που σχεδίαζε να κάνει η 44χρονη νοσηλεύτρια Πόπη Χατζίδου και για τα οποία τιμωρήθηκε με φόνο από το σύζυγό της και με προσβολή της μνήμης της από την ουσιαστικά απαλλακτική για το δράστη απόφαση της ελληνικής δικαιοσύνης.

Ζητούμε και κάνουμε έκκληση το θέμα να πάρει τη μέγιστη δημοσιότητα αυτές τις μέρες, ούτως ώστε η πολιτεία να κάνει την ελάχιστη πράξη επανόρθωσης.

Ο ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΝΑ ΑΣΚΗΣΕΙ ΕΦΕΣΗ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΝΕΜΗΘΕΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.

Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΠΟΠΗΣ ΧΑΤΖΙΔΟΥ ΖΗΤΑ ΔΙΚΑΙΩΣΗ.

Καλούμε την έντιμη και μαχόμενη δημοσιογραφία να συνδράμει στον αγώνα μας.

ΟΜΑΔΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Π. Παπαγεωργίου

854635

Θεσσαλονίκη

omadaginekon@yahoo.gr

www.femnetsalonica.gr

τηλ. Επικ. 69723948616944736194

technorati tags:συζυγοκτονίες, δικαστήριο, γυναίκες

Blogged with Flock

23-24 Φεβρουαρίου: Συνέδριο "Ψυχιατρική & Εξουσία": Από τη Ναζιστική Γερμανία στο Γκουαντάναμο

Τα "Τετράδια Ψυχιατρικής" και η Πανελλαδική Συσπείρωση για τη Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση

διοργανώνουν συνέδριο για την Ψυχιατρική και την Εξουσία.

Ειδικότερα Θέματα: Κληρονομικότητα - Ευγονική - Ευθανασία - Στρατόπεδα Συγκέντρωσης - Μαρτυρίες

Ημερομηνία 23-24 Φεβρουαρίου 2007

Θα γίνει στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, Ακαδημίας 50,

αίθουσα "Αντώνης Τρίτσης", με ελεύθερη είσοδο.

για περισσότερες πληροφορίες (λίστα θεμάτων & ομιλητών) μπορείτε να δείτε εδώ.

technorati tags:συνέδριο, ψυχιατρική, εξουσία

Blogged with Flock

ο Michel Foucault για την ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ

Ο Foucault θεωρεί πως η πηγή και η φύση της ψυχιατρικής εξουσίας του γιατρού έχουν συγκαλυφθεί από τις νόρμες του θετικισμού. Η αντικειμενικότητα των γνώσεων και της πρακτικής της ψυχιατρικής, "δεν ήταν τίποτε άλλο από μια "αντικειμενοποίηση" μαγικού χαρακτήρα, που μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο με τη συνενοχή του ίδιου του ασθενούς κι επίσης μόνον εφόσον ξεκινούσε από μια διάφανη και ξεκάθαρη ηθικολογική πρακτική, που όμως βαθμιαία ξεχάστηκε γιατί αντικαταστάθηκε από τον μύθο της επιστημονικής αντικειμενικότητας, που επέβαλε το θετικιστικό πνεύμα. [...]".

αντιγράφω από το ιντυ, από ένα πόστ του αντικαπιταλιστή... 

Για τον “Λόγο” (ταυτότητα- προς- εαυτόν) η “τρέλα” είναι το αρνητικό του Λόγου (απουσία ή άρνηση). Σύμφωνα όμως με τον Foucault, ο Λόγος, που κατάγεται από μια διαίρεση μεταξύ του εαυτού του και του ετέρου του, δεν μπορεί να ανατρέξει μέχρι αυτήν την καταγωγή.[1] Εάν η ιστορία υποδηλώνει την πραγματοποίηση κάποιου έργου και την μεταβίβαση λόγου φορτισμένου με σημασία, τότε η ιστορία της τρέλας, δηλώνει ο Foucault, «είναι η ιστορία της δυνατότητας να υπάρξει ιστορία».

Στην πρώτη του λοιπόν μελέτη με τίτλο Η ιστορία της τρέλας[2] ο Foucault διερευνά τις ιστορικές συνθήκες εμφάνισης της διάκρισης μεταξύ λογικής και μη λογικής (ή τρέλας) ‘ μελετά τις συνθήκες που επέτρεψαν την ανάπτυξη των επιστημών της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας,[3] και παρουσιάζει την παρακμή του παλαιού καθεστώτος εγκλεισμού σε ιδρύματα και την γένεση του ασύλου στα τέλη του 18ου αιώνα.

«Το καθοριστικό, γράφει ο Foucault, είναι η χειρονομία που διαχώρισε την τρέλα, κι όχι η επιστήμη που καθιερώθηκε, όταν πια είχε συντελεστεί ο διαχωρισμός κι όταν η τάξη είχε αποκατασταθεί. Και πρώτιστη σε σημασία είναι η τομή που καθιέρωσε την απόσταση ανάμεσα στη λογική και στη μη-λογική, γιατί, ολοφάνερα, από εδώ ξεκινάει η καταδυνάστευση που ασκεί η λογική πάνω στη μη-λογική, και που στόχο της έχει να της στερήσει κάθε αλήθεια που μπορεί να κλείνει σαν τρέλα, σαν παράπτωμα ή σαν αρρώστια».[4]

Προς το τέλος του Μεσαίωνα και κατά την περίοδο της Αναγέννησης η «τρέλα» συνδεόταν με ιερές μορφές γνώσης οι οποίες θεωρείτο πως παρέχουν ενοράσεις γύρω από την ανθρώπινη κατάσταση. Την εποχή του Διαφωτισμού εμφανίζεται η διαφοροποίηση της τρέλας από τη λογική και η σύγχρονη επιστήμη είναι έτοιμη να αναδυθεί.[5] Ο μονόλογος της λογικής θα επιβάλει τη σιωπή.[6] Στόχος του Foucault: η επιστροφή στον «βαθμό μηδέν της ιστορίας της τρέλας, τη στιγμή που είναι ακόμη εμπειρία αδιαφοροποίητη»[7].

Κατά τον Μεσαίωνα οι λεπροί αποκλείονται από την υπόλοιπη κοινότητα έγκλειστοι μέσα σε ειδικά ιδρύματα (λεπροκομεία).[8] Οι δομές αυτές διαχωρισμού και αποκλεισμού θα διατηρηθούν σε λανθάνουσα κατάσταση μέσα στον δυτικό πολιτισμό για να ενεργοποιηθούν ξανά αργότερα, στην διάρκεια του 17ου και 18ου αιώνα, την "Εποχή της Λογικής".[9] Το 1656 ιδρύεται το Γενικό Νοσοκομείο του Παρισιού ενώ δημιουργούνται παράλληλα μεγάλοι οίκοι εγκλεισμού.[10] Τα γενικά νοσοκομεία δεν αποτελούσαν ιατρικά ιδρύματα αλλά τμήμα ενός συστήματος διοικητικής επιτήρησης για την αποκατάσταση της κοινωνικής ευταξίας. Μέσα σε αυτά στοιβάζονται άνεργοι, φτωχοί, εγκληματίες, "οι διεφθαρμένοι, οι έκλυτοι πατέρες, οι άσωτοι υιοί, οι βλάσφημοι, οι ακόλαστοι", οι "παράφρονες", οι "φρενοβλαβείς". Φαινομενικά, σκοπός των ιδρυμάτων αυτών ήταν να περιορίσουν την επαιτεία και την ανεργία ' οι έγκλειστοι όφειλαν να εργάζονται για να "συνεισφέρουν στην ευημερία του συνόλου". Εντούτοις, η πρακτική του εγκλεισμού, υποστηρίζει ο Foucault, και η ώθηση στην εργασία δεν είχαν αποκλειστικώς οικονομικά αίτια. Τον εγκλεισμό υποβαστάζει μια ηθική αντίληψη η οποία αντιτίθεται κυρίως στην απειθαρχία, στην "ηθική παραλυσία" ' η εργασία θεωρείται η κατάλληλη πρακτική μέσω της οποίας δύναται να επιτευχθεί η ηθική αναμόρφωση. Μέσα σε αυτούς τους χώρους καταναγκαστικών έργων, δίπλα στους υπόλοιπους έγκλειστους οι τρελοί θα ξεχωρίσουν ' όντας ανίκανοι να ακολουθήσουν τους εσωτερικούς ρυθμούς ζωής, ανίκανοι να εργαστούν, θα πρέπει να υπαχθούν σε ειδικό καθεστώς.

