Τα παιδιά των Η.Π.Α. χαπακώνονται πάρα πολύ!

το ακόλουθο είναι ένα άρθρο από τη λίστα radpsynet, που περιγράφει την κυριαρχία της αμερικάνικης φαρμακοβιομηχανίας στα παιδιά.
Και δεν είναι μόνο ηθικό το θέμα, αλλά και εμπορικό...

American Kids Being Drugged To Death

August 22, 2007.
By Evelyn Pringle
[Evelyn Pringle is a columnist for OpEd News and investigative journalist focused on exposing corruption in government and corporate America.]

Washington, DC: As result of the marketing power the pharmaceutical industry obtained by spending tens of billions of dollars to gain influence over politicians in power, the FDA and the medical profession, American kids are being pumped full of the most powerful and dangerous psychiatric medications on the market, in drug cocktails that are literally killing them. Neurologist Dr Fred Baughman, author of "The ADHD Fraud," calls the leadership of the psycho-pharm- government cartel (FDA, NIMH, White House New Freedom Commission on Mental Health) the biggest, most evil drug cartel in history. "At least the pusher of 'crack' on inner city streets does not come in a white coat," he says. According Dr Baughman, kids have become "for-profit receptacles" for psychiatric drugs which will forever alter their brains and bodies. And its happening all across America he says, not by thousands but by tens of thousands.
Experts say, the drugging regime usually begins by doctors convincing parents that their children have attention deficit disorder, and the medications prescribed are the exact same drugs that street addicts call "speed." They include the amphetamines Adderall, Dexedrine, and methylphenidates such as Ritalin and Concerta. FDA records show that, between 1999 and 2003, seventy-eight million prescriptions were written for ADHD drugs for children ranging in age from one to 18. A review of adverse events posted on the FDA web site reveals that, between January 2000 and June 30, 2005, there were nearly 1,000 reports of psychosis or mania possibly linked to ADHD drugs, with psychosis characterized by the inability to distinguish real and imaginary events. "The most important finding of this review is that signs of psychosis or mania, particularly hallucinations, can occur in patients with no identifiable risk factors, at usual doses of any of the drugs used to treat ADHD," according to a March 3, 2006, memo penned by two members of the agency's ADHD psychiatric review team. FDA records also show reports of 25 deaths in children and adults between 1999 and 2003, and 54 cases of serious cardiovascular problems, including stokes, heart attacks, hypertension, palpitations and arrhythmia.
But according to Dr Baughman, in addition to the deaths cited by the FDA, the MedWatch database also contains 186 more deaths of persons using ADHD drugs for the period between 1990 and 2000. Dr Grace Jackson, author of "Rethinking Psychiatric Drugs: A Guide for Informed Consent," says that "whether by ignorance or design, the FDA remains oblivious to the evidence-based limitations of ADHD drugs." She notes that at least 40% of children fail to respond or tolerate stimulant therapy, "and about twice as many respond at least as well to non-pharmacological interventions. " "The link between stimulants, cardiovascular disease, and death," Dr Jackson reports, "is well documented but doctors and government regulators have refused to acknowledge the dangers associated with the drugs." The long-term outcomes for kids on ADHD drugs, she says, show diminishing effects over time, including "artificial behavioral improvements" which end when the medication is withdrawn. Because stimulant drugs cause insomnia, sleeping pills are now being fed to children to counteract the insomnia side effect. Medco Health Solutions, a managed-care firm, found an 85% increase in the use of sleeping pills among children between 2002 and 2004.
