Για Μια Κριτική και Ριζοσπαστική Ψυχολογία: Για τους Αγώνες στο Ζαγκλιβέρι

Είχαμε αναφερθεί και παλιότερα στους αγώνες και την καταδίωξή τους όσον αφορά την σύσκεψη εργαζομένων στο κέντρο υγείας Ζαγκλιβερίου στη Θεσσαλονίκη.

Πλέον, η πρωτοβουλία αλληλλεγγύης Αθήνας λειτουργεί και ένα πολύ πληροφοριακό blog για το ζήτημα αυτό.

Μπορείτε να το δείτε στο: http://prwtov-zagkliv.blogspot.com/

Παραθέτω πιο κάτω ένα κείμενο σεντόνι, μια προκύρηξη που εξηγεί το σκεπτικό της πρωτοβουλίας αλληλλεγγύης και τι έγινε.

Επιστημονική Φαντασία Ή Πραγματικότητα - Προκύρηξη της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στην Αθήνα

Το Ζαγκλιβέρι και η Γερακαρού είναι δύο χωριά καμιά τριανταριά χιλιόμετρα μακριά από την Θεσσαλονίκη. Πριν τρία περίπου χρόνια, μια πρωτοβουλία εργαζομένων στο κέντρο υγείας της περιοχής κάλεσε σε συγκέντρωση τους εργαζόμενους για να συζητήσουν τα προβλήματα στο χώρο δουλειάς τους. Μέσα από αυτή την συνάντηση συγκροτήθηκε η «Σύσκεψη εργαζομένων στο κέντρο υγείας Ζαγκλιβερίου και σταπεριφερειακά ιατρεία», στην οποία συμμετείχαν οι μισοί περίπου εργαζόμενοι του κέντρου υγείας και των περιφερικών ιατρείων: γιατροί, μαίες, νοσηλεύτριες, οδηγοί ασθενοφόρου.Η σύσκεψη αυτή άρχιζε να αναδεικνύει προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στην καθημερινή τους δουλειά και να αναζητά λύσεις. Τι είδους προβλήματα;

Για παράδειγμα προβλήματα που αφορούσαν την υλικοτεχνική υποδομή της μονάδας και την έλλειψη προσωπικού.Έτσι διεκδίκησαν βασικό εξοπλισμό μικροβιολογικού εργαστηρίου και κάλυψη των κενών θέσεων νοσηλευτριών, διοικητικού προσωπικού και επισκεπτών γιατρών.

Προβλήματα που προέκυπταν στην λειτουργία του κέντρου υγείας και στην περίθαλψη των ασθενών από την στάση κάποιων γιατρών και του διευθυντή που δεν εμφανιζόταν ποτέ στο κέντρο υγείας κατά την διάρκεια των εφημεριών τους. Άλλα ζητήματα σχετιζόμενα με τον τρόπο διαχείρισης των προβλημάτων των εργαζομένων από τους προϊσταμένους τους: για παράδειγμα αδικαιολόγητο κόψιμο αδειών «ανεπιθύμητων» εργαζομένων από το διευθυντή και «χάρες» στα τσιράκια του.

Και το πιο σημαντικό από όλα: η πρωτοβουλία κατάφερε να αναδείξει προβλήματα που αφορούσαν την ιατρική περίθαλψη των κατοίκων της περιοχής, των εκμεταλλευόμενων δηλαδή ντόπιων και μεταναστών. Έτσι κάλεσε σε ανοιχτές συνελεύσεις -με αφίσες στα ελληνικά και στα αλβανικά- τους κατοίκους προκειμένου να συζητήσουν μαζί τους. Οι κάτοικοι της περιοχής ανταποκρίθηκαν στα καλέσματα της σύσκεψης και έφτασαν να έχουν ενεργό ρόλο στους τρόπους επίλυσης και στην αντιμετώπιση τους από κοινού με τους εργαζόμενους της υγείας.

Σας μοιάζουν όλα αυτά επιστημονική φαντασία;

Σήμερα που το στυλ της εποχής είναι «κοίτα την πάρτη σου» όλα αυτά μοιάζουν επιστημονική φαντασία. Όμως αυτή είναι η πραγματικότητα και μάλιστα μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να την χωρέσει κανένας μέσα στο πλαίσιο του συνδικαλισμού, γιατί της πέφτει πολύ στενό. Γιατί είναι φανερό αυτό που γίνεται στο κέντρο υγείας Ζαγκλιβερίου συνιστά ρήξη, πάει να πει κάτι ριζικά διαφορετικό από ότι συνηθίζεται. Και μάλιστα όχι μία ρήξη, αλλά πολλές ρήξεις.

Ρήξη με την λογική της απάθειας και της αδιαφορίας που απαιτεί ο καθένας να κοιτάζει μόνο την δουλειά του, και να περιμένει την διαμεσολάβηση άλλων(προϊσταμένων, διευθυντών, συνδικαλιστών, βουλευτών κοκ) για την λύση των προβλημάτων του. Ρήξη με μια παράδοση που θέλει οι εργαζόμενοι στις μονάδες υγείες να διαχωρίζονται ανάλογα με την ειδικότητα τους και να παλεύει καθένας ξεχωριστά για το μισθό και άλλα προβλήματα του κλάδου. Με αποτέλεσμα να μην συναντιούνται πουθενά οι αγώνες τους, ενώ είναι όλοι μέρα μαζί στην δουλειά και αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα.