Στην περίοδο της Αναγέννησης η τρέλα «ήταν πανταχού παρούσα και μέτοχη σε κάθε εμπειρία, με τις εικόνες της ή τους κινδύνους της». Στην κλασική εποχή τη δείχνουν, αλλά «πίσω από τα κάγκελα», φρουρούμενη από μια λογική που δεν έχει πια καμία συγγένεια μαζί της και "που δεν πρέπει να νιώθει διακυβευμένη εξαιτίας της υπερβολικής τους ομοιότητας".[11] Ο εγκλεισμός του 17ου θα επιβάλει την εργατικότητα, μια ηθική ενάρετης διαγωγής και φιλοπονίας, θα επιφέρει την αστυνόμευση της αλητείας, της έκλυσης και της ανεργίας. Σ' αυτό το πλαίσιο οι τρελοί προσβάλουν την δημόσια ευπρέπεια, θα διαχωριστούν από τις άλλες "μη λογικές" ομάδες. Αν και έγκλειστοι οι παράφρονες επιδεικνύονται, θεωρούνται σχεδόν ως μέλη ενός άλλου είδους, ανθρώπινα όντα χωρίς λογική, πλάσματα με αχαλίνωτο ζωώδη χαρακτήρα ' η παιδαγωγική που θα εφαρμοστεί πάνω τους, με πειθαρχικά μέτρα θα επιδιώξει να δαμάσει την ελεύθερη ζωώδη πλευρά της τρέλας.

Τον 18ο αιώνα, τα ιδρύματα εγκλεισμού αρχίζουν να προκαλούν ανησυχία και φόβο. Η φυλακισμένη στα πρώην λεπροκομεία μη λογική θα συνδεθεί με ιδέες μόλυνσης και αρρώστιας. Στο όριο μεταξύ ηθικής και ιατρικής, οι πυρετοί, οι αρρώστιες και ο μολυσμένος αέρας των οίκων εγκλεισμού, ο φόβος της διαφθοράς, η αντίληψη που ήθελε τους κατοίκους τους εκτεθειμένους σε αναθυμιάσεις, στη "σύψη και τη μόλυνση" θα σηματοδοτήσει τη σύνδεση των εννοιών της μη λογικής και της αρρώστιας. "Πολύ πριν ακόμη διατυπωθεί, γράφει ο Foucault, το πρόβλημα του να μάθουμε σε ποιόν βαθμό ο παραλογισμός είναι παθολογικός, είχε κιόλας σχηματιστεί, μέσα στον χώρο της εγκάθειρξης [...], ένα κράμα καμωμένο από τη φρίκη του παραλογισμού και από τις παλιές ιδεοληψίες για τη λέπρα". Μέσα στη ζοφερή αυτή ατμόσφαιρα αποσύνθεσης θα κάνει την εμφάνισή της η μορφή του γιατρού. «Ο homo medicus δεν κλήθηκε στον κόσμο της εγκάθειρξης για να παίξει το ρόλο διαιτητή, για να κάνει τη μοιρασιά και να διαχωρίσει τι ήταν έγκλημα και τι τρέλα, τι ήταν κακό και τι αρρώστια, αλλά μάλλον σαν φύλακας, για να προστατέψει τους άλλους από τον διάχυτο κίνδυνο που αποπνέανε οι τοίχοι της εγκάθειρξης».[12]

Την ιατρικοποίηση της τρέλας, δεν θα πρέπει να την εκλάβουμε, υποστηρίζει ο Foucault, ως μια ένδειξη προόδου στην κατανόηση των συμπτωμάτων ' αντιπροσωπεύει μάλλον μια "παράξενη οπισθοδρόμηση" παρά μια βελτίωση της γνώσης. Δεν έχουμε δηλαδή να κάνουμε εδώ με ένα κίνημα αναμόρφωσης, αλλά με μια προσπάθεια εξαγνισμού των ιδρυμάτων για να αποτραπεί ο κίνδυνος μόλυνσης των πόλεων. Ο μετασχηματισμός της κατανόησης της τρέλας και η αποενοχοποίηση των τρελών δεν μπορεί να αποδοθεί σε ανθρωπισμό. Οι επικρίσεις κατά του εγκλεισμού τον 18ο αιώνα αφορούσαν λιγότερο την ίδια την πρακτική αυτή και περισσότερο τις διαμαρτυρίες των υπόλοιπων έγκλειστων για τις πιθανές επιδράσεις αυτής της συγκατοίκησης. Ο στόχος δεν ήταν η απελευθέρωση των τρελών ' με μια αντίθετη κίνηση η τρέλα συνδέθηκε ακόμη στενότερα με την εγκάθειρξη.

Η ανάδυση μιας υποτιθέμενης "ανθρωπιστικής φροντίδας" και αγωγής για τους τρελούς έχει παραδοσιακά συνδεθεί με τα ονόματα των Pinel και Tuke.[13] Η γένεση του ασύλου την περίοδο αυτή θεωρείται σύμπτωμα ιατρο-επιστημονικής προόδου. Όμως για τον Foucault το συμπέρασμα αυτό είναι μάλλον αβάσιμο: αυτό που στην πραγματικότητα λαμβάνει χώρα την εποχή εκείνη δεν είναι η απελευθέρωση των τρελών από την εξουσία, αλλά μάλλον ο επανορισμός τους ως υποκειμένων εξουσίας και αντικειμένων γνώσης μέσα στο άσυλο.

Οι Pinel και Tuke, κατήργησαν τον κτηνώδη σωματικό περιορισμό, για να εφαρμόσουν στη θέση του μια σειρά μορφών ελέγχου, τιμωριών όπου κρινόταν απαραίτητο, και τυποποιημένων δραστηριοτήτων που στόχο είχαν την επιβολή και εσωτερίκευση συγκεκριμένων ηθικών αξιών και κωδίκων συμπεριφοράς. Τα μέτρα αποσκοπούσαν στην αυτοσυγκράτηση μέσω της εργασίας και της παρατήρησης, στον περιορισμό της τρέλας μέσω ενός συστήματος «ανταμοιβής και τιμωρίας, απαραίτητη προϋπόθεση για τη λειτουργία του οποίου ήταν η συνεργασία και η υποταγή των ψυχοπαθών». Περνάμε, σύμφωνα με τον Foucault, από "έναν κόσμο της αποδοκιμασίας σε ένα σύμπαν της Κρίσης" ' μια ψυχολογία της τρέλας αναδύεται μέσα από ένα βλέμμα που την παρατηρεί και την κρίνει από τις πράξεις της. "Η τρέλα υπάρχει πια μόνο σαν κάτι θεατό" ' το πλησίασμα που καθιερώνεται μέσα στο άσυλο "δεν είναι διόλου του είδους που θα επιτρέψει την αμοιβαιότητα: είναι απλά γειτόνεμα με το βλέμμα που επιτηρεί, που κατασκοπεύει, που πλησιάζει για να βλέπει καλύτερα. Η επιστήμη των διανοητικών παθήσεων, έτσι όπως διαμορφωνόταν στα άσυλα, δεν μπορούσε να ανήκει παρά στην τάξη της παρατήρησης και της ταξινόμησης".[14] Μέσα από το δίδυμο, λοιπόν, των τεχνολογιών επιτήρησης και κρίσης αναδύεται ανάμεσα στους φύλακες και τους ασθενείς η μορφή ενός φορέα λογικής και όχι σωματικής καταπίεσης: αυτή του "επόπτη" και αργότερα του "ψυχιάτρου". Η παρέμβαση του γιατρού αρχικά δεν προϋπέθετε καν την κατοχή ειδικών ιατρικών ικανοτήτων ή σχετικών αντικειμενικών γνώσεων ' το εξουσιαστικό κύρος του γιατρού απέρρεε μάλλον από χαρακτηριστικά "σοφού" ή "ενάρετου". Δεν πρόκειται λοιπόν για την είσοδο, στο άσυλο, της ιατρικής επιστήμης αλλά μιας συγκεκριμένης προσωπικότητας. Η ψυχιατρική πρακτική του γιατρού δεν οδηγούσε στην θεραπεία μέσα από την ιατρική γνώση - βάση της θαραπευτικής δύναμης ήταν το ηθικό του κύρος: "[...] Πατέρας και Κριτής, Οικογένεια και Νόμος ' η ιατρική πρακτική του για πολύ καιρό δεν ήταν τίποτε άλλο πέρα από ένα συμπλήρωμα στα παλιά λατρευτικά έθιμα της Τάξης, της Εξουσίας και της Τιμωρίας".[15] Έτσι, η θεραπευτική εξουσία του γιατρού πήγαζε ουσιαστικά από τις δομές και τις αξίες της αστικής εξουσίας.