One of the world's leading authorities on psychiatric drugs, Dr Peter Breggin, founder of the International Center for the Study of Psychiatry and Psychology and the journal Ethical Human Sciences and Services, warns that all ADHD drugs can cause "a continuum of stimulation, which includes agitation and irritability, anger, hostility, disinhibition, hypomania and mania." The activation syndrome, he says, was observed decades ago with the amphetamines like Adderall and Dexedrine, and methylphenidates such as Ritalin and Concerta. As an unrecognized side effect to most doctors, the syndrome more often than not results feeding the kids more drugs. As a child's emotional control breaks down due to the stimulant effects, Dr Breggin says, mood stabilizers such as antiseizure medications and antipsychotics may be added to the mix. "Eventually, " he states, "these kids end up on four or five psychiatric drugs all at once and toddlers are even being diagnosed with bipolar disorder." The new generation of "atypical" antipsychotics, originally approved only to treat adults with schizophrenia and bipolar disorder, which include Zyprexa (Eli Lilly), Risperdal (Johnson & Johnson), Seroquel (AstraZeneca) , Abilify (Bristol-Myers Squibb), Clozaril (Novartis) and Geodon (Pfizer), were not approved for any condition in children, but studies of Medicaid records and HMO databases found an alarming increase in the use of these drugs by kids, particularly for behavioral disorders such as ADHD, according to the spring 2006 issue of the Journal of Ambulatory Pediatrics.
Researchers led by Dr William Cooper at Vanderbilt University analyzed data on health care services rendered in the US and found that between 1995 and 2002, there were 5,762,193 outpatient visits where children between the ages of 2 and 18 were prescribed an antipsychotic. The researchers explained that there had been no increase in mental disorders and noted that, "schizophrenia and psychosis accounted for only 13.5% of the total antipsychotic visits during the study period, so this diagnosis alone could not explain the increase." A USA TODAY analysis of the FDA's adverse event reporting system between 2000 and 2004 found at least 45 deaths of kids where the "primary suspect" was an atypical and more than 1,300 reports of other serious side effects.
Dr Breggin has served as an expert witness in several cases that resulted in favorable verdicts for the plaintiffs in which Risperdal caused a condition known as tardive dyskinesia in children, when it was prescribed in attempt to control behaviors that were in fact caused by ADHD drugs. He explains that tardive dyskinesia is a neurological movement disorder that is often mistaken for a mental illness because the symptoms are so "strange" and "bizarre." The abnormal movements, he says, can affect any muscle group in the body and impair the ability to speak, walk, breathe and swallow. According to Dr Breggin, this serious disorder occurs at a cumulative rate of between 4% and 7% in otherwise healthy patients taking antipsychotics each year and after only a few years, 20% or more of patients will be afflicted. The drug makers have apparently found ways to influence the prescribing habits of Canadian doctors, because the new antipsychotics are now being doled out in record numbers to Canadian children for behavior and mood problems, with a significant proportion for children under nine, according to new research from Canada.
On June 18, 2007, Sharon Kirkey of CanWest News reported that ninety-four per cent of 176 child psychiatrists in Canada surveyed are prescribing the antipsychotics for a variety of disorders and symptoms, including anxiety, attention-deficit hyperactivity disorder and "poor frustration tolerance," citing a study in the Canadian Journal of Psychiatry Risperdal was the most commonly prescribed, followed by Zyprexa and Seroquel. The report said that a "surprising" number of the prescriptions were for the very young, with 12% written for children aged eight or under, including three-year-olds, and noted that none of the drugs has been officially approved for use in children in Canada. Lilly, J&J and AstraZeneca are currently named as defendants in Medicaid fraud lawsuits related to the illegal off-label marketing of Zyprexa, Risperdal and Seroquel, filed to recover money paid for patients' use the drugs, as well as the costs of medical care for patients injured by them. In addition, investigations in several states have recently started looking into the behind-the-scenes financial relationships between the drug makers and some of the doctors who have been heavily involved in promoting the prescribing of the drugs for off-label uses.