Ρήξη εντός της ίδιας της συντεχνίας: αυτοί που διατάζουν (προϊσταμένοι,/ -ες, διευθυντές/-τριες, κλινικάρχες) δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα με αυτούς που εκτελούν, άσχετα αν έχουν την ίδια ειδικότητα. Αυτοί που διατάζουν θέλουν να συνεχίζουν να διατάζουν και να κάθονται, λέγοντας μας ότι «εμείς έχουμε την ευθύνη».

Ρήξη στην παραδοσιακή σχέση γιατρού (και γενικότερα υγειονομικού προσωπικού) και ασθενών: οι ίδιοι οι ασθενείς(και οι υποψήφιοι ασθενείς) οφείλουν σε συνεργασία με το προσωπικό των μονάδων υγείας να συμμετέχουν στην λύση των προβλημάτων που αφορούν την υγεία και την αρρώστια τους. Οφείλουν να έχουν άποψη για την υγεία τους και οι εργαζόμενοι στην υγεία να είναι σύμβουλοι τους και συμπαραστάτες τους και όχι αυτό που είναι σήμερα.

Ξανά: σας μοιάζουν όλα αυτά επιστημονική φαντασία;

Διαδικασίες σαν αυτή την «Σύσκεψης» μας υπενθυμίζουν μερικά πράγματα που καμιά εξουσία δεν θέλει να θυμόμαστε. Όπως ότι η υγεία πρέπει είναι δημόσια αγαθό, και όχι εμπόρευμα, σε μια περίοδο που το ελληνικό κράτος θέλει να διαλύσει τα λίγα απομεινάρια δωρεάν υγείας που υπάρχουν και να τα δώσει όλα στο ιδιωτικό κεφάλαιο της υγείας. Ότι υπάρχουν γιατροί που δεν γουστάρουνε «φακελάκια» για να κάνουν την δουλειά τους και που φτύνουνε στα μούτρα τις βρώμικες συναλλαγές με τις φαρμακευτικές εταιρίες.

Μας υπενθυμίζουν ότι υπάρχουν εργαζόμενοι που αποφασίζουν να ασχοληθούν με τα ζητήματα που αφορούν την καθημερινότητα τους, χωρίς να καλυφθούν πίσω από τους «συνδικαλιστές», ή άλλου είδους διαμεσολάβηση.

Τρίτη φορά: σας μοιάζουν όλα αυτά επιστημονική φαντασία;

Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα η «σύσκεψη» των εργαζομένων πέτυχε αρκετά πράγματα: πέτυχε να βάλει τα δύο πόδια του διευθυντή και των τσιρακιών του σε ένα παπούτσι· πέτυχε να κινητοποιήσει μια κοινωνία να ασχοληθεί με τα ζητήματα που την αφορούν στον τομέα της υγείας, να διεκδικήσει και να κερδίσει την βελτίωση της υλικοτεχνικής υποδομής και γενικά των υπηρεσιών περίθαλψης της· πέτυχε να μυήσει ανθρώπους σε διαδικασίες αμεσοδημοκρατικές, σε διαδικασίες δηλαδή (πραγματικά) πολιτικές· πέτυχε να σπάσει συντεχνιακές και ατομικίστικες λογικές όπως και λογικές διαχωρισμού και να δημιουργήσει δεσμούς αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων και μεταξύ εργαζόμενων και κατοίκων της περιοχής..

Πέτυχε δηλαδή να δημιουργήσει μια καινούργια κοινότητα συμφερόντων και επιθυμιών. Την κοινότητα των εργαζομένων του κέντρου υγείας και των εργαζομένων (και μικροαγροτών) της περιοχής. Ελλήνων και μεταναστών. Όλων μαζί.

Εξακολουθούν να σας μοιάζουν επιστημονική φαντασία όλα αυτά;

Αν ναι σας λέμε ότι σε όσα συμφέροντα θίγονταν από την δραστηριότητα της σύσκεψης και των κατοίκων της περιοχής δεν έμοιαζαν καθόλου επιστημονική φαντασία όλα αυτά. Δεν έμοιαζαν επιστημονική φαντασία στο διευθυντή του κέντρου υγείας και στα τσιράκια του που χάσανε τον ύπνο τους. Δεν έμοιαζαν επιστημονική φαντασία στην διοίκηση του νοσοκομείου της περιοχής που συνεχώς έπρεπε να ανεβάζει τον προϋπολογισμό του κέντρου υγείας για να ανταποκριθεί στα αιτήματα των εργαζομένων και των κατοίκων της περιοχής.

Δεν έμοιαζαν επιστημονική φαντασία στην επιθεωρήτρια του υπουργείου υγείας που είδε να δημιουργείται ένα κακό σπυρί (εξάνθημα, το λέμε στην ιατρική) μέσα στο χώρο της υγείας. Ένα σπυρί που ήξεραν ότι αν δεν έκαναν κάτι γι’ αυτό, θα κακοφόρμιζε και θα εξαπλωνόταν και αλλού.