Ο Foucault θεωρεί πως η πηγή και η φύση της ψυχιατρικής εξουσίας του γιατρού έχουν συγκαλυφθεί από τις νόρμες του θετικισμού.[16] Η αντικειμενικότητα των γνώσεων και της πρακτικής της ψυχιατρικής, γράφει, "δεν ήταν τίποτε άλλο από μια "αντικειμενοποίηση" μαγικού χαρακτήρα, που μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο με τη συνενοχή του ίδιου του ασθενούς κι επίσης μόνον εφόσον ξεκινούσε από μια διάφανη και ξεκάθαρη ηθικολογική πρακτική, που όμως βαθμιαία ξεχάστηκε γιατί αντικαταστάθηκε από τον μύθο της επιστημονικής αντικειμενικότητας, που επέβαλε το θετικιστικό πνεύμα. [...] Αυτό που ονομάζουμε ψυχιατρική πρακτική δεν είναι παρά μια ηθική τακτική, σύγχρονη με το τέλος του 18ου αιώνα, [...]".[17]

Τη σημασία της ιατρικής θα εξετάσει ο Foucault διεξοδικά στη μελέτη του Naissance de la clinique. Πρόκειται για μια "αρχαιολογία της ιατρικής αντίληψης" της οποίας η μέθοδος διαφέρει από το έργο για την τρέλα: ενώ η μελέτη της τρέλας πλησιάζει μια αντίληψη σχετικά με ένα ανώνυμο και γενικό υποκείμενο της ιστορίας" το κείμενο για την ιατρική θεωρείται ότι αποκαλύπτει μια “συχνή χρήση δομικής ανάλυσης”.[18]

____________________________________________________

[1] Το άφατο, το ανείπωτο, το ανέκφραστο στις συνθήκες του Λόγου…Το ζήτημα για τους επικριτές του Foucault είναι: πώς να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα της επιτελεστικής αντιφάσεως, σύμφωνα με την οποία είναι αδύνατη η κριτική στον Λόγο παρά μόνο με τα μέσα του ίδιου του Λόγου. Σχετικά με τη συζήτηση των Foucault και Derrida για το cogito και την τρέλα βλπ. το Τρέλα και φιλοσοφία, μτφρ. Κ. Παπαγιώργης, εκδ. Ολκός 1998 ‘ επίσης το κείμενο “M. Foucault, J. Derrida: cogito και Ιστορία της τρέλας” στο Μιχάλης Καραχάλιος: Έριδες μεταφιλοσοφίας, εκδ. Πλέθρον 2001, σελ. 33 έως 49.

[2] Αγγλική έκδοση: Madness and Civilization. Ελληνική μετάφραση του γαλλικού πρωτοτύπου Histoire de la jolie, a l’age classique, εκδ. Plon 1964: Η ιστορία της τρέλας, μτφρ. Φρ. Αμπατζοπούλου, εκδ. Ηριδανός, Αθήνα 1975.

[3] Τα ερωτήματα για την ψυχική αρρώστια, την ψυχολογία και την ψυχιατρική πραγματεύεται ο Michel Foucault στο βιβλίο του Mental Illness and Psychology. Ελλ. Έκδοση: Ψυχική Αρρώστεια και Ψυχολογία, μτφρ. Τ. Γιατζόγλου, εκδ. Ελεύθερος Τύπος , 1988.«Κάτω από ποιες συνθήκες μπορεί κανείς να μιλάει για αρρώστια στο χώρο της ψυχολογίας; Ποιες σχέσεις μπορεί να ορίσει κανείς ανάμεσα στα δεδομένα της ψυχοπαθολογίας και σε εκείνα της οργανικής παθολογίας;» (Ψυχική Αρρώστεια και Ψυχολογία, σελ. 7).

[4] Michel Foucault: Η ιστορία της τρέλας, μτφρ. Φρ. Αμπατζοπούλου, εκδ. Ηριδανός, Αθήνα 1975, σελ. 5-6. (Οι υπογραμμίσεις, οι τονισμοί γενικά σε όλο κείμενο είναι δικοί μου).

[5] Από τον Μεσαίωνα μέχρι την Αναγέννηση «η σύγκρουση του ανθρώπου με την τρέλα ήταν μια σύγκρουση δραματική, η οποία τον έφερνε αντιμέτωπο με τις μυστικές δυνάμεις του κόσμου. [...] Στην εποχή μας, η τρέλα φιμώνεται μέσα στη μακαριότητα μιας επιστημονικής γνώσης που την αναλύει τόσο υπερβολικά, ώστε στο τέλος την ξεχνάει». (ό.π., σελ. 8).

[6] Βλπ. γενικά: Η ιστορία της τρέλας, Εισαγωγή σελ. 5-8.

[7] Η ιστορία της τρέλας, σελ. 5.

[8] Βλπ. Η ιστορία της τρέλας, σελ. 9-12.

[9] «Η λογικότητα, εξαπλωμένη σε διαφορετικές σφαίρες της ζωής στις σύγχρονες κοινωνίες, προσπάθησε να πραγματοποιήσει το ιδανικό της Τάξης και της λογικής διαύγειας που η φιλοσοφική παράδοση είχε προσδιορίσει σαν Λόγο, σ’ αντίθεση με τη σύγχυση και το πάθος. Όμως δεν πραγματώθηκε μόνο σαν επιστήμη, αλλά και σαν γραφειοκρατία, σαν καταναγκασμός, σαν κρατική βία, σαν στρατόπεδο συγκεντρώσεως. [...] “Ο «λογικευμένος άνθρωπος» σαν τρόπο ύπαρξης υιοθετεί την άρνηση: διαλέγει την δυσπιστία, αναλώνεται στην αμφιβολία, περιφρονεί κάθε υπέρβαση, καταδικάζει το σώμα και τη ζωή γιατί φοβάται τους κραδασμούς της, κριτικάρει τη λογική – που ωστόσο αυτός επινόησε κι όλα αυτά από φόβο μη δει τον άνθρωπο να ξεπερνά τα όρια του επιτρεπτού” (F. Chatelet)». (Η ιστορία της τρέλας, σημείωση 1, κεφ. 2ο).