Blogged with Flock

Για την κοινότητα της σκέψης: η θεώρηση του Agamben

Tι είναι η σκέψη; Πως συντελείται;

Είναι ένα καθαρά ατομικό γνώρισμα; ένας νους σκέφτεται μόνος του, νευροβιολογικά; Η ιστορία, η προηγούμενη διαθέσιμη γνώση, η επικοινωνία δεν παίζουν κανένα ρόλο;

Η γνωστική ψυχολογία είναι η μόνη προσέγγιση που εξετάζει το νού;

Ανήμερα το Δεκαπενταύγουστο, Ο Μ. Μπουντουρίδης ανήρτησε ένα post στο ιστολόγιό του όπου παρουσιάζει μια μετάφρασή του ενός κειμένου του ιταλού φιλοσόφου Giorgio Agamben, και το σχολιάζει τοποθετώντας το στην θεωρητική (& πολιτική) συγκυρία.

Εγώ θα σταματήσω να σχολιάζω εδώ και θα παραθέσω το κείμενο.

Για την κοινότητα της σκέψης σύμφωνα με τον Giorgio Agamben

Η έννοια του Μαρξ του “γενικού νου” [i] είναι ήδη ευρύτατα διαδεδομένη και σ’ αυτό σίγουρα συνετέλεσαν οι θεωρητικές επεξεργασίες στη δεκαετία 1990 του περιοδικού Futur Antérieur και ιδιαίτερα η δουλειά του Paolo Virno. Βέβαια, ο τρόπος που, ειδικότερα, οι Negri και Hardt στήριξαν πάνω στο “γενικού νου” την από πολλούς αμφισβητούμενη θεωρία τους για την αμετρησιμότητα της αξίας στην εποχή της μετα-Φορντικής άυλης εργασίας έχει συγκεντρώσει αρκετές επιφυλάξεις και προβληματισμούς. Όμως, η ιδέα της συλλογικής κοινότητας στις προϋποθέσεις της διανοητικής διαδικασίας αλλά και στα αποτελέσματά της, στα υλικά έργα της διανοητικής προσπάθειας, έχει πολύ μεγάλη σημασία στη σημερινή εποχή, που ο νεοφιλελευθερισμός απειλεί με διάλυση την οποιαδήποτε κοινότητα στην παραγωγή και τη χρήση σχεδόν όλων των δημόσιων αγαθών, από τους θεσμούς της παιδείας, της κοινωνικής ασφάλειας και προστασίας, ως τα επιτεύγματα της τέχνης, της γνώσης και της επιστήμης. Όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται, τόσο το υλικό της σκέψης, της γλώσσας και της γνώσης κι όσο κι οι δημιουργίες, που απορρέουν από αυτό, δεν μπορούν να αποδοθούν σε ένα μόνο απομονωμένο και μονήρη νου, αλλά αποτελούν τα προϊόντα μιας περισσότερο ή λιγότερο συλλογικής σύνθεσης μεταξύ διάφορων πολλαπλών παραγόντων και συντελεστών, που μεσολαβούν και συνδυάζονται για την υλοποίησή τους. Αντίθετα όμως, ο νεοφιλελευθερισμός θέλει να ιδιωτικοποιήσει και, για παράδειγμα, να βάλει πατέντες σε προϊόντα συλλογικού πνευματικού έργου, όπως είναι το λογισμικό του υπολογιστή ή οι βιοτεχνολογικές καινοτομίες. Επομένως, είναι πολύ σημαντική η κατανόηση των προϋποθέσεων, των συνθηκών και των συνεπειών της συγκρότησης του κοινού στοιχείου, του κοινού χώρου, της κοινότητας, δηλαδή, όλων αυτών που συναποτελούν κάτι το κοινό μέσα στη ή σαν απόρροια της δράσης ή της εργασίας ή της δημιουργίας των ανθρώπων.

Κι από αυτή την άποψη, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο διαπραγματεύεται το ζήτημα του κοινού ο Ιταλός φιλόσοφος Giorgio Agamben, όπως φαίνεται στο απόσπασμα από ένα μεγαλύτερο κείμενό του που ακολουθεί. Βασικά ο Agamben εστιάζεται στο κοινό, στην κοινότητα, της σκέψης των ανθρώπων, όχι με την έννοια του συγκεκριμένου αντικείμενου της σκέψης (αφού προφανώς όλοι δεν σκέφτονται το ίδιο πράγμα) ούτε με την έννοια των ειδικών τρόπων συλλογιστικής (γιατί ούτε πάλι όλοι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο), αλλά της στοιχειώδους ιδέας τής σκέψης ή για τη σκέψη, που είναι η νόηση της ουσίας της σκέψης, των πραγματικών δυνατοτήτων της.

Για το σκοπό αυτό, ο Agamben ξεκινά από τη θεωρία του Αριστοτέλη ότι ο νους (σαν το υποκείμενο της σκέψης) έχει αφενός τη δική του υλικότητα κι αφετέρου τη δική του λογική, σύμφωνα με την οποία διαμορφώνει τα ιδιαίτερα πορίσματά του. Βέβαια, για τον Αριστοτέλη, η υλικότητα του νου για να είναι καθαρά πνευματική (κι όχι συγκεκριμένη κι απτή “ύλη”), αναγκαστικά πρέπει να είναι μια δυνητική υλικότητα, η οποία θα στερείται των οποιωνδήποτε διακριτικών ιδιοτήτων, που θα τη συγκεκριμενοποιούσαν, δηλαδή, υποχρεωτικά πρέπει να είναι απλώς μια δυνατότητα του νου, η οποία θα του επιτρέπει να σκέφτεται πάνω στη διανοητική υπόσταση ο,τιδήποτε τον απασχολεί.

Επιπρόσθετα όμως, ο Agamben υιοθετεί τις θέσεις της μεσαιωνικής Ισλαμικής φιλοσοφίας των Αράβων σχολιαστών του Αριστοτέλη, όπως του Αβερρόη (Averroes) – αλλά κι άλλων σαν τους Alfarabi, Avicenna κ.λπ. – σύμφωνα με τις οποίες η διανοητική υλικότητα και η λογική του νου είναι χαρακτηριστικά, που πρέπει να γίνουν κατανοητά στο υπερ-ατομικό ή στο δια-ατομικό επίπεδο – μάλιστα, για την Ισλαμική φιλοσοφία, ακόμη και στις κοσμολογικές τους ρίζες. Με λίγα λόγια, ο Agamben όχι μόνο συμφωνεί με τον Αριστοτέλη ότι αυτό που υπάρχει δυνητικά προηγείται αυτού που πραγματοποιείται στην πραγματικότητα, αλλά και δέχεται την πεποίθηση του Αβερρόη ότι ο τρόπος ύπαρξης της διανοητικής δυνητικότητας δεν μπορεί παρά να είναι εξωατομικός και συλλογικός, όπως άλλωστε το είχε ισχυρισθεί κι ο Δάντης.

