Xωρίς ντροπή Διαφήμιση

Τα καλύτερα δώρα για τις γιορτές!

Δύο (σχετικά) παλιά βιβλία, από ανθρώπους που είναι στα κοινωνικά κινήματα που μας αρέσουν,
ανθρώπους διαβασμένους και "ψαγμένους", Τον Πέτρο Θεοδωρίδη και τον Άκη Γαβριηλίδη.
Χωρίς να σημαίνει ότι αυτοί οι 2 θα σημφωνούσαν μεταξύ τους!!!

Το βιβλίο του Π.Θεοδωρίδη τιτλοφορείται:Οι μεταμορφώσεις της ταυτότητας: Έθνος Νεωτερικότητα και Εθνικιστικός λόγος, εκδόσεις Αντιγόνη, και αντιγράφουμε την εισαγωγή από την ιστοσελίδα του:

"Tι είναι έθνος; Αποτελεί μια μεταφυσική οντότητα, αναλλοίωτη, θαμμένη στη σπηλιά του χρόνου πού αφυπνίζεται πότε πότε; Η αντίθετα το έθνος συντίθεται μέσα από ένα –σύμφωνα με τον E Renan "καθημερινό δημοψήφισμα" παράγωγο της εθνικιστικής ιδεολογίας αλλά και των υλικών, οικονομικών, πολιτισμικών συνεπειών της εξόδου από την παραδοσιακή κοινωνία O E Durkheim ιδρυτής της Γαλλικής σχολής της Κοινωνιολογίας έγραφε πως’’ χωρίς αμφιβολία η ιδέα του έθνους είναι μια ιδέα μυστική, σκοτεινή" και ο ιστορικός ερευνητής του έθνους Hugh Seton –Watson οδηγήθηκε στο συμπέρασμα ότι "κανένας επιστημονικός ορισμός του έθνους δεν μπορεί να προταθεί αλλά παρόλα αυτά, το φαινόμενο υπήρξε και θα υπάρχει και υιοθετεί συνέχεια έναν ορισμό σύμφωνα με τον οποίο "ένα έθνος υπάρχει όταν ένας σημαντικός αριθμός από πρόσωπα μέσα σε μια κοινότητα θεωρεί τον εαυτό της ότι συνιστά ένα έθνος ή συμπεριφέρεται σαν να αποτελεί ένα έθνος".
Για περισσότερα δείτε εδώ

Το βιβλίο του Άκη Γαβριηλίδη τιτλοφορείται "Η αθεράπευτη Νεκροφιλία του Αριστερού Πατριωτισμού", εκδ. Futura, και είναι μια αιρετική, ψυχαναλυτική, προσέγγιση για το λόγο (discourse) της κυρίαρχης αριστεράς και των εκπροσώπων της.
Κλεβουμε από το οπισθόφυλλο:

"Σε επιστολή του στην «Ελευθεροτυπία» στις 9/4/2006, ο μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, απαντώντας σε μια δυσμενή κριτική, αναρωτήθηκε μεταξύ άλλων τα εξής:
«Τι θα γίνει, φέρ' ειπείν, αν σ' αυτή τη χωματερή που καταντήσαμε την πατρίδα μας [ο κριτικός] σκάψει λίγο πιο κάτω και συναντήσει το άλιωτο σώμα του εκτελεσμένου; Που ίσως να ήταν απ' την ίδια πόλη, τη δική του. Ίσως κι απ' την ίδια γειτονιά. Μόνο που αυτός παρασύρθηκε από το γιγαντισμό μιας ιδεολογικής κατασκευής, ας πούμε τον κομμουνισμό, ας πούμε τον εθνικισμό, ας πούμε τον πατριωτισμό (γιατί τέτοιες κατασκευές είχαμε τότε στην Ελλάδα μας) κι άφησε γυναίκα και παιδιά και ξάπλωσε φαρδύς-πλατύς στη χωματερή και παραμένει άλιωτος».
Το βιβλίο που έχετε στα χέρια σας ολοκληρώθηκε πριν γραφεί η επιστολή, ουσιαστικά όμως έχει αυτήν ως θέμα του. Ξεκινά από το ερώτημα: τι είναι αυτό που οδηγεί κάποιους να ανακηρύσσουν τον εαυτό τους άγιο και ταυτόχρονα θύμα, να ζούνε για μισό αιώνα ταυτισμένοι με έναν άλιωτο νεκρό και να περηφανεύονται γι' αυτό; Τι σημαίνει αυτή η συγκρότηση της υποκειμενικότητας γύρω από ένα κενοτάφιο, το «κενοτάφιο του πατριωτισμού» (Μπένεντικτ ’ντερσον); Και πώς μπορούμε να γλιτώσουμε από τη λατρεία του θανάτου, από αυτό τον εθνικισμό που εμφανίζεται ως κομμουνισμός, ή τον κομμουνισμό που εμφανίζεται ως εθνικισμός, ή ενδεχομένως που είναι όντως εθνικισμός; Δηλαδή αυτό τον εθνοκομμουνισμό, την υπεράσπιση του «εθνικού κοινωνικού κράτους» (Μπαλιμπάρ), που «είχαμε τότε» και που εν πολλοίς έχουμε ακόμα- στην «Ελλάδα μας (τους)».
Το βιβλίο εξετάζει πώς, μετά την ενδοεθνική σύγκρουση της δεκαετίας του 40, η ελληνική αριστερά, και η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, οδηγήθηκε σε μία συγκρότηση της υποκειμενικότητας με βάση τη θυματοποίηση -την εξύμνηση των απωλειών, της θυσίας, της οδύνης. Αντλώντας από την πρόσφατη εμπειρία του «κινήματος των κινημάτων», ανιχνεύει τρόπους για να ξεφύγουμε από αυτή την κυριαρχία των αρνητικών ή θλιβερών παθών (Σπινόζα) και να ανοιχτούμε σε μια πρακτική αντάξια της τάσης του κομμουνισμού (Μαρξ). Δηλαδή σε μια πρακτική ανάλογη με την ενέργεια του υλιστή, ο οποίος «πηδάει στο τραίνο χωρίς να ξέρει από πού έρχεται και πού πηγαίνει» (Αλτουσέρ), μια πρακτική αντάξια της «αντίστασης που έρχεται πρώτα» (Φουκώ/Ντελέζ) και της «ακατανίκητης ελαφρότητας και χαράς τού να είσαι κομμουνιστής» (Χαρτ/Νέγκρι), ενάντια στο βάρος, στο μαζοχισμό και τη σοβαροφάνεια του να περιφέρεις ένα άταφο πτώμα αξιώνοντας να σε χειροκροτήσουν γι' αυτό.

Για μια συζήτηση επί του βιβλίου στο Indy δείτε εδώ.
enjoy!