[10] Βλπ. Η ιστορία της τρέλας, κεφ. “Η μεγάλη εγκάθειρξη”, κυρίως σελ. 44-63.

[11] Η ιστορία της τρέλας, σελ. 87.

[12] ό.π., σελ. 204.

[13] Βλπ. γενικά Η ιστορία της τρέλας, σελ. 235-267.

[14] Η ιστορία της τρέλας, σελ. 242-3.

[15] ό.π., σελ. 262.

[16] Γενικά ο Foucault θεωρεί πως βασικό λάθος του θετικισμού είναι το ότι εκλαμβάνει τις αιτίες για αποτελέσματα: για τον Foucault εκείνο που επιτρέπει την γέννηση μιας επιστήμης αλλά και ασκεί διαρκώς έλεγχο πάνω της δεν είναι τα επιτεύγματα της επιστημονικής γνώσης, αλλά η υποσυνείδητη δομή των πολλαπλών σημασιών, που συνιστούν την αλήθεια κάθε εποχής. Έτσι η ιστορία των επιστημών παραχωρεί τη θέση της στην αρχαιολογία της γνώσης, δηλαδή στη διερεύνηση του υπόβαθρου (υποσυνείδητου) των επιστημών. (βλπ. Η ιστορία της τρέλας, σημείωση 12, κεφ. 3ο ).

[17] ό.π., σελ. 265. Μετά την αποκρυστάλλωση αυτή της σχέσης γιατρού - ασθενή, ο Freud θα αντικαταστήσει την τεχνική της σιωπής και της παρατήρησης με εκείνη της εξομολόγησης.

[18] βλπ. Barry Smart, 1984: Michel Foucault. Tavistock, London, κεφ. 1, "Major themes and issues", σελ. 18-46.

((i)) Indymedia :: Athens :: Newswire :: ο M. Foucault για την "τρέλα"

Blogged with Flock

Έλληνες Τσιγγάνοι στο κατώφλι του 21ου αιώνα

Μια ενδιαφέρουσα εκδήλωση στην Τρίπολη

Την Κυριακή 25 Φεβρουαρίου, και ώρα 7.00 μμ, στα εντευκτήρια του Φιλοτεχνικού Ομίλου Τρίπολης (οδός Εθνομαρτύρων 25), θα παρουσιασθεί η θεματική ενότητα:

ΈΛΛΗΝΕΣ ΤΣΙΓΓΑΝΟΙ ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ

– Η λήθη του παρελθόντος

– Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου στις «αυλές των θαυμάτων»

– Δικαίωμα στη ΣΤΕΓΗ, στην ΥΓΕΙΑ, στην ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, στην ΠΟΛΗ

Την εκδήλωση συνδιοργανώνουν:

· Αρκάδες Λογοτέχνες

· Αρκάδες Φωτογράφοι

· Δημοτική κίνηση "Τρίπολη Ανθρώπινη Πόλη"

· Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ Αρκαδίας (Ε.Κ.Φ.)

· ΕΛΜΕ Αρκαδίας

· Εργατικό Κέντρο Τρίπολης

· Θεατρική Ομάδα Τρίπολης

· Cooperativa του Νότου

· Νομαρχιακή κίνηση "Αρκάδων Κοινόν"

· Ομάδα Εργαζομένων Παναρκαδικού Νοσοκομείου

· "Μake some noise" Νεανική Καλλιτεχνική Ομάδα

· Σύλλογος Αρκάδων Ορειβατών Οικολόγων

· Σύλλογος Μηχανικών

· Φιλοτεχνικός Όμιλος Τρίπολης (ΦΟΤ)

    Η αναγωγή των κοινωνικών χαρακτηριστικών των σημερινών Τσιγγάνων μας, σε μια υποθετική μακρινή γεωγραφική προέλευση, σε μια «οικουμενική τσιγγάνικη φύση», σε μια ιδιαίτερη βιολογική ή πολιτισμική ουσία, που επίμονα αναπαράγει τον εαυτό της επί αιώνες, εξαφανίζει την πραγματική τους ιστορία, την κοινωνική τους ταυτότητα και την όποια δυνατότητα σύνδεσής τους με την κοινωνία στην οποία ζουν. Τους μεταμορφώνει ερήμην τους σε αλλόκοτα πλάσματα –συμπαθητικά ή αποτρόπαια κατά το δοκούν– που αιωρούνται πέρα του χρόνου, του χώρου και των άλλων ανθρώπων.

    Αυτή η μεταμφίεση των Τσιγγάνων, που μάλιστα σήμερα συντονίζεται με τον συρμό της πολυπολιτισμικότητας, υποθηκεύει επικίνδυνα το δικό μας μέλλον, αλλά δεν αφορά μόνον αυτούς.

Ιστορικά, κοινωνικά, πολιτισμικά και άλλα στοιχεία παραποιούνται ή αποσιωπούνται προκειμένου να κατασκευαστεί το εξωτικό στερεότυπο των Τσιγγάνων. Διαστρεβλώσεις, οι οποίες υπονομεύουν εν τέλει τις ιστορικές διαδικασίες διαμόρφωσης της κοινωνίας, και "νομιμοποιούν" τους μηχανισμούς περιθωριοποίησης και αποκλεισμού και των ίδιων, αλλά και άλλων κοινωνικών ομάδων.

Πως γνωρίζει ο μέσος Έλληνας πολίτης, το μέλος της ελληνικής επικοινωνιακής κοινότητας, όσα "γνωρίζει" γύρω από τους Τσιγγάνους/ γύφτους;

Από ποιες δεξαμενές γνώσης και εμπειρίας αντλεί;

Πόσο δεσμεύεται από το περιεχόμενο αυτής της άντλησης, της στάσης και των πρακτικών που διαμορφώνει απέναντι στον εν λόγω πληθυσμό;

Πως μαθαίνει να σκέφτεται και να μιλά για τους Τσιγγάνους, να χρησιμοποιεί "σωστά" τις προσωπικές και κτητικές αντωνυμίες, τα πρόσωπα του ρήματος, να συνδέει τη λέξη "μειονότητα" με τον πληθυσμό αυτό, να βλέπει πίσω από το κοινωνικό περιθώριο τη "φυλή";

Μέσω ποιού μηχανισμού μετατρέπονται οι στρατηγικές επιβίωσης ατόμων που έχουν –κυρίως μέσω της απουσίας εκπαίδευσης και κατάρτισης σε συνδυασμό με πρακτικές συστηματικού εξοστρακισμού εκ μέρους της κοινωνίας– κομμένες τις γέφυρες για την πρόσβαση στους συμβολικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς πόρους, σε διαχρονική πολιτισμική ταυτότητα, σε "φύση" του Τσιγγάνου;

Ποιες είναι εκείνες οι κοινωνικές, εκπαιδευτικές και πολιτικές πρακτικές, στις οποίες οι μυθολογίες αυτές εκβάλλουν και ποιες πρακτικές δημοσίου λόγου και επιρροής τις νομιμοποιούν;

Τι συμβαίνει με τους Τσιγγάνους της περιοχής μας, οι οποίοι διαβιούν σε μεγάλο ποσοστό, ως "παρίες", εκτός του κυρίου όγκου της πόλης, κατοικώντας σε αυτοσχέδια παραπήγματα χωρίς πρόσβαση σε θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα, απολαμβάνοντας την απόλυτη αδιαφορία της συντεταγμένης πολιτείας και την πλήρη ανοχή της επίσημης κοινωνίας, συχνά καταγγέλλουσας παραβατικές συμπεριφορές της συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδα, κυρίως σε ότι σχετίζεται με την ρύπανση και το περιβάλλον, τις μικροκλοπές, την εμπορία και τη χρήση ναρκωτικών ουσιών, που ούτως ή άλλως δε την χαρακτηρίζουν κατ’ αποκλειστικότητα, καθώς αποτελούν "ανεπίσημες" βιοποριστικές δραστηριότητες, που παράγονται, αναπτύσσονται και ευδοκιμούν, στα όποια διάκενα εκχωρούνται από την εκάστοτε ιστορική, πολιτική και οικονομική συγκυρία, στους περιθωριακούς των παραγκών και των λασπότοπων, και όχι μόνον, σε μια εποχή όπου η ραγδαία ανάπτυξη της παραοικονομίας καταλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο όγκο στη βασική απασχόληση πολύ πιο εκτεταμένων κοινωνικών στρωμάτων.