Η σημασία του φιλοσοφικού δρόμου που ακολουθεί ο Agamben είναι ιδιαίτερα παραδειγματική. Αντί να αναζητήσει την ιστορική γενεαλογία των ιδεών του Μαρξ, ο Agamben παίρνει μια ιδέα του Μαρξ (το γενικό νου, εν προκειμένω) και επιστρατεύει μια βασική φιλοσοφική έννοια (εν προκειμένω, τη δυνητικότητα), μέσω της οποίας η ιδέα του Μαρξ μπορεί να διαρθρωθεί εννοιολογικά με προηγούμενες ιδέες (εν προκειμένω, του Αβερρόη) και με τον τρόπο αυτό να επικυρωθεί φιλοσοφικά.

Απόσπασμα από τη “Μορφή Ζωής” του Giorgio Agamben [ii]

Ονομάζω σκέψη το νοητικό σύνδεσμο, που συγκροτεί τις μορφές της ζωής μέσα σ’ ένα αδιαχώριστο πλαίσιο σαν την ίδια τη μορφή-ζωής. [iii] Μ’ αυτό, δεν εννοώ την ατομική ενάσκηση ενός οργάνου ή μιας ψυχικής ικανότητας, αλλά μάλλον μια εμπειρία, ένα πείραμα, που έχει σαν αντικείμενό του το δυνητικό χαρακτήρα της ζωής και του ανθρώπινου πνεύματος. Το να σκεφτόμαστε δεν σημαίνει μόνο ότι επηρεαζόμαστε απ’ αυτό ή εκείνο το πράγμα, απ’ αυτό ή εκείνο το περιεχόμενο μιας πραγματοποιημένης σκέψης, αλλά μάλλον ότι επηρεαζόμαστε ταυτόχρονα από την ίδια τη δική μας επιδεκτικότητα να βιώνουμε σε κάθε ένα και σε όλα τα πράγματα της σκέψης την καθαρή δύναμη να σκεφτόμαστε. (“Όταν η σκέψη γίνεται κάτι, όπως ο άνθρωπος που πραγματικά γνωρίζει θεωρείται ότι κάνει ... η συνθήκη της είναι πλέον μια συνθήκη δυνητικότητας ... και τότε μπορεί η σκέψη να συλλογιστεί τον εαυτό της.”) [1]

Μόνον αν δεν υλοποιώ πάντα κι αποκλειστικά τη δράση, αλλά μάλλον είμαι παραδομένος σε μια δυνατότητα και σε μια δύναμη, μόνον αν, κάθε στιγμή που ζω και σχεδιάζω και αντιλαμβάνομαι, είναι η ίδια η ζωή και τα ίδια τα σχέδια κι οι ίδιες οι αντιλήψεις αυτά που διακυβεύονται – μόνον αν, με άλλα λόγια, υπάρχει η σκέψη – μόνο τότε μπορεί μια μορφή ζωής να γίνει, λόγω του ότι η ίδια αποτελεί ένα γεγονός και μια πραγματικότητα, μια μορφή-ζωής, μέσα στην οποίαν ποτέ δεν μπορεί να απομονωθεί κάτι σαν τη γυμνή ζωή.

Το βίωμα της σκέψης, που συζητάμε εδώ, είναι πάντα το βίωμα μιας κοινής δύναμης. Η κοινότητα κι η δύναμη αλληλοπροσδιορίζονται χωρίς να αφήνουν κανένα υπόλοιπο, γιατί σε κάθε δύναμη ενυπάρχει μια αρχή της κοινότητας, σαν αποτέλεσμα του υποχρεωτικά δυνητικού χαρακτήρα που έχει η οποιαδήποτε κοινότητα. Μεταξύ όντων, που θα μπορούσαν να υλοποιήσουν πάντα κι αποκλειστικά τη δράση, που θα μπορούσαν να ήταν πάντα κι αποκλειστικά αυτό ή εκείνο το πράγμα, αυτή ή εκείνη η ταυτότητα, και που θα είχαν ήδη εξαντλήσει πλήρως τη δύναμή τους σ’ αυτά τα πράγματα και σ’ αυτές τις ταυτότητες – μεταξύ τέτοιων όντων δεν θα μπορούσε να υπάρξει καμιά κοινότητα, αλλά μόνο συμπτώσεις και πραγματολογικοί διαχωρισμοί. Μπορούμε να επικοινωνούμε με τους άλλους μόνο μέσω αυτού που σε μας – όσο και στους άλλους – έχει παραμένει δυνητικό και κάθε επικοινωνία (ακριβώς όπως το αντιλαμβάνεται ο Benjamin για τη γλώσσα) είναι πρώτα απ’ όλα η επικοινωνία όχι κάποιου κοινού πράγματος, αλλά της ίδιας της δυνατότητας για επικοινωνία. Άλλωστε, αν υπήρχε ένα και μόνο ένα ον, θα ήταν απολύτως ανίσχυρο. (Γι’ αυτό το λόγο, οι θεολόγοι διαβεβαιώνουν ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο από το τίποτε [ex nihilo], δηλαδή, χωρίς καμία δύναμη.) Κι όταν είμαι ικανός να κάνω κάτι, πάντα είμαστε ήδη πολλοί (όπως όταν, αν υπάρχει μια γλώσσα, δηλαδή, η δυνατότητα της ομιλίας, τότε δεν μπορεί να υπάρχει ένα και μόνον ένα ον που να τη μιλά).