Όλοι αυτοί, η άλλη δηλαδή κοινότητα συμφερόντων και επιθυμιών, αυτή του κράτους και του κεφαλαίου ενώθηκαν μεταξύ τους και άρχισαν και αυτοί να δρουν. Άρχισαν να απειλούν, να χειροδικούν, να παρεμποδίζουν την λειτουργία της σύσκεψης και στο τέλος έφτιαξαν το δικό τους «σωματείο» απαρτιζόμενο από τα τσιράκια του διευθυντή.

Και το αποκορύφωμα: όταν ήρθε η ώρα της ανανέωσης της σύμβασης εργασίας δύο μελών της σύσκεψης (γιατρών), μέσα από μια τυπική διαδικασία κρίσης που αξιολογεί το (κλινικό και επιστημονικό) τους έργο κατά την διάρκεια της πεντάχρονης εργασίας τους, τους έκριναν ακατάλληλους γι’ αυτή την θέση.

Με άλλα λόγια δεν ανανέωσαν την σύμβαση εργασίας τους με γελοία προσχήματα αλλά με όχι γελοίους λόγους. Ποιοι είναι αυτοί; Να χτυπηθεί η σύσκεψη και να σταλεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα στους υπόλοιπους εργαζόμενους που αγωνίζονται: θα έχετε όλοι την ίδια τύχη. Στην διαδικασία της κρίσης συμμετείχε ο διευθυντής του κέντρου υγείας και ο πρόεδρος της ελληνικής εταιρείας γενικών γιατρών…

Λογάριασαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Όπως λογαριάζει συχνά η κάθε εξουσία. Οι κάτοικοι της περιοχής, που για πρώτη φορά είδαν κάποιον να ασχολείται μαζί τους όχι για να τους τα πάρει, αλλά επειδή πραγματικά ενδιαφέρεται για την υγεία τους άρχισαν κινητοποιήσεις. Έτσι με καταλήψεις του κέντρου υγείας, πορείες, αποκλεισμούς δρόμων και παράσταση διαμαρτυρίας στην Θεσσαλονίκη, κατάφεραν να μπλοκάρουν την απόφαση και να ξαναστείλουν τους δύο γιατρούς σε νέα επιτροπή κρίσης.

Ήταν λογικό. Επειδή ούτε και σ’ αυτούς είχαν φανεί επιστημονική φαντασία οι αγώνες των εργαζομένων του κέντρου υγείας και τα αποτελέσματα αυτών των αγώνων στην βελτίωση της περίθαλψη τους.Παρόμοιες κινήσεις αλληλεγγύης με δημοσιοποίηση της υπόθεσης της Σύσκεψης και παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο υγείας ανέπτυξε η πρωτοβουλία αλληλεγγύης στην Αθήνα. Σήμερα οι συνελεύσεις της σύσκεψης και της επιτροπής των κατοίκων εξακολουθούν να λειτουργούν και η υπόθεση παραμένει ανοιχτή.

Εμείς μια ομάδα εργαζομένων στην υγεία αλλά και σε άλλους χώρους δουλειάς, μοιράζουμε αυτό το κείμενο ως ένδειξη αλληλεγγύης στην «Σύσκεψη των εργαζομένων του κέντρου υγείας Ζαγκλιβερίου και των περιφερειακών ιατρείων». Επειδή θέλουμε να ενημερώσουμε γι’ αυτό τον αγώνα πρώτα από όλα τους εργαζομένους στην υγεία και στους ασθενείς. Τους ανθρώπους δηλαδή που βρίσκουν καθημερινά μπροστά τους παρόμοια προβλήματα. Θέλουμε όμως να ενημερώσουμε και εργαζόμενους σε άλλους χώρους δουλειάς.

Επειδή ξέρουμε ότι ανεξάρτητα από τα επιμέρους προβλήματα σε κάθε χώρο, η ρίζα των προβλημάτων είναι κοινή. Άρα και ο αγώνας μας πρέπει να είναι κοινός. Όλων μαζί.

Πριν δύο βδομάδες η δίωξη επεκτάθηκε σε άλλα πέντε μέλη της σύσκεψης. Οι επτά εργαζόμενοι παραπέμπονται για εκδίκαση στο δευτεροβάθμιο κεντρικο υπηρεσιακό πειθαρχικό συμβούλιο στην Αθήνα για τα παραπτώματα της «άσκησης κριτικής της Προϊστάμενης Αρχής», της «Εξαιρετικά σοβαρής απείθειας», κλπ, κλπ. (...εντάξει, καταλάβαμε...).

Να μπλοκάρουμε τις ποινικές διώξεις ενάντια στους επτά εργαζόμενους της Σύσκεψης.

Να σπάσουμε την τρομοκρατία που ασκείται στην Σύσκεψη και στους αλληλέγγυουςκατοίκους της περιοχής.

Να πάρουμε στα χέρια μας συλλογικά τις υποθέσεις που μας αφορούν.