Η οργανωτική επιτροπή

Υ.Γ. Συμμετοχές ομιλητών παρακαλούνται να υποβληθούν μέχρι τις 18 Φεβρουαρίου, στα τηλέφωνα 2710-224716, 6972-155463 ή στα εντευκτήρια του Φ.Ο.Τ., οδός Εθνομαρτύρων 25, τηλ 2710-223350

((i)) Indymedia :: Athens :: Newswire :: ΈΛΛΗΝΕΣ ΤΣΙΓΓΑΝΟΙ ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ

technorati tags:τσιγγάνοι/ες, τρίπολη αρκαδίας

Blogged with Flock

10 Φλεβάρη - Πανελλαδική Ημέρα Δράσης για τη Νομιμοποίηση και την Κοινωνική Εξίσωση των Μεταναστών

10 Φλεβάρη : Πανελλαδική Μέρα Δράσης για τη Νομιμοποίηση και την Κοινωνική Εξίσωση των Μεταναστών

Τίποτα περισσότερο! Τίποτα λιγότερο!

Μόνο τα δικαιώματα μας!

    4 νόμοι για τους μετανάστες μέσα σε 8 χρόνια. 10άδες διατάγματα και εγκύκλιοι κι όμως… Οι μετανάστες αισθανόμαστε/αισθάνονται "προσωρινοί", αβέβαιοι, χωρίς δικαιώματα.

* Πολλοί δεν έχουμε χαρτιά, γιατί κάθε απόπειρα νομιμοποίησης ήταν πιο ακριβή και πιο δύσκολη από την προηγούμενη. Παίρνουμε/Παίρνουν τις άδειες πριν λήξουν ή ληγμένες!

* Οι μισθοί μας/τους είναι χαμηλότεροι, οι υπερωρίες μας/τους απλήρωτες, τα ένσημα μας/τους λιγότερα, αλλά οι εργοδότες δεν τιμωρούνται από την κυβέρνηση.

* Πολλοί ζούμε/ζούν εδώ πολλά χρόνια αλλά τα ίσα δικαιώματα παραμένουν άπιαστο όνειρο.

* Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε/εξηγήσουν στα παιδιά μας/τους, γιατί αφού γεννιούνται εδώ, μορφώνονται εδώ, ζουν εδώ, κι αυτή η χώρα είναι το μόνο "σπίτι" που ξέρουν, δεν δικαιούνται να παίρνουν την ελληνική υπηκοότητα.

Πάνω όμως στα δικά μας/τους προβλήματα κάποιοι κάνουν "πάρτι" κερδών: το κράτος, τα ασφαλιστικά ταμεία, οι εργοδότες.

Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε άλλο αυτή την κατάσταση. Γιατί χαμένοι είμαστε εμείς οι μετανάστες, αλλά και οι έλληνες εργαζόμενοι και η νεολαία.

Χαμένα είναι τα δικαιώματα όλων μας.

Κάποιοι θα πουν και τι θα αλλάξει μια ακόμα πορεία; Το ερώτημα όμως είναι αντίστροφο: τι θα αλλάξει αν δεν κάνουμε τίποτα; Κι αν δεν παλέψουμε εμείς για τα δικαιώματα μας σήμερα, τότε τι θα βρουν τα παιδιά μας αύριο από μας;

Μέσα στο 2006 είδαμε μια σειρά σημαντικούς αγώνες μεταναστών και προσφύγων διεθνώς: την γενική απεργία των μεταναστών στις ΗΠΑ, την εξέγερση της δεύτερης γενιάς μεταναστών στην Γαλλία, τις απεργίες μεταναστών στην Μ.Ανατολή, τις καταλήψεις εκκλησιών και δημόσιων κτιρίων από πρόσφυγες στην Ιρλανδία, την Κύπρο, το Βέλγιο, την Γαλλία, την Δανία. Πρόσφατα στην Ελλάδα είδαμε τον αγώνα των μεταναστών μικροπωλητών και τις κινητοποιήσεις για το πιστοποιητικό γέννησης των παιδιών των μεταναστών.Τώρα ήρθε και η δική μας σειρά.

Το Σάββατο 10 Φλεβάρη είναι η μέρα μας. Η μέρα των μεταναστών, των μεταναστριών, της πρώτης και της δεύτερης γενιάς, καθώς και η μέρα της αλληλεγγύης και του συντονισμού με τους έλληνες συναγωνιστές μας. Βγαίνουμε στο δρόμο και ζητάμε:

* ελληνική υπηκοότητα σε όλα τα παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν εδώ.

* όχι στις ουρές, στα υπέρογκα παράβολα και τις ληγμένες άδειες.

* όχι στην ομηρία των ενσήμων. Η ασφάλιση είναι δικαίωμα του μετανάστη και παλεύει γι' αυτό, όμως η άδεια παραμονής του δεν μπορεί να εξαρτάται από τα …κέφια του εργοδότη του.

* όχι στη σύνδεση της γλώσσας με την άδεια παραμονής. Η μόρφωση πρέπει να είναι δικαίωμα και όχι διαβατήριο για λιγότερα δικαιώματα. * χαρτιά για όλους.

* όχι στο ελάχιστο απαιτούμενο εισόδημα. Όταν θα εξαλείψετε την μαύρη εργασία θα δείτε ότι βγάζουμε/βγάζουν τα χρήματα για μια έστω φτωχή διαβίωση.

* ίσα δικαιώματα με τους έλληνες εργαζόμενους και νεολαία.

* δημόσια παιδεία για όλους

ΠΟΡΕΙΑ: ΣΑΒΒΑΤΟ 10 ΦΛΕΒΑΡΗ, 5μμ, ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

ΦΟΡΟΥΜ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ/ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ, ΕΔΟΘ, ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ & ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ, ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

technorati tags:μετανάστες, διαδήλωση

Blogged with Flock

Οικοτροφείο Ίρις Αχαΐας - Που οδεύει η "αποϊδρυματοποίηση"

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι στο οι­κο­τρο­φεί­ο βα­ριών πε­ρι­στα­τι­κών ψυ­χι­κής υ­γεί­ας, Ί­ρις, στην Πά­τρα, έ­χο­ντας ε­ξα­ντλή­σει κά­θε ό­ριο υ­πο­μο­νής, μέ­νο­ντας α­πλή­ρωτοι για 5 μή­νες, α­πο­φά­σι­σαν να κα­τα­φύ­γουν στο έ­σχα­το μέ­σο πά­λης που τους έ­χει α­πο­μεί­νει, την ε­πί­σχε­ση ερ­γα­σί­ας.

Έ­χο­ντας μέ­χρι σή­με­ρα α­ντι­με­τωπί­σει την προ­κλη­τι­κή στά­ση της διοί­κη­σης προ­ει­δο­ποιούν το υ­πουρ­γεί­ο υ­γεί­ας για το που ο­δη­γού­νται τα πράγ­μα­τα και ζη­τούν συ­νά­ντη­ση με τον ί­διο τον Α­βρα­μό­που­λο. Αν τε­λι­κά στις 26 Φλε­βά­ρη οι ερ­γα­ζό­με­νοι α­να­γκα­στούν να προχω­ρή­σουν στην ε­πί­σχε­ση, ό­πως προ­ει­δο­ποιούν, η ευ­θύ­νη γι’ αυ­τό θα βα­ρύ­νει α­πο­κλει­στι­κά τη διοί­κη­ση και το υ­πουρ­γεί­ο. Πα­ρα­θέ­του­με στη συ­νέ­χεια την ε­πι­στο­λή που πρω­το­κολ­λή­σα­νε στο Υ­πουρ­γεί­ο Υ­γεί­ας.