Για το λόγο αυτό, η σύγχρονη πολιτική φιλοσοφία δεν ξεκινά με την κλασική σκέψη, με την οποίαν οι συλλογισμοί κι οι θεωρίες είχαν γίνει μια ξεχωριστή και μονήρης δραστηριότητα (“εξορία του μοναχικού στη μοναξιά”), αλλά μάλλον μόνο με την παράδοση του Αβερρόη, δηλαδή, με τη σκέψη του ενός και του μοναδικού νου, που μπορεί να υπάρχει και να είναι κοινός σ’ όλα τα ανθρώπινα όντα, και αποφασιστικό βήμα της αποτέλεσε η διαβεβαίωση του Δάντη – στο De Monarchia – ότι μέσα σε κάθε δύναμη της σκέψης ενυπάρχει μια πολλαπλότητα, ένα πλήθος:

“Είναι φανερό ότι το βασικό χαρακτηριστικό των ανθρώπων είναι ότι κατέχουν τη δυνητικότητα ή τη δύναμη να είναι νοήμονες. Κι αφού αυτή η δύναμη δεν μπορεί να υλοποιηθεί πλήρως σε ένα μόνον άνθρωπο ή σ’ οποιαδήποτε από τις ειδικές κοινότητες των ανθρώπων, που αναφέρθηκαν πιο πάνω, θα πρέπει να υπάρχει μια πολλαπλότητα [ένα πλήθος] στην ανθρωπότητα, μέσα απ’ την οποία να μπορεί να υλοποιείται ολόκληρη αυτή η δύναμη ... [Τ]ο πρέπον έργο της ανθρωπότητας, θεωρούμενης σαν ένα όλο, είναι να ασκεί συνεχώς την πλήρη ικανότητά της για διανοητική εξέλιξη, πρώτα, σε θεωρητικά ζητήματα και, δευτερευόντως, σαν επέκταση της θεωρίας, στην πράξη.” [2]

Η διάχυτη διανοητικότητα, για την οποίαν ομιλώ, και η Μαρξιανή έννοια του “γενικού νου” [3] αποκτούν τη σημασία τους μόνο μέσα από τις προοπτικές αυτής της εμπειρίας. Είναι αυτές που ονοματίζουν την πολλαπλότητα-πλήθος, multitudo, κάτι το οποίο ενυπάρχει μέσα στη δύναμη της σκέψης σαν τέτοια. Η διανοητικότητα κι η σκέψη δεν αποτελούν μια μορφή ζωής μεταξύ άλλων, στις οποίες η ζωή και η κοινωνική παραγωγή συναρθρώνονται, αλλά μάλλον είναι η μοναδιαία δύναμη, που συγκροτεί την πολλαπλή μορφή-ζωής. Αντιμέτωπες με την κρατική εξουσία, η οποία μπορεί να επιβεβαιώσει την ύπαρξή της, μόνο διαχωρίζοντας με κάθε έννοια τη γυμνή ζωή από τη μορφή της, αποτελούν τη δύναμη, η οποία ακατάπαυστα επανενώνει τη ζωή με τη μορφή της ή εμποδίζει την αποσύνδεσή τους. Η πράξη του διαχωρισμού μεταξύ της απλής μαζικής εγγραφής της κοινωνικής γνώσης μέσα στις παραγωγικές διαδικασίες (εγγραφής που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη φάση του καπιταλισμού, την κοινωνία του θεάματος) και της διανοητικότητας σαν ανταγωνιστικής δύναμης και μορφής-ζωής – μια τέτοια πράξη περνά μέσα από την εμπειρία αυτής της συνοχής κι αυτής της αδιαχωρισιμότητας. Η σκέψη είναι μορφή-ζωής, είναι ζωή που δεν μπορεί να διαχωριστεί από τη μορφή της – κι οπουδήποτε εμφανίζεται η στενή σχέση αυτού του αδιαχώριστου, στην υλικότητα των σωματικών διαδικασιών και των συνήθων τρόπων ζωής κι όχι μόνο στη θεωρία, εκεί και μόνο εκεί υπάρχει η σκέψη. Και είναι αυτή η σκέψη, αυτή η μορφή-ζωής, η οποία, εγκαταλείποντας τη γυμνή ζωή στον “Άνθρωπο,” που κάποτε τον ντύνουν σαν “Πολίτη” και τον αναπαριστούν με τα “δικαιώματά” του, πρέπει να γίνει η έννοια οδηγός και το μοναδιαίο επίκεντρο της επερχόμενης πολιτικής.

