Επισφαλής Γενιά: η γενιά των 700 ευρώ (συνέχεια)

Σε συνέχεια του αφιερώματος της "ε", μια μαρτυρία από μια κοπέλα που σπούδασε ψυχολογία...
Μια ιστορία που την ζούμε και την ακούμε από πολλούς συναδέλφους/ισσες.

Η εργασιακή ανασφάλεια, τα συμβόλαια περιορισμένης διάρκειας με χαμηλές απολαβές και πολλές φορές χωρίς ασφάλιση,  τα πολλά προσόντα και πτυχία, ,το κυνήγι της επαγγελματικής εμπειρίας μέσω της άμισθης εργασίας/πρακτικής άσκησης,  που πολλές φορές τιτλοφορείται και "εθελοντισμός" είναι στοιχεία της επισφαλούς ζωής των ατόμω που έχουν σπουδάσει ψυχολογία.

Ωστόσο ο ατομικισμός του επαγγέλματος, η προστασία της οικογένειας, η ψευδαίσθηση της ατομικής ανόδου, δεν βοηθά για την οργάνωση κάποιας συλλογικής δράσης που να εκφράζει τους άνεργους/επισφαλείς ψυχολόγους. Ποιό επάγγελμα έχασε το συνδικαλισμό του για να το βρούν οι απόφοιτοι  ψυχολογίας άλλωστε; Ή μήπως  ο συνδικαλισμός είναι κακιά λέξη και ξεπερασμένη;

ΜΑΡΤΥΡΙΑ

«Πρέπει να προέρχεσαι από οικογένεια»

«Το να ακολουθήσεις το όνειρό σου, μπορεί κι αυτό ακόμα να είναι ελιτίστικο. Χρειάζεται να ανήκεις σε μια συγκεκριμένη κατηγορία, να προέρχεσαι από οικογένεια που έχει οικονομικό επίπεδο. Ειδάλλως, όταν πρέπει να βγεις στο δρόμο για βιοπορισμό σίγουρα θα κάνεις οποιαδήποτε δουλειά. Το ότι συνεχίζω να κυνηγώ τα όνειρά μου το οφείλω στους δικούς μου. Αν δεν ήταν αυτοί θα είχα αναγκαστεί να παραμείνω ταξιθέτρια...» Η κοπέλα που μας μιλάει πλησιάζει τα 30. Τελείωσε το Τμήμα Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής, έκανε μεταπτυχιακά στην Αγγλία πάνω στην ψυχολογία της υγείας και σήμερα προσπαθεί να φτιάξει την επαγγελματική της ζωή.

Από το 2005 που γύρισε στην Ελλάδα ψάχνει για μια δουλειά σχετική με το αντικείμενό της, είτε στον ιδιωτικό είτε στο δημόσιο τομέα. «Εχω καταθέσει τα όπλα όσον αφορά το Δημόσιο», μας λέει. Επί έξι μήνες έκανε 15 αιτήσεις για θέσεις με το σύστημα της μοριοδότησης σε νοσοκομεία της χώρας, χωρίς να βρει ανταπόκριση.

Θεωρεί πως ο κλάδος της είναι λίγο παρεξηγημένος. Λίγες οι θέσεις, πολλοί οι ενδιαφερόμενοι. Γι' αυτήν το να εργαστεί ως ψυχολόγος είναι όνειρο ζωής. Το ήθελε από μικρή. Τότε βέβαια δεν είχε σκεφτεί την επαγγελματική αποκατάσταση. «Είχα πιο βραχυπρόθεσμους στόχους: να μπω στο πανεπιστήμιο, να τελειώσω, να καταρτιστώ παραπάνω. Δεν σκεφτόμουν τι θα γίνει όταν βγω στην αγορά εργασίας. Τώρα το ζω αυτό», λέει.

- Σας πέρασε ποτέ απ' το μυαλό ότι μπορεί να κάνετε τελικά κάτι άσχετο απ' αυτό που σπουδάσατε;

«Οχι, αλλά αυτό έχει να κάνει με την προσωπικότητά μου, όχι με την ελληνική πραγματικότητα. Εγώ θέλησα να συνεχίσω να το παλεύω».

Από όταν γύρισε ξεκίνησε με ιδιαίτερα μαθήματα, μέσω αγγελιών, σε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και αναπτυξιακές διαταραχές. Ταυτόχρονα δούλεψε ως ταξιθέτρια σε κεντρικό κινηματογράφο για έξι μήνες, μέχρι που πριν από λίγο καιρό βρήκε απασχόληση ως εξωτερικός συνεργάτης στα ΚΕΚ, με σύμβαση που λήγει το Σεπτέμβριο. Κάνει συμβουλευτική σε ευπαθείς ομάδες που έχουν ανάγκη ψυχοκοινωνικής στήριξης και συμβουλευτική επαγγελματικού προσανατολισμού. Μαζί με τα ιδιαίτερα και δουλεύοντας σε καθημερινή βάση το λιγότερο 10 ώρες βγάζει γύρω στα 1.000 με 1.200 ευρώ.

Συνεχίζει να ζει με τους δικούς της. Χωρίς σταθερή δουλειά είναι δύσκολο να κάνει το βήμα, να μείνει μόνη.

Αυτό που την προβληματίζει έχει να κάνει με «το κατά πόσο και για πόσο καιρό μπορείς να έχεις κουράγιο να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα, να κάνεις το παράλογο λογικό».

- Οταν λέτε κόντρα στο ρεύμα;

«Στο ρεύμα της εποχής που επιβάλλει τις γνωριμίες, τις πλάτες, το μέσον, το βύσμα, γνωστές καθημερινές λέξεις που συναντάμε παντού. Αναλογίζεσαι επίσης αν αρκούν οι ικανότητες και η διάθεση ενός ανθρώπου».

technorati tags:επισφάλεια, ψυχολογία

Blogged with Flock