Πά­τρα, 1 Φε­βρουα­ρί­ου 2007

Προς τον Υ­πουρ­γό Υ­γεί­ας και Κοι­νω­νι­κής Αλ­λη­λεγ­γύ­ης Κύ­ριο Δ. Α­βρα­μό­που­λο

Α­ρι­στο­τέ­λους 17,

Α­θή­να

Α­ξιό­τι­με κύ­ριε Υ­πουρ­γέ,

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι στο οι­κο­τρο­φεί­ο «Ί­ΡΙΣ» Α­χα­ΐ­ας της Ε­ται­ρεί­ας Προ­α­γω­γής Ψυ­χο­κοι­νω­νι­κής Υ­γεί­ας Παι­διών και Ε­νη­λί­κων έχου­με φτά­σει στη δυ­σμε­νή συν­θή­κη με­τά α­πό πέ­ντε μή­νες α­πλή­ρω­τοι και χω­ρίς κα­μί­α δια­βε­βαί­ω­ση για την κα­τα­βο­λή των μι­σθών μας, να προ­χω­ρή­σου­με σε επί­σχε­ση ερ­γα­σί­ας, η ο­ποί­α σας έ­χει κοι­νο­ποι­η­θεί, στις 26 Φε­βρουα­ρί­ου 2007, ε­άν μέ­χρι τό­τε δεν έ­χει βρε­θεί λύ­ση.

Τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια, ό­πως κα­λά γνω­ρί­ζε­τε, οι δο­μές α­πο­α­συ­λο­ποί­η­σης της Ψυ­χι­κής Υ­γεί­ας πλήτ­το­νται α­πό σο­βα­ρό­τα­τη κρί­ση ε­ξαι­τί­ας της μη ε­παρ­κούς χρη­μα­το­δό­τη­σης που έ­χει σαν α­πο­τέ­λε­σμα τη συ­στη­μα­τι­κή κα­θυ­στέ­ρη­ση της κα­τα­βο­λής των δε­δου­λευ­μέ­νων μας (πολ­λές φο­ρές βρε­θή­κα­με α­πλή­ρω­τοι επί σει­ρά μη­νών). Έ­ως τώ­ρα α­ντα­πο­κρι­νό­μα­στε παρ’ ό­λες τις α­ντι­ξο­ό­τη­τες στη φρο­ντί­δα των ε­νοί­κων μας, κά­τι που δυ­στυ­χώς εί­ναι αν­θρω­πί­νως α­δύ­να­το να κά­νου­με για­τί ε­μείς οι ερ­γα­ζό­με­νοι βρι­σκό­μα­στε σε ε­ξα­θλί­ω­ση.

Οι μό­νες α­πο­δο­χές που έ­χου­με προ­έρ­χο­νται α­πό την ερ­γα­σί­α μας στη δο­μή αυ­τή, δεν έχου­με κα­νέ­ναν άλ­λο πό­ρο και έ­τσι έ­χου­με α­πό­λυ­τη α­νά­γκη τις δε­δου­λευ­μέ­νες α­πο­δο­χές μας, διό­τι οι α­νά­γκες μας ο­ξύ­νο­νται κα­θη­με­ρι­νά. Ε­πι­πλέ­ον, ο α­ριθ­μός των ερ­γα­ζο­μέ­νων έ­χει μειω­θεί δρα­μα­τι­κά (α­πό 25 που ο­ρίζει ο σχε­τι­κός νό­μος ερ­γά­ζο­νται μό­νο 15 στη δο­μή έπειτα α­πό α­πο­λύ­σεις και πα­ραι­τήσεις), τη στιγ­μή που ο α­ριθ­μός των α­σθε­νών πα­ρα­μέ­νει στα­θε­ρός (15). Μας γνω­στο­ποι­ή­θη­κε ό­τι η διοί­κη­ση της Ε­ται­ρεί­ας μας δε μπο­ρεί να ε­ξα­σφαλί­σει αυ­τό που ζη­τά­με, με κίν­δυ­νο να κλεί­σει η δο­μή. Ζη­τά­με α­πό ε­σάς να ε­πιλη­φθεί­τε του θέ­μα­τος για να δια­τη­ρη­θεί η δο­μή στην Πά­τρα και να ε­ξα­σφα­λιστεί η ερ­γα­σί­α μας.

Ας μην πα­ρα­βλέ­που­με ό­τι για τους ε­νοί­κους μας το οι­κο­τρο­φεί­ο α­πο­τε­λεί το σπί­τι τους, το χώ­ρο που νιώ­θουν α­σφα­λείς, που κα­τά­φε­ραν να οι­κειο­ποι­η­θούν σι­γά- σι­γά με τη συ­στη­μα­τι­κή στή­ρι­ξη ό­λων μας. Ο­ποια­δήπο­τε άλ­λη ε­πι­λο­γή για αυ­τούς τους αν­θρώ­πους θα εί­ναι χει­ρό­τε­ρη για τη ζωή τους και την υ­γεί­α τους.

Πα­ρα­κα­λού­με να συ­να­ντη­θού­με μα­ζί σας ά­με­σα προ­κει­μέ­νου να βρε­θεί μια λύση στα ε­πεί­γο­ντα προ­βλή­μα­τά μας και για να α­πο­φευ­χθούν τα χει­ρό­τε­ρα.

((i)) Indymedia :: Athens :: Newswire :: Ψυχική Υγεία: Επίσχεση Εργασίας στο οικοτροφείο Ίρις Αχαΐας

technorati tags:συνδικαλισμός, ψυχική, υγεία, αποϊδρυματοποίηση, ίρις

Blogged with Flock

Η Ψυχολογία και το πολιτικό

Δημήτρης Παπαδόπουλος: Σημείωμα επιμελητή “Ψυχολογία και το Πολιτικό”, Critical Psychology, vol. 12

Το ακόλουθο κείμενο είναι η εισαγωγή του Δημήτρη Παπαδόπουλου στο ειδικό τεύχος του περιοδικού International Journal of Critical Psychology, τεύχος 12, με θέμα τη σχέση της ψυχολογίας με το πολιτικό. Μπορείτε να το βρείτε στα αγγλικά αν κλικάρετε εδώ.

Είναι πολύ καλό έδαφος για συζήτηση, αν και σεντονο-φέρνει. Τα λάθη είναι της βιαστικής μετάφρασης και μόνο.

Δεν είναι πια νέο ότι το προσωπικό είναι πολιτικό, αλλά πως να απαντήσουμε όταν αυτά τα δύο πεδία μοιάζει να καταρρέουν το ένα στο άλλο; Η φιλελεύθερη εκδοχή είναι: το άτομο στον ιδιωτικό του/της χώρο, η πολιτική στο δημόσιο χώρο, οι δύο χώροι αλληλεπιδρούν, αμοιβαία μετασχηματίζονται, αλλά υπάρχουν χωριστά. Αυτή η εικόνα δεν ισχύει πια. Ο δημόσιος χώρος ιδιωτικοποιείται ολοένα και περισσότερο: οι πολιτικοί θεσμοί λειτουργούν ως επιχειρήσεις ακολουθώντας τη λογική της αγοράς. Οι δρόμοι και οι πλατείες αστυνομεύονται και περιφράσσονται αυστηρά. Οι κινήσεις μας στο δημόσιο χώρο γίνονται διαδρομές στις κάμερες παρακολούθησης ιδιωτικών εταιρειών ασφάλειας. Οι πεζοπόροι βολτάρουν στα εμπορικά κέντρα και τα πολυκαταστήματα. Η δημόσια πρόσβαση ρυθμίζεται από κώδικες και συνθήματα (passwords): μπορεί να τα χάσεις πάντοτε. Οι φυλακές γίνονται ιδιωτικές βιομηχανίες. Ο δημόσιος εξωτερικός χώρος γίνεται η εσωτερική αρχιτεκτονική μιας ιδιωτικοποιημένης λαβυρινθώδους μεγαμηχανής.