Σχόλια

[i] Να μια δική μου μετάφραση του σχετικού χωρίου του Μαρξ: “Η φύση δεν κτίζει καμιά μηχανή, καμιά ατμομηχανή, κανένα σιδηρόδρομο, κανέναν ηλεκτρικό τηλέγραφο, καμιά αυτόματη κλωστική μηχανή κ.λπ. Αυτά είναι τα προϊόντα του ανθρώπινου κόπου – φυσικά υλικά μετασχηματισμένα σε όργανα της ανθρώπινης βούλησης πάνω στη φύση ή της ανθρώπινης συμμετοχής μαζί με τη φύση. Είναι όργανα του ανθρώπινου μυαλού, δημιουργήματα των ανθρώπινων χεριών – η δύναμη της αντικειμενοποιημένης γνώσης. Η ανάπτυξη του σταθερού κεφάλαιου υποδηλώνει σε ποιο βαθμό η γενική κοινωνική γνώση έχει γίνει μια άμεση δύναμη παραγωγής και σε ποιο βαθμό, επομένως, οι συνθήκες της διαδικασίας της ίδιας της κοινωνικής ζωής έχουν περιέλθει κάτω από τον έλεγχο του γενικού νου κι έχουν μετασχηματισθεί σύμφωνα μ’ αυτόν” (Μαρξ, Grundrisse, σελ. 706, αναφορά [3] πιο κάτω).

[ii] Giorgio Agamben, Means Without End: Notes on Politics, μετάφρ. Vicenzo Binetti & Cesare Casarino, Minneapolis: University of Minnesota Press, 2000.

[iii] Πιο πάνω ο Agamben ορίζει: “Με τον όρο μορφή-ζωής, από την άλλη μεριά, εννοώ τη ζωή, που δεν μπορεί ποτέ να ξεχωρίσει από τη μορφή της, τη ζωή, στην οποία είναι αδύνατο να απομονώσουμε κάτι σαν γυμνή ζωή.” Εδώ, με τη “γυμνή ζωή,” ο Agamben μάλλον εννοεί τη γενική ή αφηρημένη ιδέα της ζωής.

[1] Αριστοτέλης, Για τη Ψυχή, στο The Complete Works of Aristotle, τόμος 1, Jonathan Barnes (επιμ.), Princeton University Press, 1984:682-83.

[2] Dante Alighieri, On World Government, μετάφρ. Herbert W. Schneider. Indianapolis: Liberal Arts Press, 1957:6-7.

[3] Karl Marx, Grundrisse: Foundations of the Critique of Political Economy, μετάφρ. Martin Nicolaus. New York: Random House, 1973:706.

το κείμενο είναι διαθέσιμο στο: http://thrymmata.blogspot.com/2007/08/giorgio-agamben.html

technorati tags:agamben, post-workerism, σκεψη, νους, κοινοτητα

Blogged with Flock

Η Ποινικοποίηση στα πλαίσια της αντιτρομοκρατικής εκστρατείας, της ελεύθερης ακαδημαϊκής έκφρασης.

Στο ακόλουθο email  που έλαβα, περιγράφεται η περίπτωση της σύλληψης των Dr. Andrej Holm και του Dr. Matthias B.
Συνελήφθησαν την 1η Αυγούστου και κρατούνται έκτοτε  στο Βερολίνο, από την αστυνομία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, με την κατηγορία της συμμετοχής σε "τρομοκρατική ομάδα".
Η αιτιολόγηση είναι ότι είχαν συναντηθεί με κάποιους ύποπτους εμπρησμού σε "συνομωτικές περιστάσεις", ότι στα ακαδημαϊκά τους κείμενα χρησιμοποιούσαν λεξιλόγιο παρόμοιο με της τρομοκρατικής ομάδας και το πιο απίστευτο, ότι είχαν πρόσβαση σε ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες, οπότε θα μπορούσαν να κάνουν έρευνα για τη συγγραφή των κειμένων της τρομοκρατικής ομάδας!

Με αφορμή αυτό, προσθέτω στα λίνκ το site "National Project to Defend Dissent & Critical Thinking in Academia". Εϊναι μια αμερικανική οργάνωση που ξεκινώντας από τις υποθέσεις των ward churchill, David Graeber  και πλέον του finkelstein, παράγει πληροφόρηση για το κυνήγι των αιρετικών και κριτικών ακαδημαϊκών.

Παραθέτω το κείμενο που διακινείται, ένα ανοιχτό γράμμα υποστήριξης, που θα δείτε να το έχουν υπογράψει κάποια από τα μεγαλύτερα ονοματα στην κοινωνιολογία, τη γεωγραφία και τις πολιτικες επιστήμες.

Open letter to the Generalbundesanwaltschaft against the criminalization of critical academic research and political engagement On 31 st July 2007 the flats and workplaces of Dr. Andrej Holm and Dr. Matthias B., as well as of two other persons, were searched by the police. Dr. Andrej Holm was arrested, flown by helicopter to the German Federal Court in Karlsruhe and brought before the custodial judge. Since then he has been held in pretrial confinement in a Berlin jail. All four people have been charged with “membership in a terrorist association according to § 129a StGB” (German Penal Code, section 7 on ‘Crimes against Public Order’). They are alleged to be members of a so-called ‘militante gruppe’ (mg). The text of the search warrant revealed that preliminary proceedings against these four people have been going on since September 2006 and that the four had since been under constant surveillance. A few hours before the house searches, Florian L., Oliver R. und Axel H. were arrested in the Brandenburg region and accused of attempted arson on four vehicles of the German Federal Army. Andrej Holm is alleged to have met one of these three persons on two occasions in the first half of 2007 in supposedly “conspiratorial circumstances”. The Federal Prosecutor (Bundesanwaltschaft) therefore assumes that the four above mentioned persons as well as the three individuals arrested in Brandenburg are members of a “militant group,” and is thus investigating all seven on account of suspected “membership in a terrorist association” according to §129a StGB. According to the arrest warrant against Andrej Holm, the charge made against the above mentioned four individuals is presently justified on the following grounds, in the order that the federal prosecutor has listed them: - Dr. Matthias B. is alleged to have used, in his academic publications, “phrases and key words” which are also used by the ‘militante gruppe’; - As political scientist holding a PhD, Matthias B. is seen to be intellectually capable to “author the sophisticated texts of the ‘militante gruppe’ (mg)”. Additionally, “as employee in a research institute he has access to libraries which he can use inconspicuously in order to do the research necessary to the drafting of texts of the ‘militante gruppe’”; - Another accused individual is said to have met with suspects in a conspiratorial manner: “meetings were regularly arranged without, however, mentioning place, time and content of the meetings”; furthermore, he is said to have been active in the “extreme left-wing scene”; - In the case of a third accused individual, an address book was found which included the names and addresses of the other three accused; - Dr. Andrej H., who works as urban sociologist, is claimed to have close contacts with all three individuals who have been charged but still remain free; - Dr. Andrej H. is alleged to have been active in the “resistance mounted by the extreme left-wing scene against the World Economic Summit of 2007 in Heiligendamm”; - The fact that he – allegedly intentionally -- did not take his mobile phone with him to a meeting is considered as “conspiratorial behavior”. Andrej H., as well as Florian L., Oliver R. und Axel H., are detained since 1 st August 2007 in Berlin-Moabit under very strict conditions: they are locked in solitary confinement 23 hours a day and are allowed only one hour of courtyard walk. Visits are limited to a total of half an hour every two weeks. Contacts, including contacts with lawyers, are allowed only through separation panes, including contact with their lawyers. The mail of the defense is checked. The charges described in the arrest warrants reveal a construct based on very dubious reasoning by analogy. The reasoning involves four basic hypotheses, none of which the Federal High Court could substantiate with any concrete evidence, but through their combination they are to leave the impression of a “terrorist association”. The social scientists, because of their academic research activity, their intellectual capacities and their access to libraries, are said to be the brains of the alleged “terrorist organization”. For, according to the Federal prosecutor, an association called “militante gruppe” is said to use the same concepts as the accused social scientists. As evidence for this reasoning, the concept of “gentrification” is named - one of the key research themes of Andrej Holm und Matthias B. in past years, about which they have published internationally. They have not limited their research findings to an ivory tower, but have made their expertise available to citizens’ initiatives and tenants’ organizations. This is how critical social scientists are constructed as intellectual gang leaders. Since Andrej Holm has friends, relatives and colleagues, they now also are suspect to be “terrorists”, because they know Andrej. Another accused individual was blamed for having the names of Andrej Holm and of two others charged (but not jailed) in his address book. Since the latter are also deemed to be “terrorists” – this is how “guilt by association” is established.