Και το προσωπικό γίνεται όλο και περισσότερο δημόσιο: οι εικόνες των μέσων διαδίδονται στις απώτατες κοιλότητες του ιδιωτικού διαστήματος, η δημόσια πολιτική δεν είναι εκεί έξω, είναι το θέαμα που αποικίζει το καθιστικό σας: η φαρμακογονιδιακή θεραπεία (pharmacogenomics), οι ενισχυτές της νόησης (cognition enhancers), οι εγκέφαλο-ενισχυτές (brain-boosters) και τα ψυχο-φάρμακα κάνουν το σώμα σας ένα πεδίο μάχης για την βιοφαρμακευτική έρευνα. Οι συλλογικοί φόβοι και οι υποσχέσεις της σωτηρίας: η ψυχοθεραπεία, ο πολιτισμός των τεστ (test culture), η μέτρηση των ικανότητων και η εκλαϊκευμένη ψυχολογική λογοτεχνία γίνονται τα μονοπάτια μέσω των οποίων επιτελούμε το δημόσιο: οι νέες μορφές μετα-φορντιστικής παραγωγής απαιτούν το σύνολο της υποκειμενικότητας και των συναισθηματικών ικανοτήτων σας: οι νέες δομές εργασίας καταλαμβάνουν σχεδόν κάθε λεπτό έξω από την χρόνο εργασίας – η παραγωγή και η αναπαραγωγή, η παραγωγή και η κατανάλωση αναμιγνύονται. Ο εσωτερικός ιδιωτικός χώρος γίνεται το κέντρο του δημόσιου τομέα.

Η κατάρρευση του προσωπικού και του πολιτικού, του ιδιωτικού και του δημόσιου θέτει νέες ερωτήσεις για το πώς να συλλάβουμε το ρόλο της ψυχολογίας σε αυτήν την κατάσταση. Η αρχική αφετηρία αυτής της ειδικής έκδοσης είναι ότι η ψυχολογία στο σύγχρονο νεοφιλελεύθερο γεω-πολιτισμό είναι όχι μόνο η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα, είναι η ίδια πολιτική. Αυτό αντιπροσωπεύει μια σημαντική μετατόπιση που πραγματοποιείται στη λειτουργία της ψυχολογίας στις τελευταίες δεκαετίες. Η εμφάνιση της ψυχολογίας ως κλάδου/πειθαρχίας συμπίπτει με την ευρεία επέκταση και τη σταθεροποίηση της πειθαρχικής οργάνωσης των Βορειο-Ατλαντικών κοινωνιών, μια διαδικασία που φθάνει στην αιχμή της στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα. Η δομή της ψυχολογίας, των κλάδων και υπο-κλάδων της, είναι σύμφωνη με τον πειθαρχικό σχηματισμό της κοινωνίας. Η παιδαγωγική ψυχολογία και αναπτυξιακή ψυχολογία, η οργανωτική ψυχολογία, η ψυχολογία προσωπικότητας και η διαγνωστική, η κλινική ψυχολογία, η ψυχοθεραπεία και η ψυχανάλυση όλα διαμορφώνουν και διαμορφώνονται από τους αντίστοιχους κοινωνικούς θεσμούς: το σχολείο, το εργοστάσιο, τη φυλακή, το νοσοκομείο, την οικογένεια. Και φυσικά η εμμονή της ψυχολογίας με τα τεστ και την ποσοτικοποίηση προκύπτει από την ανάγκη για ελατά διαγνωστικά όργανα που μπορούν να προσαρμοστούν εύκολα στις διαφορετικές ανάγκες των κοινωνικών θεσμών που ρυθμίζουν τη μαζική προσωπικότητα: το στρατό, τη γραμμή παραγωγής, το πανεπιστήμιο, την επιχείρηση, το πολυτεχνείο, την υπηρεσία κοινωνικής προστασίας, την υπηρεσία κοινωνικής ασφάλισης - όλοι χρειάζονται τα εύκαμπτα εργαλεία επιλογής για να οδηγήσει τη μετάβαση των ανθρώπων από ένα θεσμό σε άλλο.

Αλλά αυτό δεν είναι πλέον η κατάσταση. Αντίο Foucault. Αρχίζοντας σιγά σιγά μετά από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και γρηγορότερα από τη δεκαετία του '70 και τη δεκαετία του '80, η ψυχολογία αρχίζει να μετασχηματίζεται, να αντιδρά και να προετοιμάζεται για τη μεταμόρφωση της πειθαρχικής κοινωνίας στις νέες μορφές κοινωνικής οργάνωσης και κοινωνικού ελέγχου. Τα όρια των κοινωνικών πειθαρχιών επεκτείνονται όλο και περισσότερο ενώ οι ψυχολογικοί υπο-κλάδοι γίνονται σταδιακά πιο ακατάλληλοι. Η ψυχολογία ήταν πάντα η πιο θετικιστική και εμπειριστική όλων των κοινωνικών επιστημών: ήταν πολύ πρόθυμη να αντιδράσει δραστικά στο κοινωνικό πλαίσιό της. Σε αυτήν την νέα κατάσταση, η τάξη και ο έλεγχος της κοινωνικής ζωής των ατόμων μετατοπίζονται βαθμιαία μακρυά από την απλή ρύθμιση ακριβώς μέσω της συσσωρευμένης γνώσης (expertise) των υπο--κλάδων της ψυχολογίας και μέσω των ευδιάκριτων κοινωνικών πειθαρχικών θεσμών. Οι θεσμοί συγχωνεύονται, οι πρακτικές τους διαλύονται, γίνονται ανταλλάξιμες και συγχωνεύονται στους νέους εικονικούς χώρους.