Paragraph § 129a, introduced in Germany in 1976, makes it possible for our colleagues to be criminalized as “terrorists”. This is how, through § 129a, the existence of a “terrorist group” is claimed. Through these constructs, every academic research activity and political work is presented as potentially criminal – in particular when politically engaged colleagues who intervene in social struggles are concerned. This is how critical research, in particular research linked with political engagement, is turned into ideological ring leadership and “terrorism”. We demand that the Federal Prosecutor (Bundesanwaltschaft) immediately suspend the § 129a-proceedings against all parties concerned and to release Andrej Holm and the other imprisoned from jail at once. We strongly reject the outrageous accusation that the academic research activities and the political engagement of Andrej Holm are to be viewed as complicity in an alleged “terrorist association”. No arrest warrant can be deduced from the academic research and political work of Andrej Holm. The Federal Prosecutor, through applying Article § 129, is threatening the freedom of research and teaching as well as social-political engagement.

Initial signatures by: Prof. Dr. Manuel Aalbers (Universiteit van Amsterdam), Prof. Dr. Rowland Atkinson (University of Tasmania, Australien), Prof. Dr. Lawrence D. Berg (Canada Research Chair in Human Rights, Diversity & Identity, University of British Columbia), Prof. Dr. Neil Brenner (New York University, Sociology), Prof. Dr. Craig Calhoun (President, Social Science Research Council, and University Professor, Sociology, NYU), Prof. Dr. Mike Davis (Prof. of Urban History, Irvine/USA), Dr. Michael Dear (Professor of Geography at the University of Southern California/Los Angeles), Prof. Dr. Michael Edwards (The Bartlett Centre for Architecture and Planning, UCL, London), Prof. Dr. Geoff Ely (University of Michigan, Karl Pohrt Distinguished University Professor), Prof. Dr. John Friedmann (University of California, Los Angeles), Prof. Dr. Herbert Gans (Columbia University, New York), Prof. Dr. Alan Harding (University of Salford, UK), Prof. Dr. Michael Harloe (University of Salford, Vice-President), Prof. Dr. David Harvey (Distinguished Professor of Anthropology, Graduate Center of the City University of New York, New York), Prof. Dr. Andreas Huyssen (Villard Professor of German and Comparative Literature at Columbia University), Prof. Dr. Martin Jay (Sidney Hellman Ehrman Professor of History, University of California Berkeley), Prof. Dr. Bob Jessop (Lancaster Universtiy), Prof. Dr. Roger Keil (York University, Toronto, Canada), Prof. Dr. Rianne Mahon (Carleton University, Ottawa, Canada), Prof. Dr. Peter Marcuse (Columbia University, New York), Prof. Dr. Margit Mayer (Freie Universität Berlin), Prof. Dr. Frances Fox Piven (President of the American Sociological Association, Distinguished Professor of Political Science and Sociology, City University New York), Prof. Dr. Andrew Ross (New York University, New York), Prof. Dr. Saskia Sassen (Columbia University, New York, and London School of Economics) Prof. Dr. Andrew Sayer (Lancaster University, Sociology), Prof. Dr. Richard Sennett (Professor of Sociology at the London School of Economics, Bemis Professor of Social Sciences at MIT, Professor of the Humanities at New York University), Prof. Dr. William Sewell (The Frank P. Hixon Distinguished Service Professor of Political Science and History Emeritus, University of Chicago), Prof. Dr. Neil Smith (Distinguished Professor of Anthropology and Geography, Director of the Center for Place Culture and Politics, Graduate Center of the City University of New York), Prof. Dr. Michael Storper (Centennial Professor of Economic Geography, London School of Economics, and Professor of Economic Sociology, Science Po, Paris), Prof. Dr. Erik Swyngedouw (University of Manchester, UK), , Prof. Dr. Peter J. Taylor (Loughborough University, UK), Prof. Dr. John Urry (Lancaster University, Sociology), Dr. Jennifer Wolch (Professor of Geography at the University of Southern California/Los Angeles).

Media contact to solidarity group in Berlin: einstellung@so36.net

German lawyer and media contact for Germany:

Wolfgang Kaleck Immanuelkirchstrasse 3-4 D-10405 Berlin Germany fon: +49-(0)30-4467-9218 fax: +49-(0)30-4467-9220

Media contact for international affairs:

Prof. Dr. Neil Brenner (New York University, fon: USA-212-998 8349)

Prof. Dr. Margit Mayer (Freie Universität Berlin, fon: 030-8385-2875)/

 

technorati tags:critical, thinking, persecution, germany, solidarity

Blogged with Flock