Το εργοστάσιο μεταμορφώνεται στην εταιρία με τη διαμόρφωση του συστήματος των διάφορων μισθών και ανταμοιβών, της διαφορικής απόδοσης για κάθε διαφορετικό εργαζόμενο. Η εταιρία γίνεται ο εργοδότης σας και ταυτόχρονα ο πελάτης σας. Αυτή η λειτουργική λογική της εταιρίας επεκτείνεται και αρχίζει να εξουσιάζει ακόμη και το κράτος και τις κοινωνικές υπηρεσίες και τους θεσμούς προστασίας. Απαιτεί τα άτομα να επαναξιολογήσουν σταθερά την εκπαιδευτική στάση και τα προσόντα τους προκειμένου να διατηρήσουν τη θέση τους στη ρευστή διανομή της απασχόλησης. Το σχολείο και η εκπαίδευση γίνονται όλο και περισσότερο ιδιωτικοποιημένα, στη διαδικασία όπου εκρήγνυνται τα όρια της καθολικής εκπαιδευτικής "ανάπαυλας της εφηβείας" (moratorium of adolescence). Η απόκτηση των νέων δεξιοτήτων και ικανοτήτων, ο πολλαπλασιασμός των οργανισμών ιδιωτικής κατάρτισης , των μαθημάτων, και των πρόσθετων επαγγελματικών προσόντων επεκτείνει την απόκτηση γνώσης πέρα από τα χωρικά και χρονικά όρια του σχολείου και της βασικής εκπαίδευσης. Η ιατρικοποίηση ( medicalisation) της καθημερινής ζωής τέμνει και διακόπτει την κεντρικότητα του νοσοκομείου στη δημόσια υγεία. Οι νέες ιατρικές τεχνολογίες τεμαχίζουν το άτομο και το μεταχειρίζονται ως σύνολο πιθανών δικινδυνεύσεων (risks). Τα άτομα είναι εικονικές συνθέσεις των κωδικοποιημένων βιοϊατρικών συντεταγμένων τους. Οι βάσεις δεδομένων και τα αυτοματοποιημένα προγράμματα μάνατζμεντ της υγείας αντικαθιστούν τους γιατρούς και την υγειονομική περίθαλψη. Πέρα από αυτό, η ιατρικοποίηση και η βιολογικοποίηση της ατομικής ύπαρξης χρησιμεύουν ως οι σταθεροί σύντροφοι του ατόμου στην ύπαρξή του/της σε άλλους κοινωνικούς χώρους. Η σχολική απόδοση, η κοινωνική επικοινωνία, οι ικανότητες εργασίας συσχετίζονται με τις γενετικές ικανότητες και την κατάσταση υγείας του ατόμου. Η φυλάκιση επεκτείνεται πέρα από τα κάγκελα της φυλακής. Η νέα φυλακή πρόκειται να ρυθμίσει τους κοινωνικούς αγώνες. Η μαζική φυλάκιση και η έκρηξη του φυλακο-βιομηχανικού συμπλέγματος (prison-industrial complex) είναι νέοι τρόποι αντιμετώπισης της κοινωνικής ανισότητας ενεργά απομονώνοντας αυτών που έχουν γίνει "περιττά" και "άσχετα" στρώματα για την εταιρική κοινωνία. Αλλά αυτό που είναι το σημαντικότερο εδώ είναι ότι η φυλακή μετασχηματίζει, αλλοιώνει, και σέρνεται στην καθημερινή ζωή. Η νέα φυλακή δεν μοιάζει με την παραδοσιακή φυλακή, χωρίζει τη σχέση μεταξύ του σημαίνον "φυλακή" και του σημαινόμενου "παρέκκλιση": το νέο σημαινόμενό του είναι "η διαχείριση (μάνατζμεντ) των κοινωνικών ανταγωνισμών" και λειτουργεί με τη ένταξη μεγάλων αριθμών ανθρώπων σε αποκλεισμένους χώρους. Οι κοινωνικοί μηχανισμοί των μετα-φορντιστικών, μετα-πειθαρχικών κοινωνιών λειτουργούν με τον αποκλεισμό των ανθρώπων μέσω της ένταξης τους σε ιδιαίτερα ρυθμισμένα χώρους. Υπάρχει ο πολλαπλασιασμός "του αποκλεισμού μέσω της ένταξης" που είναι χαρακτηριστικός της κατάρρευσης του παραδοσιακού ποινικού συστήματος. Εξετάστε, παραδείγματος χάριν, όλες τις διαφορετικές μορφές περιορισμού που υιοθετούνται για να ελέγξουν την κινητικότητα των μεταναστευτικών κινήσεων και την αποτελεσματική οργάνωση της αγοράς εργασίας, ή τον πολλαπλασιασμό όλων των διαφορετικών μορφών κράτησης, από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως στη μεμονωμένη κράτηση που χρησιμοποιεί τις μεθόδους εντοπισμού υψηλής τεχνολογίας και τα βιοϊατρικά δεδομένα.

Η διάβρωση των πειθαρχικών οργάνων δεν σημαίνει ότι εξαφανίζονται. Ούτε σημαίνει, όπως η θεωρία της κυβερνησιμότητας (governmentality) βεβαιώνει, ότι η ευθύνη μετατοπίζεται από το θεσμό στο άτομο που τώρα προθυμοποιείται να επωμιστεί την αγωνία του καταρρέοντας δημόσιου χώρου (μάλλον, αυτό φαίνεται να είναι η φαντασία των νεοφιλελεύθερων ιδεολόγων). Απλά σημαίνει ότι η ρύθμιση της ατομικής ύπαρξης γλιστρά από τα χέρια του θεσμού ή του ατόμου, διαμορφώνοντας νέες περιρρέουσες συσκευές ελέγχου που συναθροίζουν τα διαφορετικά κλαδιά της γνώσης, διαφορετικές θεσμικές πρακτικές, διαφορετικές ατομικές επενδύσεις. Και αυτό που συμβαίνει είναι ότι αυτές οι συσκευές του ελέγχου είναι ιδιαίτερα προσαρμόσιμες και πλαστικές - μπορούν να προσαρμοστούν εύκολα σε κάθε δεδομένη περίσταση σε αντίθεση με τις βαριές πρακτικές του λόγου (discursive) των θεσμών ή τις περιορισμένες ικανότητες δράσης (agentic) κάθε ατόμου. Ο κοινωνικός έλεγχος γίνεται πανταχού παρών.

Σε αυτήν την κατάσταση, η ψυχολογία δεν ενδιαφέρεται πλέον για τη βαθμολόγηση και τη διαχείριση του ατόμου, δεν ασχολείται με την κατασκευή της ατομικότητας φορώντας το προσωπείο των θεσμών της εξουσίας, αλλά μάλλον επιτίθεται στην ατομικότητα ως σύνολο. Ο νέος ρόλος της είναι να τεμαχίσει και να διαλύσει την ατομικότητα και να την ανασυνδυάσει σε νέες αποτελεσματικές εικονικές συνθέσεις. Η σύλληψη του κοινωνικοπολιτικού ρόλου της ψυχολογίας, όπως ο Kurt Danziger, ο Νικόλας Rose και άλλοι έχουν προτείνει, είναι εντάξει για την επισήμανση της ιστορικής γένεσης της ψυχολογίας αλλά δεν είναι και πολύ βοηθητική στην κατανόηση των σύγχρονων έργων της. Η ψυχολογία δεν εξετάζει πλέον τη σύνδεση μεταξύ του υποκειμένου, της ενέργειάς του (agency) και της εξουσίας. Θέλει να ξεφορτωθεί και τα τρία και να κατασκευάσει ισχυρές σύνθέσεις που συσσωρεύουν στο σώμα τους τις διαφορετικές πτυχές του δημόσιου και του ιδιωτικού, του φυσικού και του τεχνητού, του προσωπικού και του πολιτικού. Το άτομο μοιάζει μόνο με άτομο στην προφανή σωματική μορφή του (ακόμη και αυτό δεν θα διαρκέσει πολύ περισσότερο), στην πραγματικότητα γίνεται μια γενετική πηγή, αυτοματοποιημένος πελάτης, ένα σύνολο ικανοτήτων, μια αυτο-δημιουργούμενη συνάθροιση των δεξιοτήτων, ένα αρχείο και ένας κώδικας, ένας πληροφοριοδότης του ιδίου ή της ιδίας ή των άλλων στις νέες βάσεις δεδομένων του ελέγχου. Δεν είναι η κοινωνία των πληροφοριών που ζούμε, είναι η κοινωνία των πληροφοριοδοτών. Η πληροφόριοδότηση δεν είναι πλέον μια περιθωριακή, οικτρή, ευκαταφρόνητη, κακόβουλη πρακτική. Γίνεται η βάση της νέας ηθικής του ελέγχου. Αρχίζετε με τα άτομα που ξεπερνούν την άδεια παραμονής τους, κινείστε προς τους παράνομους μετανάστες, προς τους παράξενους γείτονές σας, προς τους συναδέλφους σας που σκέφτεστε ότι είναι ατελέσφοροι και μη παραγωγικοί, στους άρρωστους φίλους σας, και καταλήγετε με σας, τις ανησυχίες σας, τους κίνδυνους υγείας σας, τις αναποτελεσματικότητές σας, τις ευαίσθητες φαντασίες σας. Καταδώστε άλλους και τον εαυτό σας στη μεγαμηχανή του ελέγχου. Ένας χειριστής θα απαντήσει στην κλήση σας στη διάρκεια κανονικών ωρών γραφείου.